Φαίνεται ότι εκτός από τα εθνικά, κοινωνικά, επιχειρηματικά δράματα, η οικονομική κρίση δημιούργησε και προσωπικά αδιέξοδα κατεδαφίζοντας υψηλού επιπέδου πολιτικές καριέρες και διαψεύδοντες μεγάλες προσδοκίες, που οικοδομήθηκαν με περισσή φροντίδα τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.
Μια γενιά πολιτικών, που στην πλειοψηφία τους χρησιμοποίησαν σαν εφαλτήριο τα ΜΜΕ, πάτησαν στην πλάτη λαϊκών αγωνιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου και σχεδίασαν την σταδιοδρομία τους με βάση τις προδιαγραφές της Λέσχης Μπίλντερπεγκ και του διεθνούς Τραπεζο-Χρηματιστηριακού κατεστημένου, έρχονται αντιμέτωποι με την δεινή και αδυσώπητη πραγματικότητα.
Όταν στις τελευταίες εκλογές επανήλθε θριαμβευτικά στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ με δέκα μονάδες διαφορά από την ΝΔ, δεν ήταν τόσο οι Bostonians «κηπουροί», που έκαναν μεγαλεπήβολα όνειρα για το μέλλον. Όντας αλεξιπτωτιστές στην πολιτική σκηνή της χώρας γνώριζαν ότι ο πολιτικός τους ορίζοντας τελείωνε στα όρια της Πρωθυπουργίας του φίλου τους Πρωθυπουργού και συνεπώς δεν εδικαιούντο μακροπρόθεσμων προσωπικών σχεδιασμών. Εκείνοι που στην κυριολεξία έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας, θεωρώντας ότι για την επόμενη δεκαετία ανοιγόταν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρόν για την επιτυχία των ατομικών τους στρατηγικών στοχεύσεων, ήταν κυρίως οι μωροφιλόδοξοι δελφίνοι.
Δύο μόλις χρόνια μετά βιώνουν απρόσμενα την ολική καταστροφή της πολιτικής τους καριέρας, που πετραδάκι-πετραδάκι έκτιζαν επί δύο και πλέον συναπτές δεκαετίες.
Στην αρχή τυφλωμένοι από το πάθος για εξουσία έκαναν το λάθος να πιστεύουν ότι η κρίση θα κατέλυε μια ώρα αρχύτερα το πολιτικό κεφάλαιο του κου Παπανδρέου και ότι εκείνοι θα τον διαδέχονταν αβρόχοις ποσίν, ως σωτήρες διαχειριστές του χρέους.
Τώρα όμως αντιλαμβάνονται την πικρή πραγματικότητα. Τα αντιλαϊκά μέτρα, που εφαρμόζουν τους καθιστούν λαομίσητους. Και το χειρότερο από όλα διαισθάνονται ότι όσο πιο λαομίσητοι τόσο πιο αποδιοπομπαίοι από τις «πολυπολιτισμικές» λέσχες και τα Ευρωπαϊκά σαλόνια καταντούν.
Φαίνεται ότι η επαγγελματική τους συντριβή οδηγεί σε κατάσταση τρομώδους πανικού με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν έντονα συμπτώματα αυταρχισμού και συνεχούς νευρικής υπερέντασης.
Αυταρχισμός πού ξεκινά με τη καταδίωξη οποιουδήποτε ασκεί κριτική και φθάνει μέχρι την εξώθηση της αστυνομίας σε όργιο τυφλής βίας εναντίον μαθητών, ειρηνικών διαδηλωτών και μεροκαματιάρηδων φωτορεπόρτερ.
Νευρική κρίση, που εκδηλώνεται είτε με μελαγχολική αυτοαπομόνωση, είτε με αντιφατική λογοδιάρροια, είτε με συνομωσιολογικές φαντασιώσεις, είτε με εκρήξεις θυμού κατά πάντων και για ασήμαντες αφορμές.
Έτσι η ερώτηση ενός βουλευτή για την πρόοδο της προσπάθειας δίωξης των μεγάλων φοροφυγάδων αποτελεί, ως μη όφειλε, βάση διαπληκτισμού.
Η καθυστέρηση δικαστικού λειτουργού περί την έκδοση μιας απόφασης, συνιστά λόγο πειθαρχικού ελέγχου, αλλά και απειλής διώξεως από το Σ.Δ.Ο.Ε.
Πρώην λαλίστατοι Υπουργοί, γέννημα θρέμμα των τηλεοπτικών παραθύρων, έχουν επιβάλλει οικειοθελώς στον εαυτό τους το επιτίμιον της σιωπής, απόδειξη ότι βρίσκονται σε κατάθλιψη είτε διότι η δράση τους είναι καταστροφική και αντιδημοφιλής, είτε γιατί δεν έχουν να παρουσιάσουν έργο. Στον αντίποδα άλλοι υψηλού κόστους και μηδενικού έργου, όπως ο «μαζί τα φάγανε» (με τους φίλους του), εκτρέπονται σε μια ακατάσχετη φλυαρία, με την οποία περίπου υπονομεύουν όσους στήριζαν και αναιρούν όσα υποστήριζαν.
Την μια μέρα υποψιάζονται ότι οι συνάδελφοί και σύντροφοί τους συνωμοτούν εντός των τειχών και επιτίθενται εναντίον εαυτών και αλλήλων. Την επιούσα υποπτεύονται ότι οι διάφορες δεινοπαθούσες επαγγελματικές ομάδες υποκινούνται από αντεθνικά κέντρα και στέλνουν την αστυνομία να τις τσακίσει.
Η μεταπολίτευση προϊόν των αγώνων ενός ολόκληρου λαού και μιας υπερήφανης νεολαίας με υψηλό αίσθημα ιστορικής ευθύνης και αδούλωτο φρόνημα, πρόσφερε μια στέρεα δημοκρατική βάση για οικοδόμηση νέων και καθολική ανανέωση παλαιών κομματικών σχηματισμών. Αυτή υπήρξε, όπως αποδείχθηκε, μια εξαιρετική ευκαιρία για μια στρατιά πολιτικών τρωκτικών, που τρύπωσαν με ευκολία στα νεοσύστατα κόμματα και με μαεστρία αναρριχήθηκαν στα ανώτερα κλιμάκια, παραγκωνίζοντας αδίστακτα αυτούς που είχαν ματώσει για να τα οικοδομήσουν.
Με αποκλειστικό γνώμονα την προσωπική επαγγελματική τους ανέλιξη κατάφεραν να μετατρέψουν τους πολιτικούς φορείς σε ιδεολογικά αποστεωμένους μηχανισμούς κατάληψης της εξουσίας.
Σήμερα εισπράττουν τα επίχειρα της ιδεολογικής τους γύμνιας.
Χωρίς ιδεολογικό έρμα το ΠΑΣΟΚ κατήντησε ακυβέρνητο σκάφος, που παραπαίει στη διεθνή καταιγίδα.
Καθ’ όμοιον λόγο το στελεχιακό του δυναμικό στερούμενο αρχών και οραμάτων υποβαθμίσθηκε σε ρόλο αναλώσιμου εκτελεστή αντικοινωνικών αποστολών με πλησιέστατη ημερομηνία λήξεως.
Μικρόνοες, κοντόφθαλμοι και κυρίως ιδεολογικά ανερμάτιστοι εισπράττουν τα επίχειρα του ιδιοτελούς πολιτικού τους οπορτουνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου