Οι καμπάνες της 28ης Οκτωβρίου...

Δεν νοείται Δημο-κρατία χωρίς κράτος (εξουσία) στον Δήμο (λαό).

Δεν νοείται Πολιτεία με τους πολίτες στη γωνία.

Στην πατρίδα μας πάει καιρός, που η εξουσία ασκείται εν ονόματι του Λαού, αλλά στην ουσία ερήμην και εναντίον του.

Και οι πολίτες λοιδορούνται, καταδιώκονται, περιθωριοποιούνται. Τυπική πανηγυρική επισημοποίηση του παραγκωνισμού του λαού υπήρξε το τελετουργικό σκηνικό των παρελάσεων της 28^ης Οκτωβρίου, με την αλγεινή εικόνα των επισήμων στις εξέδρες και του πλήθους όχι απέναντι τους, αλλά κάπου μακριά στο βάθος. Σε απόσταση «ασφαλείας» και με την παρεμβολή δυνάμεων καταστολής για παν ενδεχόμενο.

Πρώτη φορά στη μεταπολίτευση οι τελετάρχες σχεδίασαν παρελάσεις όπου στην ουσία επίσημοι και λαός όχι από κοινού, αλλά ο καθένας ξεχωριστά θα τιμούσαν την Εθνική επέτειο. Συμπίπτοντας χρονικά, αλλά όχι τοπικά.

Τι σόϊ Πολιτεία είναι λοιπόν αυτή, όπου η πολιτική ηγεσία δεν βρίσκεται σε διαλεκτική, αλλά σε φοβική σχέση με τους πολίτες και επιμένει να στήνεται μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς και να καμώνεται , πως δεν συμβαίνει τίποτε.

Ο σπείρων ανέμους θερίζει θυέλλας. Δεν είναι απλά ότι στον οικονομικό τομέα με άλλο πρόγραμμα εξελέγη η κυβέρνηση και άλλα εφαρμόζει. Ας δεχθούμε καλόπιστα ότι άλλα περίμενε και άλλα βρήκε.

Όμως στους άλλους τομείς, που δεν απαιτούν καμία δαπάνη, αλλά μόνο πολιτική βούληση τι δικαιολογία υπάρχει;

Τι δικαιολογία υπάρχει για το κουκούλωμα των σκανδάλων. Γιατί με κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις ,ολιγωρίες και κωλυσιεργίες οι λυμεώνες του Δημόσιου πλούτου, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την εθνική δυσπραγία, παραμένουν άθικτοι και εξακολουθούν να «τρώνε εις υγείαν των κορόϊδων»;

Γιατί κατανέμονται τόσο άδικα τα φορολογικά βάρη;

Γιατί αντιμετωπίζονται με τόση «ευαισθησία» οι γιγαντιαίοι φοροφυγάδες; Όχι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που συνθλίβονται στις μυλόπετρες πρωτοφανών οικονομικών αντιξοοτήτων. Οι άλλοι οι μεγαλοκαρχαρίες, οι μεγαλομεσάζοντες, αυτοί που το προϊόν μαύρων εν πολλοίς συναλλαγών αφέθηκαν να το αποθησαυρίσουν ασφαλώς σε τράπεζες της αλλοδαπής. Την ίδια στιγμή, που άνεργοι απειλούνται με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος και άφραγκοι μικροοφειλέτες με αυτόφωρο για πέντε χιλιάδες ευρώ.

Αυτά είναι που έχουν καταστήσει αναξιόπιστο το πολιτικό προσωπικό και έχουν φαρμακώσει τους πολίτες με το αίσθημα της αδικίας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά επί μήνες η κοινωνία εισπράττει την αφόρητη αλαζονεία πλειάδας μελών της Κυβέρνησης, που δεν χάνει ευκαιρία να την καθυβρίζει να την λοιδορεί, να την εμπαίζει. Να επιχειρεί να την ενοχοποιήσει για ατοπήματα, που δεν της αναλογούν. Να προσπαθεί να στρέψει την μια ομάδα εναντίον της άλλης καλλιεργώντας συστηματικά ένα φασίζοντα εγκληματικό «κοινωνικό αυτοματισμό».

Και τέλος να της «κουνάει το δάκτυλο», ως τιμητής και όχι ως υπεύθυνος πολιτικός.

Εμείς είχαμε επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι στη Δημοκρατία, όταν απουσιάζει ή αιδώς και η αισχύνη, επακολουθεί η καταισχύνη.

Ο ίδιος ο κύριος Ρέππας ως Υπουργός μεταφορών είχε επισημάνει στους συναδέλφους του ότι δεν πρέπει να κουνούν το δάκτυλο στους πολίτες, γιατί τότε εκείνοι θα τους επιστρέψουν την χειρονομία ως πέντε δάκτυλα…

Τώρα βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον συμβάντων που είχαν προβλεφθεί και ένα βήμα μπροστά από εξ ίσου προβλέψιμες καταστάσεις, που η ίδια η ιστορία μας δεν επιτρέπει αυταπάτες.

Γιατί μπορεί να έχουν αυξηθεί δραματικά οι αυτοκτονίες το τελευταίο διάστημα, αλλά είναι βέβαιο ότι δέκα εκατομμύρια πληθυσμού, που οδηγούνται στην εξαθλίωση και την απόγνωση δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να αυτοκτονήσουν ομαδικά….

Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα άκούειν ακουέτω…

ΕΥΡΩΖΩΝΗ : Το ντόμινο ξεκίνησε…

Την προδιαγεγραμμένη ήττα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας στον ανταγωνισμό της με το Φίλιππο το Μακεδόνα, ο συντηρητικός αλλά οξυδερκής ρήτορας Δημοσθένης απέδιδε σε ένα κατά την γνώμη του καθοριστικό συγκριτικό μειονέκτημα. Ο Φίλιππος ήταν ο ίδιος «και στρατηγός και δεσπότης και ταμίας», ενώ οι Αθηναίοι είχαν πολυπληθή πολιτειακά όργανα, που αποφάσιζαν πλειοψηφικά έπειτα από επίπονες συνεδριάσεις και μακροσκελείς αντεγκλήσεις .

Έτσι εκείνος μπορούσε να αποφασίζει και να δρα ακαριαία, ενώ οι Αθηναίοι χρειάζονταν πολύ χρόνο για να καταλήξουν σε απόφαση και ακόμη περισσότερο για να οργανώσουν και να ξεκινήσουν, οποιαδήποτε δράση.

Αυτό περίπου είναι και το σημερινό πρόβλημα της Ευρωζώνης στην ανηλεή μάχη της με τα διεθνή κερδοσκοπικά συμφέροντα, όπου οι Οίκοι Αξιολόγησης είναι και αξιολογητές, και διαμορφωτές οικονομικού κλίματος και διαχειριστές θηριωδών κερδοσκοπικών κεφαλαίων.

Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα μιας απόφασης, που λήφθηκε ούτως ή άλλως καθυστερημένα στις 21 Ιουλίου και μέχρι να εγκριθεί από τα εθνικά Κοινοβούλια κρίθηκε ήδη απρόσφορη.

Είναι δε σφόδρα πιθανό ότι και η νέα απόφαση, κινδυνεύει να έχει την ίδια τύχη. Γιατί οι κερδοσκόποι δρουν ακαριαία, σιωπηλά και απρόβλεπτα, ενώ οι Ευρωπαίοι φλυαρούν, παλινωδούν και είναι απολύτως προβλέψιμοι.

Οι πολιτικές προσωπικότητες, που συνέλαβαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχαν από την αρχή προδιαγράψει την ανάγκη της πλήρους οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Οι ηγετίσκοι, που τους διαδέχθηκαν (κυρίως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι), οπαδοί της ιδέας «κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη», βολεύτηκαν με ένα παρδαλό οικονομικό μόρφωμα, το οποίο θα εξασφάλιζε την απομύζηση των χωρών της περιφέρειας από τις βιομηχανικές χώρες της κεντρικής Ευρώπης (Γαλλία- Γερμανία). Πολιτικοί μικρού βεληνεκούς, με κοντόφθαλμο ορίζοντα στα όρια της προσωπικής κυβερνητικής τους θητείας, αρκούντο στην πρόσκαιρη ενδυνάμωση της εθνικής τους οικονομίας, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η σχετική οικονομική ευμάρεια των ψηφοφόρων τους, αδιαφορώντας για το απώτερο μέλλον. Έτσι η ΕΕ και αργότερα η Ευρωζώνη μεθοδεύθηκε συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης κυρίως των Γερμανικών και δευτερευόντως των Γαλλικών συμφερόντων. Με πολιτικούς θεσμούς (Ευρωκοινοβούλιο) για το θεαθήναι και με μια υδροκέφαλη γραφειοκρατία από μανδαρίνους απολύτως «συνεργάσιμους» με την Γερμανική Κυβέρνηση. Οι εξαντλητικές δήθεν αυστηρές προδιαγραφές, είχαν κατά βάση σαν στόχο να αποκλείσουν τις χώρες της περιφέρειας από την παραγωγή προϊόντων, που ενδιέφεραν την Γερμανική βιομηχανία, ενώ μια πλημμυρίδα από οδηγίες και ντιρεκτίβες καθιστούσαν διακοσμητικά τα εθνικά κοινοβούλια και απλούς διαμεσολαβητές τις τοπικές κυβερνήσεις.

Η στρεβλή αυτή εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε σαν αποτέλεσμα την οικονομική αποψίλωση των περιφερειακών κρατών και σήμερα πλέον, σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης, την συνολική περιαγωγή της σε ένα πλήρες αδιέξοδο.

Ένα κούρεμα 20% των ελληνικών ομολόγων θα σήμαινε «ανάσταση» για τους κερδοσκόπους, οι οποίοι έχουν αγοράσει τοξικά ομόλογα στο 45% της αξίας τους και θα τα αντήλασσαν με νέα εγγυημένα στο 80% της ονομαστικής τιμής. Από την άλλη ένα κούρεμα 60% θα ήταν το τέλειο «πάρτι» των κατόχων CDS, γιατί θα ήταν απίθανο να μη χαρακτηρισθεί μονομερής χρεωκοπία. Επομένως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο οι κερδοσκόποι ανταμείβονται για άλλη μια φορά και με το παραπάνω.

Με το 50% κούρεμα, που είναι δήθεν «συμφωνημένο» με τους τραπεζίτες, οι πανικόβλητοι ηγέτες της Ευρωζώνης ευελπιστούν ότι θα αποφύγουν το πιστωτικό γεγονός και θα γλιτώσουν από την ολική καταστροφή. Οι ελπίδες τους δυστυχώς στερούνται ουσιαστικής βασιμότητας.

Κατ’ αρχήν προς το παρόν η «συμφωνία» δεν έχει γίνει με όλους τους τραπεζίτες, αλλά μόνο με κάποιους που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν. Ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος, πώς τελικά θα συμπεριφερθούν οι κατ’ ιδίαν τράπεζες και κυρίως πώς θα αξιολογήσουν το «κούρεμα» οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης, όταν μάλιστα είναι κοινό μυστικό ότι η συναίνεση του Κου Νταλάρα αποσπάσθηκε υπό την πίεση εκβιαστικών διλημμάτων, που του ετέθησαν από τον Γαλλογερμανικό άξονα.

Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος το έχουν σχεδόν όλες οι εθνικές οικονομίες της Ευρώπης, οι οποίες εμφανίζουν όλο και εντονότερα την ίδια παθολογική συμπεριφορά.

Στην πραγματικότητα η Ευρωζώνη είναι ένα σαπιοκάραβο γεμάτο τρύπες, εκ των οποίων η Ελλάδα είναι η μικρότερη, με πολλούς ανόητους «καπεταναίους», πλήρωμα (λαοί) στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και περικυκλωμένο από «πειρατές»(διεθνείς κερδοσκόπους).

Με τις χθεσινές ημιτελείς αποφάσεις τους, μετακυλύουν χρονικά το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά μάλλον επιταχύνουν την συνολική επιδείνωση του προβλήματος της Ευρωζώνης για μερικούς πολύ απλούς λόγους.

Οι κερδοσκόποι έλαβαν πλέον το αδιαμφισβήτητο μήνυμα, ότι τα συστημικά προβλήματα της Ευρώπης, (δυσκαμψία στη λήψη των αποφάσεων, αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή, έλλειψη ρευστότητος, συνολική υφεσιακή τροχιά, τραπεζικό χάος ) παραμένουν στο ακέραιο.

Εχουν λοιπόν κάθε λόγο να συνεχίσουν ακάθεκτοι τις επιθέσεις τους σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της ευρωζώνης. Η εξέλιξη της Ελλάδος αποτελεί γι’ αυτούς ασφαλή συνταγή για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να οργανώσουν την τακτική τους εναντίον των επόμενων στόχων. Επομένως οι υπόλοιπες χώρες θα έχουν την ίδια τύχη, αφού οι οικονομίες τους δεν είναι σε καλύτερη μοίρα και οι επιθέσεις των κερδοσκόπων εναντίον τους θα ενταθούν.

Η κατ’ αρχήν συμφωνία αυξήσεως της «δυνάμεως πειρός» του προσωρινού μηχανισμού στήριξης (EFSF) στο ένα τρις ευρώ με μόχλευση, αποτελεί προς το παρόν λεκτικό πυροτέχνημα στερούμενο οποιασδήποτε ουσιαστικής οικονομικής σοβαρότητας. Απλώς επιβεβαιώνει ότι ακόμη και οι υποτιθέμενοι οικονομικά ισχυροί της Ευρώπης πάσχουν από τραγική έλλειψη χρημάτων. Και όσο καθυστερεί η εξεύρεσή τους από τρίτες χώρες, τόσο περισσότερο θα εδραιώνεται η πεποίθηση στους κερδοσκόπους, ότι έχουν να κάνουν με «τζάμπα ψευτόμαγκες».

Η Ελλάδα είναι πλέον ή βέβαιο ότι θα κατρακυλήσει σε μεγαλύτερη ύφεση και συνεπώς σε μεγαλύτερη αδυναμία μειώσεως των ελλειμμάτων και εξυπηρετήσεως των χρεών της.

Σε ελάχιστο χρόνο λοιπόν και αυτές οι αποφάσεις θα αποδειχθούν αλυσιτελείς και μία μία οι χώρες της Ευρωζώνης μηδέ της Γαλλίας και της Γερμανίας εξαιρουμένης θα υποχρεωθούν να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου.

Όσο για τις σημερινές ηγεσίες και τους θλιβερούς Κοινοτικούς γραφειοκράτες πολύ σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωπες με πρωτοφανείς λαϊκές αντιδράσεις, που θα είναι αδύνατο να διαχειριστούν με τα παραδοσιακά επικοινωνιακά μέσα.

Παραμύθια Γκεμπελικής προελεύσεως...

Στην προηγούμενη ανάρτησή μας ασχοληθήκαμε με την αξιολόγηση του άρθρου των τριών Υπουργών (Διαμαντοπούλου, Λοβέρδου, Ραγκούση).

Αφήσαμε ασχολίαστη, όχι τυχαία, μια πρόταση, χαρακτηριστική της στρεβλής αντίληψης της Κυβέρνησης σχετικά με την αιτία της εθνικής μας κακοδαιμονίας.

Γράφουν λοιπόν και ισχυριζόνται οι τρείς εκλαμπρότατοι στο περισπόυδαστο άρθρο τους:

«Επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν ως "κοινωνικές κατακτήσεις", ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε "τα σπασμένα". Ευθύνες γι' αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι! Ηρθε, όμως, τώρα η ώρα της πληρωμής αλόγιστων "κατακτήσεων"».

Πρόκειται για μια πιο ήπια εκδοχή της Παγκάλιας διατύπωσης «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Το κακό όμως είναι ότι αυτή η αντίληψη, που επί δύο χρόνια αποτελεί τον πυρήνα της συνολικής κυβερνητικής επικοινωνιακής τακτικής και αναπαράγεται από το σύνολο περίπου των ΜΜΕ δεν έχει Ελληνική καταγωγή.

Είναι απλώς το κακέκτυπο της εμετικής Γκεμπελικής προπαγάνδας, που ξεκίνησε από τα μαύρα προπαγανδιστικά χαλκεία του Βερολίνου, προωθήθηκε από γνωστές κίτρινες φυλλάδες της Γερμανίας, επιμόλυνε τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ και κατέληξε να υιοθετηθεί άκριτα από την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά και όλους εκείνους, που πράγματι ευθύνονται για την καταλήστευση του τόπου.

Πρόκειται για ένα κατάπτυστο προπαγανδιστικό μύθο με προφανή στόχο να δημιουργήσει κοινωνικές ενοχές και να διευκολύνει την διάχυση των ευθυνών για τεράστια σκάνδαλα, αλλά κυρίως για να συσκοτίσει την πραγματική αιτία της οικονομικής κατάστασης και να πείσει τις λαϊκές μάζες να υποστούν θυσίες, που ουδόλως τους αναλογούν.

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι αυτός ο μύθος, που παρουσιάζει ως μοναδική αιτία του κακού τον τεμπέλη και αντιπαραγωγικό Έλληνα, ο οποίος επί χρόνια διήγε τρυφηλό βίο καταναλώνοντας ασύστολα δανεικά χρήματα, αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται ένα ολόκληρο οικοδόμημα οικονομικών μέτρων και θεσμικών ρυθμίσεων προς βλάβη των εθνικών και εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων.

Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με την Βέρμαχτ επιχειρεί να το επιτύχει με πολυεθνικές τύπου Ζήμενς, διατηρώντας σε πλήρη λειτουργία και δεόντως εκσυγχρονισμένο το σύστημα προπαγάνδας του μακαρίτη Γκέμπελς.

Ο κος Σόϊμπλε και η κα Μέρκελ δεν παραλείπουν πλέον σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους να απαιτούν την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας. Ο Αντικαγκελάριος κος Ρέσλερ δίνει οδηγίες για την κατάτμηση της χώρας σε οικονομικές ζώνες κομμένες στα μέτρα των Γερμανών επιχειρηματιών. Παρ’ όλα αυτά οι Έλληνες Υπουργοί επιμένουν να ισχυρίζονται ότι η αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι η κακή μας διαγωγή και όχι οι Γερμανικές μεθοδεύσεις για την κατάκτηση "ζωτικού χώρου" (Lebensraum) σε πλήρη αρμονία με τις στοχεύσεις του Γ΄Ράϊχ.

Αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση του μέσου Ευρωπαίου πολίτη, μηδέ των Γερμανών πολιτών εξαιρουμένων, ότι για την οικονομική κρίση δεν φταίει σε καμία περίπτωση ο Έλληνας , αλλά οι τράπεζες οι χρηματοπιστωτικές φούσκες και η αδυναμία των πολιτικών να θέσουν κανόνες και να ελέγξουν τη διεθνή κερδοσκοπία.

Αποτελεί κοινή αντίληψη όλων των οικονομολόγων, που σέβονται τον εαυτό τους ότι η κρίση στην ευρωζώνη, αλλά και το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι αποτελεί συστημικό πρόβλημα τεραστίου μεγέθους, όπου τα επί μέρους κράτη και ιδίως τα κράτη του Ευρωπαϊκού νότου δεν είναι η γενεσιουργός του αιτία, αλλά τα τραγικά θύματα.

Δεν έχει απομείνει κανείς που να μην αντιλαμβάνεται ότι το ευρώ υπήρξε το εγκληματικό εργαλείο μέσω του οποίου η Γερμανία απορρόφησε τον παραγόμενο πλούτο του ευρωπαϊκού νότου, συνεπικουρούμενη από ληστρικές πολυεθνικές γερμανικές εταιρίες, οι οποίες φρόντιζαν για τη συστηματική διαφθορά του πολιτικού και διοικητικού προσωπικού των χωρών στις οποίες δραστηριοποιούντο.

Και όμως σήμερα, που ακόμη και η ίδια η Γερμανική προπαγάνδα αλλάζει πλεύση υπό το φως δημοσκοπήσεων, που καταδεικνύουν την απόρριψη του ελεεινού μύθου από την συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών ψηφοφόρων, υπάρχουν ακόμη εν Ελλάδι σημαίνοντες παράγοντες της πολιτικής (και της δημοσιογραφίας), που επιμένουν να υποστηρίζουν αυτές τις άκρως ανθελληνικές ανοησίες.

Επιρρίπτουν ανύπαρκτες ευθύνες στους πολίτες, ενώ τηρούν συστηματικά «αιδήμονα» σιωπή για τα οικονομικά σκάνδαλα επιφανών μελών της «συντεχνίας» τους, τα οποία ενώ εισήλθαν περίπου «ξυπόλυτα» στην πολιτική, κατάφεραν σε σύντομο χρόνο να αποκτήσουν αμύθητα περιουσιακά στοιχεία.

Κρίμα….

Η όλοι θα νικήσουμε ή όλοι θα … πεθάνετε….(!)

Η δημοκρατία, που στήθηκε μετά την πτώση της στρατιωτικής Χούντας, η Ελληνική Δημοκρατία της μεταπολίτευσης, στηρίχθηκε σε τρείς πυλώνες άμεσης έκφρασης της κοινωνικής συμμετοχής.:

Το Κοινοβούλιο, που προϋποθέτει την δημοκρατική λειτουργία κομμάτων, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Στα χρόνια που ακολούθησαν επεκράτησε η αντίληψη ότι τα κόμματα δεν χρειάζονται ιδεολογικό πλαίσιο, δεν έχουν ανάγκη από αρχές και στρατηγικά προγράμματα. Είναι απλοί πολιτικοί μηχανισμοί με μοναδικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Στόχος, που αγιάζει τα μέσα, ακόμη και την ακατάσχετη ψευδολογία ή την πάσης φύσεως διαπλοκή με οικονομικά και λοιπά συμφέροντα.

Έτσι το κοινοβούλιο ελέω «κομματικής πειθαρχίας», κατάντησε βιοτεχνία νόμων κυβερνητικής σκοπιμότητας και «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για κάθε είδους φαυλότητα διακυβέρνησης.

Η Τοπική αυτοδιοίκηση, που ξεκίνησε με γνώμονα την αποκέντρωση, καταργήθηκε κυριολεκτικά με την επιστροφή στον απόλυτο συγκεντρωτισμό του «Καλλικράτη».

Όσο για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αφού εκμαυλίσθηκαν συστηματικά τώρα λοιδορούνται, συκοφαντούνται και οδεύουν προς οριστική κατάργηση.

Αυτονόητη κατάληξη αυτής της αποδόμησης των πυλώνων της Δημοκρατίας είναι το εξουσιαστικό εξάμβλωμα, που ασκεί διακυβέρνηση στον τόπο από το 2004 και εντεύθεν.

Και βέβαια θα σπεύσουν να ρωτήσουν οι διάφοροι καλοθελητές: Άραγε πρίν το 2004 όλα ήταν καλώς καμωμένα;Προφανώς όχι. Υπήρχαν όμως κόμματα με διακριτό ιδεολογικό προσανατολισμό, με όραμα για το μέλλον της Ελλάδας, με ξεκάθαρη στρατηγική στόχευση και σοβαρά πολιτικά προγράμματα. Εν πάση περιπτώσει η χώρα ετύγχανε αξιοπρεπούς κυριαρχίας και οι πολίτες αξιοπρεπούς διαβίωσης. Μετά το 2004 ξεκίνησε η απόλυτη εξαχρείωση της πολιτικής και η απόλυτη εξαθλίωση των πολιτών. Αυτή είναι η αλήθεια.Και αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να συσκοτισθεί ούτε από τις συκοφαντίες, ούτε από τους συμψηφισμούς, ούτε από τις δήθεν αυτοκριτικές διαπλεκόμενων πολιτικών, οικονομικών και δημοσιογραφικών κύκλων.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον αλυσιτελής η ακατάσχετη δηλωσιομανία και η μανιώδης αρθρογραφία, στην οποία επιδίδονται διάφοροι σημαίνοντες πολιτικοί, παραμελώντας τον ουσιαστικό τους ρόλο και επιχειρώντας να παίξουν άλλοτε ρόλο πολιτικού σχολιαστή και άλλοτε ρόλο τιμητή της κοινωνίας.

Κατακλύζονται από χθες, ως μη όφειλαν, τα ΜΜΕ από το κοινό άρθρο τριών Υπουργών, οι οποίοι επιχειρούν μια μονόπλευρη ανάδειξη κρατικών δυσλειτουργιών, θεσμικών ελλειμμάτων και κοινωνικών αδυναμιών, ως οι ίδιοι να ήσαν εξωτικοί διεθνείς αναλυτές και να μην είχαν καμία προσωπική ανάμειξη στην πολιτική και δη την διακυβέρνηση της χώρας κατά την τελευταία εικοσαετία.

Καταγγέλλουν οι τρείς Εξοχότατοι τον συντεχνιασμό (νεολογισμός). Παραλείπουν βέβαια να αναφερθούν στην συντεχνία της πολιτικής ελίτ, η οποία αποτελεί την μήτρα όλων των υπολοίπων συντεχνιών και η οποία εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως τέτοια, θεωρώντας το κράτος και το δημόσιο κορβανά ως οικογενειακό της τσιφλίκι. Κυρίως δε παραλείπουν να γνωστοποιήσουν ποιο ακριβώς μοντέλο εργασιακής εκπροσώπησης προτείνουν στη θέση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που επιδιώκουν να καταργήσουν. Διότι όλοι συμφωνούν στην καταδίκη του «κορπορατισμού», όμως από τη φύση του κάθε σωματείο αποτελεί δημιούργημα κάποιας «μειοψηφίας», που ονειρεύεται να αποκτήσει συλλογική ισχύ και «αποτελεσματικό δυναμισμό». Η σωματειακή οργάνωση όμως είναι η πεμπτουσία του ανθρώπινου δικαιώματος του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι. Η λύση λοιπόν δεν μπορεί να είναι η κατάργηση της σωματειακής οργάνωσης των κοινωνών, όπως έκανε η χούντα των συνταγματαρχών, που άφησε μόνο σε λειτουργία τους εθνικοτοπικούς συνδέσμους. Η λύση είναι η υγιής λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και κυρίως των κυβερνήσεων, που εκτρέπονται στην καλλιέργεια του «κορπορατισμού».

Πέραν τούτου όμως αξίζει τον κόπο να επισημάνουμε ότι στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ούτε συντεχνίες, ούτε κορπορατισμός. Υπάρχουν σωματεία, συνδικαλιστικές οργανώσεις και στην χειρότερη περίπτωση ομάδες πίεσης (λόμπυ). Η χρήση των όρου «συντεχνία», που αποτελεί μεσαιωνικό μόρφωμα επαγγελματικής αλληλεγγύης και ο «κορπορατισμός», που επινοήθηκε ως μέσο εκτόνωσης των κοινωνικών αντιδράσεων σε φασιστικά καθεστώτα, αποτελούν αδόκιμη επιλογή των τριών αρθρογράφων για προφανείς προπαγανδιστικούς λόγους.

Είναι όμως πολιτικά ανόητος αυτός ο αυθαίρετος παραλληλισμός διότι προσιδιάζει σε ακροδεξιά αντίληψη για δύο πολύ απλούς λόγους:

Πρώτον διότι τα σωματεία, ο συνδικαλισμός, ακόμη και τα λόμπυ, που λειτουργούν κατά κόρον στις ΗΠΑ, είναι θεμελιώδεις δημοκρατικοί θεσμοί, που κανείς πολιτικός στη δημοκρατική Δύση, όσο συντηρητικός και αν είναι, δεν διανοήθηκε να προτείνει τη διάλυσή τους. Δεύτερον διότι αν πράγματι αντί συνδικαλισμού υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα κορπορατισμός ή συντεχνίες, τότε αυτή η Κυβέρνηση στην οποία πρωτοστατούν οι τρείς επιφανείς πολιτικοί έχει περιάγει την χώρα σε καθεστώς φασισμού ή Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Εξ άλλου θα έπρεπε να αντιλαμβάνονται, ότι αυτοί που χρησιμοποιούν κατά κόρον κατά την τελευταία διετία τον κοινωνικό αυτοματισμό ως μέσο διαχείρισης των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι σε αντιλαϊκά μέτρα είναι οι απόλυτοι ηθικοί αυτουργοί του όποιου πιθανού κορπορατισμού αφρόνως και αδοκίμως αφορίζουν.

Ας μη γελιόμαστε. Όσοι καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό προκαλούν νομοτελειακά την εμφάνιση συμπτωμάτων «κορπορατισμού». Από την άλλη δε κοινωνικός αυτοματισμός και «κορπορατισμός» είναι αμφότερα εργαλεία μαζικής διαχείρισης ολοκληρωτικής εμπνεύσεως και εφαρμογής.

Κατά τα λοιπά οι θρηνωδίες περί απεργιών, αναστατώσεων, κλειστών δρόμων, λιμανιών κεντρικών καταστημάτων, σχολείων, κινδύνων δημόσιας υγείας, κ.λ.π φαντάζουν κροκοδείλια δάκρυα, όταν ακούγονται από τρείς Υπουργούς εκ των οποίων ο ένας φρόντισε να αφήσει τα σχολεία χωρίς βιβλία και τα πανεπιστήμια χωρίς διοικητικές αρμοδιότητες, ο άλλος προωθεί την εμπορευματοποίηση της υγείας διά της υποβαθμίσεως των προσφερομένων δημοσίων σχετικών υπηρεσιών και ο τρίτος κατεδάφισε την τοπική αυτοδιοίκηση καταργώντας την αποκέντρωση και βάζοντας στη θέση της τον ακραίο συγκεντρωτισμό. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.

Παρομοίως βαθειά συντηρητικές στην κατεύθυνση του κοινωνικού αυτοματισμού και υπερβαίνουσες τη δημοκρατική δεοντολογία κινούνται και οι παραινέσεις προς την «σιωπηλή πλειοψηφία» να «πάρει την κατάσταση στα χέρια της», όπως και η παρότρυνση στους δικαστές και την αστυνομία να υπερασπιστούν την έννομη τάξη. Η πρόταση : «Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της» είναι εξαιρετικά επικίνδυνη στην παρούσα συγκυρία. Γιατί ισοδυναμεί με κάλεσμα σε εμφύλιο πόλεμο, αφού το άθροισμα των επαγγελματικών ομάδων, που ενοχοποιούνται ως «συντεχνίες» και των ραγδαίως εξαθλιούμενων κατώτερων οικονομικών στρωμάτων, που συγκροτούν διάφορα κινήματα («αγανακτισμένο»ι, «δεν πληρώνω κ.λ.π») αποτελούν ήδη ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας με τάση και χαρακτηριστικά πλειοψηφικού ρεύματος.

Όπως πολύ επικίνδυνη είναι και η παρατακτική αναφορά σε κομματικά, συντεχνιακά αλλά και Ιδεολογικά συμφέροντα. Πως άραγε ορίζονται αυτά τα «ιδεολογικά συμφέροντα»; Και τι ακριβώς οραματίζονται τα τρία επίλεκτα πολιτικά στελέχη; Κόμματα ιδεολογικά ανερμάτιστα και κοινωνίες κινούμενες στον αστερισμό της απόλυτης ατομικής ιδιοτέλειας;

Σε πλήρη διάσταση εξ’ άλλου με την κοινή αίσθηση βρίσκεται η άποψη ότι «Εχθροί της κοινωνίας, σήμερα, είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός και οι καθυστερήσεις». Δυστυχώς για τους συγγραφείς του υπουργικού άρθρου η ίδια η κοινωνία, μηδέ της περιπόθητης «σιωπηλής πλειοψηφίας» εξαιρουμένης, πιστεύει πλέον ακράδαντα ότι εχθρός της είναι η ασύστολη πολιτική ψευδολογία, η κοινωνική αναλγησία, η αλαζονεία, η ατιμωρησία όχι των κατατρεγμένων, αλλά των φαύλων υπουργών και των διαφόρων λοιπών λυμεώνων του δημοσίου πλούτου, η διαπλοκή και η άνευ όρων παράδοση της χώρας στις βουλιμικές ορέξεις των δανειστών της.

Η ανέξοδη δήθεν αυτοκριτική, που παραλείπει να αναφερθεί στα χάλια της παρούσης κυβερνητικής περιόδου και περιορίζεται στην κατασυκοφάντηση προηγούμενων Πασοκικών κυβερνήσεων προβάλλει απύθμενα φαρισαϊκή.

Οι δε δασκαλίστικες νουθεσίες του τύπου «πρέπει να γίνει σαφές σε όλους πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», ακούγονται περίπου ως παραδοξολογίες, όταν κάποιοι εννοούν τη δικαιοσύνη ως εργαλείο επιβολής αντιλαϊκών μέτρων κατά παραβίαση του ίδιου του Συντάγματος, προωθούν ένα πρωτότυπο δημοσιονομικό εξορθολογισμό, ο οποίος συνίσταται στην φορολογική εξόντωση των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων και αντιλαμβάνονται ως «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις» την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, την επιβολή εισιτηρίου στα δημόσια νοσοκομεία και την επαναφορά του συγκεντρωτισμού στην κατ’ ευφημισμόν τοπική αυτοδιοίκηση.

Τέλος η εναγώνια όσο και απειλητική κραυγή «ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί» απευθυνόμενη σε μια κοινωνία, που βουλιάζει κάτω από το βάρος υπέρογκων μονόπλευρων φορολογικών επιβαρύνσεων την ίδια στιγμή, που παραμένουν στο απυρόβλητο πρωταγωνιστές οικονομικών σκανδάλων, μεγαλοκαταθέτες των ξένων τραπεζών και επιφανείς φοροφυγάδες, εισπράττεται ως μήνυμα ότι πρέπει να βουλιάξει η Ελλάδα για να σωθούν οι λίγοι και εκλεκτοί τραπεζίτες μετά των φίλων τους πολιτικών παραγόντων και λοιπών παραδοσιακώς διαπλεκομένων.

Όπως ως ανέκδοτο ακούγεται και η οδηγία ότι « όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία», όταν είναι παγκοίνως γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια μεθοδεύθηκε συστηματικά η κατεδάφιση του κόμματος και η απομάκρυνση κάθε υγιούς στοιχείου από τις κομματικές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να έχει απομείνει μόνο μια κυβερνητική καμαρίλα και μια αξιοθρήνητη κοινοβουλευτική ομάδα ξεκομμένη από την κοινωνία χωρίς ουσιαστική αναφορά στο εκλογικό σώμα, που αισθάνεται εξαπατημένο.

Συμπέρασμα:

Το άρθρο δεν έχει σίγουρα καμία σχέση με τον σοσιαλισμό (όπως ατυχώς επιγράφεται το κόμμα στο οποίο ανήκουν οι τρείς Υπουργοί), δεν έχει καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία (όπως μάλλον αυτοπροσδιορίζονται), αποκλίνει δε επικίνδυνα από την δημοκρατία αποπνέοντας ένα βαθύ συντηρητισμό, όπως παραπάνω αναλύσαμε.

Ο συντηρητισμός αυτός δεν βοηθά την κυβέρνηση στην παρούσα φάση και σίγουρα επιταχύνει την πολιτική αποστασιοποίηση των αρθρογράφων από την κοινωνία, μια κοινωνία που όσο περισσότερο πένεται και βάλλεται, τόσο περισσότερο ροζοσπαστικοποιείται και στρέφεται νομοτελειακά προς τα αριστερά.

Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι, για λόγους που θα έχουμε την ευκαιρία να αναφερθούμε στις επόμενες μέρες, με το άρθρο αυτό αποκαλύπτεται ότι επίλεκτα στελέχη της κυβέρνησης ενώ επιδίδονται σε μια απεραντολογική καταγραφή της υποτιθέμενης Ελληνικής κοινωνικής και διοικητικής παθογένειας, φαίνεται να αγνοούν τις πραγματικές αιτίες της σημερινής μας κακοδαιμονίας, να μην έχουν αίσθηση της κοσμογονικής καταιγίδας που εκτυλίσσεται στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ή ενδεχομένως να επιχειρούν σκοπίμως να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση…