Το συντριπτικό πλεονέκτημα της δημοκρατίας έναντι των άλλων πολιτικών συστημάτων, που της επέτρεψε να επικρατήσει στον πλανήτη επί δυόμιση και πλέον χιλιετηρίδες είναι ότι αποτελεί τον φυσικό μηχανισμό παραγωγής, και διαχείρισης της κοινωνικής εξουσίας.
Τα υπόλοιπα συστήματα αποτέλεσαν συνήθως απεχθή διαλείμματα στην ιστορική διαδρομή του πλανήτη, ακριβώς διότι συνιστούν εν πολλοίς σφετερισμό της εξουσίας και διαστροφική διαχείριση της, που στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, δηλαδή της μήτρας η οποία την παράγει.
Με απλά λόγια ο υπαρξιακός ρόλος ενός πολιτικού συστήματος δικαιώνεται στο μέτρο, που αυτό επιτυγχάνει την διαχείριση της εξουσίας από τους κυβερνήτες εντός των ορίων, που προσδιορίζονται από την συλλογική βούληση των κυβερνωμένων με τους οποίους οφείλουν να βρίσκονται σε συνεχή διαλεκτική σχέση και επ’ αγαθώ των οποίων και μόνον είναι υποχρεωμένοι να την ασκούν.
Αυτό ακριβώς αποτέλεσε την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος, που διατυπωνόταν πανηγυρικά στην στερεότυπη εισαγωγική πρόταση κάθε απόφασης οποιουδήποτε πολιτειακού οργάνου στην αρχαιότητα: «Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω».
Πανομοιότυπα όλα τα έγγραφα ασκήσεως εξουσίας στην αρχαία Ρώμη φέρουν τα αρχικά της πρότασης «Senatus Populus Que Romanus” (“SPQR”), που δηλώνει ακριβώς ότι το κείμενο που ακολουθούσε, αποτελούσε απόφαση της Συγκλήτου και του Ρωμαϊκού λαού.
Αυτές τις αρχαίες αναφορές, που αποτελούν τους πρώτους κωδικούς προσδιορισμούς της λαϊκής κυριαρχίας, αναπαράγουν απαρεγκλίτως με σχετικές ρήτρες όλα τα εκασταχού εκάστοτε δημοκρατικά συντάγματα, όπως συμβαίνει και με το δικό μας στο πρώτο του άρθρο.
«Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό και ασκούνται υπέρ αυτού και του Έθνους». Εν ονόματι του Λαού Κυβερνά η κυβέρνηση, νομοθετεί η Βουλή και εκδίδει αποφάσεις η Δικαιοοσύνη.
Η Λαϊκή Κυριαρχία αποτελεί λοιπόν εξ ορισμού τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας
Και αντίθετα με ότι συχνά προβάλλεται από τους προγραμματικούς στόχους των διαφόρων κομμάτων, η Λαϊκή Κυριαρχία δεν αποτελεί ζητούμενο, αλλά υπαρξιακό προαπαιτούμενο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Με άλλα λόγια δεν νοείται Δημοκρατία χωρίς πλήρη και απόλυτη Λαϊκή Κυριαρχία. Χωρίς δηλαδή να εξασφαλίζεται η αποκλειστική αρμοδιότητα της αρμοδιότητος των Κυβερνωμένων να παραχωρούν στους Κυβερνήτες, τους οποίους αυτοί επιλέγουν για όσο χρόνο θέλουν, το εύρος της εξουσίας που επιθυμούν, ώστε εκείνοι (οι κυβερνήτες) να την διαχειρίζονται εντός των ορίων που τους έχουν τεθεί με γνώμονα το συμφέρον των εντολέων τους και εν αρμονία με την κοινή περί του εν λόγω συμφέροντος αντίληψη.
Όλα όσα προαναφέρουμε δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνταγματολόγος ή πολιτειολόγος για να τα κατανοήσει. Τα κατανοεί κάθε απλός πολίτης γιατί, όπως είπαμε από την αρχή, είναι ο μόνος φυσικός μηχανισμός παραγωγής, παραχώρησης και διαχείρισης της κοινωνικής εξουσίας, ο μόνος συμβατός με τη φύση του ανθρώπου και την οντολογική δομή των κοινωνιών από καταβολής κόσμου.
Είναι λοιπόν πράγματα αυτονόητα. Όπως κατ’ αντιδιαστολή αυτονόητο είναι, πως αν αυτά που συνιστούν την λαϊκή κυριαρχία απουσιάζουν τότε εκλείπει και η Δημοκρατία.
Τότε το πολίτευμα μετατρέπεται σε ολιγαρχικό. Οι κυβερνώντες ερήμην του λαού ή ακόμη χειρότερα ενάντια στη θέλησή του, παύουν να είναι νόμιμοι εντολοδόχοι του και εκόντες άκοντες διολισθαίνουν σε σφετερισμό της εξουσίας.
Η επανάσταση του αυτονόητου, που τόσο συχνά ευαγγελίζεται ο Πρωθυπουργός, ίσως πρέπει να αρχίσει από αυτά τα απλά πολιτειακά ζητήματα και πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα πρώτα τα στελέχη της ίδιας της Κυβέρνησης.
Διότι πυκνώνουν τώρα τελευταία αήθεις και ανοίκειες συμπεριφορές κυβερνητικών στελεχών, που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές.
Η στοχοποίηση πολιτικών και συνδικαλιστικών χώρων, η προτροπή στις δυνάμεις καταστολής να κυνηγήσουν πολίτες του διαδικτύου, οι οποίοι εκφράζουν αντίθετη άποψη ή διατυπώνουν κριτική σε πολιτικές και πολιτικούς, οι γενικόλογες λοιδορίες ενάντια στο σύνολο ή σε ομάδες των πολιτών, αποτελούν επικίνδυνα φαινόμενα αυταρχισμού, που δυναμιτίζουν την εθνική συνοχή, υποβαθμίζουν το Κοινοβούλιο και ευτελίζουν την Δημοκρατία.
Η χώρα έχει προ πολλού στοχοποιηθεί από διεθνές κύκλωμα στυγνής κερδοσκοπίας και καθημερινά παρακολουθούμε μετά βδελυγμίας παρασιτικούς λακέδες των κερδοσκοπικών κύκλων, που βύθισαν σε κρίση τον πλανήτη να επιτίθενται στην Ελλάδα και στους Έλληνες με ύβρεις, απειλές και εκβιαστικές φοβέρες.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που έχει σοβαρές ευθύνες για την σημερινή κατάντια της, κυρίως διότι άφησε αλώβητη τη διαφθορά και ανέγγιχτους τους λυμεώνες του δημόσιου πλούτου, καλείται να αγωνισθεί για την σωτηρία του τόπου.
Αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει με ομόνοια και όχι με διχασμό της κοινωνίας.
Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να γίνει με όρους Δημοκρατίας.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας και κυρίως η Κυβέρνηση πρέπει να έχει τους πολίτες στο πλευρό της και όχι απέναντί της.
Αν οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι στις Πλατείες δεν φταίνε οι πλατείες και ο τρόπος για να γυρίσουν στα σπίτια τους δεν είναι η συκοφαντία, η προβοκάτσια και τα δακρυγόνα.
Αν οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μαζική δυσαρέσκεια δεν φταίνε οι ερωτώμενοι ούτε οι δημοσκόποι. Και ο τρόπος για να ανατραπεί το αρνητικό κλίμα δεν είναι η εξύβριση των πολιτών, ο μαζικός εκφοβισμός και τα εκβιαστικά διλήμματα.
Καθήκον των πολιτικών είναι να αφουγκραστούν τη βούληση των πολιτών και να μετατρέψουν τις λαϊκές αντιδράσεις σε διαπραγματευτικό όπλο ενάντια στις αχαλίνωτες ορέξεις των κερδοσκόπων και τις αυθάδεις συμπεριφορές των ευρωπαίων γραφειοκρατών.
Η πλατείες δεν είναι ο κακόφημος χώρος αλλά η κονίστρα της πολιτικής.
Ο λαός δεν είναι ο εχθρός, είναι η μήτρα της πολιτικής εξουσίας και η πηγή της πολιτικής δύναμης.
Έχουμε κι΄άλλες φορές επισημάνει ότι οι κυβερνώντες οφείλουν να σέβονται το λαό και να πολιτεύονται με αιδώ, γιατί η αναίδεια οδηγεί στην αισχύνη και αν και αυτή ελλείπει, τότε η καταισχύνη είναι το μοιραίο επακολούθημα.
Ο νοών νοείτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου