Ένα από τα χαρακτηριστικά συμπτώματα των περιόδων πολιτικής παρακμής είναι η θυσία του συλλογικού προς χάριν του ατομικού συμφέροντος.
Όταν το πολιτικό σύστημα νοσεί, όταν το κομματικό καράβι βουλιάζει τότε η προώθηση των προσωπικών στρατηγικών εις βάρος του εθνικού ή του κομματικού συμφέροντος αναδεικνύεται σε συνήθη πρακτική των επαγγελματιών πολιτικών.
Και η πρακτική αυτή εφαρμόζεται αναλόγως σε κάθε περίπτωση και σε κάθε θέμα από τα μείζονα ζητήματα εθνικής σημασίας, μέχρι τα απλούστερα και τα ευτελέστερα των θεμάτων.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί το δίλημμα, που ταλανίζει εσχάτως το κυβερνών κόμμα περί της επιλογής του κατάλληλου χρόνου για την διενέργεια των βουλευτικών εκλογών.
Είναι δεδομένο ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει ήδη παραδώσει το πνεύμα και το μόνο, που απομένει είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου, που μπορεί να εκδοθεί διά των εκλογών είτε το προσεχές φθινόπωρο είτε στο πρώτο τρίμηνο του νέου έτους.
Για ένα οποιοδήποτε απονήρευτο πολίτη το πράμα θα έμοιαζε άνευ σημασίας.
«Μια ψυχή που θάβγει νάβγει», όπως λέει ο λαός. Αντί να ταλαιπωρείται ο τόπος με μια μακρά προεκλογική περίοδο καλύτερα να υπάρξει άμεση προσφυγή στις κάλπες ώστε η κυβέρνηση, που θα προκύψει να μπορέσει με νωπή τη λαϊκή εντολή να διαχειρισθεί καλύτερα τα ούτως ή άλλως τεράστια συσσωρευμένα προβλήματα.
Έτσι περίπου θα σκεφτόταν ο μέσος άδολος πολιτικός, που θα νοιαζόταν λιγουλάκι για το συμφέρον της χειμαζόμενης πατρίδας.
Όμως αυτό το τόσο απλό για τους πολλούς έχει καταντήσει γόρδιος δεσμός για κάποιους στο κυβερνών κόμμα, που φέρονται να μαδούν καθημερινά τη μαργαρίτα «Οκτώβρη-Φλεβάρη, Οκτώβρη-Φλεβάρη…».
Πως γίνεται τόσο μεγάλοι πολιτικοί εγκέφαλοι με κοινή ιδεολογική τοποθέτηση να επιδίδονται σε αυτή την ανούσια εσωκομματική διελκυστίνδα;
Ο λόγος είναι απλός. Το συμφέρον του τόπου, όπως και του κόμματος είναι οφθαλμοφανές, όμως δεν συμβαδίζει με τα προσωπικά συμφέροντα ορισμένων.
Μπροστά στην αναπόφευκτη ήττα το συμφέρον του κόμματος, του αρχηγού και της συντροφίας του είναι προφανώς να επιτευχθεί ο περιορισμός της ήττας σε όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή επίπεδα.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το μέγεθος της εκλογικής αποτυχίας θα είναι ευθέως ανάλογο με το μέγεθος των οικονομικών, κοινωνικών και εθνικών αδιεξόδων.
Αν τον Οκτώβριο για το κυβερνών κόμμα είναι σίγουρη η δεύτερη θέση με μια ευρεία διαφορά από το ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον Μάρτιο είναι πλέον ή βέβαια μια εκλογική συντριβή.
Μια εκλογική συντριβή, που θα προσφέρει αυτοδύναμη Κυβέρνηση στο πρώτο κόμμα, θα τερματίσει άδοξα την πολιτική καριέρα του σημερινού αρχηγού και πιθανότατα θα βυθίσει τη Νέα Δημοκρατία σε ένα μακροχρόνιο πολιτικό τέλμα, χειρότερο από αυτό που βίωσε πριν από το 2004.
Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει για μερικούς δελεαστική την ιδέα της επιμήκυνσης του πολιτικού χρόνου πάση θυσία ανεξαρτήτως κομματικού κόστους;.
Πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που προσδοκούν να «γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη…». Γι αυτούς μια «διαχειρίσιμη» ήττα από τον σημερινό αρχηγό είναι ότι χειρότερο μπορεί να τους προκύψει.
Ένας Καραμανλής, που θα παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος, όταν αυτό θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, αλλά θα παραμένει μέσα στο πολιτικό παιχνίδι και ενδεχόμενα θα επανέλθει κάποια στιγμή στην πρωθυπουργία, αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη τους.
Είναι κάτι ανάλογο με τους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ, που αρρωσταίνουν στην ιδέα ότι είναι πιθανόν ο κ. Παπανδρέου να επιτύχει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Γι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δελφίνοι της Ν.Δημοκρατίας συμβουλεύουν τον κ. Καραμανλή να συρθεί σε εκλογές τον Μάρτιο, ενώ οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ επιθυμούν διακαώς εκλογές εδώ και τώρα….
Μετά είναι όλοι οι δευτεροκλασάτοι βουλευτές, που δεν πρόλαβαν να συνέλθουν από την οικονομική αιμορραγία των προηγούμενων εκλογών και θα κληθούν να «ξαναεπενδύσουν» σε ένα εκλογικό αγώνα όπου η αποτυχία τους να επανεκλεγούν είναι προδιαγεγραμμένη.
Και τέλος κάποια τρωκτικά, που έχουν πιάσει τις χρυσοφόρες καρέκλες και μεταφράζουν σε χιλιάδες ευρώ για την τσέπη τους την κάθε μέρα παραμονής στην εξουσία.
Κοντά σ’ όλους αυτούς ίσως και κάποιοι ουρανοβάμονες, που ελπίζουν σε θαύματα ανάκαμψης της Κυβέρνησης και πιστεύουν ότι με την βιομηχανία νομοσχεδίων, την ασύστολη ρουσφετολογία, το εμπόριο ελπίδων, και την ακατάσχετη υποσχεσιολογία είναι δυνατόν να αναστραφεί το αρνητικό κλίμα.
Αυτοί ανήκουν κατά βάση στη συνομοταξία των αθεράπευτων οπαδών και γι αυτό συγχωρούνται να τρέφουν φρούδες ελπίδες.
Διότι η ολική καταστροφή της οικονομίας και οι εθνικές απώλειες, που βιώνει ο πολίτης δεν ανατάσσονται με επικοινωνιακές φανφάρες, ούτε με υποσχέσεις μαζικού αντιγριπικού εμβολιασμού με εμβόλια, που προς το παρόν δεν γνωρίζουμε πότε θα παραλάβουμε και που όταν τα παραλάβουμε θα γνωρίζουμε μόνο πότε πρέπει να τα πληρώσουμε, αλλά όχι αν θα είναι κατάλληλα προς χρήση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου