Λέγαμε προχθές στον τίτλο της σχετικής ανάρτησής μας «αγανακτήστε, είναι μεταδοτικό».
Και πράγματι ήδη μετά τους δήθεν αγανακτισμένους δημοσιογράφους αποκτήσαμε τους «αγανακτισμένους» βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, καθώς και τα «αγανακτισμένα» μέλη του πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.
Υπήρχαν και στο παρελθόν κάποιοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, που κράταγαν «πισινή» ασκώντας ψευτοκριτική σε διάφορες αντιλαϊκές ακρότητες της Κυβέρνησης, ίσα-ίσα για την τιμή των όπλων. Είναι γνωστές οι γραφικές προσωπικότητες, που εκ συστήματος περιέρχοντανταν τα κανάλια την προτεραία της ψηφίσεως επώδυνων νομοσχεδίων επιδιδόμενοι σε μεγαλόστομους λεονταρισμούς, για να επιστρέψουν τελικώς στη Βουλή και να υπερψηφίσουν ασμένως τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του Υπουργού Οικονομικών και όχι μόνον αυτού.
Μετά τα πλήθη όμως των αγανακτισμένων, που κατέλαβαν την Πλατεία Συντάγματος, φαίνεται ότι , την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, υπέκυψαν στο σύνδρομο της «αγανακτήσεως» δεκάδες άλλοι βουλευτές και κομματικοί παράγοντες. Άλλοι συνέταξαν «επαναστατικές» επιστολές, άλλοι περιέφεραν την «οργή» τους στα παράθυρα των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και όλοι μαζί επετέθησαν λαύροι εναντίον του Υπουργού Οικονομικών κατηγορώντας τον για «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» της μνημονιακής πολιτικής, την οποίαν οι ίδιοι επί ενάμισυ χρόνο δεν έχασαν ευκαιρία να στηρίζουν.
Πρόκειται προφανώς για κροκοδείλια δάκρυα και χονδροκομμένο θεατρινισμό, που δεν παρηγορεί, αλλά μάλλον εξοργίζει έτι περαιτέρω τους ταλαίπωρους ψηφοφόρους τους.
Διότι η αφέλεια είναι ενίοτε συμπαθής και υπό προϋποθέσεις συγχωρητέα. Κατά τον θείο λόγο μάλιστα η πνευματική πενία εξασφαλίζει την βασιλεία των ουρανών. Η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός όμως είναι απεχθής και τιμωρητέα και πάλι κατά τον θείο λόγο προσιδιάζει στα «γεννήματα εχιδνών».
Είναι λοιπόν άκρως ανόητη η φραστική επίθεση εναντίον της Κυβερνητικής πολιτικής αν δεν συνοδεύεται και με τις αντίστοιχες πράξεις θεσμικής αποδοκιμασίας. Ο βουλευτής, που διαφωνεί με το νομοσχέδιο το καταψηφίζει. Αν το υπερψηφίσει, παρότι έχει εκφράσει δημοσίως την διαφωνία του, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να απολέσει το ελαφρυντικό της αγνοίας του περιεχομένου του νομοσχεδίου και των καταστροφικών συνεπειών της ψήφου του.
Με απλά λόγια για την υπερψήφιση του μνημονίου και των εκτελεστικών αυτού νόμων οι φίλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μπορούσαν στο παρελθόν να δικαιολογηθούν είτε ότι δεν είχαν προλάβει να διαβάσουν το μνημόνιο, είτε ότι δεν κατάλαβαν τι ψήφιζαν, ότι παραπλανήθηκαν από τον κο Παπακωνσταντίνου και τα τοιαύτα. Από χθες όμως με τις επικριτικές έως επιθετικές τοποθετήσεις τους ξεκαθάρισαν περιτράνως ότι έχουν πλήρη επίγνωση της καταστροφής, που έχει γίνει στη χώρα και κυρίως για την ραγδαία εξαθλίωση που προοιωνίζεται το νέο «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα. Ουδεμία λοιπόν δικαιολογία, ουδεμία συγνώμη θα μπορέσει να υπάρξει του λοιπού για όσους όχι αφελώς, όπως ίσως μέχρι χθες, αλλά αντιθέτως τουλάχιστον από τώρα και στο εξής συνειδητά νομοθετούν ενάντια στο συμφέρον του λαού και της πατρίδας.
Τουταυτό κατά μείζονα λόγο ισχύει και για τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου, που παριστάνουν τους σοσιαλιστές, τους λαϊκούς αγωνιστές, τους ανιδιοτελείς επαναστάτες, αλλά εξακολουθούν να νομιμοποιούν την δράση μιας ηγετικής ομάδας, που εξαθλιώνει το λαό, ευτελίζει την Δημοκρατία και εξευτελίζει το Κίνημα και την ιστορία του.
Ειδικά αυτοί οι κύριοι οι αυτοπροβαλλόμενοι «««σοσιαλιστές»»», που ευθύνονται κατ’ αρχήν για την ανικανότητά τους να περιφρουρήσουν την ιδεολογική και προγραμματική συνέπεια του κόμματος, οφείλουν να πράξουν το ελάχιστο. Να καταγγείλουν τους ιδεολογικά μεταλλαγμένους καρεκλοκένταυρους, που έχουν καπελώσει το Κίνημα και να κατέβουν μαζικά στη βάση, στις πλατείες.
Έτσι όπως δεν δίστασε ποτέ να κάνει ο Ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος έχτισε ένα μεγαλειώδες σοσιαλιστικό Κίνημα από τα κάτω προς τα πάνω, από τις τοπικές και κλαδικές (εργασιακές) οργανώσεις και σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του δράσης δεν βρέθηκε ποτέ πλατεία τόσο μεγάλη, που να χωράει το πλήθος και το πάθος αυτών, που συνέρρεαν να τον ακούσουν και να τον επευφημήσουν.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Ιδού λοιπόν η Πλατεία, ιδού και η ιστορική επιλογή του καθενός.
Το δε περισσόν εκ του πονηρού εστί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου