Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Ελλάς η χώρα, που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα… (αλλά και πολιτική)

Εδώ παππάς, εκεί παππάς, πού ‘ναι ο παππάς ;

Εδώ η συναίνεση, εκεί η συναίνεση, που είναι η συναίνεση;

Κάπως έτσι εκτυλίχθητε το πολιτικό παιχνίδι (επί το ακριβέστερον το πολιτικό «παρατράγουδο») την Τετάρτη 15 Ιουνίου του κοσμοσωτηρίου έτους 2011.

Ημέρα ιστορική και σημαδιακή. Διότι μέχρι εκείνη την ημέρα το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορούσε να κατηγορηθεί για ανεπάρκεια, για ιδιοτέλεια, για αβελτηρία, για οκνηρία ή εν πάση περιπτώσει για ό,τι άλλο θέλετε. Σήμερα όμως ξημέρωσε μια άλλη μέρα. Όλες αυτές οι κατηγορίες ετέθησαν στο περιθώριο ως δευτερεύουσες και επουσιώδεις.

Στις 15 Ιουνίου 2011 αναδείχθηκε με τον πλέον επίσημο και πανηγυρικό τρόπο ότι μία και μόνη είναι η ιδιότητα, που χαρακτηρίζει τον πολιτικό κόσμο της χώρας κατά τρόπο καθολικό και αναμφισβήτητο:

Η απόλυτη, η ανόθευτη, η γεωγραφικά και ιστορικά μοναδική και ανεπανάληπτη φαιδρότης.

Επί μια ολόκληρη ημέρα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έστησαν μια απίθανη θεσμική φαρσοκωμωδία πάνω στην «καμπούρα» της δημοκρατίας και των πολιτών, με προφανείς μικροκομματικούς στόχους.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι στόχος του κου Παπανδρέου δεν ήταν η ανάδειξη κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Επιδίωξή του ήταν να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στην κοινοβουλευτική του ομάδα, ότι είναι έτοιμος να τα παρατήσει αν δεν στηρίξουν πειθήνια και υποτακτικά τις πολιτικές του αποφάσεις και παράλληλα να ξεγελάσει τους Διεθνείς επιτηρητές του ότι αυτός κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πετύχει και στην Ελλάδα το πολιτικό μοντέλο συγκυβέρνησης, που εκείνοι επιθυμούν.

Βέβαιος ότι η πλειοψηφία των βουλευτών προσπαθεί μεν να ξεπλύνει την ντροπή της, που ψήφισε το τρισκατάρατο μνημόνιο, αλλά ανησυχεί πολύ περισσότερο για την τύχη της βουλευτικής της έδρας και των προνομίων, που αυτή συνεπάγεται, αποφάσισε να τους σοκάρει, προβάλλοντας με δραματικό τρόπο την εξάρτηση της από την προσωπική του διάθεση.

Προσερχόμενος περίπου στον κο Σαμαρά ως τσιφλικάς διαπραγματευόμενος το τσιφλίκι του, τους υπέμνησε με τρόπο τραχύ και εμφαντικό ότι από την δική του αποκλειστική βούληση εξαρτάται αν την επομένη ημέρα θα παραμείνουν στη βουλή, αν θα υπάρχει κυβέρνηση, ακόμη και κόμμα.

Με τον ίδιο περίπου τρόπο πολιτεύθηκε και ο κος Σαμαράς, παίρνοντας πρωτοβουλίες υψίστης σημασίας για τη χώρα, χωρίς να ρωτήσει τη γνώμη κανενός θεσμικού κομματικού του οργάνου, επιδιώκοντας και αυτός να τονώσει το αρχηγικό του προφίλ, ανεξάρτητα από τις απαιτήσεις της ιστορικής συγκυρίας.

Οι στόχοι λοιπόν αμφοτέρων υπήρξαν θλιβερά δυσαναλόγως μικροπρεπείς σε σχέση με την κρισιμότητα των περιστάσεων

Όμως πολλαπλασίως χειρότεροι των στόχων υπήρξαν οι χειρισμοί.

Οι μυστικές συνεννοήσεις. Οι διαρροές. Οι μιντιακοί κολαούζοι, που είχαν αναλάβει εργολαβικά να διατηρήσουν επί ώρες το σασπένς . Οι αρχηγίσκοι των παρατρεχάμενων κομματιδίων, που περιφέρονταν στα κανάλια κάνοντας επίδειξη πολιτικής σοφίας και ωριμότητας. Οι αξιοθρήνητοι υπουργοί και βουλευτές, που κλαψούριζαν ως απατημένες φιλενάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα, ότι δεν είχαν την παραμικρή ενημέρωση για τις κινήσεις του Πρωθυπουργού. Και βεβαίως τα κωμικά διαγγέλματα με τις αστείες αιτιάσεις.

Η πολιτική φαιδρότης σε όλο της το μεγαλείο.

Ουδέποτε σε μια τόσο μικρή χώρα, αρχηγοί τόσο μικρών κυβερνητικών μειοψηφιών δεν χειρίσθηκαν ποτέ τόσο σημαντικά ζητήματα με τόσο μεγάλη φαιδρότητα και ελαφρότητα.

Και μήπως είναι μόνον αυτοί οι δύο;

Δυστυχώς όχι!

Την ίδια φαιδρότητα επιδεικνύουν και τα κόμματα της αριστεράς.

Η ίδια ανόητη και μικροκομματική λογική.

Τα συνθήματα «ενότητα και αγώνας», «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος» και τα τοιαύτα αποτελούν άδεια πουκάμισα για τους κουφιοκεφαλάκηδες του προοδευτικού χώρου, στο μέτρο που δεν τους εξασφαλίζουν τις ηγετικές τους καρεκλίτσες και την πολιτική τους μικροηγεμονία.

Έτσι παρακολουθούμε χρόνια τώρα την πεισματική άρνηση του ΚΚΕ να συνεργασθεί με το ΣΥΡΙΖΑ. Την διασπαστική στάση του ΠΑΜΕ σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση.

Με αποκορύφωμα την παιδαριώδη τακτική, που κρατάει ο Περισσός απέναντι στο ρεύμα των αγανακτισμένων πολιτών.

Τακτική του «Όλοι μαζί αντάμα και ο …ψωριάρης χώρια».

Το λαϊκό κίνημα στο Σύνταγμα και το ΚΚΕ στην Ομόνοια….

Οποία φαιδρότης!

Δεν υπάρχουν σχόλια: