Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία υπήρξε το πολυτιμότερο αγαθό που η αστική τάξη κατάφερε να κατακτήσει μέσα από επώδυνες και εξόχως αιματηρές επαναστάσεις (π.χ Γαλλική επανάσταση 1789, Ελληνική επανάσταση του 1821 κ.λ.π).
Στις μέρες μας η αστική τάξη είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση και μαζί της μοιάζει να πνέει τα λοίσθια και η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τουλάχιστον με τα συνταγματικά της παραδοσιακά χαρακτηριστικά.
Όσο η αστική τάξη χρειαζόταν ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο για να αναπτύξει τις επιχειρήσεις της και ένα σύστημα, που να τις υποστηρίζει εξασφαλίζοντάς της την πολιτική πρωτοκαθεδρία, τα κρατικά σύνορα, οι εθνικές ταυτότητες και τα εθνικά κοινοβούλια είχαν την τιμητική τους. Όταν η πρωτοβουλία του οικονομικού γίγνεσθαι πέρασε στα χέρια μιας υπερεθνικής κερδοσκοπικής ελίτ, τότε πλέον τα σύνορα και οι εθνικές αστικές τάξεις απετέλεσαν μουσειακά απολιθώματα, η εθνική κυριαρχία καταργήθηκε και η πολιτική εξουσία παραδόθηκε σε υπερεθνικές γραφειοκρατίες. Τα «εθνικά» κοινοβούλια μετατράπηκαν σε παραμάγαζα τυπικής επικύρωσης εισαγόμενων ομοιόμορφων κανόνων και οι «εθνικές» κυβερνήσεις εξελίχθηκαν σε πρόθυμους διεκπεραιωτές πλάνων καταλήστευσης του κατά τόπους εθνικού πλούτου.
Αυτό είναι το σκηνικό, που βιώνουμε σήμερα και μέσα στο οποίο οι συνταξιούχοι, οι άρρωστοι και οι λιγότερο ικανοί προς εργασία αποτελούν εμπόδιο στην κερδοφορία και κίνδυνο για την βιωσιμότητα των κρατικών χρεών.
Πρόκειται προφανώς για την απόλυτη διαστροφή των παραδοσιακών αστικών αξιών και ως εκ τούτου είναι και εύλογο και αναμενόμενο ότι αυτή που πρώτη θα επαναστατήσει θα είναι η υπό διωγμό αστική τάξη.
Οι αγανακτισμένοι της πλατείας είναι το πρώτο δείγμα ειρηνικής εξέγερσης, που θα αναπτυχθεί με γεωμετρική πρόοδο, θα διαδοθεί γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και στις υποτιθέμενα ισχυρές οικονομίες του Βορρά και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν πολύ σύντομα δεν αποκτήσει άλλα βιαιότερα χαρακτηριστικά, όσο πιο βάρβαρα εξελίσσεται το ευρωπαϊκό βιοτικό περιβάλλον.
Προϊόντος λοιπόν του χρόνου η πανευρωπαϊκή κοινωνία μέλλει να διαιρεθεί σε δύο ομάδες: Στους εντός και στους πέριξ της Πλατείας.
Πέριξ της Πλατείας θα παραμένουν μέχρις εσχάτων ελάχιστοι συνεργάτες της υπερεθνικής κερδοσκοπικής ελίτ.
Εντός της πλατείας θα υποχρεωθούν να εισέλθουν όλοι οι υπόλοιποι. Αρχικά οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Στη συνέχεια οι πενόμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και εν τέλει οι χρεοκοπημένοι πρώην μεγαλοαστοί και λοιποί πάλαι ποτέ ευνοούμενοι του θνήσκοντος αστικού καθεστώτος.
Είναι λοιπόν αξιολύπητες επί του παρόντος όσες προσωπικότητες απασχολούν την δημοσιότητα με την αδυναμία τους να κατανοήσουν τις τρέχουσες πλατειακές εξελίξεις.
Οι βουλευτές και οι δημοσιογράφοι, που απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την πεζοδρομιακή αισθητική της μούτζας και της αθυροστομίας ενίων συνθημάτων.
Η κα Παπαρήγα, που δυσανασχετεί με την επιμονή των αγανακτισμένων να μην αναγνωρίζουν την ηγετική πρωτοπορία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και επιμένει να στήνει φαιδρές διασπαστικές αντισυγκεντρώσεις.
Οι γραφικοί τοπικοί παράγοντες, τύπου κου Μπουτάρη, που επιμένουν να ζουν στο δικό τους φαντασιακό κόσμο της περασμένης χιλιετηρίδος, όπου ο δήμαρχος ως άρχων της πόλης είχε ως έργο να εξασφαλίζει τα συμφέροντα των επαγγελματιών του εμπορικού κέντρου, που αποτελούσαν εν πολλοίς την προσωπική του εκλογική πελατεία. Γραφικοί Δήμαρχοι γραφικών εποχών, όπου η κατά προορισμό χρήση των πλατειών και πεζοδρομίων εξηντλείτο στην κερδοσκοπική εκμετάλλευση των παρόδιων ζαχαροπλαστίων, μπαρ και λοιπών πάσης φύσεως χώρων μαζικής εστίασης.
Όμως ως γνωστόν ο θεσμός της πλατείας είναι αρχαιότερος του θεσμού του Δημάρχου, που εμφανίσθηκε το πρώτον στην περίοδο της Ρωμαϊκής Πολιτείας.
Αντίθετα η εμφάνιση της Πλατείας ως κεντρικού χώρου συνάθροισης των κατοίκων της πόλεως χάνεται στα βάθη της Ελληνικής αρχαιότητος. Λειτουργικά δε από τότε μέχρι σήμερα συνδύαζε και συνδυάζει αρμονικά και αναλόγως των ιστορικών αναγκών και περιστάσεων τόσο την ιδιότητα του εμπορικού όσον και του πολιτικού κέντρου της τοπικής πολιτείας.
Ιστορικά λοιπόν η Πλατεία Αριστοτέλους δεν είναι το «αμπελοχώραφο» του εκάστοτε Πρώτου Δημαρχεύοντος Πολίτη της Θεσσαλονίκης, ούτε ο χώρος των πέριξ αυτής βιοποριζομένων καφεζαχαροπλαστών, ξενοδόχων, εστιατόρων και λοιπών επαγγελματιών.
Είναι συγχρόνως και κυρίως η έδρα του «κοινού» των Θεσσαλονικέων καθώς και ο χώρος υποδοχής των από την υπόλοιπη επικράτεια και όχι μόνον ορμωμένων επισκεπτών (όπως π.χ ο κος Θεοδωράκης).
Ως εκ τούτου η σπασμωδική αντίδραση του κου Δημάρχου της Θεσσαλονίκης δεν είναι απλώς αντισυνταγματική, όπως με την ιδιότητα της επιστημονικής αυθεντίας επεσήμανε ο σεβαστός μου Καθηγητής κος Κασιμάτης.
Είναι δυστυχώς και ανιστόρητη και υβριστική για την ιστορία μιας πόλης, που διακρίνεται για την φιλοξενία της και που παλαιόθεν έχει καταξιώσει την Πλατεία Αριστοτέλους ως τόπο ελεύθερης προβολής των πολιτικών τάσεων και ιδεών.
Το ανθρώπινο μεγαλείο του κου Θεοδωράκη προφανώς δεν πλήττεται, τουναντίον ενισχύεται από πολιτικές μικρότητες.
Είναι όμως κρίμα για την πόλη, κρίμα για τον κο Μπουτάρη, ο οποίος τόσον πρώιμα διακινδυνεύει την συμπάθεια των Θεσσαλονικέων και που πρίν αλέκτωρ λαλήσει δικαιώνει με την άστοχη παρέμβασή του τους αγανακτισμένους του Λευκού Πύργου, οι οποίοι τον απέπεμψαν από τις συγκεντρώσεις τους, ως οιονεί persona non grata για τους μη προνομιούχους διαμαρτυρόμενους δημότες της πόλης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου