Το 2007 μοίρασαν τριχίλιαρα και υποσχέθηκαν άμεση ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων σπιτιών, αντιπλημμυρικά έργα, αναδάσωση των καμένων δασικών εκτάσεων.
Τις ίδιες υποσχέσεις είχαν δώσει και το 2006 στους πυρόπληκτους της Χαλκιδικής, που τους ξέχασαν μόλις έφυγαν οι προβολείς των τηλεοπτικών καναλιών.
Τώρα στους φωτοκαμένους της Αττικής επαναλαμβάνουν την ίδια κασέτα.
Δεν μοιράζουν τριχίλιαρα, αλλά μετά από το πρώτο ξάφνιασμα, εμφανίζονται πάλι ένας- ένας οι βεβαρυμμένοι με εγκληματικές αμέλειες υπουργοί και με κροκοδείλια δάκρυα ψελλίζουν ψεύτικες διαβεβαιώσεις για αναζήτηση ευθυνών και αναμασούν κάλπικες υποσχέσεις για ανακούφιση των πυροπαθών.
«Όπου υπήρχε δάσος θα ξαναγίνει δάσος…», «όπου υπάρχουν ευθύνες θα καταλογισθούν…», «θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για να μη επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις…», «το κράτος θα αποκαταστήσει τις όποιες ζημιές υπέστησαν οι πληγέντες…» θα…θα…θα…
Από τον τρόπο που κάνουν τις δηλώσεις με τα μάτια κάτω. Από τον τρόπο που φεύγουν σαν κυνηγημένοι χωρίς να δέχονται ερωτήσεις είναι ηλίου φαεινότερο ότι ούτε οι ίδιοι πιστεύουν αυτά που λένε….
Και βέβαια δεν τους πιστεύουν οι πυρόπληκτοι.
Ούτε αυτοί των προηγούμενων ετών, που ακόμα περιμένουν τα πορίσματα για τις 80 αδικοχαμένες ψυχές της Πελοποννήσου. Ούτε αυτοί που ακόμα δεν έλαβαν καμία κρατική αποζημίωση, αλλά ούτε καν το προϊόν του πανελλήνιου εράνου, που διαχειρίζεται προφανώς αλυσιτελώς ο κ. Μολυβιάτης. Ούτε αυτοί, που κάθε χειμώνα από πυρόπληκτοι μετατρέπονται σε πλημμυροπαθείς….
Και αυτό είναι πλέον το θλιβερό κατάντημα αυτής της αξιοθρήνητης κυβέρνησης.
Κανείς δεν την πιστεύει… Κανείς δεν την εμπιστεύεται.
Και όταν κανείς δεν την εμπιστεύεται ποιος θα βρεθεί για να κάνει επενδύσεις;
Ποιος θα φιλοτιμηθεί να πληρώσει φόρους, που εξαφανίζονται σε άδηλες «μαύρες τρύπες»…;
Ποιος θα προσέλθει σε τραπέζι κοινωνικών διαλόγων;
Ποιος θα συμμετάσχει σε ευρείες λαϊκές συναινέσεις;
Η αναξιοπιστία είναι μια ασθένεια, που αφαιρεί κάθε δυνατότητα διακυβέρνησης. Που εξουδετερώνει εκ προοιμίου κάθε πρωτοβουλία. Που καλλιεργεί ένα νοσηρό κλίμα ανασφάλειας, αβεβαιότητας, καχυποψίας.
.
Είναι μια ασθένεια, που εξελίσσεται βραδέως, αλλά όταν εδραιωθεί στην ψυχολογία των πολιτών είναι πλέον μη αναστρέψιμη…
Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, η χαλιναγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ο εκμαυλισμός των δημοσιογράφων αποτελεί παυσίπονο, που περιορίζει πρόσκαιρα τα συμπτώματα, αλλά δεν καταπολεμά την ίδια την πολιτική νόσο.
Η αναξιοπιστία είναι το τίμημα της αμεριμνησίας, της προχειρότητας, της κακοδιαχείρισης, της ακατάσχετης πολιτικής ψευδολογίας.
Αυτή είναι δυστυχώς η παθογένεια της κυβέρνησης, που πλέον κάθε μέρα και περισσότερο συνειδητοποιεί ότι περιορίζονται δεινά ακόμη και τα περιθώρια μιας αξιοπρεπούς παράδοσης της εξουσίας.
Είναι ένα καράβι, που βουλιάζει στα βαλτόνερα, που το ίδιο δημιούργησε και που σπεύδουν πλέον με άκομψο τρόπο να εγκαταλείψουν πλήρωμα και επιβάτες παίρνοντας ότι κατά την κρίση τους μπορούν και αξίζει να περισώσουν, πρωτίστως τα υπολείμματα του προσωπικού τους πολιτικού κύρους.
Τραγική φιγούρα ένας Πρωθυπουργός, που θα αναγκασθεί να βιώσει την προϊούσα απομόνωση και την σταδιακή του πολιτική απαξίωση μέχρι την οριστική θέση του στο περιθώριο της παράταξης, η οποία αναγκαία θα του φορτώσει όλη την ευθύνη της κυβερνητικής της αποτυχίας.
Μπορεί ο κ. Καραμανλής να επέδειξε πρωτοφανή ατολμία να φορτώσει τις αυτονόητες πολιτικές τους ευθύνες στους ανεπαρκείς έως απαράδεκτους υπουργούς του.
Όμως όσο πιο αποτελεσματικά η παράταξή της Νέας Δημοκρατίας καταφέρει να του φορτώσει το σύνολο των αδυναμιών της, τόσο περισσότερο μπορεί να ελπίζει σε πολιτική της επιβίωση και ανάκαμψη.
Καλώς ή κακώς η καρατόμηση των πολιτικών αρχηγών είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό και την αναγέννηση των πολιτικών παρατάξεων στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου