Όσο περισσότερο ασχολούμαι με την κατανόηση της πλανητικής πραγματικότητας τόσο περισσότερο πείθομαι ότι οι άνθρωποι, που κατοικούν σήμερα αυτόν τον πλανήτη χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες.
Υπάρχουν οι απλοί άνθρωποι και οι βλάκες.
Οι απλοί άνθρωποι είναι η τεράστια πλειοψηφία, που διαθέτει απλή λογική, παράγει πλούτο, σέβεται απλές αιώνιες αξίες (εντιμότητα, ηθική, δικαιοσύνη, κοινωνική αλληλεγγύη κ.α) και ικανοποιείται με τις απλές χαρές της ζωής.
Οι βλάκες δεν διαθέτουν καμιά λογική, δεν είναι ικανοί να παράγουν τίποτε, παρά μόνο καταναλώνουν ασύστολα. Δεν σέβονται τίποτα, ούτε καν τον εαυτό τους, δεν ικανοποιούνται με τίποτε. Δεν αισθάνονται αλληλεγγύη για κανένα παρά μόνο για τους ομοίους τους και μόνο για όσο διάστημα θεωρούν ότι αυτοί (οι άλλοι βλάκες) τους είναι χρήσιμοι.
Ίσως αυτή η τελευταία ιδιότητα είναι, που τους κάνει ακαταμάχητους ώστε να καταφέρνουν να κατακτούν ηγετικούς ρόλους, γιατί οι βλάκες κατορθώνουν να συντονίζονται μεταξύ τους, να συνωμοτούν και να συστρατεύονται, την ώρα που οι απλοί άνθρωποι προσπαθούν απλώς να επιλύσουν απλά προβλήματα καθημερινότητας.
Είναι προφανές ότι στο πέρασμα των χρόνων οι βλάκες έχουν επικρατήσει παντού: στην πολιτική, στην οικονομία, στα ΜΜΕ και για αυτό ο κόσμος πάει με γοργούς ρυθμούς από το κακό στο χειρότερο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απίθανης βλακείας, που έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη είναι, ας πούμε, η πονεμένη ιστορία με τους οίκους αξιολόγησης. Η απλή λογική των απλών ανθρώπων λέει ότι θα έπρεπε προ πολλού ο πολιτικός κόσμος να είχε προλάβει να αξιολογήσει ο ίδιος αυτούς τους εγκληματικούς οργανισμούς και να τους είχε διαλύσει εγκαίρως στα εξ’ ών συνετέθησαν. Όμως οι βλακικές κυβερνητικές γραφειοκρατίες σε Ευρώπη και Αμερική δέχονται να αξιολογηθούν οι ίδιες από αυτή τη διεθνή κερδοσκοπική αλητεία. Έτσι μία μια με τη σειρά τους εθνικές οικονομίες καταστρέφονται και λαοί ολόκληροι οδηγούνται σε εξαθλίωση, ενώ είναι πλέον ή βέβαιον ότι αυτά, που οι βλάκες θεωρούν σήμερα ως μέτρα σωτηρίας του συστήματος, αποτελούν το μπουρλότο, που θα οδηγήσει το σύστημα και τους ηλίθιους διαστρεβλωτές του σε ένα άνευ προηγουμένου κοινωνικό big bang.
Άλλο τυπικό υπόδειγμα καραμπινάτης βλακείας στη διαχείριση διεθνών σχέσεων είναι η εμμονή της Ισραηλινής Κυβέρνησης να αντιμετωπίζει τους Παλαιστινίους με ξεπερασμένες πρακτικές αποικιοκρατικής γενοκτονίας και ο στρουθοκαμηλισμός της διεθνούς κοινότητας, που αποφεύγει να επιβάλλει λύση στο πρόβλημα με όρους στοιχειώδους διεθνούς δικαίου.
Η πολύχρονη βλακώδης αυτή τακτική είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι του λοιπού θα παράγει μόνο αδιέξοδα, τα οποία κάποια στιγμή θα οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές εκρήξεις πολλαπλών επιπέδων.
Μια πρόγευση αποτελεί το θλιβερό συμβάν με την μικρή ναυτική εφοδιοπομπή, που επιχείρησε να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και κατέληξε σε μια πρώτου μεγέθους πολυεθνική τραγωδία.
Οι βλακικές κυβερνητικές γραφειοκρατίες της Δύσης, αλλά και της Ανατολής αφήνουν κάποιους δυστυχισμένους ανθρώπους να υποφέρουν σε μεσαιωνικές συνθήκες αποικιοκρατικής τρομοκρατίας, στέρησης και αποκλεισμού σε μια εποχή, που το κυρίαρχο ιδεολόγημα στον πλανήτη είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του εμπορίου και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών. Παράλληλα εθελοτυφλούν συστηματικά μπροστά σε κατάφορες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και σε καθημερινές καταχρήσεις βίας εις βάρος αμάχου πληθυσμού, που στερεότυπα βαπτίζονται ως πράξεις αμύνης ή ως παράπλευρες απώλειες.
Το φυσικότερο ήταν ότι το κενό διαχείρισης των ηλιθίων αργά ή γρήγορα θα επιχειρούσε να το καλύψει η ανθρωπιστική πρωτοβουλία των απλών ανθρώπων.
Και ενώ υποτίθεται ότι όλοι οι απανταχού κρατούντες είχαν εγκαίρως ενημερωθεί και είχαν λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, δεν αποφεύχθηκε το μοιραίο.
Διότι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί ενημερωμένοι εδώ και εβδομάδες ότι οι Ισραηλινοί σκοπεύουν να εμποδίσουν την διέλευση της εφοδιοπομπής εδίστασαν να διαθέσουν νηοπομπή προς προστασία των σκαφών και των πολιτών τους, τουλάχιστον κατά την πλεύση τους σε διεθνή χωρικά ύδατα. Από τη άλλη δε οι Ισραηλινοί ενημερωμένοι επαρκώς ότι επρόκειτο για ειρηνική ανθρωπιστική επιχείρηση, έκριναν σκόπιμο να στείλουν προς αναχαίτιση μια άνευ προηγουμένου δύναμη πυρός.
Αποτέλεσμα όλοι αυτοί οι τόσο καλά ενημερωμένοι, συνεννοημένοι και προετοιμασμένοι ένθεν κακείθεν κυβερνητικοί ηλίθιοι οδηγήθηκαν σε ένα απίθανο επιχειρησιακό φιάσκο με ένα τρομακτικό αιματοκύλισμα άκακων και άμαχων απλών ανθρώπων, που θα μονοπωλεί δικαιολογημένα την διαπλανητική επικαιρότητα σε πείσμα των μηχανισμών διεθνούς επικοινωνιακής λογοκρισίας.
Θέλουμε να πιστεύουμε για το καλό των απλών ανθρώπων του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, αλλά και ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου, ότι το περιστατικό δεν αποτελεί προσχεδιασμένη επιχείρηση διεστραμμένων εγκεφάλων, που πίστευαν ότι δι’ αυτής της μεθόδου θα τρομοκρατήσουν τους απλούς ανθρώπους και θα τελειώσουν μια και καλή με τις ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες αυτού του τύπου.
Ακόμη όμως και αν είναι έτσι όπως θέλει να τα παρουσιάζει ή επίσημη Ισραηλινή πλευρά, ότι δηλαδή πρόκειται για τυχαία ανεξέλεγκτη αντίδραση ενός απλού στρατιώτη, που έχασε τον αυτοέλεγχό του και πάλι τα ερωτηματικά παραμένουν πολλά και άτεγκτα.
Με ποιό νομικό έρεισμα οι Ισραηλινοί εξετέλεσαν στρατιωτική επιχείρηση σε διεθνή χωρικά ύδατα εναντίον εμπορικών σκαφών, που έφεραν σημαίες Μεσογειακών κρατών, όπως της Τουρκίας και της Ελλάδος;
Για ποιο λόγο έστειλαν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, (ως απεδείχθη εκ του αποτελέσματος πλημμελώς οργανωμένες και ανεπαρκώς ελεγχόμενες) εναντίον αμάχων πολιτών ευρωπαϊκών χωρών;
Ακόμη και με την επίσημη Ισραηλινή εκδοχή με όρους ποινικού δικαίου στοιχειοθετείται ξεκάθαρα εγκληματική υπέρβαση των ορίων της αμύνης.
Με όρους δε διεθνούς δικαίου παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της αναλογικότητας( Proportionality). Είναι προφανές, και δεν χρειάζεται να είναι κανείς διδάκτωρ του Διεθνούς Δικαίου ή επαγγελματίας διπλωμάτης, ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση του Ισραηλινού κράτους υπήρξε ασύμμετρη και ως προς τους στόχους της και ως προς την οργάνωσή της και ως προς τα αποτελέσματά της.
Και αυτό τουλάχιστον σε Ευρωπαϊκό κοινωνικό επίπεδο δεν θα είναι εύκολο να ξεπερασθεί με μία στερεότυπη δικαιολογία και με μία κοινότυπη έκφραση λύπης, έστω και αν αυτά γίνουν διπλωματικώς αποδεκτά από πολιτικά αυτοκτονικές ευρωπαϊκές κυβερνητικές γραφειοκρατίες.
Όλα αυτά τα χρόνια οι απλοί άνθρωποι της Ευρώπης ζουν με τον εφιάλτη της βίας και του θανάτου, που η διεθνής τρομοκρατία απειλεί να μεταφέρει στα μεγάλα αστικά κέντρα της Δύσης.
Στις επόμενες μέρες η φρίκη της βίας και του θανάτου θα φθάσει στα μεγάλα αεροδρόμια της Ευρώπης με τα φέρετρα και τους τραυματίες, που θα επιστρέψουν από το Ισραήλ.
Αυτό είναι σημειολογικά ένα πρόσθετο στοιχείο εξαιρετικής δυστυχίας σε κοινωνίες, που πλήττονται ούτως ή άλλως από συσσωρευμένα και δυσκόλως διαχειρίσιμα κοινωνικά προβλήματα.
Για την Τουρκία η υπόθεση αποτελεί κρίσιμο ζήτημα επιβεβαίωσης-αμφισβήτισης της περιφερειακής της επικυριαρχίας.
Αλλά ίσως και οι λοιποί Δυτικοί ηγέτες οδηγηθούν στην ιδέα ότι οι στρατιωτικές θηριωδίες του Ισραήλ αποτελούν ασύμμετρη απειλή όχι μόνο για την ειρήνη και την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής αλλά και για τις εύθραυστες εσωτερικές τους ισορροπίες.
Εν κατακλείδι δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο αν αυτό το τραγικό γεγονός επιδράσει ως καταλύτης επιτάχυνσης της ούτως ή άλλως προαποφασισμένης γεωστρατηγικής ανασυγκρότησης της περιοχής. Και αυτό είναι κάτι, που θα φανεί καθαρότερα τις επόμενες μέρες από τον τρόπο, που θα χειρισθεί το θέμα η Τουρκική ηγεσία.
