Η θεωρία του κόμματος ως (διε)φθαρμένου προϊόντος.

Η αντίληψη του πολιτικού κόμματος ως «εμπορεύσιμου» προϊόντος δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε βεβαίως ελληνική.
Για την ακρίβεια δεν είναι καν Ευρωπαϊκή.
Ο πρώτος διδάξας την βαρβαρική αυτή πολιτική θεωρία επί Ευρωπαϊκού εδάφους υπήρξε ό κος Κλίντον κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Αθήνα όπου κατά το τέλος της συνάντησής του με τον κ. Παπανδρέου προέβη στην εκπληκτική τότε υπόδειξη ότι «όταν ένα προϊόν δεν πουλάει» (εννοούσε σε εκείνη την περίπτωση το ΠΑΣΟΚ) «τότε πρέπει να το αλλάζουμε».

Η αντίληψη αυτή εκφερόμενη από το στόμα ενός Αμερικανού πολιτικού μπορεί να τύχει μιας ευρύτερης ανοχής ή συγκατάβασης. Και τούτο διότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ έχει μια ιδιότυπη επιχειρησιοκεντρική φιλοσοφία, όπου στην δομή τη λειτουργία και την δράση των κομμάτων επενδύονται τεράστια ιδιωτικά κεφάλαια προσδίδοντάς τους έντονα χαρακτηριστικά ιδιωτικών επιχειρήσεων παροχής πολιτικών υπηρεσιών.
Μια ατάκα όμως του στυλ «η Νέα Δημοκρατία είναι ένα φθαρμένο προϊόν» προβαλλόμενη σε ευρωπαϊκό και μάλιστα ελληνικό περιβάλλον ακούγεται το λιγότερο σαν κακόγουστη «αμερικανιά», που προφανώς δεν ταιριάζει στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, αλλά ούτε και στον μακραίωνα ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό.

Καλώς ή κακώς η Ευρώπη ως μήτρα και κοιτίδα όχι μόνο του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και όλων σχεδόν των παλιότερων και σύγχρονων φιλοσοφικών ρευμάτων έχει κατακτήσει και επιβάλλει την αντίληψη των κομμάτων ως κορυφαίων συλλογικών οργανώσεων με συγκεκριμένη οραματική συναντίληψη των μελών τους, εμφορούμενων από κοινή ιδεολογία, τα οποία αγωνίζονται για την ανάληψη της εξουσίας προς διαρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, οργάνωση του κράτους και διαχείριση των κρατικών υποθέσεων στην κατεύθυνση του δεδομένου οράματός τους για το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Έτσι η περιγραφή του κόμματος περίπου ως κενής περιεχομένου σαπουνόπερας, που στοχεύει στην στιγμιαία εκλογική αποτύπωση πλειοψηφικής προτίμησης τηλεθεατών(ψηφοφόρων), ώστε να υφαρπαγή η ευκαιρία διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας επ’ ωφελεία των μελών και των πάσης προελεύσεως «επενδυτών», δεν είναι μόνο ασύμβατη με τα ευρωπαϊκά ειωθότα, δεν παρίσταται μόνο ως πολιτικά μικρόνοη και ως διανοητικά ρηχή. Αν δεν είναι ατυχές αποτέλεσμα μιας απέλπιδος προσπάθειας οψίμου επαρχιωτικού (σε σχέση με την Αμερικανική μητρόπολη) εκμοντερνισμού, αλλά είναι συνειδητή αντίληψη περί της ουσιαστικής υποστάσεως και του σύγχρονου ρόλου των πολιτικών κομμάτων, τότε προφανώς η σχετική δήλωση αποτελεί προβολή πολιτικού κυνισμού αγρίου μεγέθους.

Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια πολιτική αντίληψη αναπόφευκτα οδηγεί στην τερατώδη πολιτική λογική ότι «η ιδεολογία είναι επιζήμια ως άχρηστη τροχοπέδη, που οδηγεί στην περιχαράκωση των κομμάτων» και εντεύθεν στην ανάλγητη θεωρία ότι «τα κόμματα οφείλουν απαλλαγμένα κάθε ιδεολογικής προκατάληψης να επιδιώκουν παντί τρόπω την προσέλκυση του αναγκαίου αριθμού ψηφοφόρων, που θα τα επαναφέρει όσον τάχιστα στην νομή των δημοσίων ταμείων».
Όμως η αντίληψη αυτή είναι εξαιρετικά αρρωστημένη γιατί είναι εξαιρετικά ιδιοτελής.

Αν στην πολιτική επιστήμη μιλούσαμε με όρους βιολογίας και προς στιγμήν υποκαθιστούσαμε τα πολιτικά κόμματα με ινδικά χοιρίδια ή έστω με υβρίδια αραβοσίτου τότε θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε την πλέον τερατώδη ηθικοπολιτική μετάλλαξη.

Είναι ευνόητο ότι οι πλατιές λαϊκές μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον αν την διακυβέρνηση λυμαίνεται το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά πρωτίστως επί τη βάσει ποιών αρχών και προτεραιοτήτων, τουτέστι ποιών ιδεολογικών προτύπων ασκείται η διαχείριση των κοινών.

Έτσι προφανώς το ζήτημα γρήγορης επανόδου στην εξουσία δεν αποτελεί αυτοτελές ζητούμενο της ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά απλώς υψηλό πόθο μιας «διψασμένης» κομματικής ηγετικής μειοψηφίας, που προσδοκά κάλυψη προσωπικών οικονομικών ή ψυχολογικών αναγκών.
Το ενδιαφέρον για τους κυβερνομένους είναι προφανώς, πόσο αποτελεσματικοί και πόσο έντιμοι, άρα πόσο χρήσιμοι θα αποδειχθούν οι επίδοξοι κυβερνήτες τους.
Άρα όταν ζητούν αλλαγή, ζητούν απλούστατα πρωτίστως απαλλαγή του κόμματος από άτομα, που έχουν δοκιμασθεί και αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά ή ανέντιμα και πάντως επιζήμια. Αλλαγή των φθαρμένων προσωπικοτήτων, των διεφθαρμένων στελεχών και μηχανισμών, αναζητούν οι ψηφοφόροι.

Επομένως όταν οι διεκδικητές της εξουσίας επιχειρούν συγκάλυψη του πρόσφατου ζημιογόνου κυβερνητικού παρελθόντος τους και αντιπροτείνουν αόριστη αλλαγή του κόμματος, απλώς επιχειρούν «να πετάξουν την μπάλα στη εξέδρα».
Όταν με διάφορες προφάσεις εν αμαρτίαις αρνούνται την αυτοκριτική, την διαλεύκανση των σκανδάλων, την κάθαρση και επιμένουν στην αόριστη διάχυση των ευθυνών, στην καταναγκαστική λωτοφαγία και στην συγκάλυψη και υπόθαλψη ημετέρων, δεν μπορούν να πείσουν για τις ανιδιοτελείς τους προθέσεις «εκσυγχρονισμού» του κόμματος.
Με απλά λόγια δεν μπορούν να ευαγγελίζονται την επισκευή της κομματικής φθοράς όταν επί πέντε χρόνια και ακόμη και σήμερα πρωταγωνιστούν στην ανοχή, στη συγκάλυψη και στον εξωραϊσμό της κρατικής διαφθοράς.
Και ως εκ τούτου τα κουτοπόνηρα διλλήματα περί μονόπλευρης, αμφίπλευρης, δεξιομεσαίας ή κεντροδεξιάς διεύρυνσης του κόμματος είναι πομφόλυγες αποπροσανατολισμού της στενής κομματικής βάσης, που δεν μπορεί να έχουν καμία τύχη στην ευρύτερη κοινωνία των ελλήνων πολιτών.

Εδώ που κατήντησαν την Νέα Δημοκρατία οι πολιτικοί άθλοι όσων συμμετείχαν στο σύστημα διακυβέρνησης Καραμανλή, όλα αυτά, ακόμα και τα μικροπολιτικά «μαχαιρώματα», φαντάζουν σαν ζητήματα πολυτελείας.
Το βασικό ερώτημα του έλληνα «χαροκαμένου» ψηφοφόρου αν και όταν κληθεί και πάλι να επιλέξει κυβερνήτη θα παραμένει κατά πόσον αυτό το κόμμα θα έχει αλλάξει όλους αυτούς που τον έκλεψαν, τον εξαθλίωσαν οικονομικά και τον εξευτέλισαν διεθνώς.
Και από ότι φαίνεται αυτό το υπαρξιακό για την επιβίωση της ΝΔ ερώτημα ουδείς από τους διεκδικητές της αρχηγίας προτίθεται να το απαντήσει.