Το επικοινωνιακό παραμύθι παράδοσης-παραλαβής «καμένης γής» κατά την διαδοχή φαύλων κυβερνητικών σχηματισμών αποτελεί πολύ παλιά ιστορία.
Ήταν το αναγκαίο αντίδοτο στην ακατάσχετη προεκλογική παροχολογία του κάθε «Μαυρογιαλούρου», που μετεκλογικά χρειαζόταν να δικαιολογήσει την άθλια αθέτηση των υπεσχημένων του.
Από την εποχή του Τρικούπη και του Δεληγιάννη εξ άλλου η κατάληψη της εξουσίας σηματοδοτούσε μαζικούς διορισμούς «ημετέρων» στο δημόσιο και αφαίμαξη των δημοσίων ταμείων από επιτήδεια στελέχη της εκάστοτε κυβερνώσας παράταξης.
Η πρακτική λοιπόν των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, των φρούδων προσδοκιών και των πελατειακών συναλλαγών, ούτε σπάνια είναι, ούτε πρωτότυπη για το οικογενειοκρατούμενο πολιτικό σύστημα της «Ψωροκώσταινας».
Αυτό που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο είναι το μέγεθος της διαφθοράς, το βουλιμικό πλιάτσικο της Δημόσιας περιουσίας τα τελευταία χρόνια και κυρίως η ιδιάζουσα θρασύτητα με την οποία οι λυμεώνες των δημοσίων ταμείων χειρίζονται επικοινωνιακά τις αθλιότητές τους.
Διαχρονικά όλες οι παρατάξεις από την εποχή του Κολέτη και του Μαυροκορδάτου διέθεταν στελέχη, που αξιοποιούσαν δεόντως κάθε ευκαιρία για να «βουτήξουν το δάκτυλό τους στο μέλι». Όμως τέτοιες μεγαλειώδεις ρεμούλες, που να παραδώσουν τη χώρα ξέπνοη και δεμένη χειροπόδαρα στα νύχια των διεθνών κερδοσκόπων, δεν είχαν ξανασυμβεί.
Και όσοι εν πάση περιπτώσει «πιάνονταν στα πράσα» , φρόντιζαν αν μη τι άλλο να απομακρυνθούν από το προσκήνιο της πολιτικής και δεν ζητούσαν και τα ρέστα, όπως εσχάτως συμβαίνει.
Ενδεικτικό της απώλειας αιδούς, που χαρακτηρίζει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι το γεγονός ότι η υπεράσπιση της δημόσιας εικόνας των πολιτικών αρχηγών δεν γίνεται στη βάση της τήρησης των υποσχέσεών τους και της προσωπικής τους διαχρονικής συνέπειας, αλλά στη βάση της ανειλικρίνειας και της ασυνέπειας του αντιπάλου.
Το αποτέλεσμα είναι ότι καθιστούν ακόμα πιο αποκρουστικά τα κόμματα, των οποίων ηγούνται και έτι πλέον αναξιόπιστο το πολιτικό σύστημα.
Κρίμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου