Οι «κοτσάνες» της εβδομάδας…

Λίγο το κυνήγι της τηλεοπτικής ατάκας, λίγο η στέρηση πολιτικής διαίσθησης, λίγο η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και λίγο το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας, οι δημόσιοι άνδρες της χώρας μας παρέχουν τα τελευταία χρόνια άφθονο υλικό, ώστε θα μπορούσε χωρίς κόπο να είχε καθιερωθεί ένα βραβείο της μεγαλύτερης κοτσάνας, απονεμόμενο τουλάχιστον σε εβδομαδιαία βάση.

Σε μια τέτοια περίπτωση, παρότι η τρέχουσα εβδομάδα δεν έχει ακόμη τελειώσει, μπορούμε να διακρίνουμε ασφαλώς ότι ο κος Παπανδρέου ξεκίνησε την Δευτέρα με μια κοτσάνα φαβορί για το βραβείο, αλλά έχασε απροσδόκητα από το αουτσάϊντερ, τον κο Προβόπουλο.

Μέχρι να δημοσιοποιήσει την έκθεσή του ο κος Διοικητής της «Τραπέζης της Ελλάδος», η ιδέα του κου Πρωθυπουργού (προφανώς κάποιου οικονομικού συμβούλου του), ότι για την ενίσχυση της διαφάνειας στη χώρα μας υπάρχει ανάγκη δημοσιοποίησης των εισοδημάτων των πολιτών, ήταν αδιαφιλονίκητα η μεγαλύτερη κοτσάνα όχι απλώς της εβδομάδας, αλλά τουλάχιστον της μεταπολιτευτικής τριακονταπενταετίας.

Σε μια χώρα όπου η ασφάλεια του πολίτη νοείται μόνο ως ανάμνηση από το μακρινό παρελθόν, όπου η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, όπου η εγκληματικότητα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και όπου τα κέντρα των μεγαλουπόλεων έχουν γίνει θέατρα συναγωνισμού ντόπιων και αλλοδαπών συμμοριών, είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε το όνομα του συμβούλου που έδωσε αυτή την διαβολική ιδέα στην κυβέρνηση.

Αν μη τι άλλο για να εγκαινιάσουμε την νέα εποχή της διαφάνειας θα ήταν χρήσιμο να γνωρίσουν οι πολίτες το όνομα αυτού του λεβεντόπαιδου.

Και όχι μόνο οι πολίτες. Και οι απανταχού εγκληματίες, αφού στο πρόσωπο του φερέλπιδος τεχνοκράτη, του κατά πάσαν πιθανότητα σπουδάσαντος εν Εσπερία, οφείλουν να αναγνωρίσουν τον άξιο και μέγα ευεργέτη τους. Διότι είναι αυτονόητο ότι αν υλοποιηθεί αυτή η φαεινή ιδέα ολόκληρος ο φορολογικός μηχανισμός του Κράτους θα μετατραπεί σε παράρτημα πληροφοριακής υποστήριξης του Συνδικάτου του Εγκλήματος.

Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι ασφαλείς πληροφορίες περί της ακριβούς οικονομικής κατάστασης του κάθε νοικοκυριού είναι ανεκτίμητο εργαλείο για τον περιορισμό του κόστους κάθε επαγγελματία διαρρήκτη, κάθε έγκριτου ληστή και κάθε επίδοξου απαγωγέα.

Αρκεί ο συγκεκριμένος εγκληματίας να διαθέτει ένα μέτριο υπολογιστή, να τον εξοπλίσει με ένα εύχρηστο λογισμικό τύπου acces και να «φορτώσει» τη βάση δεδομένων, που θα του προσφέρει δωρεάν το Υπουργείο Οικονομικών. Ανάλογα με τους επιχειρησιακούς του στόχους θα έχει στη διάθεσή του με ένα «κλικ» τον πίνακα με τους κατοίκους, ας πούμε του Χολαργού, των οποίων το ετήσιο εισόδημα ανέρχεται στις 50.000 € και άνω. Έτσι χάρη στον Πρωθυπουργικό σύμβουλο με τις φαεινές ιδέες η παραγωγικότητα και το λειτουργικό κόστος του κάθε διαρρήκτη θα βελτιωθούν θεαματικά. Και κανείς πλέον δεν θα μπορεί να παζαρεύει το ύψος των λύτρων με τον απαγωγέα του, παριστάνοντας τον φτωχό.

Οποία κοτσάνα Θεέ μου!!!

Προέκυψε όμως η παταγώδης ανοησία της διορθώσεως των οικονομικών δεικτών της χώρας διά του περιορισμού των εξόδων των ΚΑΠΗ, που μας πρότεινε ο κος Προβόπουλος, ώστε ο το άγνωστο λεβεντόπαιδο του Υπουργείου Οικονομικών να έλθει δεύτερο και καταϊδρωμένο στον αγώνα κοτσανολογίας της τρέχουσας εβδομάδας.

Πρόκειται πράγματι για κοτσάνα στην κυριολεξία αγρίου μεγέθους.

Πρόσφατα κάποιοι ανελέητοι οικονομολόγοι πετσόκοψαν την σύνταξη της γιαγιάς και του παππού, στερώντας τους το δικαίωμα της επαρκούς σίτισης.

Έρχεται λοιπόν τώρα ο μεγαλόσχημος Κεντρικός Τραπεζίτης να ολοκληρώσει τη συνταγή της φυσικής εξόντωσης της τρίτης ηλικίας προτείνοντας την καταδίκη τους σε κοινωνική απομόνωση και εντεύθεν την βεβαία περιέλευσή τους σε κατάσταση αφόρητης μελαγχολίας.

Ντροπή!!!

Λαός ο οποίος οδηγεί στον ξενιτεμό τα παιδιά του και σκοτώνει αναίσχυντα τους γονιούς του είναι καταδικασμένος σε εξαφάνιση.

Αυτό άραγε απεργάζονται κάποιοι εντός και εκτός Ελλάδος που παρουσιάζονται ως τεχνοκράτες, ταχυδακτυλουργοί των οικονομικών δεικτών;

Και καλά οι ξένοι. Οι ντόπιοι τουλάχιστον δεν αναλογίζονται ότι χρωστούν την οικονομική τους ευμάρεια στο πολύχρονο μόχθο αυτών των ταπεινών συνταξιούχων και από τον ιδρώτα αυτών των βιοπαλαιστών εισπράττουν ακόμη και σήμερα τους παχυλούς μισθούς τους;

Η μήπως θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο μόνο σ’ αυτούς που διεσπάθησαν επί σειρά ετών τον δημόσιο πλούτο και για την φαύλη πολιτεία των οποίων ουδέποτε ενημέρωσαν, ως όφειλαν, τον Ελληνικό λαό;

Πως γίνεται κορυφαίοι οικονομολόγοι και διαπρεπείς τραπεζίτες να προσπαθούν να «βγάλουν από τη μύγα ξύγκι» κυνηγώντας τις πενταροδεκάρες των παπούδων και των φτωχοπρόδρομων του Δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα ή γδέρνοντας ασύστολα ξανά και ξανά τους ίδιους ειλικρινείς φορολογούμενους;

Πως γίνεται και δεν πάει επί τέλους το μυαλό τους ότι συλλαμβάνοντας μόνο μερικούς από αυτούς που πλούτισαν εις βάρος του δημοσίου την τελευταία πενταετία και παίρνοντας πίσω τα κλοπιμαία, θα εισέπρατταν αμέσως πολλαπλάσια από όσα θα τους προσφέρει η αφαίμαξη των μικρομεσαίων στρωμάτων και η βίαια εξαφάνιση της λεγόμενης «μεσαίας τάξης»;

Σ’ αυτό το τελευταίο ερωτηματικό βρίσκεται ο μίτος της Αριάδνης για να βγεί η Ελλάδα γρήγορα και αξιοπρεπώς από την οικονομική κρίση και η Κυβέρνηση να επανεύρει την απολεσθείσα λαϊκή υποστήριξη.

Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…