Οι επικοινωνιολόγοι, μπορούν τώρα «να σχίσουν τα πτυχία τους»…

Όπως διδάσκει η Εβραϊκή μυθολογία το ρίσκο μιας μονομαχίας μεταξύ ενός ισχυρού και ενός αδυνάτου μονομάχου ανήκει καθ’ ολοκληρία στον ισχυρό. Και μάλιστα από την ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ διδασκόμαστε ότι όσο πιο μεγάλη είναι η υπεροπλία μιας πλευράς, τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο του αρχηγού της, που δέχεται «να σηκώσει το γάντι» της μονομαχίας.

Με βάση τις δημοσκοπήσεις ως «Γολιάθ» των προσεχών εκλογών θα πρέπει να θεωρηθεί το ΠΑΣΟΚ. Με βάση όμως την ομόφωνη αντίληψη των πάσης φύσεως επικοινωνιολόγων «Γολιάθ» ρητορείας και υποκριτικής έναντι του κ. Παπανδρέου αξιολογείται ο κ. Καραμανλής.
Με βάση αυτά τα δεδομένα ακόμη και ο πιο ανίδεος επικοινωνιολόγος θα συμβούλευε τον κ. Παπανδρέου να απόσχει επιμελώς κάθε ιδέας περί debate, ενώ θα συνιστούσε ασμένως στους λοιπούς αρχηγούς να συμμετάσχουν όπως-όπως και χωρίς πολλές «τσιριμόνιες».
Αυτά λοιπόν είναι απολύτως προφανή πράγματα και γι’ αυτό ο (μέχρι παρεξηγήσεως φιλοσκοπιανός) οικολόγος καθώς και ο (δίψα για τηλεθέαση) κ. Τσίπρας προσήλθαν χαμογελαστοί, ομολογώντας με ειλικρίνεια ότι γι αυτούς κακό debate θα ήταν μόνο ένα μη πραγματοποιήσιμο debate. Ενώ η ("τραβάτε με κι ας κλαίω") κ. Παπαρήγα και ο («τζάμπα μπλόφες») κ. Καρατζαφέρης δεν τόλμησαν να απουσιάσουν και απλώς εξέθεσαν εαυτούς, αφού συμμετείχαν σε μια διαδικασία, το κύρος και την σοβαρότητα της οποίας είχαν δημοσίως λοιδορήσει.

Αντίθετα παραμένει μυστήριο γιατί η πρωτοβουλία και για τα δύο debate προήλθε αποκλειστικά από τον κ. Παπανδρέου, τον μοναδικό αρχηγό που με βάση τους κανόνες της επικοινωνιακής επιστήμης και τέχνης είχε κάθε λόγο να απέχει από τέτοιες «κακές συναναστροφές».
Η μόνη εξήγηση είναι το απίστευτο πολιτικό θάρρος του κ. Παπανδρέου και η εμμονή του σε σταθερές αρχές πολιτικής δεοντολογίας, αρχές που αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στην ελληνική (και όχι μόνο) πολιτική σκηνή.
Προφανώς για τον κ. Παπανδρέου η ανάγκη της επαρκούς ενημέρωσης του πολίτη μέσα από ένα ισότιμο δημόσιο δημοκρατικό διάλογο αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση ενός σύγχρονου πολιτικού ηγέτη, υποχρέωση που υπερβαίνει τις εκασταχού εκάστοτε συγκυριακές εκλογικές σκοπιμότητες.
Αυτές οι «μικρές λεπτομέρειες» αποτελούν ίσως τις μεγαλειώδεις διαφορές του ανδρός, που σε πείσμα όλων διαπλεκόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης τον καθιστούν συντριπτικά περισσότερο αξιόπιστο από το λοιπό πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Και είναι αυτή η «μαγική» ειδοποιός διαφορά, που προφανώς βοήθησε τον κ. Παπανδρέου να διαψεύσει τους προαναφερθέντες επικοινωνιακούς κανόνες σε αμφότερες τις τηλεοπτικές αναμετρήσεις.

Διότι στην πρώτη αναμέτρηση η κ. Παπαρήγα εμφανίσθηκε μεν αναμφιβόλως βελτιωμένη εμφανισιακά, αλλά μάταια προσπάθησε να κρύψει τις βαθειά συντηρητικές αντιλήψεις της πίσω από μια στείρα και απηρχαιωμένη αριστερή φρασεολογία.
Ο κ. Τσίπρας απέδειξε ότι ένας νέος πολιτικός μπορεί μια χαρά να χειρισθεί παλαιοκομματικές συνταγές αχαλίνωτου λαϊκισμού, ο οποίος μάλιστα προβάλλει εξαιρετικά ανάλγητος, όταν επιλέγει για στόχο την ευάλωτη ευαισθησία και τον αγνό αυθορμητισμό των νέων ψηφοφόρων.
Ο κ. Καρατζαφέρης απεκάλυψε ότι ο υπερφίαλος εγωϊσμός του είναι αντιστρόφως ανάλογος με την ύπαρξη συγκροτημένου σχεδίου και επομένως με την χρησιμότητά του για τη χώρα.
Ο κ. Χρυσόγελως υπήρξε συνταρακτικός διότι κατέστησε σαφές ότι οι μυστηριώδεις απόψεις περί μακεδονικής μειονότητας δεν είναι προσωπική ιδιαιτερότητα του κ. ευρωβουλευτή αλλά αποτελούν την επίσημη κεντρική πολιτική αντίληψη αυτού του πολιτικού σχηματισμού. Αποδεικνύοντας ορθή την διαλεκτική κατάταξη αυτών των κατ’ επίφαση οικολογικών κομμάτων στην δεξιά πτέρυγα του ιδεολογικοπολιτικού κομματικού φάσματος παρά την περί του αντιθέτου φρασεολογία τους.

Τέλος ο κ. Καραμανλής, θλιβερή φιγούρα της σύγχρονης πολιτικής καταχνιάς.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις των επικοινωνιολόγων και τις εντέχνως καλλιεργούμενες μιντιακές προσδοκίες ήταν αυτός που αναμενόταν να κερδίσει τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν του είχε μείνει τίποτε για να χάσει.
Και όμως να που η πραγματικότητα μπορεί να διαψεύσει κάθε επιστημονική θεωρία.
Ο κ. Καραμανλής απέδειξε ότι ακόμα και ο πιο απαξιωμένος πολιτικός πάντα κάτι έχει να χάσει, αν μη τι άλλο κάτι από την προσωπική του σοβαρότητα.
Μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα ο αρχηγός της ΝΔ μέσα από μια απίθανη παρελθοντολογία, επιστρατεύοντας την συνήθη αχαλίνωτη ψευδολογία του και επιδεικνύοντας υποκριτικά προσόντα περιζήτητα για περιοδεύοντες θιάσους της προπολεμικής περιόδου, δεν κατάφερε να υπερασπισθεί το καταστροφικό έργο των κυβερνήσεών του. Το κυριότερο δεν κατάφερε να υποδείξει την παραμικρή χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει η επανεκλογή του για το μέσο Έλληνα ψηφοφόρο, οποιασδήποτε κοινωνικής τάξεως ή επαγγελματικού κλάδου.
Αντίθετα ο κ. Παπανδρέου απέδειξε ότι σε πείσμα της άνευρης επικοινωνιολογίας η πηγαία ειλικρίνεια, η πολιτική ευγένεια και η ψυχική ευαισθησία συνθέτουν μια ακαταγώνιστη δύναμη. Την δύναμη της αξιοπιστίας, ασπίδα προστασίας αλλά και αποτελεσματικό μέσο επιβολής έναντι των πολιτικών αντιπάλων.

Με τις χονδροειδείς χειρονομίες του, την μεγαλόσχημη κομπορρημοσύνη του και τον αδικαιολόγητο στόμφο του ο κ. Καραμανλής είναι αμφίβολο αν δεν λειτούργησε αρνητικά ακόμα και στον μέσο καλλιεργημένο ψηφοφόρο αυτής της κατ’ ουσίαν αδίκως ευτελιζομένης παράταξής του. (Διότι η πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ δεν μπορεί να έχει σχέση με την απίστευτη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, που συντελέσθηκε σ’ αυτή την πενταετία και σίγουρα κάποιοι θα βρουν κάποια στιγμή το ηθικό ανάστημα να διαφοροποιηθούν από εκείνους, που εμπλέκονται αμέσως ή εμμέσως με σφετερισμό δημόσιας περιουσίας. Σε κάθε περίπτωση αδίκως ταλαιπωρείται ο απλός φίλος και ο ανιδιοτελής οπαδός από την ανάρμοστη συμπεριφορά κάποιων εκλεκτών του αρχηγού και την απίστευτη αδυναμία του «να κατανοήσει το μέγεθος των προβλημάτων και να λάβει εγκαίρως τις πρόσφορες αποφάσεις» όπως ο ίδιος εσχάτως παραδέχεται, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος…).

Στον αντίποδα ο κ. Παπανδρέου υπέδειξε με αναμφισβήτητη ενάργεια, ότι ο ίδιος και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα αποτελεί σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς την μόνη πολιτική δύναμη ευθύνης και προοπτικής για τον χειμαζόμενο λαό και την καθημαγμένη πατρίδα.

Η απομυθοποίηση των ψηφοδελτίων επικρατείας.

Η έντονη συζήτηση και η απέραντη σεναριολογία γύρω από την σύνθεση των ψηφοδελτίων επικρατείας δεν είναι μια υπόθεση απλού δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος.
Τα «ρεπορτάζ», «οι διαρροές πληροφοριών» και τα τοιαύτα δεν προκύπτουν απλώς από την προσπάθεια κάποιων δημοσιογράφων να «βγάλουν μεροκάματο».
Το παρασκήνιο, που κινεί και συντηρεί τις συζητήσεις στα «παράθυρα» των τηλεοπτικών σταθμών και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, δεν είναι μόνον πολιτικό.
Είναι πολύ ευρυτέρων συμφερόντων.

Η σημασία ενός ψηφοδελτίου επικρατείας ποικίλει ανάλογα με το κόμμα αναφοράς.
Όταν πρόκειται για το κόμμα, που προόρισται να χάσει της εκλογές, το θέμα είναι απλό για τον αρχηγό, ο οποίος το αντιμετωπίζει συνήθως σαν ένα εργαλείο διαχείρισης της επερχόμενης ήττας και επιβίωσής του μετά το αναμενόμενο εκλογικό Βατερλώ.
Τα κριτήρια δηλαδή είναι παρόμοια με αυτά συγκρότησης των κοινών ψηφοδελτίων: Επιλογή των κατάλληλων ανθρώπων, που θα τον στηρίξουν στις 4 Οκτωβρίου το βράδυ, όπου οι δελφίνοι του έχουν στήσει καρτέρι και απεργάζονται σχέδια εξόντωσης του. Είναι λοιπόν φυσικό το ψηφοδέλτιο επικρατείας ιδιαίτερα σε ότι αφορά στις εκλόγιμες θέσεις να είναι προϊόν συμμαχιών του αρχηγού με τους διάφορους βαρόνους της παράταξης.

Όταν πρόκειται για το κόμμα, που πρόκειται να αναλάβει μετεκλογικά την εξουσία το ζήτημα προφανώς γίνεται πολύπλοκο διότι πέραν από τις βλέψεις του αρχηγού διεγείρει το ενδιαφέρον σε πολλούς και διάφορους κύκλους.
Εξ’ ου και το αστείο «γαϊτανάκι», στο οποίο έχουν επιδοθεί σκοτεινοί, πλην ορατοί κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδος.

Τα πρόσωπα που καταλαμβάνουν τις εκλόγιμες θέσεις και ιδιαίτερα ο επικεφαλής δεν σηματοδοτούν απλώς την ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση της νέας κυβέρνησης. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό οριοθετούν σημειολογικά την πολιτική στρατηγική της και συνακόλουθα την εγκλωβίζουν σε άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής πρακτικής.

Διάφορα λοιπόν πολιτικά και οικονομικά, μιντιακά κ.λ.π συμφέροντα, εμφανώς διαπλεκόμενα μεταξύ τους, έχουν κάθε λόγο να ενδιαφέρονται εντός και εκτός Ελλάδος για τη σύνθεση του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Και ως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια.
Εκτός από τις παρασκηνιακές πιέσεις προς διάφορες κατευθύνσεις δεν παραλείπουν την προσπάθεια επικοινωνιακής επιρροής στην κοινή γνώμη για την δημιουργία θετικού ή αρνητικού κλίματος υπέρ ή κατά του ενός ή του άλλου προσώπου.

Διάφορα ονόματα λοιπόν διοχετεύονται στα ΜΜΕ με προφανή στόχο άλλοτε να κάψουν κι άλλοτε να προωθήσουν κάποιες συγκεκριμένες υποψηφιότητες.
Η υποψηφιότητα Σημίτη για παράδειγμα βόλευε ιδιαίτερα συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους, που εσφαλμένα θεωρούν τον πρώην υπουργό ως αντίβαρο στην προωθημένη πολιτική φιλοσοφία του Παπανδρέου και ως δύναμη προστασίας τους απέναντι στους εντός των τειχών πολιτικούς τους αντιπάλους. Ήταν μια υποψηφιότητα, που συνέπιπτε και με συγκεκριμένα μιντιακά συμφέροντα, τα οποία ακόμα μέχρι σήμερα συνεχίζουν να κλαθμυρίζουν μονότονα γύρω από αυτό το θέμα και να το συντηρούν, παρότι η κοινή γνώμη, αλλά και ο ίδιος ο κ. Σημίτης δεν δίνουν πλέον πεντάρα γι’ αυτό.
Μετά πήραν τη σκυτάλη κάποιοι οικονομικοί κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδος με το όνομα του κ. Παπαδήμα, επιδιώκοντας την σύνδεση του ΠΑΣΟΚ με συγκεκριμένα οικονομικά μοντέλα συγκεκριμένης οικονομικής κατεύθυνσης. Τα ίδια πολιτικά και μιντιακά συμφέροντα είδαν την περίπτωση περίπου ως δεύτερη γραμμή άμυνας.
Δυστυχώς γι αυτούς δεν είχαν το στοιχειώδες πολιτικό αισθητήριο για να καταλάβουν ότι η υπόθεση Σημίτη θα «έκαιγε» από χέρι την περίπτωση Παπαδήμα. Πώς θα μπορούσε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να αποδεχθεί μια ελάσσονα υποψηφιότητα, όταν προ ολίγων ωρών είχε απορρίψει μια μείζονα;
Σεβόμενοι απολύτως την προσωπικότητα του κ. Παπαδήμα θεωρούμε απολύτως ευδιάκριτη την υπεροχή του κ. Σημίτη σε όλα τα κρίσιμα επίπεδα.
Ο κ. Παπαδήμας είναι μονοσήμαντα ένας διαπρεπής οικονομολόγος με πανευρωπαϊκή αποδοχή της επιστημονικής και επαγγελματικής του επάρκειας.
Ο κ. Σημίτης είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα με τεράστια διεθνή ακτινοβολία. Ένας μεγαλοφυής πολιτικός ενώπιον του οποίου υποκλίνονται πλέον ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι και ο οποίος έχει σφραγίσει ήδη ανεξίτηλα την ιστορία της νεοτέρας Ελλάδας με τους ανιδιοτελείς του αγώνες και το γιγάντιο πολιτικό του έργο.
Αποτυγχάνοντας λοιπόν, ως ήταν νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο, στην υποψηφιότητα του Αντιπροέδρου της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, οι ίδιοι προφανώς κύκλοι δεν δέχονται να εγκαταλείψουν τον αγώνα. Συνεχίζουν την απέλπιδα προσπάθειά τους σκαρφιζόμενοι και ρίχνοντας πλέον στο τραπέζι της δημοσιότητας διάφορα δυτεροκλασάτα ονόματα της διεθνούς οικονομικής νομενκλατούρας.
Όσο μάλιστα ο χρόνος για την ανακοίνωση των ψηφοδελτίων στενεύει, τόσο περισσότερο πανικοβάλλονται και τόσο περισσότερο αστείες είναι οι περί των υποψηφιοτήτων διαφημιστικές επινοήσεις τους.
«Είναι διαπρεπής οικονομολόγος», «χαίρει εκτιμήσεως στους οικονομικούς κύκλους Ευρώπης και Αμερικής», «έχει διασυνδέσεις στους διεθνείς οργανισμούς», «είναι και γυναίκα» και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Λησμονούν οι δυστυχείς ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη μεσαζόντων στους διεθνείς οργανισμούς, δεν έχει χρεία αρωγής στις διεθνείς του σχέσεις, δεν του χρειάζονται συστάσεις για να γίνει δεκτός στις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές “αυλές”, ούτε «ξεναγοί» στα διάφορα διεθνή fora.
Ο κ. Παπανδρέου είναι μακράν ο πλέον αναγνωρίσιμος Έλληνας πολιτικός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής και βεβαιότατα ο πλέον αξιόπιστος. Αυτή και μόνη η πανηγυρική επανεκλογή του για δεύτερη συνεχόμενη θητεία στην προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μαρτυρεί αμάχητα του λόγου το αληθές.
Μάταιες λοιπόν οι προσπάθειες όλων αυτών των γνωστών αγνώστων κύκλων να ανακαλύψουν δήθεν τους εκλεκτούς του κ. Παπανδρέου, αλλά στην πραγματικότητα να ασκήσουν επικοινωνιακές πιέσεις για την τοποθέτηση των δικών τους εκλεκτών στο ψηφοδέλτιο επικρατείας.

Αν κάτι είναι πολιτικά χρήσιμο και κοινωνικά αιτούμενο για το ΠΑΣΟΚ είναι να πείσει τον Έλληνα ψηφοφόρο για τις σύγχρονες ιδέες του, για την προοδευτική πολιτική του, για την αταλάντευτη απόφασή του να απελευθερώσει και να ενώσει τις δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου στην κατεύθυνση της σωτηρίας της πατρίδας.

Το στοίχημα είναι να βγει ο τόπος από το οικονομικό, πολιτικό και ηθικό τέλμα, που οδηγήθηκε από αυτή την καταστροφική διακυβέρνηση της τελευταίας πενταετίας.

Αυτό λοιπόν το μήνυμα της ελπίδας, της αξιοκρατίας, της προόδου και της αναγέννησης δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί με παλαιά υλικά, ούτε με διάφορα golden boys (or girls), που ανεξάρτητα από την διεθνή τους καριέρα δεν παύουν να συμβολίζουν την κάστα των ανθρώπων, που ευθύνεται για την διεθνή οικονομική κρίση.

Αντίθετα την οραματική κίνηση προς την πρόοδο μπορεί να σηματοδοτήσει αδιαμφισβήτητα η συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ του νέου μορφωμένου αγρότη, που πάλευε στα μπλόκα όχι για ελεημοσύνη, αλλά για χάραξη εθνικής στρατηγικής στη γεωργία.
Η συμμετοχή του νέου εργάτη, που συμμετέχει ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες για βελτίωση των συνθηκών εργασίας και κατοχύρωση των εργατικών δικαιωμάτων.
Του νέου επιστήμονα ερευνητή των νέων τεχνολογιών και των εφαρμογών της πράσινης ανάπτυξης.
Του νέου, που ειδικεύεται στην ανάπτυξη και χρήση του διαδικτύου.
Του νέου καθηγητή, που οραματίζεται και αγωνίζεται για μια αναβαθμισμένη παιδεία προσβάσιμη σε όλους, ανεξάρτητα από την οικονομική τους θέση.
Του νέου γιατρού, που δίνει μάχη για το κτίσιμο ενός εθνικού συστήματος υγείας, απηλλαγμένου από τα πάσης φύσεως τρωκτικά.
Του νέου δικαστικού, που οραματίζεται μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη, καταφύγιο των αδυνάτων και όχι προστάτη των λίγων και των ισχυρών,

Του νέου σοσιαλιστή πολιτικού, που οραματίζεται ένα καλλίτερο μέλλον και είναι έτοιμος να στρατευθεί με ανιδιοτέλεια στον αγώνα για την κατάκτησή του.

Αυτές και άλλες παρόμοιες είναι οι προσωπικότητες, που έλειψαν όλα αυτά τα χρόνια από το προσκήνιο της πολιτικής και θα προσέφεραν την ελπίδα στον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.
Γιατί αυτή τη αναζωογονητική ελπίδα έχει ανάγκη να προσφέρει σ’ αυτή την φάση ο αυριανός Πρωθυπουργός και όχι, όπως διατείνονται οι διάφοροι καλοθελητές να φτιάξει βουλευτές για την αυριανή κυβέρνηση.
Αυτό είναι αναμφίβολα και το νόημα του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όταν σε όλους τους τόνους διαμηνύει προς όλες τις κατευθύνσεις να μη «ράβουν κουστούμια».

Εξ’ άλλου άκρως παραπλανητική και αρρωστημένη είναι και η αντίληψη, που συγκεκριμένοι κύκλοι έχουν περάσει στην Ελλάδα ότι δήθεν οι Υπουργοί πρέπει να επιλέγονται μεταξύ των βουλευτών.
Ουδείς τέτοιος περιορισμός τίθεται και αντιθέτως είναι περισσότερο σύμφωνος με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας ο διορισμός Υπουργών εκτός των μελών του κοινοβουλίου, αφού ο λαός τους βουλευτές τους εκλέγει για να νομοθετούν και όχι για να διοικούν.

Ο δε Πρωθυπουργός έχει ανάγκη από άτομα με συγκεκριμένα επιστημονικά και διοικητικά προσόντα, που μπορούν να τον στηρίξουν στην εκτέλεση ενός συγκεκριμένου κυβερνητικού προγράμματος.
Άτομα που θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα αξιολογεί και να τα αλλάζει με βάση την αποτελεσματικότητά τους και όχι με βάση «τα κουκιά», που κουβαλούν.

ΣΥΡΙΖΑ: Νυν υπέρ πάσης καρέκλας αγών

29 μεγάλοι κατασκευαστές συνιστωσών, συνιστούν στους ψηφοφόρους την αποφυγή εγκλωβισμού τους στις εσωτερικές καρεκλοδιεκδικήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πραγματική στόχευση των ψηφοδελτίων της ΝΔ

Για άλλη μια φορά οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι, οι πνευματικά οκνηροί ρεπόρτερ και οι ανεγκέφαλοι πολιτικοί σχολιαστές των τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας, αμιλλώνται στην κατάστρωση σεναρίων περί του περιεχομένου και περί του τρόπου συγκρότησης των ψηφοδελτίων της Νέας Δημοκρατίας.

Θα είναι τα ψηφοδέλτια απαλλαγμένα από ανίκανους, από αναμεμειγμένους σε σκάνδαλα, από αντάρτες;

Θα περιέχουν νέους και ωραίους; Θα επιφυλάσσουν εκπλήξεις; Θα περιλαμβάνουν διάσημα και ηχηρά ονόματα; Και άλλα τέτοια ευτράπελα ερωτήματα.

Ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση και την πολιτική του τοποθέτηση ή με την ειδική σκοπιμότητα, που εξυπηρετεί δίνει ο καθένας την δική του εκδοχή.

Για να μη κουράζονται και σπαταλούν φαιά ουσία, που είναι και είδος εν ανεπαρκεία, θα συμβουλεύαμε να στρέψουν την έρευνά τους προς διαφορετική κατεύθυνση.

Για τον κ. Καραμανλή δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον κανένα από τα κριτήρια επιτυχούς συγκρότησης των ψηφοδελτίων, από αυτά που συζητούνται στα κανάλια ή που φέρονται να απασχολούν την κοινή γνώμη.

Έχοντας δεδομένη την ήττα στις προσεχείς εκλογές όλο το ενδιαφέρον του κ. Πρωθυπουργού επικεντρώνεται στην επόμενη μέρα όταν εκ των πραγμάτων θα τεθεί το θέμα αρχηγίας της ΝΔ.

Ένα λοιπόν και μοναδικό είναι το κυρίαρχο μέλημα του κ. Καραμανλή:

Πως θα επιλέξει τα κατάλληλα πρόσωπα στις κατάλληλες εκλογικές περιφέρειες ώστε στην ισχνή Κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας μετά την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία και να μην κινδυνεύει να αποπεμφθεί από την αρχηγία του κόμματός του.

Αυτό είναι το πρόβλημα του ανθρώπου και όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα…

Γιατί ο κ. Καραμανλής γνωρίζει πολύ καλά την ορθότητα των όσων γράφαμε στον επίλογο της ανάρτησής μας στις 28/8/2009

ΣΥΡΙΖΑ: Παιδική ασθένεια ή πολιτική ξεροκεφαλιά ;

Ο σεχταρισμός υπήρξε η σπουδαιότερη παιδική ασθένεια στα πρώτα βήματα του διεθνούς αριστερού κινήματος.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα εξακολουθεί να ενδημεί και να ταλανίζει μέχρι τις μέρες μας την σύγχρονη αριστερά.
Γέννημα του σεχταρισμού των κομμουνιστών υπήρξε κατ’ ουσίαν ο Συνασπισμός και οραματικό συνοθύλευμα σεχτών υπήρξε τωόντι το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσική εξέλιξη αυτής της εν υπνώσει, αλλά προφανώς ουδέποτε ιαθείσας ασθένειας είναι οι κεντρόφυγες τάσεις, που είναι πλέον εμφανείς σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα συμπαθή κομματικό οργανισμό.

Σε σειρά διαδοχικών αναρτήσεών μας από το Μάρτιο του 2008 είχαμε αρκετές φορές αναφερθεί σε αστοχίες του κ. Τσίπρα, Προέδρου του Συνασπισμού, και πρόσφατα αναφερθήκαμε διεξοδικότερα στην προσωπικότητα του κ. Αλαβάνου και σε πολιτικές επιλογές του, που κατά την γνώμη μας συνέβαλαν καθοριστικά στην δυσάρεστη εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και του ιδίου και δεν θεωρούμε αναγκαίο να τα επαναλάβουμε.
Στις 5/12/2008, σε χρόνο ανύποπτο για πολλούς πολιτικούς μεγαλοαναλυτές είχαμε γράψει:
«Είναι δε εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του κ. Παπανδρέου είναι οι δύο μοιραίοι πολιτικοί, που θεωρητικά είναι οι σκληρότεροι του αντίπαλοι.
Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Τσίπρας.
Ό ένας καθυστερώντας να παραδώσει την εξουσία και ο άλλος επιμένοντας πεισματικά στην άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ θα διευκολύνουν τον κ. Παπανδρέου όχι μόνο να γίνει Πρωθυπουργός, αλλά θα του προσφέρουν «αβρόχοις ποσίν» και την επιβεβλημένη σε καταστάσεις ανάγκης αυτοδυναμία.»

Ενάμιση χρόνο μετά οι πολιτικές συνθήκες, που πλέον επικρατούν φαίνεται να δικαιώνουν απολύτως εκείνη την πρόβλεψή μας.
Οι δυό μοιραίοι για τα κόμματά τους πολιτικοί άνδρες (που προφανώς δεν διαθέτουν επαρκές πολιτικό αισθητήριο ή αξιόλογους συμβούλους), συνέχισαν με επιμέλεια να κάνουν τα λάθη που εγκαίρως είχαμε επισημάνει για τον καθένα.

Και ο μεν κ. Καραμανλής ήταν εγκλωβισμένος στην μέθη της εξουσίας, αλλά τουλάχιστον προσφάτως αντιλήφθηκε την δεινή πραγματικότητα. Ο δε κ. Τσίπρας όμως επιμένει στην αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική μανία της «ξεροκέφαλης» άρνησης συνεργασίας.

Οι δημοσκοπήσεις, που πλέον διενεργούνται σε καθημερινή βάση καταδεικνύουν ότι στο εκλογικό σώμα κυριαρχούν δύο πολύ καθαρές τάσεις:
Η πλειοψηφούσα μερίδα των ψηφοφόρων σε ποσοστό 65% επιθυμεί την ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Η άλλη σε ποσοστό 35% επιθυμεί να προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Τα ευρήματα είναι ξεκάθαρα.
Αυτοί που επιθυμούν αυτοδύναμη κυβέρνηση είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα ψηφίσουν ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Αυτοί που επιθυμούν κυβέρνηση συνεργασίας είναι αυτονόητο ότι δεν θα ψηφίσουν κόμματα, που έχουν δηλώσει ευθέως ότι δεν θα συνεργασθούν με κανένα από τα μεγάλα κόμματα μετεκλογικά.
Το δημοσκοπικό μήνυμα των ψηφοφόρων είναι τόσο απλό, αλλά προφανώς πολύ μεγάλο για να χωρέσει στους εγκεφάλους των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι εν μέσω πολιτικής καταιγίδας επιμένουν να ερίζουν περί όνου σκιάς.

Και κάτι ακόμα:
Ο κ. Καραμανλής είναι ο πρώτος εν ενεργεία Πρωθυπουργός, ο οποίος κατάφερε μέσα σε 5 χρόνια να μετατρέψει την αρχική λαϊκή του δημοφιλία σε ολοκληρωτική καταστροφή του εαυτό του, το πολιτικού «τζακιού» από το οποίο κατάγεται, το κόμματος του, αλλά και της ευρύτερης παράταξής του επιτυγχάνοντας τον απόλυτο ευτελισμό του πολιτικού συστήματος, της δικαιοσύνης, της εκκλησίας και κάθε έννοιας δικαίου και ηθικής.
Γι αυτό και κατάφερε να οδηγηθεί στο παγκοσμίως μοναδικό εγχείρημα να αποδράσει από την εξουσία μεσούσης της κυβερνητικής του θητείας, σύροντας οικειοθελώς το κόμμα του σε εκλογές, που εκ προοιμίου έχει χαμένες.

Ο κ. Αλαβάνος αποτελεί επίσης ένα sui generis ατυχές πολιτικό περιστατικό.
Είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός, που καταφέρνει να εκπαραθυρωθεί από το κόμμα, του οποίου προ διετίας επέτυχε να διπλασιάσει το εκλογικό ποσοστό.

Για την κατάντια του κ. Καραμανλή δεν υπάρχουν απορίες.
Για την περίπτωση του κ. Αλαβάνου η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια.

Ο σεχταρισμός όμως ως ψυχιατρικά ερευνητέο ζήτημα μπορεί ίσως να αποτελέσει τον μίτο επίλυσης του αινίγματος.

Το κύκνειο άσμα ενός δραπέτη.

Παραδοσιακά στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης ο εκάστοτε Πρωθυπουργός απευθύνεται στις παραγωγικές τάξεις και εκθέτει τα βασικά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, που θα αποτελέσουν τον κύριο άξονα της οικονομικής πολιτικής της για τον επόμενο χρόνο.

Φέτος, έχοντας πριν μερικά εικοσιτετράωρα αποδράσει από τη διακυβέρνηση της χώρας, ο κ. Καραμανλής ανέτρεψε την παράδοση.

Κατ’ αρχήν απευθύνθηκε αυστηρά στο σύνηθες κομματικό του ακροατήριο, που κατέκλισε το Βελλίδειο, ενώ οι παραγωγικές τάξεις βρίσκονταν εκτός διαδηλώνοντας την οργή τους και απωθούμενες σε ικανή απόσταση ασφαλείας από πρωτοφανούς ισχύος αστυνομικές δυνάμεις. Υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, συνδικαλιστές, μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης, πολιτευτές, παρατρεχάμενοι, παράγοντες όλων των ειδών και ποιοτήτων, όλοι με κοινό παρανομαστή την γαλάζια κομματική τους ταυτότητα, πλαισιωμένοι από μια παραληρούσα κομματική νεολαία, δημιούργησαν ένα ασφαλές θεατρικό σκηνικό για να απαγγείλει το λόγο του ο «δημοφιλής» αρχηγός.

Παρόμοια εικόνα και την επομένη στην συνέντευξη.

Ο κ. Καραμανλής έκανε φιλότιμη προσπάθεια να μην επαναλάβει την περσινές του γκάφες.

Αναγνώρισε τα λάθη του σε όλα τα θέματα όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ούτως ή άλλως μια συμπαγή και αμετάκλητη παλλαϊκή αποδοκιμασία.

Παραδέχθηκε παραλήψεις, ολιγωρίες και καθυστερήσεις για μια κυβέρνηση, όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ούτως ή άλλως απέραντη απογοήτευση όλων των πολιτών για την πρωτοφανή αναποτελεσματικότητά της σε όλους τους τομείς.

Προσπάθησε να διασκεδάσει την εικόνα της ατολμίας, της απραξίας, της ακυβερνησίας, της άγνοιας της πραγματικότητας, παραθέτοντας περιγραφές της Ελλάδος ισάξιες επιμελούς περιηγητή και αναλύσεις εφάμιλλες τηλεοπτικού σχολιαστή.

Γνωρίζοντας ότι το μεγάλο πρόβλημα του είναι η αναξιοπιστία επικέντρωσε το λόγο του σε μια μονότονη διαβεβαίωση ότι λέει την αλήθεια. «Λέμε την αλήθεια στους πολίτες. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα» ήταν μόνιμη επωδός σε κάθε φράση ενός άμοιρου ομιλητή, που διαισθανόταν ότι κανένας μα κανένας πια δεν τον πιστεύει.

Θα τον αδικούσαμε αν λέγαμε ότι δεν προσπάθησε.

Αυτή τη φορά είπε πράγματι μερικές αλήθειες. Όμως περίπου κάθε μια από αυτές συνοδεύθηκε και από ένα ψέμα, που δύσκολα θα μπορούσε να καταπιεί ακόμη και ο πιο φανατικός θαυμαστής του.

Είπε αλήθεια ότι η απόφαση για εκλογές εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Όχι όμως γιατί το συμφέρον του τόπου είναι να τον εμπιστευθούν οι πολίτες για τρίτη φορά (τρις εξαμαρτείν), αλλά διότι είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν από αυτόν.

Είπε αλήθεια περιγράφοντας με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας. Είπε όμως ψέματα ότι ο καταλληλότερος για την ανάκαμψή της είναι ο ίδιος, που ευθύνεται για αυτήν την κατάντια.

Είπε αλήθεια ότι για την σωτηρία της χώρας χρειάζονται άμεσα μέτρα.Είπε όμως ψέματα ότι έχει σχέδιο και βούληση για να τα εφαρμόσει. Τα μέτρα, που αράδιασε (πλίθοι , λίθοι, κέραμοι ατάκτως εριμμένοι), αποτελούν πρόχειρη αποσπασματική σταχυολόγηση αναμασημένων υπουργικών εξαγγελιών. Στην πλειοψηφία τους είναι υποσχέσεις του αρχηγού της Ν.Δ από τον καιρό, που ήταν στην αντιπολίτευση και εξαγγελίες, που δεν παραλείπει να κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια σε κάθε ευκαιρία.

Είναι αλήθεια ότι ο τόπος χρειάζεται νοικοκύρεμα, απόλυτο έλεγχο και διαφάνεια παντού. Αλλά είναι εξ ίσου αλήθεια ότι αυτή η ανάγκη δημιουργήθηκε από μια κυβέρνηση, που δεν άφησε τίποτε όρθιο και είναι ψέμα ότι μπορεί να γίνει εγγυητής της διαφάνειας ένας Πρωθυπουργός, που κουκούλωσε επιμελώς όλα τα σκάνδαλα και φρόντισε να υποθάλψει με απέραντη μεγαλοψυχία όλους τους σκανδαλοποιούς κομματικούς του συντρόφους.

Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται τόνωση της πραγματικής οικονομίας, αλλά είναι ψέματα ότι αυτό θα το φροντίσει μια κυβέρνηση, που τα μοναδικά της μέτρα ήταν προς στήριξη των τραπεζών, των μεγαλοεισαγωγέων φαρμάκων, αυτοκινήτων κ.λ.π «ημετέρων» μεσαζόντων.

Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα μετά τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση έδειξε έντονη κινητικότητα. Αλλά είναι ψέμα ότι κινήθηκε προς την κατεύθυνση τόνωσης της αγοράς. Η αλήθεια είναι ότι τα μόνα μέτρα, που φρόντισε να πάρει και να εξασφαλίσει την άμεση υλοποίησή τους ήταν τα φοροεισπρακτικά. Όλα τα υπόλοιπα απλώς εξαγγέλθηκαν για προεκλογική κατανάλωση και εν πλήρει επιγνώσει ότι δεν επρόκειτο να τα υλοποιήσει.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά στελέχη της ΝΔ, που πλήγωσαν την παράταξή τους και κυρίως ζημίωσαν τον τόπο. Όμως είναι ψέματα ότι αυτός ο Πρωθυπουργός που επί πέντε χρόνια τους παρακολουθούσε να αυξάνουν τις προσωπικές τους περιουσίες εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, θα λάβει τις δέουσες πρωτοβουλίες για την κάθαρση, την απόδοση ευθυνών, την απονομή δικαιοσύνης.

Είναι αλήθεια ότι θα πρέπει να επιλέξουμε τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο.

Όμως είναι ο μοναδικός Πρωθυπουργός, που έχει την ανεπανάληπτη ικανότητα οδηγώντας στον «ανηφορικό δρόμο» τον τόπο να ρίχνει την οικονομία στον κατήφορο της χρεωκοπίας, τους πολίτες στα τάρταρα της φτώχιας και της δυσπραγίας και να ανεβαίνουν μόνο τα περιουσιακά στοιχεία των λίγων και «ημετέρων» τρωκτικών.

Είναι πράγματι καλό που αναγνώρισε τα λάθη του.

Κάλιο αργά παρά ποτέ, όπως λέει και ο λαός.

Όμως ο λαός λέει και κάτι άλλο: Τα λάθη πρέπει να πληρώνονται.

Και πώς να εμπιστευθεί κανείς για Πρωθυπουργό ένα άνθρωπο, που δεν καταφέρνει να διαλέξει και να ελέγξει τους συνεργάτες του, που δεν μπορεί να εκτιμήσει τη βαρύτητα σκανδάλων όπως τα δομημένα ομόλογα, οι αγοραπωλησίες της «Γερμανός», το Βατοπέδι, η ΖΗΜΕΝΣ, και διαθέτοντας πτυχίο νομικής δεν έχει καταφέρει μέχρι τα πενήντα του χρόνια να διακρίνει την διαφορά ανάμεσα στο ηθικό και το νομότυπο;

Πώς να πιστέψει τα λόγια μετανοίας ενός ανθρώπου, που φρόντισε να πράξει ή να παραλείψει προηγουμένως ότι περνούσε από το χέρι του για να συγκαλυφθούν οι εγκληματικές δραστηριότητες, να καθυστερήσουν αφόρητα οι διωκτικές και δικαστικές διαδικασίες, να παραγραφούν οι ευθύνες των πολιτικών, να διευκολυνθεί η φυγοδικία των ιδιωτών και να συσκοτιστούν όλες οι υποθέσεις των μεγαλύτερων σκανδάλων από την εποχή του Όθωνα και εντεύθεν;

Μπορεί ο κ. Καραμανλής να «έπαιξε τα ρέστα του» αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, όπου οι δημοσιογράφοι υποβλήθηκαν στη βάσανο να θέτουν τις ερωτήσεις τους υπό το βαρύ κλίμα μιας κομματικής «εξέδρας» που επευφημούσε και χειροκροτούσε βάσει σχεδίου και κατά παραγγελία τον «μεσία» αρχηγό της.

Μπορεί ομολογουμένως να παρουσίασε τον καλύτερο εαυτό του στους οπαδούς του, προς τους οποίους εξ άλλου σχεδόν αποκλειστικά απευθύνθηκε.

Αυτό όμως είναι ακριβώς το πρόβλημα. Ότι δηλαδή ο κ. Καραμανλής υπήρξε για άλλη μια φορά ο εαυτός του και τίποτε περισσότερο.

Και δυστυχώς ακόμη και η καλλίτερη δυνατή έκδοση του Καραμανλή δεν είναι αρκετή γι αυτή τη χώρα.

Ο κ. πρωθυπουργός αποδεδείχθηκε πολύ λίγος τα πέντε αυτά χρόνια και κατά την προσφιλή του μέθοδο για άλλη μια φορά περιορίσθηκε σε παχιά λόγια.

Και δυστυχώς γι αυτόν και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας γνωρίζει ότι η ρητορική και υποκριτική δεινότητα του κ. Καραμανλή είναι αντιστρόφως ανάλογη με την χρησιμότητά του για τον τόπο.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΌΔΡΑΣΗ, ως νομοτελειακό αίτιο και αιτιατό.

Στις 3 Αυγούστου γράφαμε:
Είναι δεδομένο ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει ήδη παραδώσει το πνεύμα και το μόνο, που απομένει είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου, που μπορεί να εκδοθεί διά των εκλογών.
«Μια ψυχή που θάβγει νάβγει», όπως λέει ο λαός. Αντί να ταλαιπωρείται ο τόπος με μια μακρά προεκλογική περίοδο καλύτερα να υπάρξει άμεση προσφυγή στις κάλπες ώστε η κυβέρνηση, που θα προκύψει να μπορέσει με νωπή τη λαϊκή εντολή να διαχειρισθεί καλύτερα τα ούτως ή άλλως τεράστια συσσωρευμένα προβλήματα.
Την Κυριακή, που μας πέρασε (30 Αυγούστου), όταν ολόκληρο το δημοσιογραφικό κατεστημένο και περίπου το σύνολο των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών της ΝΔ και όχι μόνο αναλώνονταν σε ατέρμονες συζητήσεις περί κοσμογονικού ανασχηματισμού, εμείς γράφαμε ότι όλα αυτά είναι κουραφέξαλα. Διότι, όπως επισημαίναμε «Το κολοσσιαίο πρόβλημα αυτής της παράταξης είναι ότι δεν είναι μόνο γυμνή από αξιόλογα στελέχη, αλλά απεδείχθη θεόγυμνη κυρίως από πρωθυπουργό.»

Σε πείσμα όλων των γκουρού της διακαναλικής «παπαρολογίας» και προς απογοήτευση των πρωτοκλασάτων όλων των αποχρώσεων και ποιοτήτων, ο κ. Καραμανλής (με την χαρακτηριστική του βέβαια βραδύτητα) έδειξε να κατανοεί αυτό που γράφαμε στις 3/8 και δήλωσε περίπου αυτολεξεί στο διάγγελμά του ότι «το συμφέρον του τόπου επιβάλλει μια και μόνη διέξοδο: ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου, έτσι ώστε μια κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, να δράσει άμεσα και αποφασιστικά.»

Αυτές οι εκτιμήσεις και προβλέψεις μας δεν υπήρξαν αποτέλεσμα κάποιου «σπάνιου ρεπορτάζ» ή κάποιων ειδικών σχέσεων με υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, όπως συνηθίζουν να επαίρονται όλοι οι δήθεν μεγαλοδημοσιογράφοι.
Ήταν προϊόν υποτυπώδους ανάλυσης των δεδομένων με γνώμονα στοιχειώδεις γνώσεις διαλεκτικής.

Για να μπορέσει να παραμένει στην εξουσία μια κυβέρνηση χρειάζεται τη στήριξη της λαϊκής επιδοκιμασίας ή τουλάχιστον της πλειοψηφικής ανοχής.
Εφ’ όσον αυτά τα στοιχεία ελλείπουν και πολύ περισσότερο εφ’ όσον τη θέση τους καταλαμβάνει η κοινωνική απαξία και η λαϊκή οργή, η όποια κυβέρνηση χάνει πλέον την δυνατότητα διακυβέρνησης και η πτώση της είναι βεβαία και αναπόφευκτη.
Την νομοτέλεια αυτή δεν μπόρεσαν να την αποφύγουν όχι μόνο δημοκρατικά αλλά ούτε απολυταρχικά ή στρατιωτικά καθεστώτα.
Τα τελευταία ίχνη ανοχής για αυτή την κυβέρνηση τα εξήντλησε η θλιβερή παρουσία του Πρωθυπουργού στην περυσινή έκθεση Θεσσαλονίκης. Το κουκούλωμα της διαφθοράς, η αχαλίνωτη ρουσφετολογία, το ρήμαγμα της οικονομίας κατέστησαν την πορεία προδιαγεγραμμένη και μη αναστρέψιμη.

Αντίθετα και πάλι από την εντύπωση, που καλλιέργησαν τα ΜΜΕ εξ αιτίας της επαγγελματικής δολιότητος ή ανεπάρκειας συγκεκριμένων σχολιαστών και «παραθυράδων», ο κ. Καραμανλής δεν «κλείδωσε» την απόφαση των εκλογών αυτή την εβδομάδα.
Ο άνθρωπος μπορεί να χαρακτηρίζεται από απειρία και οκνηρία, πάντως δεν στερείται ενστίκτου αυτοσυντήρησης, ούτε έχει άγνοια των «ικανοτήτων» των στελεχών, που τον περιστοιχίζουν. Ο κ. Καραμανλής λοιπόν το σχέδιο της απόδρασης διά των εκλογών το έφτιαξε τουλάχιστον από το Μάϊο, οπότε αποφάσισε να κλείσει την Βουλή, και την απόφασή του την «κλείδωσε» αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, οπότε το εναρκτήριο λάκτισμα της προεκλογικής εκστρατείας του κυβερνώντος κόμματος το έδωσε ο κ. Μεϊμαράκης με την αδικαιολόγητη μείωση της στρατιωτικής θητείας.
Επακολούθησε μια ανούσια, αλλά άκρως επικοινωνιακή κινητικότητα των Υπουργών με στόχο να παρουσιασθεί η εικόνα μιας κυβέρνησης, που εργάζεται πυρετωδώς ακόμη και στους θερινούς μήνες.
Συνοδεύθηκε από όργιο μέτρων καθαρά προεκλογικού χαρακτήρα, που στην πλειοψηφία τους απλώς εξαγγέλθηκαν εν επιγνώσει ότι δεν επρόκειτο να υλοποιηθούν. Όπως για παράδειγμα το πρόγραμμα επιδότησης της αλλαγής κουφωμάτων, που είχε ξαναπροαναγγελθεί πριν απ ό τις Ευρωεκλογές και είχε παγώσει κάθε σχέδιο ανακαίνισης ξενοδοχείων ή κατοικιών.

Ό στόχος όλων αυτών των ανέξοδων εξαγγελιών ήταν να βελτιώσει την εικόνα μιας κοινωνικά ανάλγητης κυβέρνησης δημιουργώντας την εντύπωση, ότι ξαφνικά άρχισε να ενδιαφέρεται για τους επαγγελματίες, για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας , για την αναθέρμανση της αγοράς. Οι περισσότερες από αυτές τις απατηλές εξαγγελίες δεν πρόλαβαν καν να περάσουν από τα θερινά τμήματα της Βουλής. Έτσι τώρα θα επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθούν σαν μέσα εκβίασης των ενδιαφερόμενων για την εφαρμογή τους ψηφοφόρων, στους οποίους θα πούν «ψηφίστε μας γιατί αυτά είναι μέτρα, που αν έρθει το ΠΑΣΟΚ δεν θα υλοποιηθούν».
Πρόκειται για παλιά δοκιμασμένη παλαιοκομματική συνταγή ομηρίας διαφόρων επαγγελματικών κλάδων και κοινωνικών ομάδων χαμηλού εισοδήματος.

Μάταιος κόπος διότι ούτως ή άλλως με τα καμώματά τους επί πέντε χρόνια αυτός ο Πρωθυπουργός, αυτή η κυβερνητική ομάδα, αυτή η πολιτική παράταξη έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας.
Κανείς δεν τους πιστεύει. Κανείς δεν τους εμπιστεύεται. Όλοι αδημονούν να απαλλαγούν από αυτή την απίστευτη κομπανία ανάξιων και ανάλγητων πολιτικάντηδων, που επέδραμαν σαν ακρίδες στην δημόσια περιουσία, ευτέλισαν τους θεσμούς, δυσφήμισαν την Ελληνική δημοκρατία και κατέστρεψαν ανεπανόρθωτα ακόμη και το φυσικό περιβάλλον αυτού του τόπου.
Δεν είναι τυχαίος ο εσωκομματικός τους αλληλοσπαραγμός, ούτε η απογοήτευση της κομματικής τους βάσης.
Και δεν θα είναι τυχαία η επερχόμενη άνετη νίκη του ΠΑΣΟΚ, που με ισχυρή αυτοδυναμία θα ξαναδώσει όραμα στους πολίτες και θα ξαναβάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας.