Δεν νοείται Δημο-κρατία χωρίς κράτος (εξουσία) στον Δήμο (λαό).
Δεν νοείται Πολιτεία με τους πολίτες στη γωνία.
Στην πατρίδα μας πάει καιρός, που η εξουσία ασκείται εν ονόματι του Λαού, αλλά στην ουσία ερήμην και εναντίον του.
Και οι πολίτες λοιδορούνται, καταδιώκονται, περιθωριοποιούνται. Τυπική πανηγυρική επισημοποίηση του παραγκωνισμού του λαού υπήρξε το τελετουργικό σκηνικό των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου, με την αλγεινή εικόνα των επισήμων στις εξέδρες και του πλήθους όχι απέναντι τους, αλλά κάπου μακριά στο βάθος. Σε απόσταση «ασφαλείας» και με την παρεμβολή δυνάμεων καταστολής για παν ενδεχόμενο.
Πρώτη φορά στη μεταπολίτευση οι τελετάρχες σχεδίασαν παρελάσεις όπου στην ουσία επίσημοι και λαός όχι από κοινού, αλλά ο καθένας ξεχωριστά θα τιμούσαν την Εθνική επέτειο. Συμπίπτοντας χρονικά, αλλά όχι τοπικά.
Τι σόϊ Πολιτεία είναι λοιπόν αυτή, όπου η πολιτική ηγεσία δεν βρίσκεται σε διαλεκτική, αλλά σε φοβική σχέση με τους πολίτες και επιμένει να στήνεται μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς και να καμώνεται , πως δεν συμβαίνει τίποτε.
Ο σπείρων ανέμους θερίζει θυέλλας. Δεν είναι απλά ότι στον οικονομικό τομέα με άλλο πρόγραμμα εξελέγη η κυβέρνηση και άλλα εφαρμόζει. Ας δεχθούμε καλόπιστα ότι άλλα περίμενε και άλλα βρήκε.
Όμως στους άλλους τομείς, που δεν απαιτούν καμία δαπάνη, αλλά μόνο πολιτική βούληση τι δικαιολογία υπάρχει;
Τι δικαιολογία υπάρχει για το κουκούλωμα των σκανδάλων. Γιατί με κοινοβουλευτικές μεθοδεύσεις ,ολιγωρίες και κωλυσιεργίες οι λυμεώνες του Δημόσιου πλούτου, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την εθνική δυσπραγία, παραμένουν άθικτοι και εξακολουθούν να «τρώνε εις υγείαν των κορόϊδων»;
Γιατί κατανέμονται τόσο άδικα τα φορολογικά βάρη;
Γιατί αντιμετωπίζονται με τόση «ευαισθησία» οι γιγαντιαίοι φοροφυγάδες; Όχι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που συνθλίβονται στις μυλόπετρες πρωτοφανών οικονομικών αντιξοοτήτων. Οι άλλοι οι μεγαλοκαρχαρίες, οι μεγαλομεσάζοντες, αυτοί που το προϊόν μαύρων εν πολλοίς συναλλαγών αφέθηκαν να το αποθησαυρίσουν ασφαλώς σε τράπεζες της αλλοδαπής. Την ίδια στιγμή, που άνεργοι απειλούνται με διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος και άφραγκοι μικροοφειλέτες με αυτόφωρο για πέντε χιλιάδες ευρώ.
Αυτά είναι που έχουν καταστήσει αναξιόπιστο το πολιτικό προσωπικό και έχουν φαρμακώσει τους πολίτες με το αίσθημα της αδικίας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά επί μήνες η κοινωνία εισπράττει την αφόρητη αλαζονεία πλειάδας μελών της Κυβέρνησης, που δεν χάνει ευκαιρία να την καθυβρίζει να την λοιδορεί, να την εμπαίζει. Να επιχειρεί να την ενοχοποιήσει για ατοπήματα, που δεν της αναλογούν. Να προσπαθεί να στρέψει την μια ομάδα εναντίον της άλλης καλλιεργώντας συστηματικά ένα φασίζοντα εγκληματικό «κοινωνικό αυτοματισμό».
Και τέλος να της «κουνάει το δάκτυλο», ως τιμητής και όχι ως υπεύθυνος πολιτικός.
Εμείς είχαμε επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι στη Δημοκρατία, όταν απουσιάζει ή αιδώς και η αισχύνη, επακολουθεί η καταισχύνη.
Ο ίδιος ο κύριος Ρέππας ως Υπουργός μεταφορών είχε επισημάνει στους συναδέλφους του ότι δεν πρέπει να κουνούν το δάκτυλο στους πολίτες, γιατί τότε εκείνοι θα τους επιστρέψουν την χειρονομία ως πέντε δάκτυλα…
Τώρα βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον συμβάντων που είχαν προβλεφθεί και ένα βήμα μπροστά από εξ ίσου προβλέψιμες καταστάσεις, που η ίδια η ιστορία μας δεν επιτρέπει αυταπάτες.
Γιατί μπορεί να έχουν αυξηθεί δραματικά οι αυτοκτονίες το τελευταίο διάστημα, αλλά είναι βέβαιο ότι δέκα εκατομμύρια πληθυσμού, που οδηγούνται στην εξαθλίωση και την απόγνωση δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να αυτοκτονήσουν ομαδικά….
Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα άκούειν ακουέτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου