ΚΚΕ: Τρικυμία εν κρανίω, απότοκος πανικού...

Το χουμε γράψει αρκετές φορές και αποτελεί εξ άλλου κοινό μυστικό ότι το σύγχρονο ΚΚΕ έχει ως κυρίαρχο τακτικό στόχο την μεγιστοποίηση της λαϊκής εξαθλίωσης.

Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα η οικονομική δυσπραγία, η βιοτική ανέχεια, η κοινωνική καταπίεση οδηγεί νομοτελειακά στη ριζοσπαστικοποίηση και συνακόλουθα στην αριστεροποίηση των μαζών.
Η αριστεροποίηση με τη σειρά της δημιουργεί καλλίτερες συνθήκες για την αύξηση της επιρροής των κομμουνιστικών κομμάτων. (Ενίοτε δυστυχώς και των φασιστικών στο μέτρο, που τα κομμουνιστικά αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων).

Αυτά βεβαίως αποτελούν μια αντικειμενική διαχρονική πραγματικότητα, όμως η προσπάθεια σχεδιασμένης παρέμβασης στο κοινωνικό γίγνεσθαι με στόχο την επιτάχυνση της εξαθλίωσης ή την παρεμπόδιση βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων, συνιστά την απόλυτη διαστροφή κάθε έννοιας κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης.
Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος όπου τα σύγχρονα κομμουνιστικά κόμματα αδυνατούν να ξεφύγουν από το φάσμα των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών την ώρα, που ο πλανήτης βιώνει την χειρότερη οικονομική του κρίση από καταβολής του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Τυπικό δείγμα αυτής της ιδεολογικής παρακμής και της αδιέξοδης «αγωνιστικής» πρακτικής αποτελεί αναμφίβολα το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα.
Εγκλωβισμένο στην πεισματική αυτοσυντήρηση μιας απολιθωμένης ηγετικής νομενκλατούρας, εξαντλήθηκε τα τελευταία χρόνια σε μια ψευτοαντιπολίτευση, που μοναδικό στόχο είχε την απελπισμένη στήριξη μιας δεξιάς και αντιλαϊκής κυβέρνησης, της χειρότερης ίσως κυβέρνησης στην ιστορία της νεωτέρας Ελλάδας.

Όταν λοιπόν το έργο διάσωσης αυτής της καταστροφικής κυβέρνησης απέτυχε, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ διαπίστωσε με τρόμο ότι βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να βιώσει τον χειρότερό της εφιάλτη:

Μια νέα «Πασοκική» διακυβέρνηση, που «απειλεί» να λάβει φιλολαϊκά μέτρα και να συντρίψει όλες αυτές τις μωρόπιστες καραμέλες περί ομοιοτήτων με τη ΝΔ και περί ταυτόσημων πολιτικών του «δικομματισμού», αποτελεί σενάριο ανατριχιαστικό για αυτούς, που καθημερινά αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθητές του μαρξισμού.

Τόσος υπήρξε ο πανικός των σφραγιδοφυλάκων του Περισσού, που ώθησαν την κατά τα άλλα συμπαθή κα Παπαρήγα να εμφανισθεί μαινόμενη ενώπιον ενός κομματικού ακροατηρίου και μερικών φίλα προσκείμενων δημοσιογράφων και να κηρύξει ανηλεή πόλεμο κατά της «καπιταλιστικής συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-Βιομηχάνων».
Την ίδια στιγμή οι ελαφρές ταξιαρχίες του ακατάσχετου συνδικαλιστικού ναρκισσισμού έσπευδαν «να σώσουν» την εργατική τάξη από την «επιδρομή» του καπιταλιστικού κατεστημένου ενάντια στα συμφέροντα των λαϊκών μαζών και κατάφερναν να ματαιώσουν τη "σκοτεινή συνομωσία" των κυρίων Παναγόπουλου και Παπασπύρου με τον κο Λοβέρδο. Τουτέστιν των εκπροσώπων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στον δημόσιο και των ιδιωτικό τομέα με το εκπρόσωπο της πλειοψηφίας των Ελλήνων ψηφοφόρων.
Μιλάμε δηλαδή για εκδήλωση τυπικής πολιτικής μανιοκατάθλιψης.
Δεν φθάνει, που με τα καμώματά τους επί πέντε χρόνια αποπροσανατόλιζαν τους πολίτες και έδιναν την ευκαιρία σε ανίκανους και τρωκτικά να χρεοκοπούν την εθνική οικονομία.
Δεν φθάνει που αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών ότι η εργατική τάξη τους έχει κρίνει και καταδικάσει για την μικρόνοη πολιτική τους
Δεν φθάνει, που δεν έχουν καμιά διάθεση να «σηκώσουν τα μανίκια» και, ως οφείλουν, να συμμετάσχουν στην διάσωση της χώρας και στην πρακτική επίλυση των άμεσων βιοτικών προβλημάτων του Ελλήνων πολιτών
Δεν φθάνει, που οι συναγωνιστές τους δεξιοί το βαλαν κυριολεκτικά στα πόδια έντρομοι από το χάος, που δημιούργησαν
Δεν φθάνει που ούτε οι ίδιοι, ούτε κανείς από τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχει ούτε δυνατότητα, ούτε καν διάθεση να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες
Παρόλα αυτά ετούτη την ύστατη ώρα, όπου αναμφίβολα πρόκειται για την ύστατη μάχη, για των υπέρ πάντων αγώνα, αυτοί οι βάσκανοι επιδίδονται σε ανταρτοπόλεμο ενάντια στους μόνους, που είχαν αν μη τι άλλο την πολιτική «αφέλεια» να αναλάβουν το ρίσκο της διακυβέρνησης σ’ αυτούς τους τόσο χαλεπούς καιρούς.
Τι να πεί κανείς;
Ίσως τούτο μόνον.
Η αριστερή ταυτότητα δεν αποκτάται με τον ιδεοληπτικό μηδενισμό και τα άρρητα ρήματα περί εργατικής τάξης.
Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν επιβεβαιώνεται από πρακτικές, που συντηρούν την κακοδαιμονία των λαϊκών μαζών
Η στείρα επίκληση του μαρξισμού, που δεν συνοδεύεται από έμπρακτη κατανόηση των ιστορικών αντιθέσεων και συνθηκών, αποτελεί πανηγυρική διολίσθηση στον ιδεαλισμό.
Σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια εκτροχιασμού του τραίνου στο οποίο επιβαίνεις, αποτελεί χαρακτηριστικό ασυγχώρητης πολιτικής ανοησίας.

Σημ: Η φωτογραφία είναι από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