Το κακόγουστο παραμυθάκι ότι για τη χρεωκοπία της Ελλάδας φταίει ένας οκνηρός και σπάταλος λαός, που δεν εργαζόταν αρκετά, διασκέδαζε πολύ και κατανάλωνε υπερβολικά με δανεικά χρήματα και τώρα ήρθε η ώρα να τιμωρηθεί, έχει πλέον ξεφτίσει.
Οι Παραμυθάδες (πολιτικοί και τραπεζίτες) βλέπουν πλέον με τρόμο ότι δεν μπορούν να το επαναλάβουν για τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς, που αντιμετωπίζουν παρόμοια οικονομική κατάρρευση. Και αν το πούνε σ’ αυτούς, δεν θα μπορέσουν να το «ταΐσουν» στους Γάλλους και τους Γερμανούς εργαζόμενους και συνταξιούχους, που ήδη έχουν μπει στη λίστα της Ευρωπαϊκής φτωχοποίησης.
Σίγουρα όμως είναι αδύνατον να το πλασάρουν στους Αμερικανούς πολίτες, που προς διάψευση των περί του αντιθέτου μύθων αποδεικνύονται το τελευταίο διάστημα, πολύ πιο ώριμοι και πολύ περισσότερο πολιτικά συνειδητοποιημένοι από τους κατοίκους της γηραιάς ηπείρου.
Ξεκίνησε σαν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα μερικών εκατοντάδων ανθρώπων και εξελίσσεται γρήγορα σε ένα οργανωμένο κίνημα. Ξεκίνησε σαν ένα περιορισμένο τοπικό γεγονός με την συμβολική ονομασία «Occupy Wall Street» και τώρα έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα ως ένα παλλαϊκό κίνημα «Occupy». Το τελευταίο Σαββατοκύριακο 70 Αμερικανικές μεγαλουπόλεις και πάνω από 600 κοινότητες προσχώρησαν στο κίνημα διαμαρτυρίας.
Πρόκειται άραγε για πολιτική δραστηριότητα;
Σίγουρα όχι. Πολιτικό υπήρξε πριν από τρία χρόνια το κίνημα, που στήριξε την υποψηφιότητα του Προέδρου Ομπάμα με κεντρικό σύνθημα «αλλαγή» (change). Σήμερα το κίνημα, που αναπτύσσεται με σύνθημα «Occupy» έχει πλέον έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Οι άνθρωποι, που συμμετέχουν σ’ αυτό δεν ζητούν να αλλάξουν την πολιτική σκηνή. Ζητούν να αλλάξουν την κοινωνία και τους κανόνες ή μάλλον τις παθογένειες που την διέπουν.
Προφανώς δεν στρέφονται ενάντια στην Αμερικανική Δημοκρατία, προφανώς δεν είναι λιγότερο πατριώτες.
Θεωρούν όμως, πολύ σωστά, ότι η Αμερικανική Δημοκρατία είναι πρώτα από όλα οι άνθρωποι της και μετά οι τράπεζες και οι πολυεθνικές εταιρίες της.
Οι απλοί άνθρωποι, που έφτιαξαν το Αμερικανικό θαύμα, ελπίζοντας να ζήσουν το Αμερικανικό όνειρο, αλλά αντ’ αυτού βιώνουν ένα καθημερινό εφιάλτη.
Ζητούν λοιπόν μερίδιο από τον πλούτο, που έφτιαξαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους. Ζητούν κοινωνική δικαιοσύνη.
Τον Οκτώβριο του 2008 σε ανάρτησή μας με τίτλο Golden boys και Media children, επισημαίναμε ότι Οικονομικοί και Πολιτικοί παράγοντες συνεργάσθηκαν αρμονικά τα προηγούμενα χρόνια και έτσι ευθύνονται αλληλεγγύως και εις ολόκληρο για την τωρινή οικονομική κρίση.
Οι Αμερικανοί πολίτες φαίνεται ότι το έχουν συνειδητοποιήσει απολύτως.
Έτσι δεν περιμένουν παθητικά να τους λύσουν το πρόβλημα αυτοί που το δημιούργησαν.
Αποφασίζουν να πάρουν την τύχη τους, την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Γι’ αυτό δεν επιλέγουν σαν όνομα ένα ουσιαστικό όπως η λέξη αλλαγή (change), αλλά προτιμούν ένα ενεργητικό ρήμα («Occupy») για να προσδιορίσουν το κίνημά τους. To «Occupy» υποδηλώνει ότι δεν εναποθέτουμε πια τις ελπίδες μας στους πολιτικούς και τους οικονομολόγους για να μας ικανοποιήσουν τα αυτονόητα αιτήματά μας, αλλά «καταλαμβάνουμε» την Αμερική για να την αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Κανείς άλλος δεν μπορεί να σώσει την κοινωνία από τον κακό της εαυτό παρά μόνο η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της, που αποφασίζει να πρωταγωνιστήσει στο σχεδιασμό του παρόντος και του μέλλοντός της.
Αυτό είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα, που εκπέμπει αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή η Μητροπολιτική Δημοκρατία στην Παγκόσμια Κοινότητα, στις υπόλοιπες δημοκρατικές κοινωνίες του πλανήτη, που δοκιμάζονται από τις ίδιες κοινωνικές αδικίες, τις ίδιες οικονομικές αθλιότητες των λίγων εις βάρος των πολλών.
Και το τεράστιο ερώτημα είναι: Αν οι Αμερικανοί πολίτες προσπαθούν να απαλλαγούν από τις δικές τους Αμερικανικές εταιρίες, γιατί θα πρέπει εμείς να γίνουμε θύματα της αχαλίνωτης απληστίας ξένων πολυεθνικών εταιριών; Γιατί θα πρέπει να πεθάνουν οι έντιμοι και εργατικοί πολίτες, που παρήγαν τον εθνικό πλούτο αυτής της χώρας για να μείνουν ανέπαφοι οι Banksters, οι καταχραστές του Δημοσίου και οι συνεργάτες τους φοροφυγάδες;
Εξ ίσου σπουδαίο όμως είναι και το παράδειγμα προς μίμηση, που πρόσφερε ο Δήμαρχος του Λος Άντζελες στους εντός και εκτός ΗΠΑ ομολόγους του, όταν στη διάρκεια νεροποντής βγήκε και μοίρασε αδιάβροχα στους διαδηλωτές.
Ας το λάβει υπ’ όψιν του ο δικός μας Δήμαρχος Αθηναίων και οι αξιοθρήνητοι πολιτικοί, που δεν χάνουν ευκαιρία να βιαιοπραγούν μέσω της αστυνομίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών, αποδεικνυόμενοι ανάξιοι της γηραιότερης πλανητικής Δημοκρατίας.
** "Είμαι νέος, είμαι απένταρος και μάχομαι για το Αμερικανικό όνειρο", γράφει η επιγραφή στο πεζοδρόμιο της φωτογραφίας, που δανεισθήκαμε από την washingtontimes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου