Το πάρτι των καθαρμάτων.

Τα χθεσινά αίσχη αποκαλύπτουν την σκοπιμότητα, που εξυπηρετούσε η προσπάθεια στην οποία είχαν επιδοθεί το τελευταίο διάστημα κάποιοι άθλιοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι να σπιλώσουν την γενιά του Πολυτεχνείου και να δυσφημίσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Φοβόντουσαν τα μηνύματα, τα αιτήματα, τα προτάγματα, τα οράματα μιας ηρωϊκής περιόδου, που θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και πηγή ψυχικής ανάτασης για τους νέους, σύγχρονους αγωνιστές της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τρέμουν τις μοιραίες συγκρίσεις των αντιλαϊκών μέτρων και των ενδοτικών τους πολιτικών απέναντι στη φιλολαϊκή και εθνικά περήφανη πολιτική του λαοπρόβλητου ηγέτη.

Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται, η ιστορία εκδικείται, όσους επιχειρούν να την παραγράψουν ή να την αγνοήσουν.

Είναι ανόητοι και κοντόφθαλμοι, όσοι νομίζουν ότι με τη βία θα καταφέρουν να κάμψουν το φρόνημα ενός ιστορικού έθνους, ενός πολιτισμένου λαού, που μάχεται για εθνική αξιοπρέπεια, για δημοκρατικές ελευθερίες, για κοινωνική προκοπή, για μια θέση στον ήλιο.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός, που κατάφερε να ενώσει πραγματικά το έθνος και να συμφιλιώσει το λαό με τα σώματα ασφαλείας, αναβαθμίζοντας τα στον πραγματικό τους ρόλο και καταξιώνοντάς τα στη συνείδηση του πολίτη.

Αυτή την υγιή σχέση άφρονες και μικρόνοες πολιτικές διακινδυνεύουν να διαταράξουν ανεπανόρθωτα και να σύρουν την αστυνομία σε αδελφοκτόνες και πατροκτόνες συμπεριφορές, τους δε πολίτες σε αντιπαλότητα με τα σπλάγχνα εκ των σπλάγχνων τους, που είναι οι αστυνομικοί.

Και είναι ειρωνεία της τύχης ότι πολιτικός ηγέτης των σωμάτων ασφαλείας στην παρούσα περίοδο είναι ο κος Παπουτσής, ο οποίος υπήρξε Πρόεδρος της ΕΦΕΕ στην μεταπολίτευση, έχοντας συμμετάσχει σε φοιτητικούς και κοινωνικούς αγώνες και έχοντας ιδία πείρα από βίαια καταστολή διαδηλώσεων, αύρες και δακρυγόνα.

Και κυρίως έχοντας ιδία πείρα για την αναποτελεσματικότητα τέτοιων ολοκληρωτικών συμπεριφορών, που στηρίζονται στην παρακρατική δράση φασιστοειδών και λούμπεν καθαρμάτων.

Κε Υπουργέ,

Αναλάβετε άμεσα τις δέουσες πρωτοβουλίες.

Αφυπνείσθε τους ανόητους και αδαείς περί το κοινωνικώς γίγνεσθαι συναδέλφους σας, εξουδετερώστε τα καθάρματα, που απειλούν με διάλυση την Δημοκρατία, προστατέψατε τους θεσμούς , αγωνισθείτε στο πλευρό των πολιτών, που παλεύουν με σημαία τα αιτήματα της νεότητός σας.

Το οφείλετε στην προσωπική σας ιστορία, που σφράγισε την ιστορία της γενιάς μας και δεν δικαιούσθε να την θέσετε υπό διακινδύνευση.

Ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος

Η έννοια της «μεσαίας τάξης» είναι θεωρητικά αδόκιμη. Μετά τα τελευταία φορομπηχτικά μέτρα θα αποβεί πρακτικά ανύπαρκτη.

Ο σχηματισμός της παρούσας Κυβέρνησης εξελίχθηκε την προηγούμενη εβδομάδα ως ένα ολονύκτιο θρίλερ και ήδη επαληθεύεται η λαϊκή παροιμία, που υποστηρίζει ότι «της νύκτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά».

Η λάμψη του «φερέλπιδος» κυβερνητικού σχήματος με τους δύο μεγαλειώδεις αντιπροέδρους και τους υπόλοιπους σταυροφόρους της εθνικής σωτηρίας δεν κράτησε παραπάνω από 24 ώρες.

«Κυριακής χαρά – Δευτέρας λύπη», η ψήφος εμπιστοσύνης στην νέα (;) Κυβέρνηση.

Και οι τελευταίοι αφελείς, που κοιμήθηκαν την Τετάρτη το βράδυ με την ψευδαίσθηση ότι ο νέος (;) Υπουργός Οικονομικών θα υπερφαλαγγίσει με το πολιτικό του εκτόπισμα τους τροϊκανούς και «τους εταίρους», αντιλήφθηκαν την Πέμπτη ότι οι ψευδαισθήσεις βλάπτουν σοβαρά το ατομικό τους εισόδημα.

Με την πρωθυπουργική του ομιλία στη Βουλή και την πανηγυρική αναχώρησή του για το Eurogroup ο Κος Βενιζέλος καλλιέργησε μεγάλες προσδοκίες στα ΜΜΕ, που δυστυχώς δεν δικαιώθηκαν.

Παρουσιάσθηκε σαν σκληρός και συγκροτημένος διαπραγματευτής, που θα καταφέρει να πείσει τους συνομιλητές του, εκπροσώπους των κερδοσκόπων να περιορίσουν τις εξωφρενικές απαιτήσεις τους.

Φρούδες ελπίδες. Μετά από ολιγόωρη διαπραγμάτευση ανήγγειλε μέτρα, που γεννούν την εύλογη απορία στους πολίτες σε τι ακριβώς χρησιμεύει να υποβάλλονται στα έξοδα ενός πολυδάπανου πολιτικού προσωπικού, που στερείται φαντασίας, που δεν έχει διάθεση να αμυνθεί, που απλώς περιορίζεται στην εισπρακτική διαμεσολάβηση μεταξύ αλλοδαπών τοκογλύφων και Ελλήνων θυμάτων τους;

Ο κος Παπανδρέου απέσπασε την ενθουσιώδη στήριξη του λαού στις προηγούμενες εκλογές, όχι γιατί ισχυρίσθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν». Όλοι είχαν λίγο πολύ επίγνωση για το «μεγάλο φαγοπότι» και την δήωση των δημοσίων ταμείων από την κυβερνητική περίοδο, που προηγήθηκε.

Ο λαός και κυρίως σύσσωμος ο προοδευτικός χώρος συσπειρώθηκε στο πλευρό του για τρείς βασικούς λόγους:

Για την άποψή του ότι η έξοδος από την κρίση απαιτεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο χαλάρωση του συμφώνου σταθερότητας, και σε τοπικό εφαρμογή αναπτυξιακών πολιτικών βασισμένων σε ένταση των δημοσίων έργων και σε «πράσινη επιχειρηματικότητα».

Για την δέσμευση του ότι θα κτυπήσει με σθένος τη διαφθορά, οποιοδήποτε και αν ήταν το κομματικό κόστος.

Και τέλος για την ισχυρή διεθνή του παρουσία, που οι ψηφοφόροι υπέθεσαν ότι θα ήταν πολύτιμη για την αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας.

Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν επαληθεύθηκε.

Με πρόφαση την «καμένη γή», που παρέλαβαν την επομένη των εκλογών έκαναν στροφή 180 μοιρών και παραδόθηκαν άνευ όρων στους κερδοσκόπους, υπακούοντας στην πλέον ανίκανη και ευήθη ομάδα πανικόβλητων ακραίων νεοφιλελεύθερων Ευρωπαίων ηγετών, που αποφάσισαν να κάνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες παρανάλωμα του πυρός, εφαρμόζοντας ένα εφιαλτικό οικονομίστικο πείραμα με τη φρούδα ελπίδα να σώσουν τις προσωπικές πολιτικές τους καριέρες.

Και το χειρότερο αντί να κτυπηθεί η διαφθορά, παρασχέθηκε αφειδώς προστασία στους καταχραστές του Δημοσίου. Αντί να αναζητηθούν τα κλεμμένα, ζητιέται να πληρώνουν και να ξαναπληρώνουν οι πολίτες. Αντί να τιμωρηθούν οι κλέφτες, τιμωρούνται με εξαθλίωση οι νοικοκύρηδες. Αντί να κατασχεθούν οι περιουσίες των απατεώνων που προήλθαν από μίζες και από λοβιτούρες, εξωθούνται σε εκπλειστηρίαση οι ιδιοκτησίες των πολιτών, που αποκτήθηκαν με ιδρώτα και αίμα, και επισπεύδεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας αντί πινακίου φακής.

Κρίμα. Κρίμα με όλη τη σημασία της λέξεως.

Υπάρχουν πλέον πολίτες, που λιμοκτονούν, απελπισμένοι που αυτοκτονούν, ασθενείς που η υγεία τους επιδεινούται εξ αιτίας οικονομικής δυσπραγίας.

Με τα μέτρα, που ανακοινώθηκαν η κατάσταση μαθηματικώς θα εκτροχιασθεί.

Τα παχιά, τα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα δεν έχουν πλέον κανένα αντίκρισμα.

Οι πεινασμένοι βαρέθηκαν να ακούνε τις παρηγορητικές ψευδολογίες των χορτάτων.

Αν μη τι άλλο κάποιος πρέπει να πει στους άπληστους, αδηφάγους δανειστές και στους ντόπιους επίδοξους φοροεισπράκτορές τους ότι η Ελλάδα γέμισε ανέργους και πτωχούς και επομένως «ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος».

Φαιδρότητος το ανάγνωσμα

Επιτέλους μήπως θα πρέπει να τελειώσει και αυτό το επικοινωνιακό καλαμπούρι της «εθνικής φανέλας» και της αγωνιστικής λεβεντιάς του κου Σαμαρά, που δήθεν κτυπιέται στα «μαρμαρένια (σ)αλώνια» των Βρυξελών με τους «σκληρούς» ιδεολογικούς του …συντρόφους;

Πρόκειται για οξύμωρα ανέκδοτα, που απελπίζουν ακόμη περισσότερο τους απελπισμένους.

Ο κος Α΄ Αντιπρόεδρος ανακοίνωσε ότι συμφώνησε τηλεφωνικά με τον κο Σαμαρά για την επίσπευση της ψηφίσεως του μακροπρόθεσμου, «ανεξαρτήτως της τελικής στάσης, που θα κρατήσει η Νέα Δημοκρατία»(!!!).

Πρόκειται προφανώς για το άκρον άωτον της πολιτικής φαιδρότητος σε ότι αφορά την στάση μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης, που καταδεικνύει το τραγελαφικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ΝΔ και προσωπικά ο κος Σαμαράς.

Ενώ επί μήνες κατηγορεί ως καταστροφικό το μνημόνιο και τα εφαρμοστικά του μέτρα. Ενώ επί εβδομάδες καταδικάζει το ακολουθούμενο «μείγμα» πολιτικής. Ενώ καταγγέλλει το νέο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα και προειδοποιεί ότι θα αποβεί καταστροφικό για τη χώρα, εν τούτοις συναινεί να ψηφισθεί αυτό το πακέτο μέτρων με γρήγορες διαδικασίες.

Γιατί άραγε; Για να καταστραφεί η Ελλάδα μια ώρα αρχύτερα;

Και συγχρόνως αφήνει να εννοηθεί ότι θα το καταψηφίσει, παρότι …θεωρεί επιβεβλημένη την ταχεία ψήφισή του….

Εδώ νομίζω ότι πλέον γελάει κάθε πικραμένος….

Η Δημοκρατία είναι μονόδρομος.

Το συντριπτικό πλεονέκτημα της δημοκρατίας έναντι των άλλων πολιτικών συστημάτων, που της επέτρεψε να επικρατήσει στον πλανήτη επί δυόμιση και πλέον χιλιετηρίδες είναι ότι αποτελεί τον φυσικό μηχανισμό παραγωγής, και διαχείρισης της κοινωνικής εξουσίας.

Τα υπόλοιπα συστήματα αποτέλεσαν συνήθως απεχθή διαλείμματα στην ιστορική διαδρομή του πλανήτη, ακριβώς διότι συνιστούν εν πολλοίς σφετερισμό της εξουσίας και διαστροφική διαχείριση της, που στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, δηλαδή της μήτρας η οποία την παράγει.

Με απλά λόγια ο υπαρξιακός ρόλος ενός πολιτικού συστήματος δικαιώνεται στο μέτρο, που αυτό επιτυγχάνει την διαχείριση της εξουσίας από τους κυβερνήτες εντός των ορίων, που προσδιορίζονται από την συλλογική βούληση των κυβερνωμένων με τους οποίους οφείλουν να βρίσκονται σε συνεχή διαλεκτική σχέση και επ’ αγαθώ των οποίων και μόνον είναι υποχρεωμένοι να την ασκούν.

Αυτό ακριβώς αποτέλεσε την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος, που διατυπωνόταν πανηγυρικά στην στερεότυπη εισαγωγική πρόταση κάθε απόφασης οποιουδήποτε πολιτειακού οργάνου στην αρχαιότητα: «Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω».

Πανομοιότυπα όλα τα έγγραφα ασκήσεως εξουσίας στην αρχαία Ρώμη φέρουν τα αρχικά της πρότασης «Senatus Populus Que Romanus” (“SPQR”), που δηλώνει ακριβώς ότι το κείμενο που ακολουθούσε, αποτελούσε απόφαση της Συγκλήτου και του Ρωμαϊκού λαού.

Αυτές τις αρχαίες αναφορές, που αποτελούν τους πρώτους κωδικούς προσδιορισμούς της λαϊκής κυριαρχίας, αναπαράγουν απαρεγκλίτως με σχετικές ρήτρες όλα τα εκασταχού εκάστοτε δημοκρατικά συντάγματα, όπως συμβαίνει και με το δικό μας στο πρώτο του άρθρο.

«Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και ασκούνται υπέρ αυτού και του Έθνους». Εν ονόματι του Λαού Κυβερνά η κυβέρνηση, νομοθετεί η Βουλή και εκδίδει αποφάσεις η Δικαιοοσύνη.

Η Λαϊκή Κυριαρχία αποτελεί λοιπόν εξ ορισμού τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας

Και αντίθετα με ότι συχνά προβάλλεται από τους προγραμματικούς στόχους των διαφόρων κομμάτων, η Λαϊκή Κυριαρχία δεν αποτελεί ζητούμενο, αλλά υπαρξιακό προαπαιτούμενο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Με άλλα λόγια δεν νοείται Δημοκρατία χωρίς πλήρη και απόλυτη Λαϊκή Κυριαρχία. Χωρίς δηλαδή να εξασφαλίζεται η αποκλειστική αρμοδιότητα της αρμοδιότητος των Κυβερνωμένων να παραχωρούν στους Κυβερνήτες, τους οποίους αυτοί επιλέγουν για όσο χρόνο θέλουν, το εύρος της εξουσίας που επιθυμούν, ώστε εκείνοι (οι κυβερνήτες) να την διαχειρίζονται εντός των ορίων που τους έχουν τεθεί με γνώμονα το συμφέρον των εντολέων τους και εν αρμονία με την κοινή περί του εν λόγω συμφέροντος αντίληψη.

Όλα όσα προαναφέρουμε δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνταγματολόγος ή πολιτειολόγος για να τα κατανοήσει. Τα κατανοεί κάθε απλός πολίτης γιατί, όπως είπαμε από την αρχή, είναι ο μόνος φυσικός μηχανισμός παραγωγής, παραχώρησης και διαχείρισης της κοινωνικής εξουσίας, ο μόνος συμβατός με τη φύση του ανθρώπου και την οντολογική δομή των κοινωνιών από καταβολής κόσμου.

Είναι λοιπόν πράγματα αυτονόητα. Όπως κατ’ αντιδιαστολή αυτονόητο είναι, πως αν αυτά που συνιστούν την λαϊκή κυριαρχία απουσιάζουν τότε εκλείπει και η Δημοκρατία.

Τότε το πολίτευμα μετατρέπεται σε ολιγαρχικό. Οι κυβερνώντες ερήμην του λαού ή ακόμη χειρότερα ενάντια στη θέλησή του, παύουν να είναι νόμιμοι εντολοδόχοι του και εκόντες άκοντες διολισθαίνουν σε σφετερισμό της εξουσίας.

Η επανάσταση του αυτονόητου, που τόσο συχνά ευαγγελίζεται ο Πρωθυπουργός, ίσως πρέπει να αρχίσει από αυτά τα απλά πολιτειακά ζητήματα και πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα πρώτα τα στελέχη της ίδιας της Κυβέρνησης.

Διότι πυκνώνουν τώρα τελευταία αήθεις και ανοίκειες συμπεριφορές κυβερνητικών στελεχών, που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές.

Η στοχοποίηση πολιτικών και συνδικαλιστικών χώρων, η προτροπή στις δυνάμεις καταστολής να κυνηγήσουν πολίτες του διαδικτύου, οι οποίοι εκφράζουν αντίθετη άποψη ή διατυπώνουν κριτική σε πολιτικές και πολιτικούς, οι γενικόλογες λοιδορίες ενάντια στο σύνολο ή σε ομάδες των πολιτών, αποτελούν επικίνδυνα φαινόμενα αυταρχισμού, που δυναμιτίζουν την εθνική συνοχή, υποβαθμίζουν το Κοινοβούλιο και ευτελίζουν την Δημοκρατία.

Η χώρα έχει προ πολλού στοχοποιηθεί από διεθνές κύκλωμα στυγνής κερδοσκοπίας και καθημερινά παρακολουθούμε μετά βδελυγμίας παρασιτικούς λακέδες των κερδοσκοπικών κύκλων, που βύθισαν σε κρίση τον πλανήτη να επιτίθενται στην Ελλάδα και στους Έλληνες με ύβρεις, απειλές και εκβιαστικές φοβέρες.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που έχει σοβαρές ευθύνες για την σημερινή κατάντια της, κυρίως διότι άφησε αλώβητη τη διαφθορά και ανέγγιχτους τους λυμεώνες του δημόσιου πλούτου, καλείται να αγωνισθεί για την σωτηρία του τόπου.

Αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει με ομόνοια και όχι με διχασμό της κοινωνίας.

Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να γίνει με όρους Δημοκρατίας.

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας και κυρίως η Κυβέρνηση πρέπει να έχει τους πολίτες στο πλευρό της και όχι απέναντί της.

Αν οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι στις Πλατείες δεν φταίνε οι πλατείες και ο τρόπος για να γυρίσουν στα σπίτια τους δεν είναι η συκοφαντία, η προβοκάτσια και τα δακρυγόνα.

Αν οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μαζική δυσαρέσκεια δεν φταίνε οι ερωτώμενοι ούτε οι δημοσκόποι. Και ο τρόπος για να ανατραπεί το αρνητικό κλίμα δεν είναι η εξύβριση των πολιτών, ο μαζικός εκφοβισμός και τα εκβιαστικά διλήμματα.

Καθήκον των πολιτικών είναι να αφουγκραστούν τη βούληση των πολιτών και να μετατρέψουν τις λαϊκές αντιδράσεις σε διαπραγματευτικό όπλο ενάντια στις αχαλίνωτες ορέξεις των κερδοσκόπων και τις αυθάδεις συμπεριφορές των ευρωπαίων γραφειοκρατών.

Η πλατείες δεν είναι ο κακόφημος χώρος αλλά η κονίστρα της πολιτικής.

Ο λαός δεν είναι ο εχθρός, είναι η μήτρα της πολιτικής εξουσίας και η πηγή της πολιτικής δύναμης.

Έχουμε κι΄άλλες φορές επισημάνει ότι οι κυβερνώντες οφείλουν να σέβονται το λαό και να πολιτεύονται με αιδώ, γιατί η αναίδεια οδηγεί στην αισχύνη και αν και αυτή ελλείπει, τότε η καταισχύνη είναι το μοιραίο επακολούθημα.

Ο νοών νοείτω…