Το Φθινόπωρο του 2008 ο κος Άλαν Γκρίσμπαν, τότε Πρόεδρος της FED, μαέστρος των νομισματικών ισορροπιών και αδιαμφισβήτητος άρχων κατά την εποχή εκείνη των περιβόητων αγορών, είχε σοκάρει την διεθνή κοινότητα με την δήλωσή του ότι δήθεν αδυνατούσε να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο εκινείτο η οικονομική πραγματικότητα και συνεπώς να προβλέψει την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Σήμερα, γνωρίζοντας πλέον ότι οι μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οίκοι της Γουώλ στρήτ απεκόμισαν τεράστια κέρδη κατά τη διάρκεια της κρίσης έχοντας ποντάρει εγκαίρως στην μετά βεβαιότητος επερχόμενη χρεωκοπία των πελατών τους, αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα ότι ο αξιότιμος κος Γκρίσμπαν ήταν κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό ένας πολύ μεγάλος παραμυθάς. Τουτέστιν αυτός και το συνάφι του όχι μόνο κατανοούσαν πλήρως την κατάσταση την οποία εξ άλλου οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, αλλά κατάφερναν μια χαρά να συνεχίζουν να κερδοσκοπούν από την παγκόσμια οικονομική δυστυχία, της οποίας εξακολουθούν να παραμένουν οι απόλυτοι αρχιτέκτονες.
Το παράδειγμα του κου Γκρίσμπαν διδάσκει ότι όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που από διάφορες θέσεις ελέγχουν τις αγορές, αλλά δυστυχώς και τις τύχες των κατοίκων του πλανήτη δεν είναι απλώς αδίστακτοι κερδοσκόποι, είναι και ασύστολοι ψεύτες.
Και γενικά γίνεται αντιληπτό ότι η ψευδολογία ως εργαλείο άσκησης πολιτικής και διαχείρισης της ψυχολογίας των λαϊκών μαζών έχει υιοθετηθεί σε ευρεία κλίμακα τόσο από τους οικονομικούς παράγοντες όσο και από τους πολιτικούς υποτακτικούς τους.
Επομένως ένας πολύ απλός τυφλοσούρτης για την κατανόηση της πραγματικότητας είναι να παρακολουθεί κανείς τα λεγόμενα των κεντρικών τραπεζιτών, των Κοινοτικών γραφειοκρατών και των παρατρεχάμενων ευρωπαίων ηγετών και να θεωρεί ως ισχύον το ακριβώς αντίθετο από το περιεχόμενο των δηλώσεών τους.
Όταν λοιπόν για παράδειγμα η Γερμανίδα Καγκελάριος διαβεβαιώνει την Γερμανική Βουλή ότι μάχεται για την σταθερότητα του ευρώ και προσπαθεί να πείσει τον μέσο Γερμανό πολίτη ότι αγωνίζεται για ένα ισχυρό ευρώ, που θα εγγυάται την αγοραστική του δύναμη και την εξασφάλιση της αξίας των μικροκαταθέσεών του, η πραγματικότητα βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα.
Έτσι εξηγείται η σκανδαλωδώς επαναλαμβανόμενη αντιφατικότητα των δηλώσεων των κοινοτικών αξιωματούχων και της ίδιας της κας Μέρκελ, που δήθεν κόπτονται για την ενίσχυση της ισοτιμίας του Ευρώ, αλλά συστηματικά, μετά από κάθε εντυπωσιακή προσπάθεια του Γιούρογκρουπ ή των Συμβουλίων Κορυφής για εξευμενισμό των αγορών, φροντίζουν με τις κινήσεις και τις δημόσιες τοποθετήσεις τους να καλλιεργούν κλίμα δυσπιστίας και πανικού.
Στην πραγματικότητα η κα Μέρκελ πασχίζει για ένα φθηνό νόμισμα, που θα βοηθήσει την εμπορευσιμότητα των γερμανικών προϊόντων μέσα σε μια διαρκώς φθίνουσα διεθνή αγορά, όπου η πάλαι ποτέ γερμανική υψηλή τεχνολογία έχει απολέσει ανεπιστρεπτί την αίγλη της και όπου τα γερμανικά προϊόντα έχουν για πολλούς λόγους πάψει να είναι αρκούντως ανταγωνιστικά.
Δυστυχώς όμως στο ίδιο καζάνι βράζουν όλες οι ηγετικές κρατικές οικονομίες του πλανήτη.
Σε αντίθεση με τις αισιόδοξες μεγαλοστομίες της Αμερικανικής κυβέρνησης περί δήθεν ανάκαμψης της Αμερικανικής οικονομίας, είναι κοινό μυστικό ότι το χρέος και το έλλειμμα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι κολοσσιαίων διαστάσεων. Τράπεζες εξακολουθούν να πτωχεύουν καθημερινά και οι αμερικανοί εργαζόμενοι συνεχίζουν να οδηγούνται μαζικά στην ανεργία και την εξαθλίωση. Υπό αυτές τις συνθήκες η ενίσχυση του αμερικανικού δολαρίου, λόγω της κατρακύλας του ευρώ δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα της αμερικανικής οικονομίας, αλλά πρωτίστως δυσχεραίνει αφάνταστα την ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών προϊόντων.
Καθ’ όμοιο λόγο η Κίνα αντιμετωπίζει προβλήματα διάθεσης των προϊόντων της εξ αιτίας κυρίως της μεγάλης μείωσης της αγοραστικής δύναμης των Αμερικανών και Ευρωπαίων καταναλωτών, που οδηγεί σε αντίστοιχη μείωση της ζήτησης στις αγορές της Δύσης. Αυτό την ωθεί σε σθεναρή αντίσταση στις αμερικανικές πιέσεις για ανατίμηση του νομίσματός της. Ενός νομίσματος, που και αυτό δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα των υψηλών πλεονασμάτων της ραγδαία αναπτυσσόμενης κινεζικής οικονομίας.
Έτσι σ’ αυτή την φάση ο Αμερικανός Πρόεδρος μη έχοντας άλλο τρόπο να πείσει τους Κινέζους να αποδεχθούν την συναλλαγματική αναβάθμιση του καταφανώς υποτιμημένου γουάν, αναγκάζεται να «ενδιαφερθεί προσωπικά» για την τόνωση της εμπιστοσύνης των αγορών στη βιωσιμότητα της ευρωζώνης φθάνοντας στην ιστορικά πρωτοφανή ακρότητα να ανησυχεί ακόμη και για την επαρκή στήριξη της Ελλάδος στην εξυπηρέτηση των τρεχουσών δανειακών υποχρεώσεών της. Και βεβαίως η απειλή σύρραξης μεταξύ Βορείου και Νοτίου Κορέας δεν θα πρέπει να θεωρηθεί άσχετη με την προσπάθεια πιέσεως προς τα πάνω του Κινεζικού νομίσματος.
Ανεξάρτητα λοιπόν από αισιόδοξα και απαισιόδοξα σενάρια περί της πορείας των οικονομικών δεικτών της Ευρωζώνης, των ΗΠΑ ή των Ασιατικών οικονομιών, η πραγματικότητα είναι ότι η κρίση έχει δημιουργήσει τεράστιες ενδοσυστημικές αντιθέσεις, που οξύνονται καθημερινά και μοιραία οδηγούν σε πρωτοφανείς συγκρούσεις οικονομικών συμφερόντων. Συγκρούσεις, που αναπτύσσονται παράλληλα σε επιχειρηματικό, συναλλαγματικό, αλλά και γεωπολιτικό επίπεδο.
Σ’ αυτό λοιπόν το παγκόσμιο συγκρουσιακό θέατρο πολιτικο-οικονομικής μυθοπλασίας η Αμερική είναι ένας κολοκυθένιος Γολιάθ και η Κίνα ένας Γολιάθ που «παίζει την κολοκυθιά».
Ας μη σπεύσουν όμως κάποιοι αισιόδοξοι να υποστηρίξουν ότι η Ευρώπη μπορεί να υποδυθεί τον ρόλο του Δαυΐδ, διότι δυστυχώς η ηγεμονεύουσα κα Μέρκελ στερείται της ευφυΐας του συμπαθητικού βιβλικού ήρωα…
Εκτός του ότι προ πολλού με τα καμώματά της έχει αρχίσει να γίνεται και αντιπαθής ακόμη και στους βαρέως παραμυθιαζόμενους ομοεθνείς της, που φαίνεται ότι αρχίζουν να ξυπνάνε και να προετοιμάζονται για το ιστορικό ραντεβού τους με τους βιαίως αφυπνισθέντες πολίτες του Μεσογειακού Νότου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου