ΟΙ αναίσχυντοι φόροι...

Κατά την πάγια και διαχρονική κατηγοριοποίηση της πολιτικής οικονομίας οι φόροι διακρίνονται παγκοσμίως σε άμεσους και έμμεσους.
Στην Ελλάδα όμως οι κατηγορίες αυτές δεν μπορούν να καλύψουν επιστημονικά το σύνολο της εφηρμοσμένης φορολογικής πολιτικής.
Διότι στην Ελλάδα εσχάτως έχει ευρεία εφαρμογή μια τρίτη ενδιάμεση κατηγορία.
Οι κατά κυριολεξίαν ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΙ ΦΟΡΟΙ.

Πρόκειται περί φόρων sui generis, οι οποίοι συνδυάζουν κάποια από τα τυπικά χαρακτηριστικά των δύο άλλων κατηγοριών, αλλά διαφέρουν ουσιαστικά από αυτές.
Ένας απλοϊκός ίσως, αλλά χρήσιμος για τις ανάγκες της συζήτησης ορισμός αυτής της ιδιότυπης κατηγορίας φόρων, που προς το παρόν δεν περιλαμβάνεται στα κυκλοφορούντα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας, θα μπορούσε να ήταν:
Αναίσχυντος φόρος είναι εκείνος, ο οποίος δεν είναι ούτε απολύτως άμεσος, ούτε απολύτως έμμεσος (ή είναι ολίγον άμεσος και ολίγον έμμεσος) και πάντως εμπεριέχει μεγάλη δόση πολιτικής αναλγησίας και οικονομικής ανοησίας.
Ίσως ο ορισμός αυτός να ελέγχεται για την επιστημονική του ορθότητα, ιδίως καθ’ ό σκέλος επιχειρεί αρνητικό προσδιορισμό των αναίσχυντων φόρων, αλλά όπως θα αναλυθεί αμέσως παρακάτω είναι απολύτως αντικειμενικός.

Διότι οι αναίσχυντοι φόροι δεν είναι πράγματι άμεσοι, επειδή δεν προσδιορίζονται με βάσει την φοροδοτική ικανότητα του φορολογουμένου, αλλά με αφορμή την κατανάλωση κάποιου συγκεκριμένου αγαθού ή κάποιας συγκεκριμένης υπηρεσίας.

Και δεν είναι έμμεσοι, επειδή επιβάλλονται ατομικά και ονομαστικά σε συγκεκριμένους πολίτες, με αφορμή μεν την χρήση μιας υπηρεσίας, αλλά ανεξάρτητα από το πραγματικό μέγεθος της χρήσης ή το πραγματικό κόστος της.
Κοινός δε παρανομαστής για την επιβολή τους είναι η εκπληκτική αναλγησία των πολιτικών, που τους απεφάσισαν και η τεράστια ανοησία των οικονομολόγων, που τους εισηγήθηκαν.

Τυπικό παράδειγμα, κατάλληλο και για ακαδημαϊκή χρήση, αποτελούν τα πρόσφατα τέλη κυκλοφορίας.
Επιβάλλονται ατομικά σε ένα έκαστο των φορολογουμένων χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η ατομική φοροδοτική του ικανότητα. Συνδέονται με τη χρήση της υπηρεσίας, που υποτίθεται ότι του προσφέρει η πολιτεία για ελεύθερη, ασφαλή και άνετη κυκλοφορία ανά την ελληνική επικράτεια, αλλά χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ούτε η ποσότητα, ούτε το κατ’ ιδίαν κόστος των υπηρεσιών που πράγματι καταναλώνει ο φορολογούμενος, εκτός του ότι είναι παγκοίνως γνωστό ότι συνήθως οι υπηρεσίες αυτές είναι εν πολλοίς θεωρητικές και στην πράξη από ανεπαρκείς έως ανύπαρκτες.

Συνήθως μάλιστα ο ίδιος φορολογούμενος εξαναγκάζεται να τις ξαναπληρώσει υπό την μορφή πραγματικών εμμέσων φόρων είτε στο ίδιο το κράτος είτε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, πότε ως διόδια, πότε ως τέλος ή αντίτιμο στάθμευσης και πότε ως δημοτικό τέλος φωτισμού.

Η εκπληκτική λοιπόν πολιτική αναισχυντία συνίσταται σε μια σειρά παραμέτρων.
Πρώτον διότι ενώ ο μοναδικός λόγος επιβολής των φετινών υπέρογκων τελών κυκλοφορίας ήταν αποκλειστικά και μόνο φοροεισπρακτικός, επιχειρήθηκε η εξαπάτηση των πολιτών με μια ανόητη επιχειρηματολογία περί αντιρρυπαντικής σκοπιμότητος και δήθεν περιβαλλοντικής φιλοσοφίας του μέτρου.

Ουδέν βεβαίως ψευδέστερον αυτού. Διότι όπως οι μηχανολόγοι γνωρίζουν καλύτερα από μας, ένα καλοδιατηρημένο χιλιαράκι δεκαπενταετίας, εκπέμπει λιγότερους ρύπους από ένα τετρακίνητο δίλιτρο ή τρίλιτρο της τελευταίας διετίας.
Δεύτερον διότι στερείται παντελώς του κοινωνικού κριτηρίου, που οφείλει να διέπει κάθε δημοκρατική φορολογία, αφού αδιαφορεί παντελώς για την προφανή οικονομική ένδεια, που χαρακτηρίζει τον ιδιοκτήτη ενός παλαιού αυτοκινήτου, ο οποίος προφανώς δεν έχει μέχρι σήμερα αγοράσει καινούργιο, όχι από βίτσιο, αλλά από οικονομική αδυναμία.

Με περισσή λοιπόν υποκρισία και εξωφρενική διοικητική σκληρότητα καταδικάζει και τιμωρεί τον αναξιοπαθούντα πολίτη για μια θλιβερή ιδιότητά του, που ούτε την επεδίωξε, ούτε την επιθυμεί.

Τον καταδικάζει δηλαδή και δια μέσου του τέλους κυκλοφορίας του επιβάλλει ένα οιονεί πρόστιμο για την «καταραμένη φτώχεια του».
Και όλα αυτά την ίδια στιγμή, όπου αυτοί που καταλήστεψαν τα δημόσια ταμεία παραμένουν ατιμώρητοι και απολαμβάνουν ανενόχλητοι τη λεία τους.

Η δε τεράστια ανοησία των οικονομολόγων, που εισηγήθηκαν αυτά, και η απέραντη επιστημονική και επαγγελματική τους ανεπάρκεια προκύπτει από την ευνόητη δυνασαλογία του μέτρου μεταξύ προσδοκώμενου κοινωνικού κόστους-οικονομικού οφέλους, αλλά κυρίως από την προφανή εισπρακτική αναποτελεσματικότητά του.
Και ο πιο χαζός επιχειρηματίας γνωρίζει ότι η αύξηση της τιμής του εμπορεύματος μπορεί να οδηγήσει το μαγαζί σε κλείσιμο, αντί να του αποφέρει περισσότερα κέρδη.
Αυτό το απλοϊκό δίδαγμα της λαϊκής αγοράς φαίνεται να αποτελεί ασύλληπτο οικονομικό θεώρημα για κάποιους ανεγκέφαλους φοροτεχνικούς συμβούλους.
Έτσι λοιπόν αυτοί οι ανόητοι παρακολουθούν έκθαμβοι τις τελευταίες ημέρες τεράστια πλήθη φορολογουμένων, οι οποίοι συρρέουν στις εφορίες, όχι για να καταβάλλουν τη οικονομική συνεισφορά τους για την σωτηρία του περιβάλλοντος, αλλά απλά για να καταθέσουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους.
Θα προκύψει επομένως, αντίθετα με τις φρούδες προσδοκίες τους, μείωση των εσόδων για το κράτος, αφού θα χάσει όχι μόνο τα τέλη, που δεν καταβάλλονται, αλλά και το φόρο από τα καύσιμα, που πλέον δεν θα καταναλωθούν.
Οποία λοιπόν επιτυχία!!!
Να αναστατωθεί η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά ασθενέστερων πολιτών, που άλλοι θα στερηθούν του αναγκαίου μεταφορικού τους μέσου και άλλοι θα υποβληθούν σε δυσβάσταχτη οικονομική επιβάρυνση και από την άλλη να μη βελτιωθούν ουσιαστικά (ίσως και να μειωθούν) τα έσοδα του δημοσίου.
Συγχρόνως δε με τα φληναφήματα περί οικολογικού μέτρου να δοθεί ένα πολύ αποκρουστικό μήνυμα στους πολίτες για το τι μπορεί να σημαίνει περιβαλλοντική πολιτική και μάλιστα στο ξεκίνημα της προσπάθειας της νέας κυβέρνησης να πείσει για την ορθότητα της «πράσινης» αναπτυξιακής κατεύθυνσης.

Ηθικό δίδαγμα: Ο συνδυασμός των golden οικονομικών (αν)εγκεφάλων και των ατσαλάκωτων χλιδάνεργων πολιτικών, που κέρδισαν τις εξουσιαστικές τους καρέκλες, όχι μέσα από κοινωνικούς αγώνες, αλλά από δημόσιες σχέσεις στα δυτικά πανεπιστήμια, στα κοινοτικά σαλόνια και στα δημοσιογραφικά παρασκήνια, που δεν εμφορούνται από κανενός είδους οραματική ιδεολογία, αλλά απλώς από ένα αχαλίνωτο πάθος για προσωπική ανέλιξη, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα μικρόνοης αναλγησίας, που μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες κοινωνικές αναστατώσεις.

Η βουβή αντίδραση των χιλιάδων συμπολιτών μας, που συρρέουν αυτές τις δύσκολες ώρες στα γκισέ των εφοριών δεν είναι απλά η επιβεβαίωση του παραπάνω ηθικού διδάγματος είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς τους απανταχού ανάλγητους του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου ότι οι πολίτες πλέον έχουν φθάσει στα όρια της αντοχής τους και ότι η ανοχή τους στην αναλγησία και την ανοησία έχει πλέον εξαντληθεί με αποτέλεσμα να διατρέχει άμεσο κίνδυνο η κοινωνική συνοχή και να απειλείται ευθέως η κοινωνική ομαλότητα, από την οποία εξαρτάται αμέσως και η δική τους επιβίωση και ευημερία.

Η συζήτηση του προϋπολογισμού, κόλαφος στις «διεθνείς αγορές».

Φανατικούς οπαδούς του είδους, ανθρώπους με περίπου βίτσιο κοινοβουλιολαγνίας, απαιτούσε η παρακολούθηση της φετινής συζήτησης επί του προϋπολογισμού.

Είναι βέβαιο ότι απογοήτευσε όσους περίμεναν «δυναμικές παρουσίες» και «μετωπικές συγκρούσεις», ιδιαίτερα τους αρμόδιους ρεπόρτερ και τους εφεδρικούς δευτεροκλασάτους παρουσιαστές ειδήσεων αυτών των ημερών. (Οι πρωτοκλασάτοι έχουνε πιάσει τα Σαλέ…)

Παρά την προφανή προσπάθεια των πολιτικών αρχηγών να σκηνοθετήσουν την καθιερωμένη κοινοβουλευτική διαμάχη, το αποτέλεσμα ήταν μια αίσθηση απουσίας ουσιαστικών διαφωνιών με τη βασική φιλοσοφία του κυβερνώντος κόμματος.

Μόνη εξαίρεση η κα Παπαρήγα, η οποία ως συνήθως επιμένει να μιλάει εκτός γραπτού κειμένου, αδιαφορώντας αν ο λόγος της καταντάει από κουραστικός έως ασυνάρτητος. Κατά τη συνήθη τακτική της περιπλανήθηκε σε ατέρμονες λαβυρίνθους χαοτικών συλλογισμών, όπου δια μέσου αποσπασματικών διαλεκτικών στερεότυπων κατέληξε σε εντελώς αντιδιαλεκτικά σουρεαλιστικά συμπεράσματα του τύπου: «Ο λαός πρέπει να διορθώσει με τον αγώνα του το λάθος της ψήφου του….».
Που είσαι Λένιν να δεις πόσο δυσνόητη είναι η σκέψη σου γι’ αυτούς, που δηλώνουν γνήσιοι κληρονόμοι της…
Χαρακτηριστική της απογοήτευσης και της υπνηλίας, που επεκράτησε στην αίθουσα ήταν η αντίδραση των ίδιων των συντρόφων της, που απαξίωσαν να την χειροκροτήσουν έστω και κατά την κάθοδό της από το βήμα.

Κατά τα λοιπά ο μεν κος Τσίπρας «απεκάλυψε» στον κο Παπανδρέου την κερδοσκοπική σκοπιμότητα των αγορών και του υπέδειξε να αποφύγει την πειθαρχία στις παραινέσεις τους . Με άλλα λόγια του αποκάλυψε αυτά που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει προ πολλού επισημάνει προς κάθε ενδιαφερόμενο και τον συμβούλεψε να κινηθεί στην κατεύθυνση, που ήδη η Κυβέρνηση κινείται…
Ο δε κος Καρατζαφέρης εδήλωσε περιχαρής για την αποδοχή από τον Πρωθυπουργό των προτάσεών του για διαλεύκανση όλων των σκανδάλων (!!!) και κατ’ ουσίαν περιόρισε την κριτική του στα προσφιλή του (εκτός θέματος) ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και της λαθρομετανάστευσης. Σφοδρότερη υπήρξε η επίθεσή του προς την ΝΔ για τη φαύλη κυβερνητική πενταετία της και προσωπικά εναντίον του κου Καραμανλή για την απουσία του από τη συζήτηση.

Η πλέον όμως απρόσμενη τοποθέτηση ήταν η παρθενική ομιλία του κου Σαμαρά. Με υπερβολικό τρακ κινήθηκε αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της ανάγνωσης του γραπτού του κειμένου, μέχρι σημείου να αφήσει σχεδόν αναπάντητη την αήθη προσωπική επίθεση του κ. Καρατζαφέρη εναντίον του πρώην αρχηγού της ΝΔ. Προτίμησε κι αυτός να κινηθεί με φραστικούς λεονταρισμούς σε εκτός θέματος ζητήματα, όπως η εξωτερική πολιτική. Όμως και εδώ απέφυγε επιμελώς για άλλη μια φορά να προσδιορίσει τη θέση του για το Σκοπιανό, ενώ για την Κύπρο είπε το αυτονόητο, ότι «αν έρθει ένα νέο σχέδιο Ανάν, θα το απορρίψει και πάλι ο Κυπριακός λαός…»(!!!).
Όμως σε ότι αφορά την οικονομία και την αντιμετώπιση της κρίσης δεν παρεξέκλινε ούτε κατά κεραία από τι απόψεις της κυβέρνησης, ενώ οι δήθεν προτάσεις του για έξοδο από την ύφεση ήταν πιστή αντιγραφή των μέτρων, που έχει εξαγγείλει ή ήδη έχει δρομολογήσει ο κος Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του.

Εξαιρετικά επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η απόλυτη σύμπτωση απόψεων όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ) στην ανάγκη λήψεως μέτρων για την στήριξη της πραγματικής οικονομίας, την τόνωση της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας μέσω των «πράσινων» επενδύσεων ή των επενδύσεων «αειφορίας» κατά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενώ άπαντες ανεξαιρέτως αποδοκίμασαν τις μονοσήμαντες πιέσεις των διεθνών κερδοσκοπικών οίκων, και άλλοι ρητώς, άλλοι εμμέσως αλλά πάντως όλοι ανεξαιρέτως συνέκλιναν στην ανάγκη να αγνοηθούν οι απαιτήσεις τους για φορομπηχτική επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις. Απέδειξαν έτσι ότι η κοινή γνώμη αποτελεί τον ουσιαστικό πιλότο των πολιτικών σχεδιασμών, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών και ότι προφανώς οι διάφοροι καλοθελητές (μόνιμοι δημοσιογραφικοί υπάλληλοι ή κατ’ επάγγελμα γυρολόγοι) των ΜΜΕ δεν απηχούν καθόλου τις απόψεις των ελλήνων πολιτών, αλλά τουναντίον κινούνται από ξένα προς το λαό κέντρα και εξυπηρετούν ίδια ή πάντως γνωστά και συγκεκριμένα ντόπια και διεθνή οικονομικά συμφέροντα.

Έτσι αντίθετα από τα κλισέ των ρεπόρτερ και από τα στερεότυπα των πολιτικών σχολιαστών της ελεεινής μορφής περί δήθεν «σοβαρών διαφωνιών και συζητήσεως σε υψηλούς τόνους», στην πραγματικότητα η όλη συζήτηση επί του προϋπολογισμού εξελίχθηκε σε μια πανηγυρική επιβεβαίωση πανεθνικής συναινέσεως περί των οικονομικών, που όμοιά της σπανίως εγνώρισε ο τόπος.

Μια συναίνεση, που σηματοδοτεί την απόλυτη εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση να εφαρμόσει χωρίς χρονοτριβή το οικονομικό της πρόγραμμα και χωρίς υποχωρήσεις από τον αναπτυξιακό και κοινωνικό της σχεδιασμό έναντι των Βρυξελλών και των απανταχού κερδοσκόπων.

Προδίδει επίσης ότι στην παρούσα τουλάχιστον φάση κανένας άλλος πέραν του κου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει ούτε ιδέες, ούτε σχέδιο ούτε πολιτική δύναμη για έξοδο της χώρας από την κρίση και επομένως, η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί την μοναδική ελπίδα του τόπου και συνεπώς είναι «καταδικασμένη» να επιτύχει.

Πολλώ μάλλον καθόσον, όπως είναι παγκοίνως γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων, « Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά…».

(Δεν πρέπει όμως να επαναπαυόμαστε γιατί μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν και μετά τα λαμόγια επανέρχονται στην ενεργό δράση, ιδίως όσο θεωρούν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία τους).

Θεός φυλάξοι τον Πρωθυπουργό από τους δικούς του ανθρώπους…

Αν αληθεύει η πληροφορία που δημοσιοποιεί το in.gr, ότι δηλαδή η Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ κα Μαριλένα Κοππά κατέθεσε ερώτηση στην Ευρωβουλή σχετική με την παιδική χαρά της πλατείας του Αγ. Παντελεήμονα, τότε πράγματι οι πιθανότητες να βελτιωθεί το διεθνές κύρος της χώρας είναι ελάχιστες.

Σύμφωνα με το εν λόγω δημοσίευμα η κα Κοππά ερωτά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αν συνάδει με το Κοινοτικό κεκτημένο και με την Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, η απαγόρευση πρόσβασης, σε δημόσιους χώρους, με βάση την εθνικότητα ή την φυλετική καταγωγή. Αφορμή δε απετέλεσε η απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων να κλείσει την παιδική χαρά έπειτα από διαμαρτυρίες και αντιδράσεις κατοίκων σχετικές με δραστηριότητες οικονομικών μεταναστών.
Δεν αμφιβάλει κανείς ότι πολλοί από «τους διαμαρτυρόμενους» μπορεί να εμφορούντο από ρατσιστικές αντιλήψεις και να εξυπηρετούσαν διάφορες σκοτεινές πολιτικές σκοπιμότητες. Ενδεχομένως ακόμη και η απόφαση του κου Δημάρχου να κλείσει την παιδική χαρά για λόγους ανακαίνισης να μην είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση σε ένα προφανές κοινωνικό και ελάχιστα τεχνικό πρόβλημα.

Εν τοις πράγμασι όμως η ερώτηση της ευρωβουλευτού αποτελεί για τη χώρα μας βαρύτατη καταγγελία παραβίασης στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και όλα αυτά σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα και ο Πρωθυπουργός προσωπικά καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανακτηθεί η χαμένη αξιοπιστία και η εθνική μας αξιοπρέπεια.
Σε μια περίοδο όπου ακριβώς όλοι περίπου οι γείτονές μας δεν σταματούν να μας καταγγέλλουν με κάθε ευκαιρία στα διεθνή fora για υπερβολικό εθνικισμό και για θέματα δήθεν καταπίεσης μειονοτήτων.
Στις παρούσες λοιπόν συνθήκες το τελευταίο πράγμα, που έχει ανάγκη ο τόπος, είναι Έλληνες ευρωβουλευτές οι οποίοι αντί να αναφέρουν τις όποιες ανησυχίες τους στο κόμμα τους και τη κυβέρνησή τους, προστρέχουν στους διάφορους κοινοτικούς επιτρόπους ζητώντας την έγκληση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή τάξη.

Από αρχαιοτάτων χρόνων αυτή η έρμη χώρα έχει υποστεί πολλές απώλειες από παρόμοιες νοοτροπίες και πρακτικές, που τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών φαίνεται να μην έλειψαν ποτέ.
Είναι γνωστό ότι στην αρχαιότητα πολλοί προσέφυγαν στον Πέρση μεγάλο βασιλέα για να προωθήσουν τους προσωπικούς τους σχεδιασμούς, στο μεσαίωνα πολλοί ζήτησαν την παρέμβαση των δυτικών και του Πάπα για να εξυπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα, ενώ αργότερα πολλοί προσδένονταν με διάφορα σκεπτικά στο άρμα διαφόρων δυτικών αυλών.
Στο πρόσφατο εξ άλλου παρελθόν όλοι θυμούνται κάποιους καλοθελητές, που κατήγγειλαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση τους πολιτικούς τους αντιπάλους ότι παραβιάζουν τις κοινοτικές διαδικασίες πότε χορηγώντας πλαστά διαβατήρια στα βαλκανικά σιτηρά και πότε μοιράζοντας στα φτωχόπαιδα «κοινωνικό χυμό» από ροδάκινα κοινοτικής απόσυρσης.
Καθώς και κάποιους άλλους ανεγκέφαλους, που είτε περιέρχονταν τις δυτικές κυβερνήσεις κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για δήθεν υπόθαλψη της τρομοκρατίας είτε διενεργούσαν απογραφές που αποκάλυπταν την δήθεν «δημιουργική λογιστική» των κυβερνήσεων Σημίτη.
Φαίνεται λοιπόν ότι η κακοδαιμονία μας σε ότι αφορά το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνεχίζει να μας στοιχειώνει ανά τους αιώνες.

Κατ’ αρχήν κάποιος θα πρέπει να ενημερώσει την κα Κοππά, ότι η χώρα διαθέτει νόμιμη κυβέρνηση, η οποία μάλιστα μετά τις 4 Οκτωβρίου τυχαίνει να είναι σοσιαλιστική με ένα Πρωθυπουργό ιδιαίτερα ευαίσθητο σε θέματα οικονομικών μεταναστών και ιδιαίτερα γνωστό για τις προοδευτικές αντιλήψεις του και τους αγώνες του τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς.
Επίσης όλοι οι αρχηγοί και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι όλων των κομμάτων θα πρέπει να δώσουν τις δέουσες οδηγίες στους ευρωβουλευτές τους, ώστε να φροντίζουν να συστρατεύονται σε κοινούς εθνικούς στόχους και όχι να υπονομεύουν με τις άστοχες πρωτοβουλίες τους τις προσπάθειες της εκάστοτε εκλεγμένης κυβέρνησης για διαφύλαξη της εθνικής μας κυριαρχίας. Πολλώ μάλλον εφ’ όσον αυτή έχει δείξει άριστα δείγματα γραφής στα επί μέρους θέματα, που τους ενδιαφέρουν.

Διότι πέρα από τις επί μέρους πολιτικές διαφορές και ανεξάρτητα από τις όποιες θεμιτές ή αθέμιτες προσωπικές στρατηγικές οφείλουμε επί τέλους να σοβαρευθούμε ως έθνος, αν θέλουμε να μας πάρουν και οι άλλοι κάποτε στα σοβαρά.

Όσο για τον κο Παπανδρέου, όπως λέει και η λαϊκή παροιμία, προς το παρόν του ευχόμεθα ολόψυχα ο Θεός να τον φυλάει από τους δικούς του ανθρώπους μια που τους πολιτικούς του αντιπάλους τους γνωρίζει και φυλάγεται μόνος του από αυτούς…

Επί τέλους κάτι κινείται. Κάποιοι επιδεικνύουν ηθικό ανάστημα...

Επί τέλους κάτι φαίνεται να αλλάζει στη βαριά ατμόσφαιρα του πολιτικού μας τοπίου.
Η πρωτοβουλία 128 βουλευτών της συμπολίτευσης να καταθέσουν τρείς προτάσεις για σύσταση εξεταστικών επιτροπών σχετικά με τα σκάνδαλα των ομολόγων και της Ζήμενς, καθώς και με τη περιβόητη υπόθεση ευρείας κερδοσκοπικής χειραγώγησης του χρηματιστηρίου κατά την περίοδο 1998-2008, αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα για την ποιότητα του νέου κοινοβουλευτικού σώματος.
Ελπίζουμε η πρόταση, που ούτως ή άλλως στηρίζεται από επαρκείς υπογραφές να βρεί άμεση στήριξη από το σύνολο των πτερύγων της βουλής, από όλους ανεξαίρετα τους πατέρες του έθνους ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης.

Ο κοινοβουλευτικός θεσμός επλήγη βάναυσα την τελευταία πενταετία από πολιτικά άστοχες μεθοδεύσεις και ηθικά ανάλγητες συμπεριφορές, που πλήγωσαν την δημοκρατία, εξόργισαν τους πολίτες, έβλαψαν την αξιοπρέπεια των πολιτικών και έπληξαν ανεπανόρθωτα την διεθνή αξιοπιστία της χώρας, εμφανίζοντάς την ως πρότυπο κακοδιαχείρισης και διαφθοράς.

Όπως λοιπόν μονότονα επαναλαμβάνουμε συνεχώς (με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε γραφικοί) είναι προς το συμφέρον όλων και πρωτίστως των κομμάτων εξουσίας και των νέων ηγεσιών τους να διαλευκανθούν επιτέλους σε κάθε τους πτυχή όλα τα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, που συγκλόνισαν το πανελλήνιο και ρήμαξαν τον τόπο. Να εντοπισθούν οι πραγματικοί ένοχοι και να αποδοθεί δικαιοσύνη προς κάθε κατεύθυνση.
Πρέπει να εξατομικευθούν οι ευθύνες να επιτευχθεί η αναγκαία διοικητική, οικονομική και πολιτική κάθαρση.

Αυτό σημαίνει ενεργή στήριξη των τριών προτάσεων από όλους, αλλά και επέκταση των σχετικών πρωτοβουλιών και στα υπόλοιπα σκάνδαλα, όπως οι τηλεφωνικές υποκλοπές, η υπόθεση του Βατοπεδίου, οι αδιαφανείς αγοραπωλησίες δημοσίων επιχειρήσεων, η συνταρακτική περίπτωση της «Γερμανός» και τα λοιπά.

Πάντως προς το παρόν συγχαίρουμε τους 128 για την πρωτοβουλία τους, προτρέπουμε τους υπόλοιπους να σπεύσουν να αποδείξουν την αναμφίβολη ηθική τους ακεραιότητα και αναμένουμε με ενδιαφέρον τις γενικότερες αντιδράσεις και εξελίξεις…

Καλά τα μέτρα για την διαφθορά, αλλά οι διεφθαρμένοι θα την γλυτώσουν;

Το πολιτικό και οικονομικό επιτελείο της χώρας είναι φανερό ότι αυτή την περίοδο είναι διηρημένο σε δύο ομάδες.
Από τη μια οι αλαφιασμένοι, που ανησυχούν τρομερά για την γνώμη και την αντίδραση «των αγορών» και από την άλλη οι ψυχραιμότεροι, που προσπαθούν να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν ορθολογικά για να «βγάλουν από τη λάσπη» την πατρίδα.
Αν στη θέση της λέξης «αλαφιασμένοι» βάλουμε τις λέξεις βολεμένοι, αποτυχημένοι, τρωκτικά, φιλελεύθεροι της ελεεινής μορφής και όπου «αγορές» τις λέξεις κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, διεθνείς απατεώνες, τότε έχουμε αμέσως εναργή και την αιτία της αγορολαγνείας και τα κίνητρα των αγορολάγνων.

Όλοι πάντως ανεξαιρέτως συμφωνούν, όπως και ο Πρωθυπουργός ξεκαθάρισε προχθές στο Ζάππειο, ότι βασικό πρόβλημα της Ελλάδας στις παρούσες συνθήκες είναι η αναξιοπιστία και η διαφθορά.
Με απλά λόγια όλοι οι ξένοι (αγοραίοι και μη) θεωρούν ότι αυτός ο τόπος κατοικείται από ψεύτες και κλέφτες.
Έτσι περίπου σκέφτονται και οι Έλληνες πολίτες για το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Επομένως το υπ’ αριθμόν ένα, το πρώτιστο, το κυρίαρχο ζήτημα σήμερα είναι να ανακτηθεί η αξιοπιστία της χώρας και η χαμένη τιμή των πολιτικών.

Άρα όσοι επιμένουν να μιλούν αποκλειστικά για σκληρά οικονομικά μέτρα, για λιτότητα, για φοροεπιδρομές και τα τοιαύτα είναι ή αφελείς ή κουτοπόνηροι που προσπαθούν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα.
Κι όσοι υποτιμούν και υποβαθμίζουν τη σημασία του πολέμου κατά της διαφθοράς είναι επίσης ή κουφιοκέφαλοι ή επιδιώκουν κουκούλωμα της αθλιότητάς τους.

Είναι λοιπόν ιδιαίτερα παρήγορο, που τουλάχιστον ο κος Πρωθυπουργός φαίνεται να αντιλαμβάνεται απολύτως τις πραγματικές διατάσεις του σύνθετου προβλήματος, που κληρονόμησε και τις αληθινές προτεραιότητες για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Ορθώς κηρύσσει ανελέητο πόλεμο ενάντια στη διαφθορά και άριστα πράττει καλώντας σε συμμαχία τους πολιτικούς αρχηγούς και σε συστράτευση όλες τις υγιείς δυνάμεις της χώρας.
Με μια μικρή παρατήρηση. Στην ομολογουμένως εξαιρετική ομιλία στο Ζάππειο ο κος Πρωθυπουργός είπε πολλά σοφά και χρήσιμα. Έκανε όμως και ένα λαθάκι διατύπωσης.
Είπε: «Αντί να αναπτύξουμε ό,τι καλύτερο είχαμε, το εκποιήσαμε, το ιδιοποιηθήκαμε, το ξεπουλήσαμε, το καταχραστήκαμε.»
Λυπούμαι αλλά αυτό ελέγχεται ως ανακριβές.
Δεν συμμετείχαμε εμείς όλοι στην εκποίηση, την ιδιοποίηση, την κατάχρηση.

Η σωστή διατύπωση λοιπόν είναι ότι κάποιοι ίσως λίγοι, ίσως αρκετοί, αλλά πάντως πολύ συγκεκριμένοι εκποίησαν, ιδιοποιήθηκαν, καταχράστηκαν. Και κάποιοι άλλοι τους κάλυψαν, τους υπέθαλψαν, τους προστάτευσαν.
Και όλοι αυτοί κατά βάση ανήκουν στον χώρο που εσείς κε Πρωθυπουργέ ίσως ευγενικά, αλλά πάντως αδόκιμα ονομάσατε «πολιτική τάξη της χώρας», αλλά που δυστυχώς ο κοσμάκης ονομάζει πολιτική κάστα, συντεχνία, σινάφι.
Είναι λοιπόν καλά και άγια και επιβεβλημένα τα μέτρα κατά της διαφθοράς, που συζητήθηκαν και εν πολλοίς συναποφασίσθηκαν στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, αλλά στο επίπεδο της ανάκτησης της αξιοπιστίας μας ως χώρας, αν περιορισθούμε σε θεσμικές ρυθμίσεις και νομοθετικές βελτιώσεις, θα έχουμε επιτύχει μια τρύπα στο νερό.
Διότι το έργο των επιτροπών σοφών νομομαθών, η καραμέλα της «θεσμικής θωράκισης», το παραμύθι της αυστηροποίησης των ποινών δεν παρηγορούν πλέον κανένα.
Το μήνυμα που απαιτούν να λάβουν και «οι αγορές» και οι πολίτες δεν είναι πως θα αντιμετωπίσετε στο μέλλον τη διαφθορά, αλλά τι είστε ικανός και διατεθειμένος να κάνετε εδώ και τώρα με τους διεφθαρμένους;
Αυτό λοιπόν το μήνυμα δεν χρειάζεται ούτε κόπο, ούτε έξοδα για να δοθεί.
Χρειάζεται μόνο πολιτική βούληση.

Γι αυτό όσο καθυστερεί η ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για την διαλεύκανση όλων των σκανδάλων, τον εντοπισμό των καταχραστών και την παράδοση τους τουλάχιστον στη δημόσια καταισχύνη, η αναξιοπιστία της χώρας θα επιτείνεται, ο δανεισμός της θα γίνεται δυσκολότερος και τα έσοδα του δημοσίου θα μειώνονται.
Αντίθετα η ανομία θα ενθαρρύνεται και οι πολίτες θα απογοητεύονται βλέποντας τους κλέφτες να χαίρονται ανενόχλητοι τα παράνομα πλούτη τους, την ίδια ώρα που οι ίδιοι πένονται και λιμοκτονούν.
Και κάτι ακόμα. Η εφαρμογή των κανόνων δικαίου και ηθικής είναι θεμελιώδης προϋπόθεση λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ουδείς δικαιούται να παραβιάζει το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και να παραμένει ατιμώρητος.
Πολλώ δε μάλλον ουδείς αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης δικαιούται να βάζει «σφουγγάρι» στις παρανομίες των συναδέλφων του και βεβαίως ουδείς Πρωθυπουργός νομιμοποιείται να χαρίζει την κλεμμένη δημόσια περιουσία σε οποιονδήποτε.
Τυχόν θεωρίες περί ρεβανσισμού, πολιτικού πολιτισμού ή ανδρικής μεγαθυμίας δεν μπορούν να τύχουν εφαρμογής εν προκειμένω (πιο απλά αν ειπωθούν θα θεωρηθούν επιεικώς μπούρδες).

Τώρα για το πρωτοσέλιδο του σημερινού «Ρίζου» τι να πεί κανείς;
Το να ισχυρίζεται κάποιος ότι μετά από τα τελευταία πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από την «δεξιά του κυρίου» δεν έχει ακόμη αντιληφθεί ότι θα ήταν καλύτερο το βιοτικό επίπεδο του λαουτζίκου αν έλλειπε η διαφθορά προκαλεί μάλλον οίκτο περί της διανοητικής του κατάστασης και επομένως περιττεύει οποιοσδήποτε ειδικός σχολιασμός.

ΕΥΓΕ κε Βαλυράκη

Αξίζουν συγχαρητήρια στον Βουλευτή Χανίων του ΠΑΣΟΚ, κο Σήφη Βαλυράκη, ο οποίος εκφράζοντας αυθεντικά το κοινό περί δικαίου αίσθημα ζήτησε εγγράφως το άνοιγμα του φακέλου για τα σκάνδαλα της ΖΗΜΕΝΣ.
Για να μην αδικήσουμε κανένα συγχαρητήρια θερμά αξίζουν και στον Πρόεδρο Απόστολο Κακλαμάνη, ο οποίος δεν παραλείπει σε κάθε ευκαιρία να θέτει το θέμα της ηθικής αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας και να απαιτεί τη διαλεύκανση όλων ανεξαιρέτως των σκανδάλων.

Έχουμε κατ’ επανάληψη επισημάνει ότι η τακτική της συγκάλυψης από τις κυβερνήσεις Καραμανλή πέτυχε τη διάχυση της ευθύνης επί δικαίων και αδίκων στη ΝΔ και δυστυχώς η τακτική της ύποπτης «πολιτικής μεγαλοψυχίας» από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, καθώς και της εξ ίσου απαράδεκτης αιδήμονος σιωπής από την πλευρά των κομμάτων της ήσσονος αντιπολίτευσης, έχει φορτώσει με ένα αφόρητο ηθικό άγος το σύνολο της Ελληνικής Πολιτείας.
Ένα ηθικό άγος, που συμβάλει καταλυτικά στη διεθνή αναξιοπιστία της χώρας και υπονομεύει καθοριστικά οποιαδήποτε προσπάθεια της κυβέρνησης για πλατιές λαϊκές συναινέσεις και εθνικές ομοψυχίες.

Κανένας φορολογούμενος δεν μπορεί να αποκτήσει φοροδοτική διάθεση, όσο αυτοί που καταχράστηκαν την περιουσία του δημοσίου παραμένουν στο απυρόβλητο.
Κανένας ασφαλισμένος ή οφειλέτης ασφαλιστικών εισφορών δεν θα συναινεί σε θυσίες για την στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος όσο οι απατεώνες των δομημένων ομολόγων απολαμβάνουν ανενόχλητοι τους καρπούς της απάτης τους εις βάρος του ιδρώτα τόσων γενεών ασφαλισμένων.
Κανένας ψηφοφόρος δεν πρόκειται να εμπιστευθεί μια αντιπολίτευση, που αποφεύγει να διαχωρίσει τη θέση της παραδίδοντας στη δημόσια κρίση όσα μέλη της βαρύνονται με διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Κανένας πολίτης δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια κυβέρνηση, που νυχθημερόν αμπελοφιλοσοφεί και απεραντολογεί περί «διαφάνειας» και «πάταξης της διαφθοράς» αλλά στην πράξη αποφεύγει την διαλεύκανση των σκανδάλων που εξουθένωσαν ηθικά και οικονομικά τη χώρα.

Κανένας διεθνής οργανισμός δεν μπορεί σεβασθεί μια χώρα, που η διαφθορά των κυβερνήσεων της αποτέλεσε διαχρονικά τον κύριο λόγο της εκλογικής τους αποδοκιμαίας.
Ούτε οι αόριστες αυτοκριτικές θα απαλλάξουν τον κο Σαμαρά από την υποχρέωση να καθάρει επιτέλους την παράταξή του.
Ούτε η δημοσιοποίηση μερικών ονομάτων φοροφυγάδων γιατρών του Κολωνακίου θα απαλλάξουν τον κο Παπανδρέου από το καθήκον του να επαναφέρει την αξιοπρέπεια της πολιτικής.
Όσο γρηγορότερα το κατανοήσουν και όσο πιο γρήγορα κινηθούν προς την κατεύθυνση διαλεύκανσης των σκανδάλων και εξατομίκευσης των πολιτικών, ποινικών και αστικών ευθυνών, τόσο καλλίτερα θα είναι και για τους ίδιους και για τον τόπο.

Γιατί άραγε να σε εμπιστευθούμε κε Σαμαρά; Για να μας ξανακαθίσεις στο σβέρκο όλα αυτά τα τρωκτικά, που ρήμαξαν τον τόπο;
Τι επιτέλους φοβάσαι κε Παπανδρέου και διστάζεις να «ματώσεις», όπως τουλάχιστον υποσχόσουν προεκλογικά;
Τι ακριβώς ρόλο παίζετε κύριοι των μικρότερων κομμάτων και τι είδους σκοπιμότητες εξυπηρετείτε, που δεν έχετε κάνει κεντρικό θέμα της πολιτικής σας ατζέντας τη διαλεύκανση των σκανδάλων;

Η λογική του ότι «έγινε-έγινε και πάμε για άλλα» δεν μπορεί πια να περάσει γιατί απλούστατα αυτός ο λαός δεν έχει πλέον «άλλα»…
Έτσι λοιπόν ας μη γελιέστε, αυτός ο λαός δεν πρόκειται να παύσει να απαιτεί κάθαρση και να φωνάζει:
Ξεσκεπάστε τους κλέφτες και τους απατεώνες
Υποχρεώστε τους να φέρουν πίσω τα κλεμμένα.

Του Σαββατοκύριακου τα καμώματα τα βλέπει η Δευτέρα και … κλαίει….

Η μαύρη επέτειος του φόνου ενός αθώου παιδιού αντί να γίνει πηγή εθνικού προβληματισμού και ερέθισμα πολιτικής ωρίμανσης της ελληνικής κοινωνίας, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε πασαρέλα πολιτικής ανοησίας, και σε ευκαιρία εμπορικού ανταγωνισμού των καναλιών.

Το τραγικό συμβάν της εκτέλεσης του άδολου βλασταριού, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, συγκλόνισε πέρυσι το πανελλήνιο, και όλο τον πολιτισμένο κόσμο, και είναι βέβαιο ότι θα στοιχειώνει την συνείδηση όλων των ανθρώπων της γενιάς μας, που αγωνιστήκαμε για ένα κόσμο όπως τον ονειρεύτηκαν οι γονείς μας και τελικά δημιουργήσαμε ένα εφιάλτη για τα παιδιά μας.
Το θέμα και ως αυτοτελές γεγονός είναι συνταρακτικό, αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο είναι εξόχως τρομακτικό γιατί αποτελεί την εφιαλτική ρεαλιστική απεικόνιση του δράματος των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.
Ενός δράματος ο κεντρικός άξονας του οποίου είναι η πλήρης αποσύνθεσις της κοινωνικής συνοχής, η υποχώρηση του συλλογικού οράματος μπροστά στη βαρβαρότητα της ατομικής αναρρίχησης.

Έτσι πλέον οι σύγχρονες κοινωνίες δεν εμπνέουν ασφάλεια και στοργή στη νέα γενιά, αλλά παρουσιάζονται ως θηρία που απειλούν να την κατασπαράξουν. Και είναι επομένως φυσικό επακόλουθο όταν μπροστά μου βλέπω ένα θηρίο να μην φροντίζω πώς να το αλλάξω, αλλά να ψάχνω πώς να το εξοντώσω.

Όπως λοιπόν σε όλους τους τομείς έχουμε φθάσει περίπου στο χείλος του γκρεμού, έτσι και εδώ δεν έχουμε την πολυτέλεια της απμελοφιλοσοφίας ή της μικροκομματικής αντιπαράθεσης.
Για την επιβίωση μας ως κοινωνία έχουμε ανάγκη να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να κάνουμε μερικές απλές παραδοχές, να αποδεχθούμε μερικές απλές αλήθειες.

Αλήθεια πρώτη. Το πολιτικό πλαίσιο των εκδηλώσεων της μαύρης επετείου το έθεσε με απέριττο και καταλυτικό τρόπο ο Πρωθυπουργός στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, όταν ζήτησε από όλους με το λόγο και τη δράση τους να διακηρύξουν πανηγυρικά την καθολική αντίθεση της κοινωνίας μας απέναντι σε κάθε μορφή βίας από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Τι απλούστερο και τι σοφότερο από αυτό;

Αλήθεια δεύτερη. Κατά παράβαση της πρωθυπουργικής γραμμής θεσμικοί παράγοντες του πολιτικού τοπίου έσπευσαν με αψυχολόγητες δηλώσεις να δυναμιτίσουν το κλίμα.
Από τη μια οι ψευτοπροοδευτικοί που προέβλεπαν προσχεδιασμένη κρατική βία και από την άλλη «ιππότες» του νόμου και της τάξης, που υπόσχονταν να φράξουν το δρόμο σε όποιους απεργάζονταν σχέδια «ανωμαλίας».
Αμφότεροι λειτούργησαν ως οιονεί ηθικοί αυτουργοί πρόκλησης επεισοδίων γιατί και οι μεν αντιλαμβάνονται ότι η υποψία αστυνομικών διώξεων εξάπτει το θυμικό της νεολαίας και οι δε οφείλουν να γνωρίζουν ότι αυτός ο ηλίθιος προκαταβολικός πολιτικός τσαμπουκάς όχι απλώς δεν αναστέλλει τις όποιες κακές προθέσεις, αλλά αντίθετα εκτρέπει σε ανεπιθύμητες ατραπούς την κατά τα άλλα απολύτως φυσιολογική και κοινωνικά υγιή νεανική επαναστατικότητα.

Αλήθεια τρίτη. Στην κοινωνία μας δεν αξίζουν οι τρομοκρατικές εικόνες του περσινού Δεκέμβρη, όπου η αστυνομία κυνηγούσε τους ειρηνικούς νεολαίους και ανεχόταν τα μπουλούκια των χαφιέδων κουκουλοφόρων και τις ορδές των αλλοδαπών πλιατσικολόγων.

Φέτος λοιπόν η δράση της αστυνομίας υπήρξε περισσότερο ορθολογική, όμως η επαγγελματική της ιδιότητα επιβάλλει αποφυγή ακραίων μορφών βίας, όπως ο τραυματισμός πολιτών από θερμόαιμους «καβαλάρηδες», έστω και αν αυτοί είχαν πανικοβληθεί από τον κίνδυνο, που πιθανόν διέτρεχαν.

Αλήθεια τέταρτη. Το αυτοδιαχειριζόμενο «πολιτικό καφενείο» Ρεσάλτο μοιάζει περισσότερο με πολιτική οργάνωση και λιγότερο με «καφενείο». Τα υλικά που βρέθηκαν εκεί δεν αποτελούν σίγουρα συνήθη καφενειακό εξοπλισμό, αλλά και σίγουρα η απλή κατοχή τους δεν πληροί την αντικειμενική υπόσταση οποιουδήποτε εγκλήματος.

Εξ΄άλλου μπορεί να ψεύδονται οι ψευτοπροοδευτικοί και η όλη κίνηση να έγινε νομότυπα με την παρουσία εισαγγελέως, αλλά προεξάρχει προς το παρόν η εικόνα της κρατικής υπερβολής, στο μέτρο που τα ευρήματα δεν είναι ανάλογα του μεγέθους της όλης επιχείρησης.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι κατάλυση της δημοκρατίας να ποινικοποιούνται οι πολιτικές πεποιθήσεις και είναι τουλάχιστον πολιτική και δημοσιογραφική κακοήθεια να ενοχοποιείται ο πατέρας για την κοινωνική δράση παιδιών ηλικίας 28 και 30 ετών, ήτοι ενήλικων ολοκληρωμένων πολιτών και μάλιστα με επιστημονική συγκρότηση.

Αλήθεια πέμπτη-καθοριστική. Το δόγμα περί προληπτικής δράσης της αστυνομίας, εάν όντως υπάρχει, παραπέμπει στο δόγμα Μπούς περί επιθετικής αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και είναι αναντίρρητα ασύμβατο με τον πολιτικό και δικαιικό μας πολιτισμό.
Η δημοκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τους πολίτες ως εν δυνάμει τρομοκράτες και στο νομικό μας σύστημα δεν περιέχεται η έννοια του εκ προοιμίου υπόπτου τελέσεως εγκληματικής πράξεως.
Η πολιτική προκατάληψη απέναντι στο διαφορετικό τρόπο σκέψης και η υπερβολική αστυνόμευση της ζωής επιλεγμένων κοινωνικών ομάδων δεν αποτελεί δόκιμο τρόπο πρόληψης αντικοινωνικών δραστηριοτήτων.

Η ατομική τρομοκρατία αντιμετωπίζεται με την ισονομία, την ισοπολιτεία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την βελτίωση της οικονομίας, την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την εξασφάλιση της απόλαυσης των στοιχειωδών αγαθών από το σύνολο των κοινωνών. Τουτέστιν με την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.
Έτσι ακριβώς όπως ποτέ δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά με αύξηση των φόρων και σκλήρυνση των φορολογικών ελέγχων το πρόβλημα της φοροδιαφυγής, όσο το μισό πολιτικό προσωπικό είναι ύποπτο για κατάχρηση δημοσίου χρήματος και το υπόλοιπο μισό για ιδιοτελή συγκάλυψη των καταχραστών.

Ο σκοτεινός ρόλος της εξωνημένης δημοσιογραφίας και της στρατευμένης καλλιτεχνίας...

Στη θεωρία η δημοσιογραφία είναι θεσμός του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι πυλώνας της δημοκρατίας, είναι η τέταρτη εξουσία, είναι λειτούργημα…

Καλή και άγια η θεωρία και έτσι θα πρέπει να είναι. Και να είναι και αξιοσέβαστη και ελεύθερη και ασυμβίβαστη η δημοσιογραφία…

Στην πεζή όμως πραγματικότητα παραμένει ένα ακόμη βιοποριστικό επάγγελμα και αυτό δυστυχώς φαίνεται να αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της, όπως συνήθως συμβαίνει και με όλα σχεδόν τα λοιπά «λειτουργήματα»-επαγγέλματα , μηδέ της ιεροσύνης εξαιρουμένης.

Έτσι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν κατακλυσθεί από άθλια, απαίδευτα και φιλοχρήματα ανθρωπάρια, που επιδίδονται σε κάθε είδους δημοσιογραφική ασχημία, προκειμένου να επιβιώσουν επαγγελματικά και να ανέβουν κοινωνικά.

Κοντά σ’ αυτούς ένας συρφετός από αλλοπαρμένες μαϊμουδίζουσες κουτσομπόλες και μια πλειάδα από αρσενικοθήλυκους "καλλιτέχνες" και καρακιτσάτους «λαϊκούς» διασκεδαστές συμπληρώνει το τοπίο της καθημερινής ενημέρωσης (βλέπε βιομηχανίας μαύρης μαζικής προπαγάνδας).

Οι περισσότεροι αγνοούν ακόμη και την ελληνική γλώσσα, παρουσιάζουν σοβαρή νοητική υστέρηση, στερούνται απολύτως πολιτικής κρίσης. Αυτά όλα όμως ουδόλως τους εμποδίζουν να εμφανίζονται επαΐοντες επί παντός επιστητού, ως παντογνώστες της επικαιρότητας, ως γκουρού της πολιτικής ανάλυσης.

Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από μια καλοκουρδισμένη συμμορία ηθικά ανερμάτιστων «καραγκιόζηδων» που αναλαμβάνουν και εκτελούν συντονισμένα συμβόλαια μαζικής πλύσης εγκεφάλου.

Επί πέντε χρόνια έναντι ενός αμύθητου πακτωλού χρημάτων είχαν αναλάβει να φτιάχνουν το προφίλ της πιο καταστροφικής κυβέρνησης, που γνώρισε ποτέ ο τόπος από την εποχή του homo sapiens.

Τώρα έχουν αναλάβει να θάψουν κάθε πρωτοβουλία της σημερινής κυβέρνησης, να δυσφημίσουν το όποιο θετικό της έργο, να φθείρουν την προσωπικότητα του Πρωθυπουργού, να υποσκάψουν την κοινωνική συνοχή.

Από την άλλη να ρετουσάρουν την εικόνα της ΝΔ, ως νέου και αναγεννημένου κοινωνικού κόμματος. Να αγιοποιήσουν τον νεοεκλεγέντα αρχηγό της και παράλληλα να συντηρήσουν τη σαπουνόφουσκα του ιδεολογήματος της διαταξικής συνεργασίας μέσω ενός νέου κόμματος αρίστων και «νέων άφθαρτων» πολιτικών στο απώτερο μέλλον, εάν και όταν εν τέλει οι παρόντες κομματικοί φορείς με τους σημερινούς αρχηγούς τους θα έχουν καταστεί παντελώς αναξιόπιστοι.

Έτσι από τη μια «το παίζουν» ακτύπητοι ρεπόρτερ, που έχουν «κοναί» στα άδυτα των αδύτων των κομματικών ηγεσιών και από την άλλη προσποιούνται τους ηλίθιους, που αγνοούν ακόμη και την χρονική σειρά των γεγονότων.

Για παράδειγμα οι βάσκανοι δεν αντελήφθησαν ότι προηγήθηκαν οι άθλιες επιθέσεις των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι μεσολάβησε η σθεναρή στάση της ελληνικής κυβέρνησης και επακολούθησε η μεγαλοπρεπής «κολοτούμπα» των κυρίων Τρισέ, Αλμούνια και της συντροφίας των απανταχού χρηματοπιστωτικών κερδοσκόπων και τραπεζικών μεγαλοτοκογλύφων. Αντίθετα τα καμάρια της εντόπιας αργυρώνητης δημοσιογραφίας αντελήφθησαν ότι υπήρξε σκοτεινή διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης και deal του κου Παπαθανασίου κάτω από το τραπέζι, ώστε να αποσπάσει η Ελλάδα δηλώσεις στήριξης των Βρυξελλών.

Άλλο παράδειγμα αποτελεί ένας τρίτης κατηγορίας επαγγελματίας του πολιτικού ρεπορτάζ, που ακόμα ξεχρεώνει γραμμάτια στην ΝΔ και επί δύο μήνες προσποιείται να μην έχει αντιληφθεί ότι άλλαξε η κυβέρνηση σ’ αυτόν τον τόπο, ότι το σύνολο του ελληνικού λαού έχει σοβαρά προβλήματα και επομένως ανάλογα ενδιαφέροντα και ότι εν πάση περιπτώσει το 70% των πολιτών δεν χολοσκάει για τα εσωκομματικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι αυτός ο κύριος, που πληρώνεται από τον λιμοκτονούντα έλληνα φορολογούμενο, επιμένει επί 10 συναπτές εβδομάδες να αναλώνει το δικό μας χρήμα και τον τηλεοπτικό του χρόνο σε κρατικό κανάλι με μονοκομματικά πάνελ της ΝΔ, που εξαντλούνται σε ανιαρές συζητήσεις εσωκομματικής κατανάλωσης.

Και τέλος το δίπολο του εθνικού τηλεοπτικού εισαγγελέα και του εθνικού «σατιρικού» διασκεδαστή, που διαχρονικά έχουν αναλάβει την εργολαβία δυσφήμισης και κατασυκοφάντησης του ΠΑΣΟΚ.

Έτσι π.χ την Τρίτη ο «σατιρικός ηθοποιός» κατακρεούργησε πολιτικά τον Πρωθυπουργό, λοιδορώντας τον πικρόχολα για την τακτική του να επισκέπτεται αιφνιδιαστικά διάφορους χώρους λαϊκής ταλαιπωρίας και να συνδιαλέγεται χωρίς τηλεοπτικούς μεσάζοντες με τους απλούς πολίτες.

Ιδιαίτερα τον περιγέλασε, ο δήθεν προστάτης των ταπεινών και καταφρονεμένων, για την επίσκεψή του στα μπλόκα των ροδακινοπαραγωγών. Κι όμως την επόμενη μέρα, την Τετάρτη, προς διάψευσή του οι ροδακινοπαραγωγοί ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις τους και δήλωσαν ικανοποιημένοι από την κατανόηση της αρμόδιας Υπουργού. Τι πιστεύετε ότι θα κάνει τώρα ο λαϊκός καλλιτέχνης; Θα αναγνωρίσει το λάθος του; Θα αποκαταστήσει την αντικειμενική αλήθεια; Η θα συνεχίσει απτόητος να βιάζει την νοημοσύνη των θεατών του;

Τι να πεί κανείς όμως για όλους αυτούς τους ανερμάτιστους, που δυστυχώς διαχρονικά ευημερούν πουλώντας ακριβά τις υπηρεσίες τους σε εκείνους, από τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνίζονται να προστατεύσουν τον αναξιοπαθούντα λαουτζίκο;

Χαίρε βάθος αναλγησίας αμέτρητον, χαίρε ύψος ανοησίας δυσθεόρητον…

Και κάτι ακόμα για να μη νομίζουν κάποιοι βλάκες ότι μπορούν εύκολα να μας αποβλακώσουν.

Ηθοποιός είναι αυτός που ποιεί ήτοι παράγει ήθος τουτέστι προάγει τα ήθη.

Η αρχαία σάτιρα όπως και η αρχαία τραγωδία δεν «παίζεται», δεν σκηνοθετείται, δεν πουλιέται. Διδάσκεται. Ο σατυρικός ηθοποιός δεν παίζει θέατρο, δεν παίζει ρόλο. Διδάσκει κοινωνικό ήθος μέσω του σπερματικού σατυρικού λόγου.

Η ονομασία της δεν προέκυψε ούτε τυχαία, ούτε για να ενθαρρύνει την στείρα λεκτική ασυδοσία ή την καλλιτεχνικά μίζερη χυδαιότητα.

Η συνεύρεση των σατύρων με τις νύμφες σηματοδοτεί την ζωογόνο δύναμη, που γονιμοποιεί και απελευθερώνει τις φυσικές δυνάμεις.

Η μεταφορική επομένως ονομασία αυτής της μορφής θεατρικού λόγου σηματοδοτούσε την σπερματική δύναμη που γονιμοποιεί και απελευθερώνει τις πνευματικές δυνάμεις του διδασκόμενου θεατή.

Τι σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η σατυρική ηθοποιία με την ξεδιάντροπη πολιτική προπαγάνδα, τα κατινίστικα κουτσομπολιά και την ασήμαντη χυδαιολογία, που δεν γονιμοποιεί, αλλά απλώς επιχειρεί να βιάσει την νοημοσύνη των άτυχων θεατών;

Και οι γραφειοκράτες της ΕΕ "φοβέρα θέλουνε" και οι διεθνείς αγορές "ματσούκι"...

Οι εσωκομματικές διαδικασίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και τρόπον τινά υποχρέωσαν και μας να αφιερώσουμε την χθεσινή μας ανάρτηση στα αποτελέσματα της προεδρικής εκλογής της ΝΔ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει σχεδόν απαρατήρητο ένα θέμα με πολλαπλάσια σημασία για το παρόν και το μέλλον του τόπου, που θα ήταν μεγάλη παράληψη αν το αφήναμε να αγνοηθεί.

Σε ανάρτησή μας στις 16/11/2009, είχαμε στηλιτεύσει τις αήθεις και επιζήμιες για την πιστοληπτική φερεγγυότητα της χώρας και την οικονομική ισορροπία της ΕΕ δημόσιες τοποθετήσεις των κκ Αλμούνια και Τρισέ, είχαμε προβλέψει ότι οι απερίσκεπτες δηλώσεις τους ευνοούσαν in praxis συγκεκριμένα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια διότι παρείχαν άλλοθι για αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδος και υποδεικνύαμε την ανάγκη να υπάρξει επιθετική αντίδραση από την ελληνική πλευρά στις βλαπτικές για τα ζωτικά οικονομικά μας συμφέροντα δραστηριότητες των εν λόγω κυρίων.

Στις επόμενες μέρες δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να αδρανεί, ο κος Τρισέ αποθρασύνθηκε και ξεκίνησε ένα ανοδικό ράλι αύξησης των σπρέντ, που μέσα σε μια εβδομάδα εκτινάχτηκαν από τις 150 στις 220 μονάδες βάσης.
Το όλο αρνητικό κλίμα επέτεινε εις βάρος της χώρας μας και η ατυχής εμφάνιση του κου Προβόπουλου στη Βουλή, που μας ανάγκασε στις 26/11/2009 να επανέλθουμε στο θέμα και να επισημάνουμε τα σφάλματα της δημόσιας εκείνης εμφάνισής του, η οποία συνέβαλε ως ήτο φυσικό στην αποχαλίνωση των κερδοσκόπων.

Στην χρονική λοιπόν αυτή στιγμή και συγκεκριμένα δυο μέρες αργότερα, στο Σαββατοκύριακο που πέρασε, η κυβέρνηση ανέλαβε συντονισμένη δράση.
Ξεκίνησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός με δηλώσεις σε αυστηρό τόνο κατά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ (28/11/2009)έναντι της απαράδεκτης στάσης των Ευρωπαίων αξιωματούχων, προς τους οποίους διεμήνυσε ότι «δεν πρόκειται να γίνουμε κυβέρνηση υπό ομηρία. Εάν χρειαστεί, θα συγκρουστούμε για να υπερασπιστούμε τις θέσεις και τα δίκαια της χώρας» και έναντι της αρνητικής στάσης των τραπεζών, που «μαζεύουν τα χρήματα και δεν επενδύουν, ώστε να προωθηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας», όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε.

Στη συνέχεια το οικονομικό επιτελείο διεμήνυσε στις διεθνείς αγορές, ότι η χώρα δεν προτίθεται να δανισθεί εντός του τρέχοντος έτους και υπήρξαν διαρροές πληροφοριών από «έγκυρους οικονομικούς κύκλους» ότι η Ελλάδα διαπραγματεύεται την πώληση σημαντικού ποσοστού του δημόσιου χρέους της στην Κίνα.

Από τις συντονισμένες αυτές κινήσεις προέκυψαν ραγδαίες αλυσιδωτές αντιδράσεις:
Ω του θαύματος γνωστοί διεθνείς οίκοι αποφάνθηκαν ξαφνικά ότι είναι υπερβολική η κινδυνολογία γύρω από τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, ο κ. Παπαδήμος ήλθε εσπευσμένα στην Αθήνα σε μια ειδική αποστολή διερευνητικών επαφών στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου για να «ενημερώσει» κατόπιν την ευρωπαϊκή οικονομική ηγεσία, ο κ. Αλμούνια αναγνώρισε ότι «η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει ποτέ διότι έχει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης», ο κύριος (the game is over) Γιούγκερ ανακάλυψε ότι «δεν βλέπει κανένα πρόβλημα χρεοκοπίας στην Ευρώπη» και κατόπιν όλων αυτών βεβαίως το σπρεντ υπεχώρησε και πάλι στα επίπεδα των 167 μονάδων βάσης.
Η πτώση αυτή των επιτοκίων δανεισμού, που πιθανότατα θα συνεχισθεί στο επόμενο διάστημα σημαίνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο τελικό κόστος δανεισμού της χώρας…

Συνέβησαν λοιπόν συνταρακτικά σκληρά παιχνίδια στο δεκαπενθήμερο που πέρασε.
Είναι προφανές ότι κάποιοι κύκλοι και κάποιοι «συνήθεις ύποπτοι» διεθνείς πιστωτικοί οίκοι, που συμπτωματικά κλείνουν θέσεις το Δεκέμβριο, επεχείρησαν μια ευρείας εκτάσεως κερδοσκοπική επίθεση ενάντια στην ελληνική οικονομία συνεπικουρούμενοι από την, ελπίζουμε αθέλητη, επιπολαιότητα ευρωπαίων και εγχωρίων θεσμικών παραγόντων.
Από την άλλη πλευρά η νεοσύστατη ελληνική κυβέρνηση κατάφερε όχι μόνο να αντιληφθεί τη διεθνή πλεκτάνη, αλλά και να υψώσει ανάστημα που επιβάλλεται από τις περιστάσεις, αλλά είναι οπωσδήποτε αναντίστοιχο με την άθλια κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και έτσι να γλιτώσει τη χώρα από τα χειρότερα.

Εν πρώτοις λοιπόν οφείλονται εύσημα στον Πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο για τους εύστοχους χειρισμούς τους.

Όμως έστω και αν φαινομενικά ξεπεράσθηκε μια «στημένη» κρίση δεν μπορούμε να μην οδηγηθούμε σε κάποια αναγκαία συμπεράσματα, όπως:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να είναι θεωρητικά μια «ασπίδα οικονομικής προστασίας», αλλά δεν παύει διάφορα ατομικά, διακρατικά ή διεθνή συμφέροντα να διαπλέκονται, ή να συγκρούονται δημιουργώντας κατά περίπτωση επικίνδυνες συμπληγάδες, που να απειλούν καίρια τα εθνικά μας συμφέροντα.
Εξ ‘ άλλου στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία ο ρόλος των διεθνών πιστωτικών οίκων, όπως και των εγχώριων τραπεζών δεν πρέπει να θεωρείται a priori θετικός για την ελληνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Αντίθετα οι συνταγές των Βρυξελλών καθώς και οι αντιδράσεις των ελληνικών τραπεζών μπορούν αντικειμενικά «να βλάπτουν σοβαρά την υγεία» της εθνικής οικονομίας, της αναζωογόνησης της αγοράς και κατ’ επέκταση της υγιούς επιχειρηματικότητας.

Επομένως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να σχεδιάζει το πρόγραμμά της, και συνακόλουθα το χρονοδιάγραμμα εξόδου από την κρίση, σύμφωνα με τα πρότυπα του δικού της μοντέλου και του κοινωνικού συμβολαίου με τα κοινωνικά στρώματα, που της πρόσφεραν την εξουσία και την στήριξη των οποίων προσδοκά στο επόμενο διάστημα.
Δεν θα πρέπει να λησμονάται ότι η επίμοχθη στήριξη των Βρυξελλών στις κυβερνήσεις του κου Καραμανλή μόνο δεινά επισώρευσαν στη χώρα, και η συνταγές τους δεν έσωσαν τελικά ούτε τον ίδιο ούτε την παράταξή του από την εκλογική συντριβή και από τη λαϊκή καταισχύνη.

Και πάντως το ηθικό δίδαγμα είναι σαφές: Στη συναλλαγή μας με τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες καθώς και με τους διεθνείς κερδοσκόπους σε πλείστες των περιπτώσεων η λεβέντικη στάση είναι πιο αποτελεσματική και πιο συμφέρουσα της οσφυοκαμψίας