ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ και κουραφέξαλα…

Οι δηλώσεις των συνδικαλιστών όλων των παραγωγικών κλάδων, που επισκέφθηκαν τον Πρωθυπουργό εν όψει της Διεθνούς εκθέσεως Θεσσαλονίκης, επιβεβαίωσαν πανηγυρικά το ιστορικά μοναδικό επίτευγμα αυτής της κυβέρνησης.

Καμία παραγωγική τάξη, κανένας επαγγελματικός κλάδος, κανένα κοινωνικό στρώμα δεν συμφωνεί με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, κανείς δεν ελπίζει τίποτα από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, κανείς δεν πιστεύει τις κυβερνητικές υποσχέσεις, κανείς δεν εμπιστεύεται πια αυτή την κυβέρνηση και αυτόν τον πρωθυπουργό.

Χαρακτηριστικό της εδραίας πεποίθησης περί της ανικανότητας της κυβέρνησης, είναι το γεγονός ότι όλοι οι προσερχόμενοι στο πρωθυπουργικό γραφείο συνδικαλιστές δεν παρέδιδαν στον κ. Καραμανλή λίστα αιτημάτων, όπως παραδοσιακά συνηθίζεται. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καλύψουν το κενό οικονομικής διακυβέρνησης του έδιναν πλήρη σχέδια μέτρων εξόδου από την οικονομική κρίση.
Μάταιος κόπος. Τον Αράπη κι αν το πλένεις το σαπούνι σου χαλάς…

Έτσι όχι μόνο οι εκπρόσωποι των εργαζομένων (ΓΕΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ) εξερχόμενοι του Μαξίμου έσπευσαν να προαναγγείλουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά σαφώς απογοητευμένοι εμφανίσθηκαν και οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων, των εμπόρων, των επαγγελματοβιοτεχνών.
Αυτοί μάλιστα οι τελευταίοι, που προφανώς δεν μπορεί να κατηγορηθούν για αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες, έσπευσαν να δηλώσουν ότι είναι προς το συμφέρον της οικονομίας να προκηρυχθούν άμεσα εκλογές και είναι προς το συμφέρον του τόπου να υπάρξει διευρυμένη κυβέρνηση με συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων.
Η άποψη αυτή μπορεί να είναι αναντίρρητα πολιτικά ανεδαφική. Όμως αποκαλύπτει την μαύρη απογοήτευση στην οποία έχουν περιέλθει συνδικαλιστικοί παράγοντες, που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα, αλλά έχουν πλέον πεισθεί ότι η παράταση ζωής αυτής της κυβέρνησης μόνο δεινά μπορεί να επισωρεύσει στον λαό και στον τόπο. Η πολιτική τους τοποθέτηση τους εμποδίζει να παραδεχθούν την αναγκαιότητα διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Το ένστικτο όμως της οικονομικής τους αυτοσυντήρησης τους υπαγορεύει την ανάγκη άμεσης απαλλαγής από οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι κανένας εχέφρων πολίτης σ’ αυτόν το τόπο δεν ελπίζει σε βελτίωση διακυβέρνησης μέσω ενός οποιασδήποτε εκτάσεως ανασχηματισμού.
Μόνο μερικοί βουλευτές, που κινδυνεύουν να μην επανεκλεγούν, μερικοί καρεκλοκένταυροι, που δυσκολεύονται να αποχωρισθούν τις χρυσοφόρες καρέκλες τους, άντε και μερικοί δελφίνοι, που προσβλέπουν στην εκλογική συντριβή της Ν.Δημοκρατίας για να σιγουρέψουν το πολιτικό τέλος του σημερινού αρχηγού.
Κατά τα λοιπά ουδείς πιστεύει πραγματικά ότι θα σωθεί η κυβερνώσα παράταξη από ένα ανασχηματισμό.
Ούτε καν αυτός ο ίδιος ο ταλαίπωρος Πρωθυπουργός. Όχι γιατί δεν έχει επαρκή «πάγκο» στη διάθεσή του. Ακόμα υπάρχουν κάποιοι, που δεν έχουν προλάβει να βολέψουν την εκλογική τους πελατεία ή να εμπλουτίσουν τη συλλογή των κατοικιών και των σκαφών τους.

Ούτε διότι με ένα ανασχηματισμό μόλις οκτώ μήνες από τον προηγούμενο «θα αλλάξει ο Μανωλιός βάζοντας τα ρούχα αλλιώς», όπως κάποιοι διατείνονται.
Προϋπόθεση για να «αλλάξει ο Μανωλιός» είναι να διαθέτει ρούχα. Όμως είναι κοινό μυστικό ότι αυτός «ο Μανωλιός» είναι γυμνός.
Το κολοσσιαίο πρόβλημα αυτής της παράταξης είναι ότι δεν είναι μόνο γυμνή από αξιόλογα στελέχη, αλλά απεδείχθη θεόγυμνη κυρίως από πρωθυπουργό.

Γι αυτό τα περί ανασχηματισμού αποτελούν φαιδρά κουραφέξαλα και δεν είναι συμπτωματικό ότι στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο κ. Καραμανλής αξιολογείται από τους πολίτες ως ανικανότερος από τον «κανένα»…

Κάλπικες υποσχέσεις τα μέτρα για τους πυρόπληκτους και η νοσηρότητα της μη αναστρέψιμης πολιτικής αναξιοπιστίας.

