Πάλι πετύχαμε να παρουσιάσουμε μια διεθνή πρωτοτυπία.
Αυτή τη φορά στο σύστημα προσέλκυσης επενδυτών υψηλού επιχειρηματικού επιπέδου.
Είμαστε μάλλον η μοναδική χώρα που εφαρμόζει την απίθανη τακτική του κου Παμπούκη:
Είναι μια εξαιρετικά ευφυής τακτική τριών σταδίων.
Στο πρώτο στάδιο τους προσκαλεί,
σε δεύτερη δόση τους παρακαλεί
και στην τελευταία φάση τους εγκαλεί.
Πρόκειται για τον απόλυτο σουρεαλισμό στον τομέα του International Business Transactions.
Συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών, που αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό τον άδολο συναισθηματισμό των μεγάλων ξένων εταιρειών, που εκδηλώνουν «φιλανθρωπικό» ενδιαφέρον να επενδύσουν σε φτωχές χώρες, οι οποίες συμπτωματικά βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Ιδιαίτερα δε ανατρίχιαζα παιδιόθεν όποτε άκουγα μεγαλόπνοα σχέδια για ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις ή για προγράμματα «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας».
Ανήκω όμως επίσης σ’ αυτούς, που πιστεύουν ότι όταν αποφασίζεις να μπείς σε ένα παιχνίδι, όσο σκληρό ή βρώμικο και αν είναι, πρέπει να σέβεσαι τους στοιχειώδεις κανόνες.
Και από την ώρα, που αποφασίζεις να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις με τον επαγγελματικά ορθότερο τρόπο.
Και αφού έσωσες σαν χώρα να πληρώνεις Υπουργούς και μηχανισμούς για προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και επενδυτών (ενώ ουδέποτε ενδιαφέρθηκες για την στήριξη ελληνικών κεφαλαίων επενδυόμενων στην αλλοδαπή) τότε τουλάχιστον φρόντισε να προσλάβεις τους κατάλληλους.
Διότι βεβαίως η ματαίωση της κοινοπρακτικής επένδυσης στον Αστακό δεν είναι ούτε η συντέλεια του κόσμου, ούτε καν το μείζον πρόβλημα.
Το μείζον πρόβλημα είναι η αήθης και άκομψη συμπεριφορά του αρμόδιου Υπουργού.
Όσοι έχουν συμμετάσχει σε οποιουδήποτε είδους διεθνείς επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αποτυχία ολοκλήρωσης μιας συνεργασίας (deal) είναι σύνηθες και εν πολλοίς φυσιολογικό φαινόμενο.
Όμως οι επαγγελματίες του είδους φροντίζουν πάντα να διακόπτουν μια συνεργασία με το ίδιο χαμόγελο, που θα επισφράγιζαν την επίτευξή της.
Αυτό απαιτεί η επαγγελματική δεοντολογία, αυτό επιτάσσει η διεθνής επιχειρηματική λογική, που αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι ανεξάρτητα από την πικρία της στιγμής, ο έξυπνος διαπραγματευτής πρέπει να αφήνει πάντα την πόρτα ανοικτή στην επόμενη ευκαιρία.
Ο υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ απέδειξε ότι γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και δεν παρέλειψε να περιλάβει στην επιστολή του τους αναγκαίους επαίνους για τη στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Οι έπαινοι αυτοί από μόνοι τους μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα για τις περαιτέρω δραστηριότητες του αρμόδιου Υπουργείου.
Η αδικαιολόγητη νευρικότητα όμως του Υπουργού, οι οργίλες αναφορές του στην υπόθεση και ιδίως ο υβριστικός για επίπεδο διεθνών σχέσεων χαρακτηρισμός ως μη σοβαρών των ξένων εταιρειών, είναι πλέον ή βέβαιο ότι ακύρωσε το θετικό κλίμα, που θα μπορούσε να είχε καλλιεργηθεί.
Ειδικά οι Άραβες έχουν ένα εξαιρετικά ευαίσθητο φιλότιμο, που δεν υπολείπεται διόλου του Ελληνικού. Ούτως ή άλλως όμως το να αποκαλείς δημοσίως «μη σοβαρούς» αξιωματούχους, που ενδεχομένως έχουν και κρατικές αρμοδιότητες (και πιθανότατα κυβερνητικές συγγένειες) είναι και άκομψο και ανώφελο και οπωσδήποτε ασύμβατο με τη διεθνή δεοντολογία.
Επιμύθιο:
α)Δεν πρέπει να επιμένει κανείς να ασχολείται με ένα αντικείμενο, όταν διαπιστώνει ότι «τον χαλάει»…
β)Το πάθημα του Αστακού ίσως πρέπει να μας γίνει μάθημα ότι το Fast Truck πρέπει να γίνει λιγότερο Fast και περισσότερο Safe Truck, για να μη καταλήξει σε ...Big Pa-ta-trak
Και για να χαλαρώσουμε παραθέτουμε απόσπασμα γνωστού ποιήματος προχείρως διασκευασμένου, ώστε να ταιριάζει περισσότερο στην περίπτωση:
Από το Fast Truck στο Big Pa-ta-trak
-Τι περιμένουνε στο Μαξίμου συναθροισμένοι;
Είναι οι Καταριανοί να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί οι δυό μας Υπουργοί και οι μανδαρίνοι εβγήκαν
σήμερα με τα επίσημα κι επώνυμα κοστούμια;
κι από κοντά οι αυλικοί και σφουγγοκολάριοι;
Γιατί οι Καταριανοί θα φθάσουν σήμερα·
-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα Μαξίμου κ' Υπουργεία,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ εξοργισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κι οι Καταριανοί δεν ήλθαν.
Κι εστείλανε κι επιστολή ότι πια δε γουστάρουν
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Καταριανούς;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.
Γι’ αυτό δεν είναι πρέπον να τους φτύσεις
μήπως προγκίξεις και τους αλλουνούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου