Την προδιαγεγραμμένη ήττα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας στον ανταγωνισμό της με το Φίλιππο το Μακεδόνα, ο συντηρητικός αλλά οξυδερκής ρήτορας Δημοσθένης απέδιδε σε ένα κατά την γνώμη του καθοριστικό συγκριτικό μειονέκτημα. Ο Φίλιππος ήταν ο ίδιος «και στρατηγός και δεσπότης και ταμίας», ενώ οι Αθηναίοι είχαν πολυπληθή πολιτειακά όργανα, που αποφάσιζαν πλειοψηφικά έπειτα από επίπονες συνεδριάσεις και μακροσκελείς αντεγκλήσεις .
Έτσι εκείνος μπορούσε να αποφασίζει και να δρα ακαριαία, ενώ οι Αθηναίοι χρειάζονταν πολύ χρόνο για να καταλήξουν σε απόφαση και ακόμη περισσότερο για να οργανώσουν και να ξεκινήσουν, οποιαδήποτε δράση.
Αυτό περίπου είναι και το σημερινό πρόβλημα της Ευρωζώνης στην ανηλεή μάχη της με τα διεθνή κερδοσκοπικά συμφέροντα, όπου οι Οίκοι Αξιολόγησης είναι και αξιολογητές, και διαμορφωτές οικονομικού κλίματος και διαχειριστές θηριωδών κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα μιας απόφασης, που λήφθηκε ούτως ή άλλως καθυστερημένα στις 21 Ιουλίου και μέχρι να εγκριθεί από τα εθνικά Κοινοβούλια κρίθηκε ήδη απρόσφορη.
Είναι δε σφόδρα πιθανό ότι και η νέα απόφαση, κινδυνεύει να έχει την ίδια τύχη. Γιατί οι κερδοσκόποι δρουν ακαριαία, σιωπηλά και απρόβλεπτα, ενώ οι Ευρωπαίοι φλυαρούν, παλινωδούν και είναι απολύτως προβλέψιμοι.
Οι πολιτικές προσωπικότητες, που συνέλαβαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχαν από την αρχή προδιαγράψει την ανάγκη της πλήρους οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Οι ηγετίσκοι, που τους διαδέχθηκαν (κυρίως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι), οπαδοί της ιδέας «κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη», βολεύτηκαν με ένα παρδαλό οικονομικό μόρφωμα, το οποίο θα εξασφάλιζε την απομύζηση των χωρών της περιφέρειας από τις βιομηχανικές χώρες της κεντρικής Ευρώπης (Γαλλία- Γερμανία). Πολιτικοί μικρού βεληνεκούς, με κοντόφθαλμο ορίζοντα στα όρια της προσωπικής κυβερνητικής τους θητείας, αρκούντο στην πρόσκαιρη ενδυνάμωση της εθνικής τους οικονομίας, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η σχετική οικονομική ευμάρεια των ψηφοφόρων τους, αδιαφορώντας για το απώτερο μέλλον. Έτσι η ΕΕ και αργότερα η Ευρωζώνη μεθοδεύθηκε συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης κυρίως των Γερμανικών και δευτερευόντως των Γαλλικών συμφερόντων. Με πολιτικούς θεσμούς (Ευρωκοινοβούλιο) για το θεαθήναι και με μια υδροκέφαλη γραφειοκρατία από μανδαρίνους απολύτως «συνεργάσιμους» με την Γερμανική Κυβέρνηση. Οι εξαντλητικές δήθεν αυστηρές προδιαγραφές, είχαν κατά βάση σαν στόχο να αποκλείσουν τις χώρες της περιφέρειας από την παραγωγή προϊόντων, που ενδιέφεραν την Γερμανική βιομηχανία, ενώ μια πλημμυρίδα από οδηγίες και ντιρεκτίβες καθιστούσαν διακοσμητικά τα εθνικά κοινοβούλια και απλούς διαμεσολαβητές τις τοπικές κυβερνήσεις.
Η στρεβλή αυτή εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε σαν αποτέλεσμα την οικονομική αποψίλωση των περιφερειακών κρατών και σήμερα πλέον, σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης, την συνολική περιαγωγή της σε ένα πλήρες αδιέξοδο.
Ένα κούρεμα 20% των ελληνικών ομολόγων θα σήμαινε «ανάσταση» για τους κερδοσκόπους, οι οποίοι έχουν αγοράσει τοξικά ομόλογα στο 45% της αξίας τους και θα τα αντήλασσαν με νέα εγγυημένα στο 80% της ονομαστικής τιμής. Από την άλλη ένα κούρεμα 60% θα ήταν το τέλειο «πάρτι» των κατόχων CDS, γιατί θα ήταν απίθανο να μη χαρακτηρισθεί μονομερής χρεωκοπία. Επομένως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο οι κερδοσκόποι ανταμείβονται για άλλη μια φορά και με το παραπάνω.
Με το 50% κούρεμα, που είναι δήθεν «συμφωνημένο» με τους τραπεζίτες, οι πανικόβλητοι ηγέτες της Ευρωζώνης ευελπιστούν ότι θα αποφύγουν το πιστωτικό γεγονός και θα γλιτώσουν από την ολική καταστροφή. Οι ελπίδες τους δυστυχώς στερούνται ουσιαστικής βασιμότητας.
Κατ’ αρχήν προς το παρόν η «συμφωνία» δεν έχει γίνει με όλους τους τραπεζίτες, αλλά μόνο με κάποιους που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν. Ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος, πώς τελικά θα συμπεριφερθούν οι κατ’ ιδίαν τράπεζες και κυρίως πώς θα αξιολογήσουν το «κούρεμα» οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης, όταν μάλιστα είναι κοινό μυστικό ότι η συναίνεση του Κου Νταλάρα αποσπάσθηκε υπό την πίεση εκβιαστικών διλημμάτων, που του ετέθησαν από τον Γαλλογερμανικό άξονα.
Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος το έχουν σχεδόν όλες οι εθνικές οικονομίες της Ευρώπης, οι οποίες εμφανίζουν όλο και εντονότερα την ίδια παθολογική συμπεριφορά.
Στην πραγματικότητα η Ευρωζώνη είναι ένα σαπιοκάραβο γεμάτο τρύπες, εκ των οποίων η Ελλάδα είναι η μικρότερη, με πολλούς ανόητους «καπεταναίους», πλήρωμα (λαοί) στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και περικυκλωμένο από «πειρατές»(διεθνείς κερδοσκόπους).
Με τις χθεσινές ημιτελείς αποφάσεις τους, μετακυλύουν χρονικά το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά μάλλον επιταχύνουν την συνολική επιδείνωση του προβλήματος της Ευρωζώνης για μερικούς πολύ απλούς λόγους.
Οι κερδοσκόποι έλαβαν πλέον το αδιαμφισβήτητο μήνυμα, ότι τα συστημικά προβλήματα της Ευρώπης, (δυσκαμψία στη λήψη των αποφάσεων, αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή, έλλειψη ρευστότητος, συνολική υφεσιακή τροχιά, τραπεζικό χάος ) παραμένουν στο ακέραιο.
Εχουν λοιπόν κάθε λόγο να συνεχίσουν ακάθεκτοι τις επιθέσεις τους σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της ευρωζώνης. Η εξέλιξη της Ελλάδος αποτελεί γι’ αυτούς ασφαλή συνταγή για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να οργανώσουν την τακτική τους εναντίον των επόμενων στόχων. Επομένως οι υπόλοιπες χώρες θα έχουν την ίδια τύχη, αφού οι οικονομίες τους δεν είναι σε καλύτερη μοίρα και οι επιθέσεις των κερδοσκόπων εναντίον τους θα ενταθούν.
Η κατ’ αρχήν συμφωνία αυξήσεως της «δυνάμεως πειρός» του προσωρινού μηχανισμού στήριξης (EFSF) στο ένα τρις ευρώ με μόχλευση, αποτελεί προς το παρόν λεκτικό πυροτέχνημα στερούμενο οποιασδήποτε ουσιαστικής οικονομικής σοβαρότητας. Απλώς επιβεβαιώνει ότι ακόμη και οι υποτιθέμενοι οικονομικά ισχυροί της Ευρώπης πάσχουν από τραγική έλλειψη χρημάτων. Και όσο καθυστερεί η εξεύρεσή τους από τρίτες χώρες, τόσο περισσότερο θα εδραιώνεται η πεποίθηση στους κερδοσκόπους, ότι έχουν να κάνουν με «τζάμπα ψευτόμαγκες».
Η Ελλάδα είναι πλέον ή βέβαιο ότι θα κατρακυλήσει σε μεγαλύτερη ύφεση και συνεπώς σε μεγαλύτερη αδυναμία μειώσεως των ελλειμμάτων και εξυπηρετήσεως των χρεών της.
Σε ελάχιστο χρόνο λοιπόν και αυτές οι αποφάσεις θα αποδειχθούν αλυσιτελείς και μία μία οι χώρες της Ευρωζώνης μηδέ της Γαλλίας και της Γερμανίας εξαιρουμένης θα υποχρεωθούν να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου.
Όσο για τις σημερινές ηγεσίες και τους θλιβερούς Κοινοτικούς γραφειοκράτες πολύ σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωπες με πρωτοφανείς λαϊκές αντιδράσεις, που θα είναι αδύνατο να διαχειριστούν με τα παραδοσιακά επικοινωνιακά μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου