Χρόνια τώρα εκατοντάδες άδολοι, προοδευτικοί άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο επεσήμαιναν την κρίση αξιών και θεσμών και αντιμετωπίζονταν ως γραφικοί και απροσάρμοστοι. Χρόνια τώρα έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την καλπάζουσα απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και την συνακόλουθη επώαση του αυγού του φιδιού, αλλά παρέμεναν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ακόμη και η συνολική δυσφορία της κοινής γνώμης για τον βόρβορο των σκανδάλων και την προκλητική ατιμωρησία των καταχραστών δεν μπόρεσε να ευαισθητοποιήσει τους κυβερνώντες. Ούτε από τις χιλιάδες λαού, που άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους και να απαιτούν κάθαρση και κοινωνική δικαιοσύνη φάνηκε να «ιδρώνει το αυτί» κανενός.
Ώσπου αίφνης εμφανίσθηκε στη συνέλευση του ΣΕΒ ό αξιότιμος κος Πρόεδρός του και εξεφώνισε ένα ενδιαφέροντα «φιλιππικό» εναντίον του πολιτικού κατεστημένου, στο οποίο επεχείρησε να φορτώσει γενικώς και αδιακρίτως το σύνολο της ευθύνης για την αθλιότητα της χώρας, χαρακτηρίζοντας ως άχρηστους συλλήβδην και αθρόως όλους τους εν ενεργεία πολιτικούς αδιακρίτως κομματικής προελεύσεως και ευαγγελιζόμενος την ιδεολογική αναγέννηση και την οικονομική σωτηρία του έθνους ως προσδοκώμενη αποκλειστικά από την «νέα επιχειρηματικότητα».
Και να που ω! του θαύματος οι μέχρι εκείνη τη στιγμή καθεύδοντες, εθελοτυφλούντες, αφελείς ή απλώς χοντρόπετσοι θαμώνες όλων των πτερύγων της βουλής, αυτοί που μέχρι προχθές εκώφευαν στην φωνή των πολιτών και αδιαφορούσαν για τη μήνι του όχλου. Αυτοί που μέχρι τότε περί άλλων ετύρβαζαν ερίζοντας υποκριτικά περί όνου σκιάς, ως διά μαγείας επέτυχαν την πολυπόθητη συναίνεση νοιώθοντας προφανώς εκτεθειμένοι σε μια κοινή απειλή.
Διότι τα περί αθλιότητος των θεσμών και της οικονομίας, που είπε ο κος Δασκαλόπουλος, δεν είναι καινοφανή, το αίτημα περί καθάρσεως δεν είναι πρωτότυπο, η θεωρητική ευθύνη των παρελθουσών κυβερνήσεων, ήδη υποκριτικά ανειλημμένη από τους νυν αρχηγούς δεν απειλεί ιδιαιτέρως το πολιτικό σκηνικό.
Όμως η ισοπεδωτική απαξίωση όλου του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, που εμβάλλει την ιδέα της μαζικής αποστρατείας του σημερνού πολιτικού προσωπικού της χώρας και επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο σε μια καινούργια πολιτική παρέα τύπου Μπερλουσκόνι, λειτούργησε ως ηλεκτροσόκ στο ένστικτο αυτοσυντήρησης όλων ανεξαιρέτως των θαμώνων του Κοινοβουλίου ανεξαρτήτως πολιτικής πτέρυγος.
Και ήταν εξαιρετικά ευφρόσυνη η εικόνα να βλέπει κανείς τους πατέρες του έθνους για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια αντιξοοτήτων, που διέρχεται ο τόπος, να δείχνουν τέτοια παραδειγματική ομόνοια, σύμπνοια, συντροφικότητα, προκειμένου να σώσουν την πατρίδα και τη δημοκρατία.
Ήταν εξαιρετικά παρήγορη η οργή του κου Υπουργού Δικαιοσύνης, ο οποίος με την γνωστή ρητορική του δεινότητα κατήσχυνε τον κο Δασκαλόπουλο υπενθυμίζοντας του την «ψείρα που χόρτασε και βγήκε στο γιλέκο».
Αποτέλεσε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη η εικόνα του κου Καρατζαφέρη, που επιτέθηκε λαύρος εναντίον των θρασύτατων επιχειρηματιών ενώνοντας τη φωνή του με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και συμπoρευόμενος επιτέλους με την κα Παπαρήγα, η οποία χρόνια τώρα παλεύει αδιακρίτως ενάντια στην θολή πλουτοκρατία.
Και κοντά σε όλους διερμηνεύοντας το αίσθημα όλων των πτερύγων, ασκώντας τα καθήκοντα του θεσμικού του ρόλου και ο Πρόεδρος της Βουλής καταφέρθηκε ορθώς με τη σειρά του εναντίον όλων αυτών, που υστερόβουλα επιχειρούν να απαξιώνουν μεθοδικά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, υπονομεύοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς και μάλιστα συνεπικουρούμενοι από διάφορους δημοσιογραφικούς κύκλους.
Προς στιγμή αναμφίβολα αυτό το θέαμα της βουλής υπήρξε ενθουσιαστικό, αισιόδοξο και παρηγορητικό.
Όμως εύλογα διαπορεί ο πολίτης:
Ποιος άραγε όλα αυτά τα χρόνια, ανέχθηκε, υπέθαλψε, «τάϊσε» αυτή την «ψείρα» με αποτέλεσμα να «χορτάσει και να κάνει θρασύτατα την εμφάνισή της στο γιακά»;
Δεν είναι άραγε κάποιοι πολιτικοί, που συνεργάσθηκαν με κάποιους επιχειρηματίες προκειμένου να οδηγηθεί ο τόπος στην πλήρη θεσμική του αποσάθρωση και να επικρατήσει τελικώς η φιλοσοφία της κερδοσκοπίας, της μίζας και της αρπαχτής;
Δεν είναι οι ίδιοι πολιτικοί, που συνεργάσθηκαν με επιχειρηματίες και δημοσιογράφους για να εξασφαλίσουν την νομή της εξουσίας και άφησαν ανεξέλεγκτη τη διαφθορά από τις δημόσιες υπηρεσίες μέχρι τη δικαιοσύνη και από τα νοσοκομεία μέχρι τα μοναστήρια;
Δεν είναι αυτοί που επέτρεψαν να λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος, να διασπαθισθεί το δημόσιο χρήμα, να απαξιωθούν και ξεπουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις;
Δεν είναι οι ίδιοι, που ανέχθηκαν την συγκάλυψη των σκανδάλων και την συστηματική διάχυση των ευθυνών;
Δεν είναι αυτοί, που παρουσιάζουν μια απίστευτη ευρηματικότητα στο στήσιμο μηχανισμών φορολογικής καταδίωξης του λαουτζίκου, ενώ επί επτά μήνες δεν έχουν ακόμη καταφέρει να κινητοποιήσουν δεόντως τις δικαστικές και λοιπές διωκτικές αρχές ενάντια στους κάθε λογής πρωταγωνιστές των πολυπληθών οικονομικών σκανδάλων, που έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο και έχουν γίνει πλέον καθημερινό ανέκδοτο σε όλα τα διεθνή δίκτυα ενημέρωσης;
Δεν είναι οι ίδιοι, που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα (ευτυχώς αλυσιτελώς) να προσπαθούν να διαιρέσουν την κοινωνία στρέφοντας τον ένα επαγγελματικό κλάδο εναντίον του άλλου και προωθώντας την γκεμπελική προπαγάνδα «ότι όλοι έχουν την ατομική τους ευθύνη για την κατάντια των τελευταίων χρόνων»;
Δεν είναι οι ίδιοι, που μιλούν για «άπλετο φως στη διαλεύκανση των σκανδάλων», αλλά αντί να μεταδίδουν σε ζωντανή σύνδεση από το κανάλι της βουλής τις εργασίες των εξεταστικών επιτροπών, επιμένουν κατά απόλυτη διακομματική συμπαιγνία να συνεδριάζουν κεκλεισμένων των θυρών;
Δεν είναι οι ίδιοι που επιδίδονται σε ένα ηλίθιο συμψηφισμό ευθυνών και έχουν φθάσει στην απίστευτη αθλιότητα να αναζητούν άλλοθι με τον καταλογισμό ευθυνών στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου για το δημόσιο χρέος;
Δεν είναι οι ίδιοι, που ως νομικοί έδειξαν και επιδεικνύουν συστηματικά μια ιδιότυπη επιστημονική ανεπάρκεια;
Για παράδειγμα δεν γνωρίζουν ότι σύμφωνα με τον κανονισμό της βουλής οι συνεδριάσεις των επιτροπών είναι δημόσιες και μόνο με συμφωνία των κομμάτων μπορεί κατ’ εξαίρεση να στερηθούν της δημοσιότητός τους; Τι ακριβώς λοιπόν φοβήθηκαν ή πιο ακριβώς «δημόσιο» συμφέρον θέλησαν να προστατεύσουν όλα τα κόμματα από το ΚΚΕ μέχρι το ΛΑΟΣ, όταν συναποφάσισαν να αποκλείσουν την κοινή γνώμη από το δικαίωμα της ενημέρωσης;
Δεν γνωρίζουν ότι η αθλιότητα της λεγόμενης παραγραφής των ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων δεν οφείλεται στην εφαρμογή των σχετικών συνταγματικών διατάξεων και του ισχύοντος νόμου περί ευθύνης υπουργών, αλλά ακριβώς αντίθετα στη μη εφαρμογή τους μέσω σωρείας αθλίων μεθοδεύσεων, στις οποίες επιδόθηκαν ο τέως Πρωθυπουργός με το επιτελείο του και υψηλόβαθμα στελέχη της δικαιοσύνης και με την ανοχή πολλών βουλευτών, δημοσιογράφων, αλλά και με τη σιωπή των δικηγορικών συλλόγων καθώς και της πλειοψηφίας της νομικής επιστημονικής κοινότητας;
Δεν έχουν διδαχθεί ότι είναι άλλο πράγμα η εφαρμογή του νόμου και άλλο η περιγραφή του; Δεν γνωρίζουν ότι οι νόμοι πρώτα ερμηνεύονται και μετά εφαρμόζονται και πως δεν συγχωρείται ερμηνεία νόμου συνταγματικής ιδία φύσεως contra στη ratio legis;
Σε μία χώρα όπου η πλειοψηφία των μελών του κοινοβουλίου αποτελείται διαχρονικά από νομικούς είναι εξωφρενικό να βασιλεύει η ανομία, να θριαμβεύει η διαφθορά, να πρυτανεύει η κοινωνική αδικία.
Όπως ακριβώς είναι σκανδαλώδες το σύνολο του ανωτέρου κλήρου της ελληνικής και οικουμενικής ορθοδοξίας να διαθέτει πτυχίο θεολογίας και στην πλειοψηφία του και πτυχίο νομικής και όμως από τον Πατριάρχη μέχρι τον τελευταίο αρχιμανδρίτη να μη διακρίνει κανείς καμία απολύτως παράβαση κανονικής ή ποινικής φύσεως στη σωρεία των κερδοσκοπικών αθλιοτήτων πολλών και διαφόρων ανεκδιήγητων μοναχών.
Ο κος Δασκαλόπουλος είναι συνεπής στο ρόλο του να προασπίζει τα συμφέροντα της τάξης, που εκπροσωπεί. Οι παράλληλες πολιτικές σκοπιμότητες ή οι προσωπικές του στρατηγικές είναι επίσης ευκόλως εννοούμενες. Ουδένα εκπλήσσουν οι πολιτικές αντιλήψεις του ανδρός και ουδείς έχει απαίτηση από τον αξιότιμο Πρόεδρο του ΣΕΒ να αποστεί των σταθερών και παγίων επιδιώξεών του.
Αν μάλιστα με το λόγο του σε ένα ποσοστό συντάσσεται με τις ευρύτερες λαϊκές ανησυχίες και αν με τις πολιτικές φιλοδοξίες του καταφέρνει να διεγείρει την υπνώττουσα συνείδηση του πολιτικού προσωπικού της χώρας και να τους ωθεί σε μια έστω περιστασιακή ιδιότυπη συναινετική δράση υπέρ της σωτηρίας της δημοκρατίας, τόσο το καλύτερο.
Οι ευθύνες όμως των πολιτικών όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων παραμένουν βαρύτατες και ακέραιες και είναι βέβαιο ότι θα τους συνθλίβουν συνολικά όσο λειτουργούν σαν μικρόνοη συντεχνία. Όσο αποφεύγουν να τις επιμερίσουν ατομικά και όσο επιτρέπουν την άθλια διάχυση τους επί δικαίων και αδίκων.
Σε πείσμα όλων των αρχιμαγείρων της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής των τελευταίων χρόνων οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά και τι έγινε και ποιοί έφταιξαν καθώς και τι συμβαίνει σήμερα και ποιοί φταίνε για τα βάσανά του.
Γνωρίζουν επίσης ότι οι πατέρες του έθνους τα γνωρίζουν κι αυτοί εξ ίσου καλά.
Περιμένουν λοιπόν από τους πολλούς, έντιμους και ηθικούς να αποδείξουν με πράξεις και όχι με έπεα πτερόεντα ότι διαθέτουν επιτέλους τη βούληση και το σθένος να ηγηθούν της σταυροφορίας της κάθαρσης και της ανάπτυξης της χώρας με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και θεσμικής εξυγίανσης.
Αν δεν το πράξουν εγκαίρως θα αποστασιοποιούνται αναπόφευκτα από την βούληση των λαϊκών μαζών δημιουργώντας ένα συνεχώς αυξανόμενο κενό εξουσίας, το οποίο νομοτελειακά θα καλυφθεί από νέες ηγετικές προσωπικότητες.
Σε μια τέτοια περίπτωση χωρίς να θέλω να απογοητεύσω τον κο Δασκαλόπουλο το πιθανότερο είναι ότι οι νέοι ηγέτες δεν θα προέλθουν από τα μέλη του αξιόλογου συνδέσμου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου