Το Σαββατοκύριακο της πολιτικής κουταμάρας…

Δεν ξέρω ποια ακριβώς ήταν θέση των πλανητών, πόσο ενδιαφέρουσα η φάση της σελήνης, αν υπήρξε διακύμανση των ηλιακών κηλίδων ή αν η σχετική υγρασία σε συνδυασμό με ένταση ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων στην ατμόσφαιρα και ίσως η σχετική άνοδος της θερμοκρασίας αποτελούν παράγοντες επιβράδυνσης των νοητικών λειτουργιών.

Πάντως το βέβαιον είναι ότι αυτό το Σαββατοκύριακο υπήρξε συντονισμένη επίθεση κουταμάρας, που έπληξε κατά ριπάς την πολιτική επικαιρότητα.

Κορυφαίο παράδειγμα στο συνέδριο της ΝΔ η ανούσια αντιπαράθεση των δύο επικρατέστερων υποψηφίων για το αν πρέπει πρώτα να φροντίσουν για τους οπαδούς, που δεν ψήφησαν στις πρόσφατες εκλογές ή μήπως πρώτα πρέπει να διευρυνθούν πολυπλευρικά.

Ανοησίες οι παραλληλισμοί με τον Ομπάμα και την κα Κλίντον, καθώς και η αναζήτηση πλεονεκτήματος στην κούρσα της διαδοχής με βάση το χρόνο παραμονής στην αίθουσα του συνεδρίου.

Όπως και οι κενολογίες για ενότητα στο βωμό της οποίας θα πρέπει η βάση της ΝΔ να πληρώσει τα σπασμένα αποδεχόμενη την ευθύνη για την ανικανότητα, τα λάθη, τα σκάνδαλα των ηγετικών κύκλων, που από ότι φαίνεται «τα βρήκαν μεταξύ τους» και επιμένουν να αναλάβουν για άλλη μια φορά τη «σωτηρία» του κόμματος.

Ανοησία η επισήμανση του απερχόμενου πρωθυπουργού ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «δεν σβήνει όσα έγιναν» εννοώντας τις «επιτυχημένες» κυβερνητικές του πολιτικές. Με την ίδια λογική δεν μπορεί να «σβήσει» και τις ευθύνες του για την πολιτική φαυλότητα, την διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, την υπόθαλψη όλων αυτών, που ιδιοτελώς καταχράσθηκαν την εξουσία επί 5,5 χρόνια.

Ανοησία η προτροπή του κου Ζαγορίτη ότι όλοι ανήκουν στην ίδια οικογένεια και πρέπει να βαδίσουν συντεταγμένα. Ακόμη και οι αφελέστεροι των οπαδών γνωρίζουν ότι στη ΝΔ δεν ανήκουν όλοι σε μία, αλλά σε πολλές οικογένειες. Και δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες. Υπάρχουν τα «μεγάλα τζάκια» και οι «άστεγοι» και πάντως κάποιοι (λίγοι) υπήρξαν αγαπημένα παιδιά της οικογένειας ενώ κάποιοι άλλοι ( οι περισσότεροι) υπήρξαν «τα απόπαιδα» και οι φτωχοσυγγενείς. Και εν πάση περιπτώσει ποιος ακριβώς οικογενειακός δεσμός μπορεί να συνδέει τους άδολους πολίτες του καθημερινού μόχθου που έντιμα πασχίζουν για τον επιούσιο με τα τρωκτικά των δημόσιων ταμείων, που μέσα σε πέντε χρόνια κατάφεραν να αποκτήσουν υπέρογκα περιουσιακά στοιχεία;

Ανοησία τα παράπονα του κ.Καραμανλή για δήθεν συμπεριφορές, που πλήγωσαν αυτόν και την παράταξη. Καμιά μεμονωμένη συμπεριφορά, κανενός μεμονωμένου ατόμου δεν θα μπορούσε να πληγώσει κανένα πέρα από τον ίδιο τον δράστη. Αυτό που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την παράταξη ήταν οι μεθοδεύσεις του αρχηγού που συγκάλυψαν τους υπαιτίους και διέχυσαν τις εγκληματικές ευθύνες στο σύνολο του κομματικού οργανισμού.

Προφανώς αυτές «οι εξυπνάδες» του Σαββάτου, που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το κοινό αίσθημα, οδήγησαν τους συνέδρους να απουσιάσουν μαζικά την επομένη, αφήνοντας τους πρωτοκλασάτους των μπροστινών καθισμάτων να τα λένε μεταξύ τους την Κυριακή…

Όμως το προνόμιο της πολιτικής ανοησίας το Σαββατοκύριακο δεν το είχε μόνο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ίσως τα πρωτεία διεκδικεί ο κος Καρατζαφέρης, που είχε την φαεινή ιδέα να προτείνει επανάληψη βουλευτικών εκλογών τον Μάρτιο με αφορμή τις προεδρικές εκλογές. Οποία η πολιτική οξυδέρκεια του ανδρός; Δεν βρίσκεται κανείς στο κόμμα του να του εξηγήσει ότι προϋπόθεση εξ ων ουκ άνευ για τη διενέργεια εκλογών είναι η ύπαρξη τουλάχιστον δύο κομμάτων, που να επιθυμούν την ανάληψη της εξουσίας;

Ανοήτως επιχειρηματολογούν και οι συνδικαλιστές του λιμανιού του Πειραιά στο μέτρο που δεν περιορίζουν τα αιτήματά τους στην κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων τους, αλλά αυτοαναγορεύονται σε υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων της χώρας.Το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων αυτονόητα αφορά όλους τους έλληνες πολίτες και προφανώς και τους λιμενεργάτες. Όμως είναι επίσης προφανές ότι το θέμα είναι πολιτικό και υπερβαίνει το επίπεδο της συνδικαλιστικής ηγεσίας μιας επαγγελματικής ομάδας.

Τέλος από «την ευγενή άμιλλα» πολιτικής ανοησίας δεν κατάφερε να απουσιάσει και ο αξιότιμος αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο οποίος αναφερόμενος στο θέμα των stagiaires δήλωσε ότι «κάποτε έπρεπε να τελειώσει η φαυλοκρατία σε αυτή τη χώρα και η ιστορική στιγμή ήρθε. Ιστορία χωρίς θύματα δεν γράφεται».

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι ο τρόπος λειτουργίας των stage είχε εξελιχθεί σε μνημείο πολιτικής φαυλότητας. Όμως ο λαός αναμένει από τον κο Πάγκαλο να «γράψει ιστορία» συγκρουόμενος με τη διαπλοκή και όχι με τα θύματα της. Περιμένει από τον κο Πάγκαλο να ξεκινήσει το κυνηγητό από όλους αυτούς τούς συναδέλφους του επαγγελματίες πολιτικούς, που πρωταγωνίστησαν στην σκανδαλώδη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και όχι με τους φτωχοσυγγενείς της ρουσφετολογίας.

Να τα βάλλει πρωτίστως με τους πρωτοκλασάτους «αμαξάδες» του άρματος της πολιτικής φαυλότητας και όχι με τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, τους γαλάζιους συμβασιούχους.

Αυτούς τους εγκεφάλους της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας και τα τσιράκια τους να εντοπίσει, να παραδώσει στη δημόσια καταισχύνη και γιατί όχι να τους αναγκάσει να επιστρέψουν πίσω στο δημόσιο ότι παρανόμως και ανεντίμως έχουν ιδιοποιηθεί.

Έτσι γράφεται η πραγματικά προοδευτική ιστορία και όχι με κούφια λόγια φθηνής και αμφιβόλου ποιότητας επικοινωνιακής σκοπιμότητας.