Το 2007 μοίρασαν τριχίλιαρα και υποσχέθηκαν άμεση ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων σπιτιών, αντιπλημμυρικά έργα, αναδάσωση των καμένων δασικών εκτάσεων.

Τις ίδιες υποσχέσεις είχαν δώσει και το 2006 στους πυρόπληκτους της Χαλκιδικής, που τους ξέχασαν μόλις έφυγαν οι προβολείς των τηλεοπτικών καναλιών.

Τώρα στους φωτοκαμένους της Αττικής επαναλαμβάνουν την ίδια κασέτα.

Δεν μοιράζουν τριχίλιαρα, αλλά μετά από το πρώτο ξάφνιασμα, εμφανίζονται πάλι ένας- ένας οι βεβαρυμμένοι με εγκληματικές αμέλειες υπουργοί και με κροκοδείλια δάκρυα ψελλίζουν ψεύτικες διαβεβαιώσεις για αναζήτηση ευθυνών και αναμασούν κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση των πυροπαθών.

«Όπου υπήρχε δάσος θα ξαναγίνει δάσος…», «όπου υπάρχουν ευθύνες θα καταλογισθούν…», «θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για να μη επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις…», «το κράτος θα αποκαταστήσει τις όποιες ζημιές υπέστησαν οι πληγέντες…» θα…θα…θα…

Από τον τρόπο που κάνουν τις δηλώσεις με τα μάτια κάτω. Από τον τρόπο που φεύγουν σαν κυνηγημένοι χωρίς να δέχονται ερωτήσεις είναι ηλίου φαεινότερο ότι ούτε οι ίδιοι πιστεύουν αυτά που λένε….

Και βέβαια δεν τους πιστεύουν οι πυρόπληκτοι.

Ούτε αυτοί των προηγούμενων ετών, που ακόμα περιμένουν τα πορίσματα για τις 80 αδικοχαμένες ψυχές της Πελοποννήσου. Ούτε αυτοί που ακόμα δεν έλαβαν καμία κρατική αποζημίωση, αλλά ούτε καν το προϊόν του πανελλήνιου εράνου, που διαχειρίζεται προφανώς αλυσιτελώς ο κ. Μολυβιάτης. Ούτε αυτοί, που κάθε χειμώνα από πυρόπληκτοι μετατρέπονται σε πλημμυροπαθείς….

Και αυτό είναι πλέον το θλιβερό κατάντημα αυτής της αξιοθρήνητης κυβέρνησης.

Κανείς δεν την πιστεύει… Κανείς δεν την εμπιστεύεται.

Και όταν κανείς δεν την εμπιστεύεται ποιος θα βρεθεί για να κάνει επενδύσεις;

Ποιος θα φιλοτιμηθεί να πληρώσει φόρους, που εξαφανίζονται σε άδηλες «μαύρες τρύπες»…;

Ποιος θα προσέλθει σε τραπέζι κοινωνικών διαλόγων;

Ποιος θα συμμετάσχει σε ευρείες λαϊκές συναινέσεις;

Η αναξιοπιστία είναι μια ασθένεια, που αφαιρεί κάθε δυνατότητα διακυβέρνησης. Που εξουδετερώνει εκ προοιμίου κάθε πρωτοβουλία. Που καλλιεργεί ένα νοσηρό κλίμα ανασφάλειας, αβεβαιότητας, καχυποψίας.

.

Είναι μια ασθένεια, που εξελίσσεται βραδέως, αλλά όταν εδραιωθεί στην ψυχολογία των πολιτών είναι πλέον μη αναστρέψιμη…

Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, η χαλιναγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ο εκμαυλισμός των δημοσιογράφων αποτελεί παυσίπονο, που περιορίζει πρόσκαιρα τα συμπτώματα, αλλά δεν καταπολεμά την ίδια την πολιτική νόσο.

Η αναξιοπιστία είναι το τίμημα της αμεριμνησίας, της προχειρότητας, της κακοδιαχείρισης, της ακατάσχετης πολιτικής ψευδολογίας.

Αυτή είναι δυστυχώς η παθογένεια της κυβέρνησης, που πλέον κάθε μέρα και περισσότερο συνειδητοποιεί ότι περιορίζονται δεινά ακόμη και τα περιθώρια μιας αξιοπρεπούς παράδοσης της εξουσίας.

Είναι ένα καράβι, που βουλιάζει στα βαλτόνερα, που το ίδιο δημιούργησε και που σπεύδουν πλέον με άκομψο τρόπο να εγκαταλείψουν πλήρωμα και επιβάτες παίρνοντας ότι κατά την κρίση τους μπορούν και αξίζει να περισώσουν, πρωτίστως τα υπολείμματα του προσωπικού τους πολιτικού κύρους.

Τραγική φιγούρα ένας Πρωθυπουργός, που θα αναγκασθεί να βιώσει την προϊούσα απομόνωση και την σταδιακή του πολιτική απαξίωση μέχρι την οριστική θέση του στο περιθώριο της παράταξης, η οποία αναγκαία θα του φορτώσει όλη την ευθύνη της κυβερνητικής της αποτυχίας.

Μπορεί ο κ. Καραμανλής να επέδειξε πρωτοφανή ατολμία να φορτώσει τις αυτονόητες πολιτικές τους ευθύνες στους ανεπαρκείς έως απαράδεκτους υπουργούς του.

Όμως όσο πιο αποτελεσματικά η παράταξή της Νέας Δημοκρατίας καταφέρει να του φορτώσει το σύνολο των αδυναμιών της, τόσο περισσότερο μπορεί να ελπίζει σε πολιτική της επιβίωση και ανάκαμψη.

Καλώς ή κακώς η καρατόμηση των πολιτικών αρχηγών είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό και την αναγέννηση των πολιτικών παρατάξεων στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.

Η φωτιά και η ασύμμετρη κυβερνητική αμεριμνησία.

Τον Αύγουστο του 2007 σε πρωτοφανείς πυρκαϊές, που αφέθηκαν να εξελιχθούν ανεξέλεγκτα, κατακάηκαν χιλιάδες στρέμματα δάσους και καλλιεργειών, έγιναν στάκτη εκατοντάδες σπίτια και βρήκαν τραγικό θάνατο 77 αθώοι άνθρωποι.
Η απρονοησία, η έλλειψη μέσων, οργάνωσης και συντονισμού ήταν καταφανείς. Οι κυβερνητικές ευθύνες απολύτως προφανείς.
Όμως η κυβέρνηση εφηύρε την θεωρία της ασύμμετρης απειλής, ενοχοποίησε τον «στρατηγό άνεμο», μοίρασε τριχίλιαρα και υποσχέσεις και κατάφερε να επανεκλεγεί.
Ακόμη και στις καμένες περιοχές μηδαμινές υπήρξαν τότε οι εκλογικές της απώλειες.

Το μήνυμα που δόθηκε τότε από τους πολίτες ήταν ότι μια κυβέρνηση ακόμη και αν βαρύνεται με τη χρεωκοπία των ασφαλιστικών ταμείων μέσω των δομημένων ομολόγων, ακόμη και αν έχει πουλήσει αντί πινακίου φακής τις χρυσοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, ακόμη και αν έχει αφήσει την μισή Ελλάδα να γίνει παρανάλωμα της φωτιάς και εύκολη λεία των οικοπεδοφάγων, μπορεί άνετα να επανεκλεγεί αρκεί να μην παραδέχεται τις πολιτικές της ευθύνες και να συνεχίζει να ρουσφετολογεί ασύστολα.

Με αυτό το μήνυμα ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι η δεύτερη θητεία αυτής της κυβέρνησης θα ήταν ακόμη πιο καταστροφική.
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ότι τα σκάνδαλα πολλαπλασιάσθηκαν, τα δημόσια ταμεία αποστραγγίσθηκαν, το δημόσιο χρέος απογειώθηκε, η ανασφάλεια, η ανέχεια και η αγωνία για το αύριο κυρίευσε το σύνολο του πληθυσμού.
Επίσης δεν είναι καθόλου παράξενο ότι η πρωτεύουσα της χώρας υπέστη μια πρωτοφανή οικολογική καταστροφή, ως αποτέλεσμα της ασύμμετρης κυβερνητικής αμεριμνησίας σε συνδυασμό με την κερδοσκοπική βουλιμία των οικοπεδοφάγων και των εργολαβικών συμφερόντων που εξυπηρετούνται από την κατεστημένη διοικητική αθλιότητα, τόσο σε αυτοδιοικητικό όσο και δημοσιοϋπαλληλικό επίπεδο.

Και βεβαίως δεν είναι διόλου παράξενο, που για άλλη μια φορά ο Πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιλέγουν την δοκιμασμένη επικοινωνιακή συνταγή και απεκδύονται πάσης πολιτικής ευθύνης.
Μιλούν για άψογο συντονισμό την ώρα που όλοι, από τους νομάρχες μέχρι τον τελευταίο εθελοντή πυροσβέστη, ωρύονται για το χάος, που επικράτησε σε όλες τις περιοχές και σε όλα τα επίπεδα.
Αναμασούν το γνωστό παραμύθι για τις «αντίξοες» καιρικές συνθήκες, τα «κακά» πεύκα, τις εδαφολογικές ιδιομορφίες των κατωκοιμένων ή ακατοίκητων περιοχών, την ώρα που ακόμη και ο δεξιός ευρωπαϊκός τύπος επιρρίπτει ακέραιες τις ευθύνες στον ανύπαρκτο κυβερνητικό προληπτικό και κατασταλτικό σχεδιασμό. (Le Figaro: Aujourd'hui, les causes avancées sont autres, intérêts des spéculateurs immobiliers et absence totale de politique de prévention/αυτή τη φορά οι αιτίες είναι διαφορετικές, εργολαβική κερδοσκοπία και απόλυτη έλλειψη πολιτικής πρόληψης. Le monde : La Grèce n'a pas tiré les leçons des précédents feux/ Η Ελλάδα δεν κατάλαβε τα μαθήματα των προηγούμενων πυρκαϊών.)
Ευσχήμως δε και τεχνηέντως επιδεικνύοντας πρωτοφανή πολιτική μικροψυχία προσπαθούν να μετακυλίσουν το βάρος των τραγικών προσωπικών τους ευθυνών στις πλάτες των υπηρεσιακών παραγόντων, των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακόμη και στους ίδιους τους πυρόπληκτους.

Όλοι βεβαίως έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης και ορθώς η κυβέρνηση χαράζει μια επικοινωνιακή πολιτική, που στηρίζεται στον αναμφισβήτητο διαλεκτικό κανόνα ότι «κάθε λαός έχει την κυβέρνηση, που του αξίζει.»

Πάντως επειδή ούτως ή άλλως η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ανίκανη να νικήσει τον «στρατηγό άνεμο» και επειδή συζητείται έντονα η ανάγκη ενός ευρέως ανασχηματισμού, προτείνουμε στον κ. Πρωθυπουργό να επιλέξει για το εν λόγω υπουργείο τον εικονιζόμενο μάγο της φυλής των Σιού.
Αυτός τουλάχιστον διαθέτει απίστευτα προσόντα χειραγώγησης των καιρικών φαινομένων, διαθέτοντας ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με τα πνεύματα των πάσης κατευθύνσεως ανέμων και επιδιδόμενος με εξαιρετική δεξιοτεχνία στον χρήσιμο για την κατάσβεση πυρκαϊών «χορό της βροχής».

Siemens, Μιζοποιία-Μυθοποιία Α.Ε

Είναι γνωστό ότι και οι θλιβερότερες των περιπτώσεων διαθέτουν συνήθως και κάποια αστεία πλευρά.

Από αυτό τον κανόνα δεν εξαιρείται ούτε η περίπτωση της Siemens. Διότι αναμφίβολα εξ αιτίας αυτού του ηθικά ανερμάτιστου Γερμανικού οικονομικού εξαμβλώματος η χώρα μας έχει εμπλακεί στο θλιβερότερο οικονομικο-πολιτικό σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους.

Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο, που ξεδιπλώνεται καθημερινά και απειλεί πλέον να καταπιεί όχι μόνο το πολιτικό αλλά και το δικαστικό κατεστημένο της χώρας, εύθυμη νότα πλέον αποτελεί ο απύθμενος στρουθοκαμηλισμός της κυβέρνησης, που προσπαθεί ματαίως να αποφύγει την επερχόμενη ολική πολιτική καταστροφή.

Πότε με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, που υπερβαίνουν κάθε όριο λαϊκιστικού εξυπνα κισμού και πότε με λεκτικούς ακροβατισμούς του κομματικού γραμματέα, ο οποίος καλείται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο πολίτης κρατάει πλέον την κοιλιά του από τα γέλια (εάν βεβαίως διαθέτει γερά νεύρα).

Διότι τι άλλο από χαζοχαρούμενο ανέκδοτο είναι ο μύθος, που μονότονα αναμασά ο κ. Αντώναρος ότι δήθεν η κυβέρνηση επιθυμεί να χυθεί «άπλετο φως» στην υπόθεση, όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός επί πολλούς μήνες τώρα παρακολουθεί τις απίθανες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης έτσι ώστε να κουκουλωθεί και αυτό το σκάνδαλο όπως και όλα τα προηγούμενα;

Και πόσο αστείο ακούγεται το επιχείρημα του κ. Ζαγορίτη ότι η κυβέρνηση δεν συνδιαλέγεται με υπόδικους και γι αυτό δεν ζητά τα στοιχεία, που διαθέτει ο κ. Χριστοφοράκος εις βάρος του κόμματός του;

Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ έχουν παραδεχθεί τις στενές «φιλικές» σχέσεις τους με το εν λόγω πρόσωπο.
Δεν θα επικαλεσθούμε τις φωτογραφίες, που κατακλύζουν το διαδίκτυο με τον κ. Χριστοφοράκο ευφρόσυνο παρακαθήμενο υψηλοτάτων κυβερνητικών στελεχών.

Θα επικαλεσθούμε όμως την κοινή λογική του μέσου συνετού πολίτη.

Όταν κάποιος σε προκαλεί δημοσίως, όπως καληώρα ο απερίγραπτος Γερμανός δικηγόρος, λέγοντάς σου περίπου ότι «αν τολμάς ζήτα μου στοιχεία για τις μπομπές σου», πως ακριβώς πρέπει να αντιδράσεις; (αν βέβαια είσαι καθαρός ουρανός που αστραπές δεν φοβάται).

Δεν πρέπει να απαντήσεις απλά και καθαρά «Έλα δω ρε παλιοσυκοφάντη, τσακίσου φέρε ότι στοιχεία έχεις και δώστα όλα στη δημοσιότητα»;

Τι πρέπει να κάνεις εσύ που μέχρι τώρα δηλώνεις ότι ουδέποτε πήρες δεκάρα από τη ΜΗΖΕΝΣ; Να αρχίσεις τις βυζαντινολογίες και τους περίπλοκους συλλογισμούς, που στην ουσία οδηγούν σε αποφυγή της πρόκλησης;

Γελοία πράγματα.

Όμως ο κ. Ζαγορίτης είπε και κάτι άλλο, που είναι ιδιαιτέρως σοβαρό. Είπε ότι ο υπόδικος κ. Χριστοφοράκος «οφείλει να απολογηθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης, να καταθέσει τα πάντα για τους πάντες, για να ελεγχθούν οι ισχυρισμοί του».

Σε μια πρώτη ανάγνωση ο κ. Ζαγορίτης φαίνεται να είπε το αυτονόητο. Βεβαίως κάθε υπόδικος απολογείται ενώπιον της δικαιοσύνης.

Αν όμως λάβουμε υπ’ όψη μας την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι με το σκέλος αυτό της δήλωσής του ο κ. Ζαγορίτης απαντούσε κυρίως στον Γερμανό Δικηγόρο τότε η αυτονόητη διατύπωση εμπεριέχει ένα ιδιαίτερο μήνυμα για τον κ. Χριστοφοράκο. Του επισημαίνει ότι είναι υπόδικος και ότι αργά ή γρήγορα θα αχθεί ενώπιον της Ελληνικής δικαιοσύνης, όπου θα υποχρεωθεί ούτως ή άλλως να καταθέσει και οι ισχυρισμοί του θα ελεγχθούν, θα αξιολογηθούν από Έλληνες δικαστές και προφανώς θα υπάρξει και η ανάλογη ποινική αντιμετώπιση.

Του είπε απλά ότι σε ένα υπόδικο δεν ταιριάζει ο δημόσιος διάλογος όταν πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Καλλίτερο γήπεδο γι αυτόν είναι ο χώρος της ανακριτικής διαδικασίας, που ως γνωστόν είναι και μυστική ή τουλάχιστον επικοινωνιακά διαχειρίσιμη μέσω ελεγχόμενων δημοσιογραφικών διαρροών.

Το μήνυμα του κ. Ζαγορίτη προφανώς εισεπράχθη δεόντως από τον Γερμανό δικηγόρο, ο οποίος όχι μόνο δεν επέμεινε στην πρόκληση, αλλά μερικές ώρες αργότερα αναγκάσθηκε σε στροφή 180 μοιρών, τρεπόμενος σε άτακτη φυγή μπροστά στο δημόσιο αίτημα για παροχή στοιχείων, που είχε την πολιτική ευθιξία να του απευθύνει το ΠΑΣΟΚ.

Το μήνυμα όμως προφανώς ελήφθη και σε άλλους χώρους αν κρίνουμε από τις αλυσιδωτές αναταράξεις, που δημιουργήθηκαν και στο χώρο της δικαιοσύνης, όπου κάποιοι συγκεκριμένοι λειτουργοί της αισθάνθηκαν και πάλι την ανάγκη να προστατεύσουν το κύρος τους ενάντια στην κριτική, που κατ’ ουσίαν ασκείται στην περί την οργάνωση, διοίκηση και απονομή της δικαιοσύνης κυβερνητική πολιτική.

Παράδοξο φαινόμενο αλήθεια, στο μέτρο, που δικαστικές αμέλειες, καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες δεν είναι άμοιρες της δικαστικής οδύσσειας όλων περίπου των υποθέσεων σκανδάλων με αποκορύφωμα τη συγκεκριμένη υπόθεση.


Δικαστική οδύσσεια, που σε συνδυασμό με πρωτοφανείς συνταγματικούς ακροβατισμούς έχουν οδηγήσει όλα τα σκάνδαλα σε ατιμωρησία, το πολιτικό σύστημα σε εξευτελισμό και την Ελληνική δικαιοσύνη στο μικροσκόπιο του νομικού κόσμου άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γερμανία.

Παλαιστίνιοι ενωθείτε...

Η παρουσία του Παπανδρέου με την ιδιότητα του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και κυρίως του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο της Φατάχ με γύρισε πίσω κάπου τρείς δεκαετίες.

Μου επανέφερε μνήμες από μια ιστορική εποχή των πρώτων χρόνων του Κινήματος.

Ξαναζωντάνεψαν αλησμόνητες εικόνες από την πρώτη Πανελλήνια συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στο ξενοδοχείο Παρκ, όπου σαν ένας από τους νεότερους συνέδρους είχα την μεγάλη τύχη να συμμετάσχω σε μια συγκινησιακά έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα όπου ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου υποδεχόταν στο βήμα τον ηρωϊκό ηγέτη των Παλαιστινίων Γιασέρ Αραφάτ.

Τον Γιασέρ Αραφάτ, που ερχόταν όχι απλά για να διανθίσει με την παρουσία του τις οργανωτικές διαδικασίες ενός φίλου κόμματος, αλλά πρωτίστως για να εκφράσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του Παλαιστινιακού λαού στον Ελληνικό λαό διά μέσου της ανεπανάληπτης προσωπικότητας του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτού του παγκόσμιας ακτινοβολίας Έλληνα, που είχε αγκαλιάσει και είχε στηρίξει όσο κανείς άλλος την υπόθεση των Παλαιστινίων.

Ιστορικές στιγμές, μεγάλες ώρες…

Σήμερα οι δυό μεγάλοι άνδρες είναι πλέον απόντες. Η απουσία τους δεν είναι άμοιρη συνεπειών.

Τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή βρίσκονται σίγουρα σε χειρότερη κατάσταση από ότι τα άφησαν.

Ο μαρτυρικός Παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να αναζητά τη λύση του δράματός του, ενός δράματος, που αποτελεί αίσχος για τον σύγχρονο κόσμο.

Οι προσπάθειες του Γιώργου Παπανδρέου για την προώθηση μιας δίκαιης λύσης, τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, την ειρηνική συμβίωση των λαών στην πολυτάραχη αυτή περιοχή είναι σίγουρα σπουδαίες και εποικοδομητικές.

Οι μίζεροι μυκηθμοί του ΚΚΕ και κάποιων δήθεν αριστερών είναι άνευ σημασίας. Πρόκειται για τις μικρόψυχες κραυγές της κουτοπόνηρης αλεπούς που «ό,τι δεν φτάνει το κάνει κρεμαστάρια…»

Ο παλαιστινιακός λαός όμως έχει χορτάσει από τσάμπα μεγαλοστομίες και εκ του μακρόθεν συμπαράσταση.

Έχει ανάγκη από ουσιαστική δράση, συντήρηση της διεθνούς κινητικότητας και κυρίως άμεση βελτίωση των βιοτικών του συνθηκών. Και αυτά χρειάζονται πρωτοβουλίες, που να διακρίνονται από γενναιότητα αλλά και ρεαλισμό…

Περισσότερο αξιοσημείωτες είναι οι ενστάσεις των ίδιων των Παλαιστινίων για την κατάσταση, που επικρατεί στη σημερινή Φατάχ.

Οι καταγγελίες του Φαρούκ Καντούμι ανεξάρτητα από το βαθμό βασιμότητάς τους δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, γιατί αποτελεί ιστορικό στέλεχος της οργάνωσης και γιατί προφανώς απηχούν τις απόψεις και άλλων μελών της.

Και ακόμη βεβαίως σπουδαιότερη είναι η ευρύτερη διάσπαση των Παλαιστινίων σε διαφορετικές οργανώσεις, που μάχονται η μια την άλλη μερικές φορές με μεγαλύτερη ένταση από όση επιδεικνύουν έναντι των Ισραηλινών.

Πολύ σωστά λοιπόν το αίτημα, που διατυπώθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου στο συνέδριο της Φατάχ, αλλά και από τον Αμπντάλα της Αραβίας σε επιστολή του στον Αμπάς και φαίνεται να αποτελεί γενικευμένη σύσταση όλου του προοδευτικού κόσμου προς τους Παλαιστινίους είναι κοινό:

Φίλοι Παλαιστίνιοι σφυρηλατήστε με κάθε τρόπο την ενότητά σας.

Η μεθυστική μυρωδιά της κάλπης...

Μακρύ, καυτό, καλοκαίρι…
Μπήκε πλέον για τα καλά ο Αύγουστος.

Σφίξανε οι ζέστες. Ξεκίνησαν τα μπάνια του λαού.
Άδειασαν οι δημόσιες υπηρεσίες. Αποδιοργανώθηκαν τα μπλογκς. Ξευτιλίστηκαν τα καρπούζια…
Κι όμως… Αυτό το καλοκαίρι είναι αλλιώτικο…
Μα από Αιγαίο μεριά φυσήξει, μα από στεριά. Μια είναι φέτος η ανασαιμιά που φέρνει η θαλάσσια αύρα, ίδια κι απαράλλακτη η μυρωδιά, που κουβαλάει το μελτεμάκι.
Η μυρωδιά της κάλπης….
Μια μυρωδιά βαριά και πνιγηρή, που ακυρώνει τα αρώματα των φρούτων, υπερνικά τις μυρωδιές των λουλουδιών, υποσκελίζει τις οσμές των αντηλιακών, υπερνικά ακόμα και την κάπνα από τους καιόμενους βάτους.

Με κάλπες ξεκίνησε αυτό το sui generis καλοκαιράκι και ήδη οι κάθε λογής πολιτευτάδες μυρίζονται ότι με εκλογές θα τερματίσει.
Κι η ιδέα ότι μαζί του θα τερματίσει και η Βουλή, και η Κυβέρνηση και αναπότρεπτα και κάποιες πολιτικές καριέρες δημιουργεί αναβρασμό κι ανατριχίλα στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού.
Η μυρωδιά της κάλπης, που διεγείρει τις αισθήσεις των πολιτικών λαγωνικών, τα βγάζει από την χειμερία νάρκη και την μακρόχρονη αποχαύνωση και τους δημιουργεί μια έντονη υπερδιέγερση και μια αχαλίνωτη δίψα επικοινωνίας με τον πολίτη.
Κι όσο οι μέρες λιγοστεύουν κι οι εκλογές σιμώνουν, το πολιτικό ντελίριο κορυφώνεται, οι πολιτικοί σαλτάρουν και αναζητούν απεγνωσμένα ευκαιρίες να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Είναι όμως κι η ζέστη, που δεν βοηθά, είναι οι μυστήριοι τηλεοπτικοί κανόνες, που επιβάλλουν εντυπωσιακά φραστικά πρότυπα και συχνά το επικοινωνιακό εγχείρημα γίνεται άκρως επικίνδυνο για τον κακόμοιρο πολιτικό.
Και εκεί που πάει για μαλλί , καταλήγει κουρεμένος…

Κάπως έτσι και ο συμπαθέστατος κ. Λοβέρδος ξεκίνησε να κάνει μια δήλωση υπέρ της αναγκαιότητας των πρόωρων εκλογών και σκόνταψε στο ίσωμα…
"Οπως μου λένε οι πολίτες στον δρόμο, οι εκλογές θα βοηθήσουν ώστε να ξαναμοιραστεί η τράπουλα. Μου λένε κάποιοι άλλοι να χτυπήσουμε τα πράγματα μέσα στο σέικερ, κάτι καινούργιο θα βγει».
Είπε ο κ. Λοβέρδος.

Προφανής η προσπάθεια να διαφοροποιηθεί διακριτικά από την ορολογία της ηγεσίας, να κινηθεί μέσα στα όρια του «ρεύματος» και να τηρήσει τις απαιτήσεις της σύγχρονης τηλεοπτικής ατάκας…
Η κεντρική ιδέα σωστή, αλλά η εκτέλεση ναυάγιο…

Κατ’ αρχήν σαν πόσοι πολίτες μπορεί να συναντάνε ημερησίως τον κ. Λοβέρδο στο δρόμο και συμπτωματικά να του λένε όλοι να ανακατέψει την τράπουλα. Εκτός κι αν έπεσε σε διαδήλωση της ΠΕΧΛ (Πανελλήνια Ένωση Χαρτοπαικτικών Λεσχών).
Και από την άλλη πως ακριβώς αντιλαμβάνεται τη Res Publica ο φέρελπις πολιτικός. Μήπως ως ένα τυχερό παιχνίδι, όπου κάποιοι επαγγελματίες χαρτοπαίκτες ανακατεύουν την τράπουλα της εξουσίας και μοιράζουν τα τραπουλόχαρτα των κυβερνητικών θέσεων μεταξύ τους;
Αλλοίμονο αν είναι έτσι κ. Λοβέρδο.
Μάλλον αδόκιμο το παράδειγμα της τράπουλας…
Όσο για το «σέϊκερ» και τα «πράγματα», τι να πεί κανείς;
Η χώρα χρειάζεται καινούργιο πολιτικό προσωπικό με ξεκάθαρη σοσιαλιστική ιδεολογία και συγκροτημένο σχέδιο δράσης για να βγεί από το τέλμα και να βαδίσει στο δρόμο της ανάπτυξης, της κοινωνικής ευημερίας και της εθνικής προκοπής.
Ουδείς πολίτης ενδιαφέρεται για θολό ανακάτεμα παλιών «πραγμάτων» και φθαρμένων υλικών μέσα στο αμφιβόλου ποιότητας «σέϊκερ» του κ. Λοβέρδου τρέφοντας φρούδες ελπίδες ότι από ανακύκλωση αποτυχημένων απόψεων και πολιτικών μπορεί «κάτι να βγεί».
Εξ άλλου οι πολίτες πλέον δεν αρκούνται στο «κάτι».
Οι πολίτες επιθυμούν την οριστική λύση στα μυριάδες προβλήματα, που η κεντροδεξιά επισώρευσε.
Τίποτε λιγότερο από αυτό.

Είναι λοιπόν ωφέλιμο για τον τόπο και απείρως ωφελιμότερο για τους πολιτικούς να κάνουν δηλώσεις όταν έχουν κάτι χρήσιμο να πουν και όχι απλώς για να υπενθυμίσουν την παρουσία τους στην προεκλογική κούρσα.
Και είναι επίσης χρησιμότερο να διατυπώνουν πρωτίστως τη γνώμη τους για θέματα της ειδικότητάς τους.
Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός.
Θα είμαστε λοιπόν ευτυχέστεροι αν ακούγαμε τον κ. Λοβέρδο να διατυπώνει την επιστημονική του άποψη ως συνταγματολόγος στο επίμαχο θέμα της προεδρικής εκλογής και αν άφηνε τα θέματα της τράπουλας στους επαγγελματίες χαρτοπαίκτες….

Εκλογές: Το Μάρτη γκρεμός, τον Οκτώβρη ρέμα…

Ένα από τα χαρακτηριστικά συμπτώματα των περιόδων πολιτικής παρακμής είναι η θυσία του συλλογικού προς χάριν του ατομικού συμφέροντος.
Όταν το πολιτικό σύστημα νοσεί, όταν το κομματικό καράβι βουλιάζει τότε η προώθηση των προσωπικών στρατηγικών εις βάρος του εθνικού ή του κομματικού συμφέροντος αναδεικνύεται σε συνήθη πρακτική των επαγγελματιών πολιτικών.
Και η πρακτική αυτή εφαρμόζεται αναλόγως σε κάθε περίπτωση και σε κάθε θέμα από τα μείζονα ζητήματα εθνικής σημασίας, μέχρι τα απλούστερα και τα ευτελέστερα των θεμάτων.

Κλασικό παράδειγμα αποτελεί το δίλημμα, που ταλανίζει εσχάτως το κυβερνών κόμμα περί της επιλογής του κατάλληλου χρόνου για την διενέργεια των βουλευτικών εκλογών.
Είναι δεδομένο ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει ήδη παραδώσει το πνεύμα και το μόνο, που απομένει είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου, που μπορεί να εκδοθεί διά των εκλογών είτε το προσεχές φθινόπωρο είτε στο πρώτο τρίμηνο του νέου έτους.
Για ένα οποιοδήποτε απονήρευτο πολίτη το πράμα θα έμοιαζε άνευ σημασίας.
«Μια ψυχή που θάβγει νάβγει», όπως λέει ο λαός. Αντί να ταλαιπωρείται ο τόπος με μια μακρά προεκλογική περίοδο καλύτερα να υπάρξει άμεση προσφυγή στις κάλπες ώστε η κυβέρνηση, που θα προκύψει να μπορέσει με νωπή τη λαϊκή εντολή να διαχειρισθεί καλύτερα τα ούτως ή άλλως τεράστια συσσωρευμένα προβλήματα.
Έτσι περίπου θα σκεφτόταν ο μέσος άδολος πολιτικός, που θα νοιαζόταν λιγουλάκι για το συμφέρον της χειμαζόμενης πατρίδας.
Όμως αυτό το τόσο απλό για τους πολλούς έχει καταντήσει γόρδιος δεσμός για κάποιους στο κυβερνών κόμμα, που φέρονται να μαδούν καθημερινά τη μαργαρίτα «Οκτώβρη-Φλεβάρη, Οκτώβρη-Φλεβάρη…».

Πως γίνεται τόσο μεγάλοι πολιτικοί εγκέφαλοι με κοινή ιδεολογική τοποθέτηση να επιδίδονται σε αυτή την ανούσια εσωκομματική διελκυστίνδα;
Ο λόγος είναι απλός. Το συμφέρον του τόπου, όπως και του κόμματος είναι οφθαλμοφανές, όμως δεν συμβαδίζει με τα προσωπικά συμφέροντα ορισμένων.

Μπροστά στην αναπόφευκτη ήττα το συμφέρον του κόμματος, του αρχηγού και της συντροφίας του είναι προφανώς να επιτευχθεί ο περιορισμός της ήττας σε όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή επίπεδα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το μέγεθος της εκλογικής αποτυχίας θα είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθος των οικονομικών, κοινωνικών και εθνικών αδιεξόδων.
Αν τον Οκτώβριο για το κυβερνών κόμμα είναι σίγουρη η δεύτερη θέση με μια ευρεία διαφορά από το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον Μάρτιο είναι πλέον ή βέβαια μια εκλογική συντριβή.
Μια εκλογική συντριβή, που θα προσφέρει αυτοδύναμη Κυβέρνηση στο πρώτο κόμμα, θα τερματίσει άδοξα την πολιτική καριέρα του σημερινού αρχηγού και πιθανότατα θα βυθίσει τη Νέα Δημοκρατία σε ένα μακροχρόνιο πολιτικό τέλμα, χειρότερο από αυτό που βίωσε πριν από το 2004.

Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει για μερικούς δελεαστική την ιδέα της επιμήκυνσης του πολιτικού χρόνου πάση θυσία ανεξαρτήτως κομματικού κόστους;.

Πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που προσδοκούν να «γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη…». Γι αυτούς μια «διαχειρίσιμη» ήττα από τον σημερινό αρχηγό είναι ότι χειρότερο μπορεί να τους προκύψει.
Ένας Καραμανλής, που θα παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος, όταν αυτό θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, αλλά θα παραμένει μέσα στο πολιτικό παιχνίδι και ενδεχόμενα θα επανέλθει κάποια στιγμή στην πρωθυπουργία, αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη τους.
Είναι κάτι ανάλογο με τους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ, που αρρωσταίνουν στην ιδέα ότι είναι πιθανόν ο κ. Παπανδρέου να επιτύχει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Γι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δελφίνοι της Ν.Δημοκρατίας συμβουλεύουν τον κ. Καραμανλή να συρθεί σε εκλογές τον Μάρτιο, ενώ οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ επιθυμούν διακαώς εκλογές εδώ και τώρα….
Μετά είναι όλοι οι δευτεροκλασάτοι βουλευτές, που δεν πρόλαβαν να συνέλθουν από την οικονομική αιμορραγία των προηγούμενων εκλογών και θα κληθούν να «ξαναεπενδύσουν» σε ένα εκλογικό αγώνα όπου η αποτυχία τους να επανεκλεγούν είναι προδιαγεγραμμένη.
Και τέλος κάποια τρωκτικά, που έχουν πιάσει τις χρυσοφόρες καρέκλες και μεταφράζουν σε χιλιάδες ευρώ για την τσέπη τους την κάθε μέρα παραμονής στην εξουσία.
Κοντά σ’ όλους αυτούς ίσως και κάποιοι ουρανοβάμονες, που ελπίζουν σε θαύματα ανάκαμψης της Κυβέρνησης και πιστεύουν ότι με την βιομηχανία νομοσχεδίων, την ασύστολη ρουσφετολογία, το εμπόριο ελπίδων, και την ακατάσχετη υποσχεσιολογία είναι δυνατόν να αναστραφεί το αρνητικό κλίμα.
Αυτοί ανήκουν κατά βάση στη συνομοταξία των αθεράπευτων οπαδών και γι αυτό συγχωρούνται να τρέφουν φρούδες ελπίδες.
Διότι η ολική καταστροφή της οικονομίας και οι εθνικές απώλειες, που βιώνει ο πολίτης δεν ανατάσσονται με επικοινωνιακές φανφάρες, ούτε με υποσχέσεις μαζικού αντιγριπικού εμβολιασμού με εμβόλια, που προς το παρόν δεν γνωρίζουμε πότε θα παραλάβουμε και που όταν τα παραλάβουμε θα γνωρίζουμε μόνο πότε πρέπει να τα πληρώσουμε, αλλά όχι αν θα είναι κατάλληλα προς χρήση.