Είναι γνωστό ότι και οι θλιβερότερες των περιπτώσεων διαθέτουν συνήθως και κάποια αστεία πλευρά.
Από αυτό τον κανόνα δεν εξαιρείται ούτε η περίπτωση της Siemens. Διότι αναμφίβολα εξ αιτίας αυτού του ηθικά ανερμάτιστου Γερμανικού οικονομικού εξαμβλώματος η χώρα μας έχει εμπλακεί στο θλιβερότερο οικονομικο-πολιτικό σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο, που ξεδιπλώνεται καθημερινά και απειλεί πλέον να καταπιεί όχι μόνο το πολιτικό αλλά και το δικαστικό κατεστημένο της χώρας, εύθυμη νότα πλέον αποτελεί ο απύθμενος στρουθοκαμηλισμός της κυβέρνησης, που προσπαθεί ματαίως να αποφύγει την επερχόμενη ολική πολιτική καταστροφή.
Πότε με δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, που υπερβαίνουν κάθε όριο λαϊκιστικού εξυπνα κισμού και πότε με λεκτικούς ακροβατισμούς του κομματικού γραμματέα, ο οποίος καλείται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο πολίτης κρατάει πλέον την κοιλιά του από τα γέλια (εάν βεβαίως διαθέτει γερά νεύρα).
Διότι τι άλλο από χαζοχαρούμενο ανέκδοτο είναι ο μύθος, που μονότονα αναμασά ο κ. Αντώναρος ότι δήθεν η κυβέρνηση επιθυμεί να χυθεί «άπλετο φως» στην υπόθεση, όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός επί πολλούς μήνες τώρα παρακολουθεί τις απίθανες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης έτσι ώστε να κουκουλωθεί και αυτό το σκάνδαλο όπως και όλα τα προηγούμενα;
Και πόσο αστείο ακούγεται το επιχείρημα του κ. Ζαγορίτη ότι η κυβέρνηση δεν συνδιαλέγεται με υπόδικους και γι αυτό δεν ζητά τα στοιχεία, που διαθέτει ο κ. Χριστοφοράκος εις βάρος του κόμματός του;
Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ έχουν παραδεχθεί τις στενές «φιλικές» σχέσεις τους με το εν λόγω πρόσωπο.
Δεν θα επικαλεσθούμε τις φωτογραφίες, που κατακλύζουν το διαδίκτυο με τον κ. Χριστοφοράκο ευφρόσυνο παρακαθήμενο υψηλοτάτων κυβερνητικών στελεχών.
Θα επικαλεσθούμε όμως την κοινή λογική του μέσου συνετού πολίτη.
Όταν κάποιος σε προκαλεί δημοσίως, όπως καληώρα ο απερίγραπτος Γερμανός δικηγόρος, λέγοντάς σου περίπου ότι «αν τολμάς ζήτα μου στοιχεία για τις μπομπές σου», πως ακριβώς πρέπει να αντιδράσεις; (αν βέβαια είσαι καθαρός ουρανός που αστραπές δεν φοβάται).
Δεν πρέπει να απαντήσεις απλά και καθαρά «Έλα δω ρε παλιοσυκοφάντη, τσακίσου φέρε ότι στοιχεία έχεις και δώστα όλα στη δημοσιότητα»;
Τι πρέπει να κάνεις εσύ που μέχρι τώρα δηλώνεις ότι ουδέποτε πήρες δεκάρα από τη ΜΗΖΕΝΣ; Να αρχίσεις τις βυζαντινολογίες και τους περίπλοκους συλλογισμούς, που στην ουσία οδηγούν σε αποφυγή της πρόκλησης;
Γελοία πράγματα.
Όμως ο κ. Ζαγορίτης είπε και κάτι άλλο, που είναι ιδιαιτέρως σοβαρό. Είπε ότι ο υπόδικος κ. Χριστοφοράκος «οφείλει να απολογηθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης, να καταθέσει τα πάντα για τους πάντες, για να ελεγχθούν οι ισχυρισμοί του».
Σε μια πρώτη ανάγνωση ο κ. Ζαγορίτης φαίνεται να είπε το αυτονόητο. Βεβαίως κάθε υπόδικος απολογείται ενώπιον της δικαιοσύνης.
Αν όμως λάβουμε υπ’ όψη μας την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι με το σκέλος αυτό της δήλωσής του ο κ. Ζαγορίτης απαντούσε κυρίως στον Γερμανό Δικηγόρο τότε η αυτονόητη διατύπωση εμπεριέχει ένα ιδιαίτερο μήνυμα για τον κ. Χριστοφοράκο. Του επισημαίνει ότι είναι υπόδικος και ότι αργά ή γρήγορα θα αχθεί ενώπιον της Ελληνικής δικαιοσύνης, όπου θα υποχρεωθεί ούτως ή άλλως να καταθέσει και οι ισχυρισμοί του θα ελεγχθούν, θα αξιολογηθούν από Έλληνες δικαστές και προφανώς θα υπάρξει και η ανάλογη ποινική αντιμετώπιση.
Του είπε απλά ότι σε ένα υπόδικο δεν ταιριάζει ο δημόσιος διάλογος όταν πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Καλλίτερο γήπεδο γι αυτόν είναι ο χώρος της ανακριτικής διαδικασίας, που ως γνωστόν είναι και μυστική ή τουλάχιστον επικοινωνιακά διαχειρίσιμη μέσω ελεγχόμενων δημοσιογραφικών διαρροών.
Το μήνυμα του κ. Ζαγορίτη προφανώς εισεπράχθη δεόντως από τον Γερμανό δικηγόρο, ο οποίος όχι μόνο δεν επέμεινε στην πρόκληση, αλλά μερικές ώρες αργότερα αναγκάσθηκε σε στροφή 180 μοιρών, τρεπόμενος σε άτακτη φυγή μπροστά στο δημόσιο αίτημα για παροχή στοιχείων, που είχε την πολιτική ευθιξία να του απευθύνει το ΠΑΣΟΚ.
Το μήνυμα όμως προφανώς ελήφθη και σε άλλους χώρους αν κρίνουμε από τις αλυσιδωτές αναταράξεις, που δημιουργήθηκαν και στο χώρο της δικαιοσύνης, όπου κάποιοι συγκεκριμένοι λειτουργοί της αισθάνθηκαν και πάλι την ανάγκη να προστατεύσουν το κύρος τους ενάντια στην κριτική, που κατ’ ουσίαν ασκείται στην περί την οργάνωση, διοίκηση και απονομή της δικαιοσύνης κυβερνητική πολιτική.
Παράδοξο φαινόμενο αλήθεια, στο μέτρο, που δικαστικές αμέλειες, καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες δεν είναι άμοιρες της δικαστικής οδύσσειας όλων περίπου των υποθέσεων σκανδάλων με αποκορύφωμα τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Δικαστική οδύσσεια, που σε συνδυασμό με πρωτοφανείς συνταγματικούς ακροβατισμούς έχουν οδηγήσει όλα τα σκάνδαλα σε ατιμωρησία, το πολιτικό σύστημα σε εξευτελισμό και την Ελληνική δικαιοσύνη στο μικροσκόπιο του νομικού κόσμου άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γερμανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου