Το ΔΝΤ δεν είναι δίχτυ προστασίας είναι ιστός της αράχνης.

Ένα διαρκές πρόβλημα στη διακυβέρνηση της χώρας ήταν και δυστυχώς φαίνεται ότι παραμένει η συστηματική επικοινωνιακή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παραπλανώνται οι πολίτες και έτσι να ασχημονούν ανεξέλεγκτα διάφορα διαπλεκόμενα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα εις βάρος της δημόσιας περιουσίας και κατ’ επέκταση εις βάρος της ζωής και του μέλλοντός μας.

Το κακό είχε παραγίνει την τελευταία εξαετία, όπου από ότι φαίνεται είχε στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός απόκρυψης της πραγματικότητας στον οποίο πέρα από τον Πρωθυπουργό και ηγετικά στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης συμμετείχαν ενεργά και ένας τεράστιος αριθμός κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων, αλλά και διάφοροι άλλοι δημόσιοι παράγοντες, που ενώ θεσμικά είχαν υποχρέωση να ενημερώνουν τον Ελληνικό λαό για την οικονομική (και όχι μόνο) πορεία του τόπου, αυτοί τα απέκρυπταν επιμελώς ή τηρούσαν αιδήμονα σιωπή στα παραποιημένα στοιχεία, που δημοσιοποιούσε η Κυβέρνηση.

Το χειρότερο είναι ότι τα διαπλεκόμενα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, που εκμεταλλεύονται συστηματικά αυτούς τους άθλιους μηχανισμούς παραπληροφόρησης δεν περιορίζονται μόνο εντός των εθνικών συνόρων, αλλά εξ αιτίας της παγκοσμιοποιημένης αγοράς στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε διεθνείς περισσότερο βουλιμικούς και αδηφάγους κύκλους.
Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε, που επί έξι χρόνια τόσο οι ευρωπαίοι «εταίροι» μας όσο και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοί μας αφήνονταν «αφελώς» να πιστεύουν τα στοιχεία της Στατιστικής μας Υπηρεσίας και αφού δημιουργήθηκε ένα αποπνικτικό εθνικό χρέος, ξαφνικά «έπεσαν από τα σύννεφα» και άρχισαν να δυσανασχετούν οψίμως για την «ελληνική αναξιοπιστία» και για την οικονομική μας «αφερεγγυότητα».

Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί οι μηχανισμοί μαζικής εξαπάτησης της κοινής γνώμης εξακολουθούν και σήμερα να παραμένουν σχεδόν ανέπαφοι.
Και φαίνεται ότι ο νέος υψηλός τους στόχος είναι να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι το διεθνές νομισματικό ταμείο είναι ένα ευαγές, φιλανθρωπικό ίδρυμα, που θα μας σώσει από τους κερδοσκόπους, προσφέροντάς μας ανιδιοτελή οικονομική στήριξη και διαθέτοντάς μας αφιλοκερδώς τις καλές του υπηρεσίες, ώστε να βάλλουμε σε τάξη τα του οίκου μας παραδοσιακώς στραβά και διαχρονικώς ασυμμάζευτα.

Πολύ όμορφο για να είναι αληθινό.
Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς εκ διαμέτρου αντίθετη.

Ο σκοπός ύπαρξης του ΔΝΤ δεν είναι να παρέχει στοργική βοήθεια στους «άσωτους υιούς» της διεθνούς κοινότητας μεταξύ των οποίων συγκεκριμένοι κύκλοι επιχειρούν τον τελευταίο καιρό να εντάξουν τη χώρα μας.
Ο σκοπός είναι να επεμβαίνει υπό την μορφή διακρατικού συνδίκου πτωχεύσεως σε όσες περιπτώσεις κρίνεται ότι οι διεθνείς δανειστές κινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματά τους.
Και τι κάνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όπως χαρακτηριστικά τις είδαμε μέχρι σήμερα σε διάφορα μέρη του πλανήτη;
Μα πολύ απλά ότι κάνει και ένας σύνδικος πτωχεύσεως, ένας κοινός εκκαθαριστής πτωχευτικής περιουσίας και δη μη χρηστός εξ ορισμού।Επιχειρεί να ρευστοποιήσει άρον άρον και όσο όσο την περιουσία του χρεοφειλέτη (εν προκειμένω τη δημόσια περιουσία του τάλαινα πληθυσμού), ώστε να ικανοποιήσει τους πιστωτές. Σ’ αυτή την διαδικασία έννοιες όπως εθνικός πλούτος, ανάπτυξη, κοινωνική αλληλεγγύη διαγράφονται από το λεξικό της ασκούμενης διακυβέρνησης. Ο πληθυσμός εξαθλιώνεται, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου ξεπουλιούνται σε εξευτελιστικές τιμές, η δημόσια και η ιδιωτική οικονομία καταστρέφεται, η εγχώρια αγορά ερημοποιείται. Ούτε λόγος βέβαια ότι η εθνική ανεξαρτησία πάει περίπατο, ενώ η εθνική κυριαρχία σ’ αυτή τν περίπτωση μόνον ως κρύο ανέκδοτο νοείται.


Είναι λοιπόν αν μη τι άλλο εξαιρετικά αφελές να θεωρείται ο μηχανισμός του ΔΝΤ «δίχτυ ασφαλείας». Η ιστορία του θεσμού διδάσκει ότι ουδέποτε έπαιξε αυτό το ρόλο.
Αντίθετα μάλιστα, επειδή προϊούσης της κεφαλαιακής συγκέντρωσης ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έχει ως γνωστόν υποστεί μια άνευ προηγουμένου μεταλλακτική διαστροφή, και το ΔΝΤ παρεξέκλινε αισθητά του αρχικού του στόχου.
Ενώ δηλαδή αρχικά λειτουργούσε ως μέσο εξασφάλισης των δανειστών από τον κίνδυνο της χρεωκοπίας ενός κράτους, στη συνέχεια μετατράπηκε σε εργαλείο εξαγοράς των εθνικών «ασημικών» από διεθνείς καλοθελητές επιχειρηματίες.
Με απλά λόγια όταν κάποιες πολυεθνικές εταιρείες εποφθαλμιούν τις δημόσιες επιχειρήσεις, τους πλουτοπαραγωγικούς τομείς μιας συγκεκριμένης χώρας, τότε μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο υπερδανεισμού της σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση όταν αυτή η χώρα καθίσταται «αναξιόπιστη», «αφερέγγυα» και ως εκ τούτου «ανίκανη να δανεισθεί από τις αγορές», τότε καλείται το ΔΝΤ να παίξει το ρόλο του αναγκαστικού εκποιητή όσων περιουσιακών στοιχείων θα ήταν αδύνατο να εκποιήσει οποιαδήποτε εθνική κυβέρνηση.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι από καιρό κάποιοι «μαρτυριάρηδες» γερμανοί πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες προέτρεξαν να εγγράψουν υποθήκες για νησιά, εθνικά μνημεία και τα τοιαύτα, ενώ από ετών άλλοι εποφθαλμιούν τα λιμάνια, τους σιδηροδρόμους, τα δίκτυα ύδρευσης, το σύστημα υγείας και ασφάλισης, τον τουρισμό, αλλά και το εμπόριο τροφίμων, ρούχων κ.λ.π (βλέπε πολυεθνικές αλυσίδες μαζικής εστίασης, σούπερ μάρκετ, εμπορικών πολυκαταστημάτων κ.λ.π).

Έτσι το ΔΝΤ από «δίχτυ προστασίας» (για διεθνείς δανειστές, ουδέποτε για δανειολήπτες) μεταλλάχθηκε εξελικτικά σε ιστό της αράχνης για εντέχνως υπερχρεωμένους λαούς, που απογυμνώνονται μεθοδικά από τον εθνικό τους πλούτο και μετατρέπονται σε εξαθλιωμένους κολλήγους μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και επομένως η εθνική συνταγή για έξοδο από την κρίση δεν επιτρέπεται να περιλαμβάνει το ΔΝΤ σε καμία απολύτως αναλογία.
Η μόνη ελπίδα σωτηρίας με τις λιγότερες δυνατές απώλειες είναι με ίδια μέσα και με πανεθνική κινητοποίηση να επιδιώξουμε την οικονομική αναδιάρθρωση και αναπτυξιακή παλινόρθωση της χώρας.
Τούτο μόνο μπορεί να είναι το στοίχημα μιας εθνικής κυβέρνησης, που ενδιαφέρεται πραγματικά για το καλό του τόπου.
Και αυτό όπως γράψαμε πολλές φορές και σε ανύποπτο για τους πολλούς χρόνο, προϋποθέτει επαναδιαπραγμάτευση και αν χρειασθεί πάγωμα του δημόσιου χρέους για εξυπηρέτηση και αποπληρωμή σε ευθετότερο χρόνο, αναζήτηση πηγών ευνοϊκότερης δανειοδότησης πέραν και μακράν από τους παραδοσιακούς συνήθεις δυτικούς «κερδοσκόπους», στοχευμένη ροή χρήματος (ίσως και με παράκαμψη των τραπεζών, που καλώς ή κακώς είναι διαβρωμένες και εξαρτημένες από τα διεθνή κερδοσκοπικά κυκλώματα) στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, ειδική στήριξη στον τουρισμό και στον εξαγωγικό τομέα, με δραστικό περιορισμό των εισαγωγών.

Αυτά όλα μπορεί να τα κάνει με όραμα και σχέδιο μια εθνική κυβέρνηση, που θα έχει τη στήριξη του Ελληνικού λαού, εφ’ όσον δώσει η ίδια το παράδειγμα πατριωτισμού, εργατικότητας και πρωτίστως εντιμότητας, έχοντας ορθώσει το ανάστημά της στην ΕΕ, έχοντας προχωρήσει σε εφαρμογή εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου και κυρίως έχοντας επιβάλλει διαφάνεια και δικαιοσύνη προς κάθε κατεύθυνση, αρχής γενομένης από την δήμευση των περιουσιών, όσων καταχράστηκαν της εμπιστοσύνης του έθνους τα προηγούμενα χρόνια.

Και όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν αμέσως αντιληπτά από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του τόπου, που δείχνει να έχει περιέργως αφεθεί στην επικοινωνιακή δύνη των αγορών, μέχρι του σημείου μερικοί ανεγκέφαλοι να κάνουν ήδη αντεθνικούς ισοσκελισμούς της δημόσιας περιουσίας με το δημόσιο χρέος, παραγνωρίζοντας ηθελημένα ότι αποκλειστικός ιδιοκτήτης της δημόσιας περιουσίας είναι οι έλληνες πολίτες, ενώ αποκλειστικοί δημιουργοί του δημόσιου χρέους είναι φαύλοι πολιτικοί και συγκεκριμένα διαπλεκόμενα παραμάγαζα.

Ας προσέξουν λοιπόν τι λένε και πολύ περισσότερο τι πράττουν.
Η όποια δημόσια περιουσία διεσώθη από τη λαίλαπα της τελευταίας διακυβέρνησης χρήζει συντήρησης και ανάπτυξης, όχι ξεπουλήματος αντί πινακίου φακής, όπως επιδιώκουν συγκεκριμένοι διεθνείς οικονομικοί killers και τα εγχώρια «παπαγαλάκια» τους.