Η μαύρη επέτειος του φόνου ενός αθώου παιδιού αντί να γίνει πηγή εθνικού προβληματισμού και ερέθισμα πολιτικής ωρίμανσης της ελληνικής κοινωνίας, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε πασαρέλα πολιτικής ανοησίας, και σε ευκαιρία εμπορικού ανταγωνισμού των καναλιών.
Το τραγικό συμβάν της εκτέλεσης του άδολου βλασταριού, του Αλέξη Γρηγορόπουλου, συγκλόνισε πέρυσι το πανελλήνιο, και όλο τον πολιτισμένο κόσμο, και είναι βέβαιο ότι θα στοιχειώνει την συνείδηση όλων των ανθρώπων της γενιάς μας, που αγωνιστήκαμε για ένα κόσμο όπως τον ονειρεύτηκαν οι γονείς μας και τελικά δημιουργήσαμε ένα εφιάλτη για τα παιδιά μας.
Το θέμα και ως αυτοτελές γεγονός είναι συνταρακτικό, αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο είναι εξόχως τρομακτικό γιατί αποτελεί την εφιαλτική ρεαλιστική απεικόνιση του δράματος των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.
Ενός δράματος ο κεντρικός άξονας του οποίου είναι η πλήρης αποσύνθεσις της κοινωνικής συνοχής, η υποχώρηση του συλλογικού οράματος μπροστά στη βαρβαρότητα της ατομικής αναρρίχησης.
Έτσι πλέον οι σύγχρονες κοινωνίες δεν εμπνέουν ασφάλεια και στοργή στη νέα γενιά, αλλά παρουσιάζονται ως θηρία που απειλούν να την κατασπαράξουν. Και είναι επομένως φυσικό επακόλουθο όταν μπροστά μου βλέπω ένα θηρίο να μην φροντίζω πώς να το αλλάξω, αλλά να ψάχνω πώς να το εξοντώσω.
Όπως λοιπόν σε όλους τους τομείς έχουμε φθάσει περίπου στο χείλος του γκρεμού, έτσι και εδώ δεν έχουμε την πολυτέλεια της απμελοφιλοσοφίας ή της μικροκομματικής αντιπαράθεσης.
Για την επιβίωση μας ως κοινωνία έχουμε ανάγκη να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να κάνουμε μερικές απλές παραδοχές, να αποδεχθούμε μερικές απλές αλήθειες.
Αλήθεια πρώτη. Το πολιτικό πλαίσιο των εκδηλώσεων της μαύρης επετείου το έθεσε με απέριττο και καταλυτικό τρόπο ο Πρωθυπουργός στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, όταν ζήτησε από όλους με το λόγο και τη δράση τους να διακηρύξουν πανηγυρικά την καθολική αντίθεση της κοινωνίας μας απέναντι σε κάθε μορφή βίας από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Τι απλούστερο και τι σοφότερο από αυτό;
Αλήθεια δεύτερη. Κατά παράβαση της πρωθυπουργικής γραμμής θεσμικοί παράγοντες του πολιτικού τοπίου έσπευσαν με αψυχολόγητες δηλώσεις να δυναμιτίσουν το κλίμα.
Από τη μια οι ψευτοπροοδευτικοί που προέβλεπαν προσχεδιασμένη κρατική βία και από την άλλη «ιππότες» του νόμου και της τάξης, που υπόσχονταν να φράξουν το δρόμο σε όποιους απεργάζονταν σχέδια «ανωμαλίας».
Αμφότεροι λειτούργησαν ως οιονεί ηθικοί αυτουργοί πρόκλησης επεισοδίων γιατί και οι μεν αντιλαμβάνονται ότι η υποψία αστυνομικών διώξεων εξάπτει το θυμικό της νεολαίας και οι δε οφείλουν να γνωρίζουν ότι αυτός ο ηλίθιος προκαταβολικός πολιτικός τσαμπουκάς όχι απλώς δεν αναστέλλει τις όποιες κακές προθέσεις, αλλά αντίθετα εκτρέπει σε ανεπιθύμητες ατραπούς την κατά τα άλλα απολύτως φυσιολογική και κοινωνικά υγιή νεανική επαναστατικότητα.
Αλήθεια τρίτη. Στην κοινωνία μας δεν αξίζουν οι τρομοκρατικές εικόνες του περσινού Δεκέμβρη, όπου η αστυνομία κυνηγούσε τους ειρηνικούς νεολαίους και ανεχόταν τα μπουλούκια των χαφιέδων κουκουλοφόρων και τις ορδές των αλλοδαπών πλιατσικολόγων.
Φέτος λοιπόν η δράση της αστυνομίας υπήρξε περισσότερο ορθολογική, όμως η επαγγελματική της ιδιότητα επιβάλλει αποφυγή ακραίων μορφών βίας, όπως ο τραυματισμός πολιτών από θερμόαιμους «καβαλάρηδες», έστω και αν αυτοί είχαν πανικοβληθεί από τον κίνδυνο, που πιθανόν διέτρεχαν.
Αλήθεια τέταρτη. Το αυτοδιαχειριζόμενο «πολιτικό καφενείο» Ρεσάλτο μοιάζει περισσότερο με πολιτική οργάνωση και λιγότερο με «καφενείο». Τα υλικά που βρέθηκαν εκεί δεν αποτελούν σίγουρα συνήθη καφενειακό εξοπλισμό, αλλά και σίγουρα η απλή κατοχή τους δεν πληροί την αντικειμενική υπόσταση οποιουδήποτε εγκλήματος.
Εξ΄άλλου μπορεί να ψεύδονται οι ψευτοπροοδευτικοί και η όλη κίνηση να έγινε νομότυπα με την παρουσία εισαγγελέως, αλλά προεξάρχει προς το παρόν η εικόνα της κρατικής υπερβολής, στο μέτρο που τα ευρήματα δεν είναι ανάλογα του μεγέθους της όλης επιχείρησης.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι κατάλυση της δημοκρατίας να ποινικοποιούνται οι πολιτικές πεποιθήσεις και είναι τουλάχιστον πολιτική και δημοσιογραφική κακοήθεια να ενοχοποιείται ο πατέρας για την κοινωνική δράση παιδιών ηλικίας 28 και 30 ετών, ήτοι ενήλικων ολοκληρωμένων πολιτών και μάλιστα με επιστημονική συγκρότηση.
Αλήθεια πέμπτη-καθοριστική. Το δόγμα περί προληπτικής δράσης της αστυνομίας, εάν όντως υπάρχει, παραπέμπει στο δόγμα Μπούς περί επιθετικής αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και είναι αναντίρρητα ασύμβατο με τον πολιτικό και δικαιικό μας πολιτισμό.
Η δημοκρατία δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τους πολίτες ως εν δυνάμει τρομοκράτες και στο νομικό μας σύστημα δεν περιέχεται η έννοια του εκ προοιμίου υπόπτου τελέσεως εγκληματικής πράξεως.
Η πολιτική προκατάληψη απέναντι στο διαφορετικό τρόπο σκέψης και η υπερβολική αστυνόμευση της ζωής επιλεγμένων κοινωνικών ομάδων δεν αποτελεί δόκιμο τρόπο πρόληψης αντικοινωνικών δραστηριοτήτων.
Η ατομική τρομοκρατία αντιμετωπίζεται με την ισονομία, την ισοπολιτεία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την βελτίωση της οικονομίας, την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την εξασφάλιση της απόλαυσης των στοιχειωδών αγαθών από το σύνολο των κοινωνών. Τουτέστιν με την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.
Έτσι ακριβώς όπως ποτέ δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά με αύξηση των φόρων και σκλήρυνση των φορολογικών ελέγχων το πρόβλημα της φοροδιαφυγής, όσο το μισό πολιτικό προσωπικό είναι ύποπτο για κατάχρηση δημοσίου χρήματος και το υπόλοιπο μισό για ιδιοτελή συγκάλυψη των καταχραστών.
2 σχόλια:
Καλός σχολιασμός που βάζει τα πράγματα κάπως στη θέση τους.
Φίλε Choricos, στέκεσαι ακριβώς στο σημείο που η ζυγαριά δεν γέρνειούτε από εδώ ούτε από εκεί, και για αυτό το λόγω με βάζεις σε σκέψεις
Με βάζεις σε σκέψεις, γιατί μονόπατα και μονοσήμαντα σήμερα από όλα όσα ειλικρινή κατά την άποψη μου έγραψα στον "Κοινωνικό διάλογο" http://dialogos-koinonia.forumotion.com/forum-f4/topic-t144.htm#2655 δεν έφτασε το μυαλό μου να συμπληρώσω ετούτο εδώ το απλό και απέριττο δικό σου:
«την κατά τα άλλα απολύτως φυσιολογική και κοινωνικά υγιή νεανική επαναστατικότητα…»
Είναι έτσι τα πράγματα όμως,ή όχι;
Κάποτε η ζωή τάφερε να δουλεύω σαν ωρομίσθιος καθηγητής στα ΙΕΚ.
Εκεί στα σκαλιά λουφάζοντας προσπαθούσα να κρυφακούσω τι λέγανε οι μαθητές για όσα διαδραματίστηκαν την προηγούμενη μέρα στην τότε επέτειο του Πολυτεχνείου όπου έλαβαν μέρος στα γεγονότα.
Χάθηκα στην απόγνωση και την ντροπή μου σε πληροφορώ, για την έλλειψη πολιτικού μπούσουλα και του κοινωνικού προβληματισμού αυτών των παιδιών. Παιδιά από στερημένες και φτωχές οικογένειες. Παιδιά που δεν προχώρησαν ούτε σε ΤΕΙ επαρχίας, παρότι δεν υπήρχε τότε η «βάση του δέκα». Επήγανε και κινδυνέψανε να φάνε ξύλο, έτσι για τον χαβαλέ και για να σπάσουνε τζαμαρίες ή κανένα αυτοκίνητο. Να "δείξουνε" επήγανε τι να δείξουνε; Ένας Θεός το ξέρει!!!
Κάπου αντικειμενικά πρέπει να ενδοσκοπήσουμε στις αντιδράσεις αυτών των παιδιών και τι συμβαίνει τελικά με τις ακραίες εκδηλώσεις στις επετείους.
Καλέ μου φίλε Δωδωναίε,
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και κυρίως για τον πολιτισμένο τρόπο με τον οποίο διατυπώνεις τις σκέψεις σου. Οι κοινωνίες δεν έχουν τόσο πολύ ανάγκη από σοφούς και επαείοντες, που προσπαθούν να επιβάλλουν την «αλάθητη» άποψή τους, όσο από ανιδιοτελείς πολίτες που έχουν τη διάθεση να δημοσιοποιήσουν τις γνώμες και τις ιδέες τους και έχουν την ανεκτίμητη ευφυΐα να διακρίνουν και να αποδέχονται καλόπιστα τις τυχόν ορθότερες γνώμες και ιδέες των συνομιλητών τους. Νομίζω αυτό είναι το μυστικό της ανωτερότητας του δημοκρατικού πολιτεύματος και συγχρόνως η μαγεία του διαδικτυακού διαλόγου, γιατί η πρόοδος δεν μπορεί να προκύψει από την εφήμερη καταναγκαστική ιδεολογική επικυριαρχία της όποιας ιστορικής συγκυρίας, αλλά από την όσμωση των ιδεών μέσα από πολιτισμένο κοινωνικό και πολιτικό διάλογο.
Σε ότι αφορά την ουσία του θέματός μας κατανοώ και σέβομαι απολύτως την εμπειρία, που έχεις την καλοσύνη να μοιρασθείς μαζί μας και θεωρώ εξαιρετικά σοβαρό τον προβληματισμό, που αναπτύσσεις, ο οποίος είναι και δικός μου όταν διαπιστώνω ότι η γενιά μας αγωνίσθηκε για αξίες, ιδανικά και οράματα, τα οποία εν πολλοίς μας μεταλαμπάδευσαν οι γονείς μας, αλλά τελικά δημιουργήσαμε ένα εφιαλτικό κόσμο και δυστυχώς μέρος του εφιάλτη φαίνεται να είναι και τα ίδια τα παιδιά μας.
Ας πάρουμε ένα πιο απλό και λιγότερο φορτισμένο παράδειγμα.
Όλοι μας διαπιστώνουμε ότι τα σημερινά παιδιά έχουν πολύ πιο περιορισμένη γνώση και ευχέρεια χρήσης της ελληνικής γλώσσας. Θα συμφωνήσουμε πιστεύω ότι για τα μορφωτικά ελλείμματα των μαθητών σε τόσο ευρεία κλίματα δεν μπορεί παρά κυρίως να φταίνε οι δάσκαλοι και βεβαίως το εκπαιδευτικό σύστημα (βλέπε οι πολιτικοί) και δευτερευόντως έως καθόλου τα ίδια τα παιδιά.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ, το μνημειώδες μυθιστόρημα του οποίου «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» θεωρώ ότι είναι το ευαγγέλιο της σύγχρονης κοινωνιολογίας, συνήθιζε να λέει: «Τα σφάλματα των γυναικών, των παιδιών, των υπηρετών, των φτωχών, των αγραμμάτων, είναι σφάλματα των ανδρών, των γονιών, των κυρίων, των πλουσίων, των σοφών» και κανένας μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να τον κατηγορήσει για «αναρχοκομμουνιστή».
Επί του πρακτέου λοιπόν νομίζω ότι είναι σωστό το δόγμα που διετύπωσε ο Πρωθυπουργός «Μηδενική ανοχή στη βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται», και είναι επίσης ορθή η στόχευση του αρμόδιου Υπουργού για ταυτόχρονη προσπάθεια απομόνωσης και τιμωρίας των υπόπτου προελεύσεως και σκοπιμοτήτων ψευτοαναρχικών χούλιγκανς και των θερμόαιμων αστυνομικών που αντιδρούν είτε ιδεοληπτικά είτε παρορμητικά, αλλά πάντως αντιεπαγγελματικά.
Όμως πέραν αυτού θα πρέπει μάλλον να αναζητήσουμε ως κοινωνία τα βαθύτερα αίτια που γεννούν ή υποθάλπουν φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και να κινηθούμε συντεταγμένα ως πολιτεία στην άρση των παραγόντων που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή.
Δημοσίευση σχολίου