Το αντάμωμα της ρακένδυτης φτωχολογιάς σύμφωνα με τον ανεπανάληπτο ποιητή μας Κώστα Βάρναλη, γινόταν σ την εποχή του σε υπόγεια καπηλειά. Ας πούμε κάπως σαν το αξέχαστο ταβερνείο του Λουκιδέλλη, στην Νέα Φιλαδέλφεια, όπου συναντιόντουσαν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης λαουτζίκος και φοιτητόκοσμος.
Τώρα αν κάποιος σημερινός λογοτέχνης θελήσει να περιγράψει το αντάμωμα ατσαλάκωτων πολιτικών αρχηγών, τι πιο πρόσφορο χώρο συνάντησης μπορεί να προκρίνει από το Μέγαρο του κυρ Κάρολου;
Κατά τα λοιπά πλην ελάχιστων δευτερευουσών λεπτομερειών, μπορεί μια χαρά να κάνει «αποκοπή-επικόλληση» στο γνωστό ποίημα, μιλώντας για δειλούς , μοιραίους κι άβουλους αντάμα, που ενώνουν την θλίψη, την μιζέρια και την ατολμία τους, αφελώς προσμένοντας κάτι σα θάμα…
Ο κος Καρατζαφέρης, που εισήλθε στην πολιτική κονίστρα με την περίπου μεταφυσική πεποίθηση ότι είναι «μοιραίο» να κυβερνήσει κάποτε τον τόπο. Και τώρα όσο βλέπει να περνάνε τα χρόνια και το κόμμα του να μη μπορεί να ξεκολλήσει από το 5% δεν χάνει ευκαιρία γραφικά και απελπισμένα να εκλιπαρεί για κυβερνήσεις συνεργασίας.
Ο άβουλος κος Σαμαράς, που παρέλαβε ένα κόμμα στο 32% και κατάφερε να το κατρακυλήσει στο 18% με την απίθανη αβουλία, που τον διακρίνει. Με τις αμφίσημες τοποθετήσεις του στα κρίσιμα ζητήματα της χώρας, όπου καταψήφισε τη συμφωνία στήριξης προκειμένου να κάνει σαφή στην ΕΕ και το ΔΝΤ την αταλάντευτη βούληση του ότι… θα τη σεβασθεί απολύτως και θα την εφαρμόσει με θρησκευτική ευλάβεια εφ’ όσον γίνει πρωθυπουργός. Με την «άδολη» δίψα του για εθνική συναίνεση υπό την προϋπόθεση να αφεθούν οι αμαρτίες των προκατόχων του, από τους οποίους δεν έχει την τόλμη να απογαλακτισθεί.
Και ο κος Παπανδρέου, οποίος ξεκίνησε τον Οκτώβριο με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Με μια παλλαϊκή στήριξη και με ένα εξαιρετικό πρόγραμμα θεσμικής ανασυγκρότησης και οικονομικής ανάπτυξης με κοινωνική ευαισθησία.
Και στο δρόμο, άγνωστο πώς και γιατί, ξαφνικά δείλιασε. Και ενώ φάνηκε να γνωρίζει καλύτερα από όλους τους άλλους ευρωπαίους πολιτικούς, και όχι μόνο, ότι το πρόβλημα δεν ήταν ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο, αντί να στηριχθεί και να αντλήσει δυνάμεις από τον πολύπαθο και πολύπειρο ελληνικό λαό, κάποια στιγμή λύγισε και αναζήτησε σωτηρία από τους «λύκους», από τα «τσακάλια» και από άφρονες ηγετίσκους. Από άφρονες ηγετίσκους, που κοντόφθαλμα, μικρόψυχα και υστερόβουλα αφήνονται χρόνια τώρα να σύρονται από βουλιμικούς κερδοσκόπους, ανερμάτιστους τραπεζίτες και ανάλγητες αγορές. Από άφρονες ηγετίσκους, που ακόμη και σήμερα βαυκαλίζονται ότι με μονεταριστικές τακτικές ή «μπιστόλια» δανειακών πακέτων μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ θα μπορέσουν να σταματήσουν την οικονομική χιονοστιβάδα, που επιτήδειοι οικονομικοί οίκοι εκμεταλλευόμενοι δεόντως τις δομικές αδυναμίες ενός σαθρού πολιτικο-οικονομικού συστήματος φροντίζουν μεθοδικά και συντονισμένα να δημιουργούν, να συντηρούν και να μεγεθύνουν.
Και έτσι ο κος Παπανδρέου εκέρδισε τη συμπάθεια των ευρωπαίων συναδέλφων του, αλλά κινδυνεύει άμεσα να επισύρει την αντιπάθεια των λαϊκών μαζών. Ήδη το 42% με το οποίο τον φιλοδώρησε η αθλιότητα της προηγούμενης κυβέρνησης κατρακύλησε στο 27%.
Και είναι δυσοίωνες δυστυχώς οι προοπτικές,, διότι in praxis δεθήκαμε πλέον στο άρμα των συντηρητικών κομμάτων της ΕΕ, αυτών που συγκροτούν το λεγόμενο Λαϊκό κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (εκεί όπου πρωτοστατεί η ανεκδιήγητη κα Μέρκελ και όπου αγωνίσθηκε πρόσφατα ο κος Σαμαράς «φορώντας την ελληνική φανέλα» με τα γνωστά οικτρά του αποτελέσματα…). Άρα το πιθανότερο είναι ότι τα ποσοστά αποδοχής και συμπάθειας των πολιτών θα ακολουθήσουν τα ποσοστά της κας Μέρκελ, του κου Σαρκοζί και της συντροφίας τους...
Όπως και οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών λαών θα ακολουθήσουν σταδιακά τις αντιδράσεις των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, που διαδήλωσαν πρόσφατα σε όλες τις ελληνικές πόλεις την αντίθεσή τους στην επαπειλούμενη συρρίκνωση των αποδοχών τους.
Είναι δε πλέον ή βέβαιο ότι το νέο πανευρωπαϊκό «πιστόλι» των 700 δις ευρώ θα έχει την ίδια τύχη με το προηγούμενο, το ελληνικό.
Γιατί αυτά που αναλύαμε στις 19 Απριλίου, οι πολιτικοί εγκέφαλοι της ευρωζώνης άρχισαν να τα κατανοούν με χρονική υστέρηση πολλών εβδομάδων μόλις το πρόσφατο Σαββατοκύριακο, αλλά για άλλη μια φορά καθυστερημένα και ανεπαρκώς προσπαθούν να διορθώσουν οικονομικούς δείκτες και να διασώσουν τράπεζες, παραβλέποντας τη ρίζα του κακού και αδιαφορώντας για το βιοτικό επίπεδο των λαών της Ευρώπης.
Λάθος κινήσεις στη λάθος κατεύθυνση.
Γιατί οι ευρωπαίοι δεν παύουν να είναι δειλοί, αναποφάσιστοι, ασυντόνιστοι, διχασμένοι , βραδυφλεγείς και ερασιτέχνες έως εξαρτημένοι από τις «αγορές», ενώ οι κερδοσκόποι παραμένουν αλώβητοι, αποφασιστικοί, επαγγελματίες με άψογο συντονισμό, εσωτερική ενημέρωση, μεθοδικότητα και επιμονή.
Οι διακυμάνσεις των νομισμάτων και των χρηματιστηρίων, που αποσυντονίζουν τους υπουργούς Οικονομικών, τους κερδοσκόπους τους ζωογονούν και τους ενδυναμώνουν αποφέροντας τους προδιαγεγραμμένα κέρδη. Τα πακέτα στήριξης δεν τους τρομοκρατούν. Αντίθετα τους ενθαρρύνουν στο μέτρο, που έχουν στόχο την αποπληρωμή των εθνικών τοκοχρεολυσίων.
Όταν λοιπόν ακούνε το πολιτικό και γραφειοκρατικό διευθυντήριο της ΕΕ να μιλάει για «σοκ και δέος», οι κερδοσκόποι κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια. Αξιοποιούν την χρυσή ευκαιρία κερδοσκοπίας από την εφήμερη προεγνωσμένη αλλαγή των νομισματικών ισοτιμιών και δίνουν ραντεβού για νέες κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης στην επόμενη υποβάθμιση τους από τους περίφημους διεθνείς (στην πραγματικότητα αμερικανικούς) οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι συστηματικά παίζουν τον ρόλο του Εφιάλτη στις οικονομικές «Θερμοπύλες» του πλανήτη.
Όλοι λοιπόν κατανοούν και συμφωνούν ότι οι στιγμές είναι ιστορικές.
Εκείνο που φαίνεται να τους διαφεύγει είναι μια σημαντική λεπτομέρεια.
Όπως τουλάχιστον διδάσκουν τα εγχειρίδια ιστορίας στην Ελλάδα, οι ιστορικές στιγμές ανά τους αιώνες σφραγίσθηκαν είτε από εκτεταμένες πολεμικές συγκρούσεις, είτε από βίαιες κοινωνικές αναστατώσεις.
Πολεμικές συγκρούσεις ευτυχώς δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Τι θα συμβεί όμως αν αυτοί, που χθες διαδήλωναν για να διασώσουν την ακεραιότητα των αποδοχών τους, αύριο βγουν στους δρόμους ως άνεργοι και αυτοί που προχθές κτυπούσανε τηγάνια και κατσαρόλες, μεθαύριο βγούν στο πεζοδρόμια κραδαίνοντας μαχαιροπίρουνα.
Και μήπως, όπως ιστορικά δυστυχώς συνήθως συμβαίνει, θα είναι πλέον αργά για τους Ευρωπαίους ηγέτες να κατανοήσουν τελικά ότι τα όνειρα, οι ανησυχίες και τα αιτήματα των λαών θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όχι σαν απειλή, αλλά σαν πηγή δύναμης και έμπνευσης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου