Το τραίνο της συνεργασίας θα ξεκινήσει έστω και χωρίς μηχανοδηγό.

Υπάρχουν ηγετικά στελέχη στο ΠΑΣΟΚ καθώς και στα λοιπά αριστερά κόμματα, που δεν επιθυμούν την συνεργασία για λόγους προσωπικού μικροσυμφέροντος.
Τα στελέχη αυτά φοβούνται ότι ευρύτερη συνεργασία θα οδηγούσε στον υποσκελισμό τους από αξιολογότερους πολιτικούς του άλλου κόμματος.
Για παράδειγμα μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αναγκαστικά θα έδινε κάποια υπουργεία στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα ότι κάποιοι πρωτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ θα έχαναν την δυνατότητα υπουργοποίησης.
Αντίστοιχα ένας συνασπισμός κομμάτων απαιτεί την αναγνώριση κοινού αρχηγού, που φυσιολογικά σαν τέτοιος αναδεικνύεται ο αρχηγός του αντικειμενικά μεγαλύτερου κόμματος. Έτσι ο κ. Αλαβάνος αλλά και το περί αυτόν επιτελείο θα έχανε την πρωτοκαθεδρία στον χώρο του.
Και ως γνωστόν «κάλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη».
Αυτός είναι ένας πολύ απλός λόγος για τον οποίο στελέχη και των δύο χώρων αντιδρούν λυσσαλέα στην ιδέα της συνεργασίας και ακόμα και όταν για το θεαθήναι κάνουν δηλώσεις υπέρ αυτής, το κάνουν σε τέτοιο χρόνο ή με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν μάλλον το κάψιμο του θέματος παρά την προώθησή του.
Σ΄όλους αυτούς τους κατά τα άλλα ευφυείς εγκεφάλους με τις μωροφιλόδοξες προσωπικές στρατηγικές τους διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια:
Η άνευ προηγουμένου παγκόσμια οικονομική κρίση και η ραγδαία επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας θα οδηγήσει αναγκαστικά σε εξαθλίωση τεράστιες μάζες του πληθυσμού και σε αβάσταχτη δυσπραγία τα ευρύτερα λεγόμενα μεσαία στρώματα.
Οι συνθήκες αυτές θα οδηγήσουν νομοτελειακά στην αριστεροποίηση των λαϊκών μαζών, που δεν θα διστάσουν να προσπεράσουν πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες δεν θα μπορέσουν να αντιληφθούν εγκαίρως τα μηνύματα των καιρών.
Εξ άλλου το μέγεθος των προβλημάτων και της περίπου ολικής καταστροφής, που θα αφήσει πίσω της η παρούσα Κυβέρνηση θα απαιτήσει τεράστιο πολιτικό δυναμικό και κυρίως εξαιρετικά αποθέματα πολιτικής αξιοπιστίας, που κανένα κόμμα από μόνο του δεν διαθέτει.
Έτσι λοιπόν η συνεργασία όχι απλά των αριστερών, αλλά του συνόλου των ριζοσπαστικοποιημένων πολιτών είναι ιστορικά αναπόφευκτη.
Αυτοί είναι και οι λόγοι, που είναι νομοτελειακά καταδικασμένοι να κινηθούν στα όρια της φαιδρότητας και οι όποιες προσπάθειες δημιουργίας νέου κόμματος του λεγόμενου μεσαίου χώρου μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.
Ποιος αλήθεια μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά ότι τα δομικά προβλήματα του διεθνούς οικονομικού συστήματος, που μάταια προσπαθούν απεγνωσμένα να επιλύσουν οι μεγαλύτεροι οικονομικοί και πολιτικοί εγκέφαλοι του πλανήτη, θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει ο κ. Τατούλης συνεργαζόμενος με τον κ. Πάγκαλο;
Το τραίνο της συνεργασίας έχει ήδη ξεκινήσει και έχει σίγουρα πορεία προς τα αριστερά.
Έστω και χωρίς μηχανοδηγό.
Η για να είμαστε πιο σωστοί έστω και χωρίς επαγγελματία μηχανοδηγό.
Οι δημοσκοπήσεις το διαμηνύουν.
Οι νοούντες νοήτωσαν και ας τρέξουν να το προλάβουν.

Βατοπεδινά καμώματα.

Για ποιο λόγο άραγε ένας μοναχός μπορεί να αισθανθεί την ανάγκη να επικοινωνήσει με το χριστεπώνυμο πλήρωμα δυο φορές μέσα σε διάστημα λίγων ημερών;

Πόσο ταιριαστά με την ιδιότητά του μπορεί να είναι τα τηλεοπτικά διαγγέλματα και οι συνεντεύξεις στις εφημερίδες;

Ποια ψυχική τρικυμία τον ωθεί να απευθυνθεί στους έλληνες πολίτες μέσω Νέας Υόρκης;

Γιατί ο λόγος του αντί να διδάσκει, σκανδαλίζει. Αντί να αποτελεί ομολογία ορθοδόξου πίστεως, αποτελεί απολογία ανορθόδοξων δραστηριοτήτων;

Τους πρώτους κανόνες του μοναχισμού έθεσε ο ίδιος ο Ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας όταν προέτρεπε τους οπαδούς του να απαρνηθούν τα εγκόσμια, τις οικογένειές τους, ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό και με μοναδική τους αποσκευή τον προσωπικό τους σταυρό να ακολουθήσουν τα βήματά του.

Έτσι λοιπόν εξ ορισμού ο μοναχισμός είναι πρώτα από όλα αναχωρητισμός.

Αυτή καθεαυτή η έννοια του μοναχισμού είναι σύμφυτη με τον αναχωρητισμό. Δεν αρκεί ο μοναχός να ζει μόνος, όπως υποδηλώνει η ονομασία του. Οφείλει κυρίως να αναχωρήσει. Να εγκαταλείψει τον κόσμο και κατά συνέπεια να απαλλαγεί από κάθε κοσμική μέριμνα.

Και τούτο είναι επιβεβλημένο ακόμη και εάν κατά παρέκκλιση και κατ΄ οικονομία επιλέγει το κοινοβιακό σύστημα.

Η δεύτερη εντολή, ο σταυρός, είναι ο ασκητισμός. Δεν αρκεί ο μοναχός να αναχωρήσει. Οφείλει να άρει τον «σταυρόν αυτού». Και ο σταυρός αυτός είναι ακριβώς η επίμοχθη, καθημερινή διά βίου άσκηση.

Σε τι όμως οφείλει να συνίσταται αυτή η άσκηση;

Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο τρίτος κανών: «Ακολουθήτω μοι».

Η άσκηση του μοναχού οφείλει να έχει ένα και μοναδικό στόχο: Την επίμονη και απερίσπαστη πορεία προς τον Κύριο.

Είναι λοιπόν αυτονοήτως άσκηση πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως σωματική σύμφωνα με το πρότυπο ζωής και διδασκαλίας Του.

Η μίμηση και η συντριπτική προσπάθεια ομοίωσης προς το Πρότυπο είναι η πεμπτουσία, αλλά και η μόνη οδός της ασκήσεως του μοναχού.

Είναι λοιπόν επιτρεπτή για τον μοναχό η ενασχόληση με οποιουδήποτε είδους κοσμικό επάγγελμα;

Μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον. Η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής. Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής.( Ματθ. στ΄ 34)

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρανόησης. Η οδηγία είναι σαφής. Τίποτε πέραν της ελάχιστης ημερήσιας διατροφικής μερίδας δεν είναι επιτρεπτό. Κάθε μέριμνα για τον προσπορισμό υλικών αγαθών, που θα εξασφάλιζαν το επίγειο μέλλον, απλώς επιβαρύνει την σημερινή ημέρα με την κακία των επόμενων ημερών.

Πως λοιπόν μπορεί κανείς να αυτοαποκαλείται μοναχός και να δηλώνει ξεδιάντροπα, ότι χρειάζεται 300 εκατομμύρια ευρώ για να ανακαινίσει το αναχωρητήριο του. Όταν θρασύτατα παραδέχεται ότι η συντροφία του αποτελείται από οικονομολόγους, νομικούς και ξενοδοχουπαλλήλους.

Και ότι, ως αρχιμανδρίτης, τους οικονομολόγους κατηύθυνε στην επενδυτική αξιοποίηση του μοναστηριακού χρυσίου.

Τους νομικούς στην επινόηση περίπλοκων «νομότυπων» διαδικασιών προς ιδιοποίηση δημοσίων κτημάτων, ακόμη και διά της εκδιώξεως φτωχών γεωργών.

Τους δε ξενοδοχοϋπαλλήλους κατέστησε θλιβερές θεραπαινίδες υψηλών προσώπων με στόχο την εξυπηρέτηση μιας ατελεύτητης βουλιμικής φιλαργυρίας.

Είναι προφανές ότι ο τραγικός αυτός άνθρωπος δεν υπερέβη απλώς τα εσκαμμένα.

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν. Η γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά. (Ματθ. στ.΄ 24).

Με τον βίο και την πολιτεία του κατεφρόνησε τον Ένα και υποδουλώθηκε στον έτερο.

Με τα ανόητα διαγγέλματά του διεδήλωσε την εμμονή του στην «νομότυπη» και «δημοκρατική» πλην ασύμβατη με το μοναχισμό δράση του.

Και ο ταπεινός λαός αντιλήφθηκε αμέσως το μέγεθος της πτώσης και εξεγέρθηκε.

Διότι το ταπεινό χριστεπώνυμο πλήρωμα σε πείσμα των «αγίων ποιμένων του» φαίνεται ότι μελετά, κατανοεί και ενστερνίζεται τις εντολές του Ιδρυτού της εκκλησίας:

… Από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς… (Ματθ. ζ΄ 20).

Το ερώτημα είναι πόσο τις κατανοούν μεγαλόσχημοι Ιεράρχες, ο παναγιότατος Πατριάρχης, η σεβασμιοτάτη Ιερά Σύνοδος, ο σεβάσμιος ιερός κλήρος.

Πόσο τις κατανοούν και τις ενστερνίζονται οι υπόλοιποι αρχιμανδρίτες και μοναχοί του Αγίου Όρους, διότι αυτοί υποτίθεται ότι έχουν ταχθεί για να φυλάσσουν τις Θερμοπύλες της ορθόδοξης εκκλησίας.

Διότι ομοιάζει σαν να ξεχείλισε η βρωμιά και άνοιξαν τα καπάκια των υπονόμων και πλέον καθημερινά βλέπουν το φώς της δημοσιότητας καμώματα κατ΄απομίμηση των Βατοπεδινών από διάφορες μητροπόλεις της χώρας.

Θα αποφασίσουν επομένως οι εκκλησιαστικοί ταγοί να εγκαταλείψουν την εκκωφαντική σιωπή τους ή θα αφεθούν να συμπαρασυρθούν στην πτώση «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, πάντα προσμένοντας κάτι σα θάμα»;

Γρηγορείτε άγιοι πατέρες,

Απαγκιστρωθείτε επι τέλους από τα «νόμιμα» και ενεργείστε τα δέοντα….

Ο ορισμός της επικοινωνιακής γκάφας

Μόλις προχθές με αφορμή το επικοινωνιακό ναυάγιο του κ. Καραμανλή στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης και την εξ ίσου άκομψη παραίτηση του υπουργού εμπορικής ναυτιλίας επισημαίναμε:

Η άποψή μας είναι ότι οι λόγοι, που οδήγησαν σ΄ αυτήν την φαινομενικά επικοινωνιακή ιλαροτραγωδία δεν ανάγονται στην αντιληπτική ανεπάρκεια του κ. πρωθυπουργού ή στην όψιμη αδεξιότητα των πρωθυπουργικών μυστικοσυμβούλων.
Η πρόβλεψή μας είναι ότι την αλυσιτελή παραίτηση του υπουργού θα ακολουθήσουν και άλλες «καθυστερημένες» κινήσεις, και άλλες εσφαλμένες επικοινωνιακές επιλογές.

Πριν αλέκτωρ λαλήσει πέρα από το επικοινωνιακά αυτοκαταστροφικό διάγγελμα του αγίου Εφραίμ, μια νέα επικοινωνιακή γκάφα ήρθε να προστεθεί στον κατάλογο.
Η κ. Ζαχαρέα δημοσιοποίησε την απόφασή της να αποσυρθεί από την δημοσιογραφία.
Η κίνησή της αυτή, όπως και στην περίπτωση Βουλγαράκη, ήρθε κατ΄αρχήν καθυστερημένα αφού πρώτα ο κ. Πρωθυπουργός είχε προτρέξει να καλύψει το σύνολο των επαγγελματικών της δραστηριοτήτων αναπτύσσοντας τη γνωστή φεμινιστική θεωρία.
Υπό την πίεση της κοινής γνώμης η κ. Ζαχαρέα άδειασε σχεδόν αμέσως τον κ. Καραμανλή εγκαταλείποντας την εκδοτική της δραστηριότητα.
Στην συνέχεια ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος υποτιμώντας προφανώς το μέγεθος του προβλήματος, επιτέθηκε δριμύτατα στην αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορώντας την για οπισθοδρομικές αντιλήψεις και για άκρατο αντιφεμινισμό σε αντίθεση με την κυβέρνηση, που σέβεται τον ισότιμο ρόλο της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία και το δικαίωμά της να αναπτύσσει ελεύθερα την επαγγελματική της δραστηριότητα.
Όμως μετά την φωτισμένη διάλεξη του άτυχου κυβερνητικού εκπροσώπου επικολούθησε η εσπευσμένη αποχώρηση της κ. Ζαχαρέα από μια εικοσαετή επαγγελματική της σταδιοδρομία.
Αυτή καθεαυτή η καθυστερημένη κίνηση αποτελεί από μόνη της σοβαρό επικοινωνιακό σφάλμα αφού χρεώνει με μια ακόμη παλινωδία την κυβέρνηση.
Αυτό όμως, που την αναβαθμίζει από απλό σφάλμα σε απίθανη γκάφα είναι το επιχείρημα, που προέβαλε η κατά τα άλλα συμπαθής δημοσιογράφος για να δικαιολογήσει την απόφασή της.
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια η κ. Ζαχαρέα άδειασε απελπιστικά τον δυστυχή κ. Ρουσόπουλο εξηγώντας ότι οδηγήθηκε στην οδυνηρή επιλογή της προκειμένου να διασώσει την οικογενειακή της γαλήνη.
Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή ομολόγησε ότι εξαναγκάσθηκε να καταπνίξει τις δικές της φιλοδοξίες, να παραιτηθεί από τους δικούς της σχεδιασμούς, να θυσιάσει τις προσωπικές της φιλοδοξίες και να περιορισθεί στο ρόλο της χαρωπής νοικοκυρούλας για χάρη της σταδιοδρομίας του συζύγου της.
Αν όλα αυτά δεν σκιαγραφούν μια απίστευτα συντηρητική, καθαρά φαλλοκρατική και προφανέστατα αυταρχική αντίληψη για την κοινωνική θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία τότε ας μας εξηγήσει κάποιος περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Αλλά αν είναι έτσι όπως εμείς τουλάχιστον το αντιλαμβανόμαστε, τότε δεν μιλάμε απλώς για ένα επικοινωνιακό ολίσθημα.
Μιλάμε για τον ορισμό της επικοινωνιακής γκάφας, με προφανή ακαδημαϊκή χρησιμότητα στο μάθημα της εφηρμοσμένης επικοινωνιολογίας.
Νομίζω;

Το Βατοπεδινό άγος.Δαιμονικό ζιζάνιο ή καρπός θείας προνοίας;

…τω στόματι αυτών και τοις χείλεσι με τιμά,
η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ΄ εμού.
Ματθ. ιε΄8

Με αηδία και αποτροπιασμό παρακολουθεί το ορθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα, αλλά και οι πιστοί των άλλων χριστιανικών δογμάτων, ακόμη και οι αλλόθρησκοι και οι άθρησκοι εντός και εκτός Ελλάδος, τη βορβορώδη υπόθεση σφετερισμού δημοσίων εκτάσεων, που κυριαρχεί στην επικαιρότητα κατά το τελευταίο διάστημα.
Σύμφωνα με τις δημοσιοποιημένες πληροφορίες ένα ετερόκλητο πλήθος τρωκτικών συνεργάσθηκε αρμονικά στην εκτέλεση πολυδαίδαλων σατανικών μεθοδεύσεων με στόχο την αναιδή οικειοποίηση βαρύτιμων περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού λαού.
Στόχο τον οποίο μέχρι στιγμής φαίνεται να έχει πετύχει σύμφωνα με το νομικό τυπικό μιας ηθικά ανερμάτιστης διοικητικής γραφειοκρατίας.
Ο μέσος πολίτης διέρχεται εποχή ισχνών αγελάδων. Με δυσκολία πλέον πορίζεται τον άρτον τον επιούσιον. Η τραπεζική μάστιγα απειλεί να τον επαναφέρει στην εσχάτη ακτημοσύνη.
Και την ίδια στιγμή γίνεται θεατής ενός εφιαλτικού χορού χιλιάδων στρεμμάτων, ολυμπιακών κτιρίων, εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Ενός χορού οργιώδους απληστίας στον οποίο φέρονται να επιδίδονται ανενδοίαστα επιφανείς παράγοντες της κοινωνίας μας, που οικειοθελώς ανέλαβαν το τιμητικό χρέος να φυλάσσουν Θερμοπύλες, αλλά τελικώς μεταλλάχθηκαν σε εφιάλτες της Μήδων χλιδής ορεγόμενοι.
Και αυτού του αντιαισθητικού χορού ποιος φέρεται να είναι κορυφαίος ο χορευτής;
Προς δυσάρεστη έκπληξη και βαθύτατη απογοήτευση ούτε κάποιος επίγονος της Σαλώμης, ούτε έστω κάποιος τιποτένιος τελώνης.
Ένας μεγαλόσχημος αρχιμανδρίτης, ένας πνευματικός ποιμένας, ένας που αν όχι κατά χάριν, πάντως κατά θείαν οικονομίαν εχρίσθη αρχιπεριβολάρης στο περιβόλι της Παναγίας.
Καθίσταται πλέον προφανές ότι το άλας εμωράνθη.
Και ίσως αυτό είναι το κορυφαίο γεγονός, που θα αποτελέσει την σάλπιγγα αφύπνισης των υγειών δυνάμεων της κοινωνίας.
Διότι η ελληνική κοινωνία βιώνει τα τελευταία χρόνια το απάνθρωπο τέλμα μιας απίστευτης ηθικής εξαθλίωσης.
Και ο τραγικός μοναχός αποτελεί στην ουσία την νομοτελειακή κατάληξη του ταυτόσημου κοινωνικού δράματος.
Δεν είναι άλλωστε ο μόνος πρωταγωνιστής. «Αξιοσέβαστες» προσωπικότητες, πολιτικοί, νομικοί, κρατικοί λειτουργοί δραστηριοποιούνται, διασυνδέονται, συνεισφέρουν τις γνώσεις και το κύρος τους στην επίτευξη ενός τυπικά νομιμοφανούς αλλά ηθικά επαίσχυντου στόχου.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά, που διάφορα σκάνδαλα είδαν το φώς της δημοσιότητας με πρωταγωνιστές παρόμοιες, ενίοτε και τις ίδιες προσωπικότητες. Παρόλα αυτά ελληνική κοινωνία υπήρξε ανησυχητικά απαθής.
Αυτή η αρρωστημένη αδράνεια της κοινωνίας κατέστησε ίσως επιβεβλημένη την προνοιακή εμπλοκή του αρχιμανδρίτη.

Διότι ως προς το οικονομικό της μέγεθος η υπόθεση του Βατοπεδίου ίσως να μην είναι το μεγαλύτερο των σκανδάλων.
Η ηγετική παρουσία όμως του καλόγερου την κατέστησε τον κορυφαίο σκανδαλισμό.

Μπορεί και εδώ όπως και στο παρελθόν να μην καταλογισθούν ή να κουκουλωθούν νομικές αταξίες.
Η παρουσία όμως του μοναχού στοιχειοθετεί «θανάσιμα» θρησκευτικά αμαρτήματα και αναπότρεπτα παράγει απέραντη ηθική απαξία.
Και μάλιστα στο Άγιο όρος που θεωρητικά αποτελεί τον διαχρονικό μαχητικό θεματοφύλακα της ασκητικής ηθικής.
Η δράση λοιπόν του τραγικού μοναχού μπορεί να αποτελεί ένα απεχθές άγος για το Όρος.
Σε μια δεύτερη όμως ανάγνωση μπορεί να αποτελεί και μια ηχηρή σάλπιγγα, που θα συνεγείρει την κοινωνία.
Ολοι όσοι θέλουν να συγκαταλέγουν εαυτούς στις υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν απαθείς.
Διότι «ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη».
Και ουδείς πλέον μπορεί να συνεχίσει να προσποιείται ότι καθεύδει υπό τους εκκωφαντικούς ήχους της Βατοπεδινής σάλπιγγας.
ΟΙ έντιμοι πολιτικοί, οι έντιμοι δικαστές, οι έντιμοι κρατικοί λειτουργοί, οι έντιμοι δικηγόροι,
οι έντιμοι συμβολαιογράφοι, αλλά και οι δικηγορικοί σύλλογοι, οι θεολογικές σχολές, οι πανεπιστημιακοί, οι πνευματικές και πολιτιστικές δυνάμεις αυτού του τόπου, κάθε έντιμος πολίτης δεν μπορεί να αδιαφορήσει.
Και βεβαίως πλέον οφείλουν να εγείρουν το θεσμικό τους ανάστημα ο Πατριάρχης, ο Αρχιεπίσκοπος, η Σύνοδος της Ιεραρχίας, σύμπας ο κλήρος απανταχού της οικουμένης.
Και πρώτοι από όλους οφείλουν να εξαγνίσουν το άγος, που απειλεί να δυσφημίσει ανεξίτηλα το Ορος, οι ίδιοι οι αγνοί Αγιορίτες μοναχοί, διότι αν επιλέξουν να κρυφθούν πίσω από τα διαγγέλματα του μοιραίου πρωταγωνιστή της αλγεινής αυτής υπόθεσης, θα προσφέρουν κακές υπηρεσίες στο χειμαζόμενο ποίμνιο, αλλά και στο δοκιμαζόμενο Άγιο Όρος.
Ας μην παραβλέψουν ότι:

«Ουαί τω κόσμω από των σκανδάλων. Ανάγκη γαρ ελθείν τα σκάνδαλα, Πλήν ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι΄ου το σκάνδαλον έρχεται.»
Ματθ. ιη΄ 7.

Εύγε κ. Παπανδρέου!

Ανακουφιστική όχι μόνο για τους οπαδούς του αλλά πιστεύουμε για όλους τους πολίτες υπήρξε η ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο Βελλίδειο.
Η ανάπτυξη των θέσεων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για όλα τα καυτά ζητήματα, που απασχολούν τον σύγχρονο Έλληνα γεννά εύλογες ελπίδες ότι το ΠΑΣΟΚ ξαναβρίσκει την χαμένη του πολιτική ωριμότητα, ώστε να αποτελέσει και πάλι ελπιδοφόρα εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Η παράληψη εξ άλλου της παραμικρής αναφοράς στο επικοινωνιακό ατόπημα της προηγούμενης εβδομάδας, που είχε αναγάγει σε μείζον ζήτημα την λαθροχειρία στην περί συνταγματικής αναθεώρησης ψηφοφορία, μας χαροποιεί ιδιαίτερα όχι γιατί κατά κάποιο τρόπο δικαιώνει τα έντονα επικριτικά σχόλια μας. Αλλά κυρίως διότι υποδηλώνει κατανόηση του μεγέθους του ατοπήματος τόσο από τον κ. Παπανδρέου όσο και από τους επικοινωνιακούς του συμβούλους.
Αν εξαιρέσουμε το συνοφρυωμένο ύφος ενίων προσώπων της πρώτης σειράς καθισμάτων, τα επανειλημμένα και παρατεταμένα χειροκροτήματα των απλών ακροατών του επιβεβαιώνουν ότι το περιεχόμενο της ομιλίας του, αλλά και ο τρόπος παρουσίασής της ικανοποίησε απολύτως τις προσδοκίες, το αίσθημα, αλλά και την αισθητική των πολιτών.
Αν ο κ. Παπανδρέου συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και με τον ίδιο ρυθμό δεν θα αργήσουν οι δημοσκοπήσεις, που θα δίνουν προβάδισμα στο κόμμα του.
Αν μάλιστα απέναντι στις σαφείς και στοχευμένες προτάσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο κ. πρωθυπουργός επιμείνει να αντιπαραθέτει αόριστους, γενικόλογους σιβυλλικούς χρησμούς του τύπου «Ο κίνδυνος που φαινομενικά αναδεικνύεται για υποθέσεις τη σοβαρότητα των οποίων ουδέποτε υποτίμησα είναι υπαρκτός. Δεν εθελοτυφλούμε, αλλά και δεν θα γίνουν τροχοπέδη για τη συνέχιση του έργου μας», τότε πολύ γρήγορα θα απολέσει και το δημοσκοπικό πλεονέκτημα ως καταλληλότερου πρωθυπουργού.

Διότι ο πεινασμένος πολίτης αν πρόκειται να παρηγορήσει την πείνα του μόνο με λόγια προφανώς θα προτιμήσει τις σαφείς υποσχέσεις της αντιπολίτευσης από τις ασαφείς πλην όμως τρομακτικές απειλές της κυβέρνησης ότι θα συνεχίσει αταλάντευτη το «μεταρρυθμιστικό της έργο».

Ενός επικοινωνιακού σφάλματος μύρια έπονται…

Το πρώτο μάθημα που διδάσκεται κάθε μαθητευόμενος πυροσβέστης από καταβολής του πυροσβεστικού σώματος είναι ότι η φωτιά στο πρώτο λεπτό σβήνεται με ένα ποτήρι νερό. Μετά από πέντε λεπτά χρειάζονται μερικοί κουβάδες. Μετά από μια ώρα συνήθως δεν σβήνει παρά μόνο όταν δεν έχει πλέον απομείνει τίποτα άκαυτο.
Τώρα που οι φλόγες της λαϊκής οργής έχουν θεριέψει και έχουν περιζώσει από παντού την κυβέρνηση η παραίτηση του υπουργού ναυτιλίας δεν είναι πλέον αρκετή για να ανατρέψει το δυσμενές κλίμα.
Ίσως να μην είναι αρκετή για να σώσει ούτε τον ίδιο τον παραιτηθέντα υπουργό.
Στην προηγούμενή μας ανάρτηση, την ίδια στιγμή που ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος παρείχε στήριξη στο πανταχόθεν βαλλόμενο κυβερνητικό στέλεχος, γράφαμε χαρακτηριστικά: «Αν τώρα ενώ είσαι ο δημιουργός της χιονοστιβάδας (=λαϊκή αγανάκτηση) και αντί σωφρόνως να παραμερίσεις, στέκεσαι αγέρωχος και προσπαθείς να την ξορκίσεις με μύδρους μεγαλύτερης αναίδειας, τότε τόσο το χειρότερο για σένα….Πολιτικά τουλάχιστον θα είσαι ήδη «γειά σου» …
Προ της συμπλήρωσης εικοσιτετραώρου, την επόμενη μέρα πρωί πρωί, ο μοιραίος πρωθυπουργός και ο αποδιοπομπαίος υπουργός έσπευδαν να κάνουν όπως όπως αυτό, που έπρεπε να είχαν κάνει πριν ένα μήνα.
Η κίνηση ήταν απολύτως αναγκαία, αλλά εξ ίσου απολύτως μάταια εξ αιτίας της απαράδεκτης καθυστέρησης της.
Το ερώτημα, που ευλόγως τίθεται είναι γιατί κορυφαίοι πολιτικοί με τεράστια επικοινωνιακή επιδεξιότητα φέρθηκαν τόσο αδέξια στην συγκεκριμένη περίπτωση;
Γιατί έδειξαν να μην αντιλαμβάνονται εγκαίρως αυτό, που περίπου σύσσωμος ο πολιτικός και ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας συζητούσε πλέον ανοικτά σε όλα και με όλα τα μέσα;
Διεκδικώντας απλώς την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας της κοινής λογικής του κάθε πολίτη και καθόλου τον τίτλο του μεγάλου προφήτη, θα διακινδυνεύσουμε μια άποψη και μια πρόβλεψη.

Η άποψή μας είναι ότι οι λόγοι, που οδήγησαν σ΄ αυτήν την φαινομενικά επικοινωνιακή ιλαροτραγωδία δεν ανάγονται στην αντιληπτική ανεπάρκεια του κ. πρωθυπουργού ή στην όψιμη αδεξιότητα των πρωθυπουργικών μυστικοσυμβούλων.

Η πρόβλεψή μας είναι ότι την αλυσιτελή παραίτηση του υπουργού θα ακολουθήσουν και άλλες «καθυστερημένες» κινήσεις, και άλλες εσφαλμένες επικοινωνιακές επιλογές.

Έχουμε την αίσθηση ότι τέτοια θα αποδειχθεί η αγχωμένη άτακτη και προφανώς καθ΄υπαγόρευσιν υποχώρηση του εκατομμυριούχου μοναχού.
Το επικοινωνιακό σφάλμα του είναι προφανές αφού επέλεξε να δηλώσει απλώς νομιμόφρων αντί, ως όφειλε, να δηλώσει μετανοημένος…
Τόλμησε να επιπλήξει ως υπερβολικούς και ψεύτες τους επικριτές του, αντί , ως όφειλε, να εμφανισθεί συντετριμμένος και να ζητήσει ταπεινά συγχώρεση από τον ελληνικό λαό για τις ασύμβατες προς το σχήμα του δραστηριότητές του…

Απλά μαθήματα (πολιτικού)σκι για …αρχαρίους…

Κατά την έναρξη μιας χιονοστιβάδας το μόνο χρήσιμο είναι να το βάλεις στα πόδια.
Όταν η χιονοστιβάδα έχει ήδη διανύσει τη μισή πλαγιά τότε πλέον το τρέξιμο δεν μπορεί να σε σώσει.
Η έξυπνη κίνηση είναι να αποτραβηχτείς στο πλάι, ώστε να αποφύγεις το διάβα της.
Σε κάθε περίπτωση το να μπεις μπροστά και να προσπαθήσεις να τη σταματήσεις είναι η χειρότερη των επιλογών.
Για να το καταλάβεις αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ούτε παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκι, ούτε αιγοβοσκός στις Άλπεις.
Αρκεί να διαθέτεις αίσθηση της πραγματικότητας και να αφήσεις το ένστικτό σου να σε οδηγήσει.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική.
Όταν η κοινή γνώμη εξεγείρεται και η κοινωνική κατακραυγή διογκώνεται, αλίμονο στον πολιτικό, που θα προσπαθήσει να πάει κόντρα.
Διότι ελάχιστα διαφέρει η λαϊκή αγανάκτηση από την κοινή χιονοστιβάδα.
Μικρά συμβάντα, που αθροίζονται σε ανύποπτο χρόνο δημιουργούν ασυναίσθητα τις κατάλληλες συνθήκες.
Αν την προβλέψεις ενδεχομένως προλαβαίνεις να κάνεις κινήσεις αποτροπής.
Όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια ξεκινήσει τα περιθώρια στενεύουν.
Στοχευμένα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα (σε στυλ ελεγχόμενων εκρήξεων) μπορεί να έχουν παροδικά αποτελέσματα.
Ύστερα πια ο χρόνος λειτουργεί πολλαπλασιαστικά για την καταστροφική της δύναμη.
«Λαός αγριεμένος, ανταριασμένη θάλασσα», έλεγε ο Κομφούκιος, που στην εποχή του τα όρια μεταξύ θρησκείας, πολιτικής και φιλοσοφίας ήταν απολύτως συγκεχυμένα. (Σήμερα φαίνεται να είναι αρκούντως συγκεχυμένα τα όρια μεταξύ εκκλησίας, πολιτικής και επιχειρηματικότητας).
«Προσοχή. Όταν λείπει η πολιτική αιδώς, ακολουθεί νομοτελειακά η λαϊκή καταισχύνη», προειδοποιούσαμε εμείς σε κάθε ευκαιρία.
Η ένδεια και η δυσπραγία είναι οι κατάλληλες συνθήκες «πιέσεως και θερμοκρασίας».
Η πολιτική αναίδεια είναι η εναρκτήρια αβελτηρία.
Η λαϊκή καταισχύνη είναι η αναπότρεπτη χιονοστιβάδα, που κλιμακώνεται πλέον ανεξέλεγκτα και είναι αδύνατον να χαλιναγωγηθεί.
Αυτά δεν χρειάζεται να είσαι πλανητάρχης ή φύλαρχος στον Αμαζόνιο για να τα κατανοήσεις.
Αρκεί να έχεις επαφή με την πραγματικότητα και να διαθέτεις στοιχειώδες πολιτικό αισθητήριο.
Αν όμως είσαι απλά ένας μικρούλης μαθητευόμενος μάγος, τότε είναι εύκολο να ανέβεις στην κορυφή του βουνού και με τα καμώματά σου να δημιουργήσεις μια άνευ προηγουμένου χιονοστιβάδα.
Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς σου προέκυψε και «να την κάνεις» εγκαίρως…
Αν τώρα ενώ είσαι ο δημιουργός της χιονοστιβάδας και αντί σωφρόνως να παραμερίσεις, στέκεσαι αγέρωχος και προσπαθείς να την ξορκίσεις με μύδρους μεγαλύτερης αναίδειας, τότε τόσο το χειρότερο για σένα….
Πολιτικά τουλάχιστον θα είσαι ήδη «γειά σου» …

Οι μάσκες έπεσαν.(2)

Εκτός από τους ήρωες και τους αρχηγούς, κάθε ιστορική περίοδος σφραγίζεται και από τους λαϊκούς της θυμόσοφους. Τους ανθρώπους, που καταφέρνουν να συμπυκνώνουν εύστοχα την λαϊκή γνώση, εμπειρία ή αισθητική σε ευφυολογήματα διαχρονικής αξίας.
Συνηθέστατα οι σοφές αυτές ρήτρες δίνουν την αίσθηση μιας φιλοσοφικής σκυτάλης, που παραδίδεται από γενιά σε γενιά υφιστάμενη σοβαρές διαφοροποιήσεις στην εξωτερική της διατύπωση, αλλά παραμένουσα εκπληκτικά αναλλοίωτη ως προς το νοηματικό της περιεχόμενο στο διάβα των αιώνων.
«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», έλεγαν οι αρχαίοι.
«Πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», έλεγαν οι παλιότεροι.
Μετά την συνέντευξη του κ. Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη, οι σύγχρονοι Έλληνες άνετα μπορούν να διατυπώσουν μια παραλλαγή του τύπου:
«Πες μου ποιους έχεις υπουργούς, για να σου πω τι σόι πρωθυπουργός είσαι»...
Πριν από αυτή την ιστορική συνέντευξη υπήρχαν ακόμη αρκετοί, που υποστήριζαν ότι ο κ. Πρωθυπουργός δεν εγνώριζε τις δραστηριότητες των διαφόρων στελεχών της κυβέρνησής του και εν πάση περιπτώσει στενοχωριόταν ή θύμωνε όταν μάθαινε όλως τυχαία από τον τύπο τα διάφορα παρατράγουδα, στα οποία εφέροντο να πρωτοστατούν.
Πολλοί βέβαια είναι εκείνοι, που αμφέβαλαν για αυτό θεωρώντας επικοινωνιακό εύρημα τη σχετική φιλολογία περί Πρωθυπουργικού εκνευρισμού.
Δεν έχουμε λόγους να μην κάνουμε καλόπιστα δεκτή την παραφιλολογία για τον «ατυχή» πρωθυπουργό που τον πληγώνουν τα στελέχη του.
Όμως στη διεθνή έκθεση της Θεσσαλονίκης ο κ. Πρωθυπουργός επέλεξε να προσφέρει πλήρη κάλυψη στους ατακτούληδες και τα “golden boys” (κατά τον κ. Πωλύδωρα), ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα.
Εξ άλλου η δύναμη της σημειολογίας είναι ακαταγώνιστη στην πολιτική επικοινωνία.
Επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει “mot a mot”, λέξη προς λέξη, την φραστική επιχειρηματολογία των προστατευομένων του, πιθανότατα ήρθε σε πλήρη αντίθεση και με τη λαϊκή αισθητική και ευλόγως φάνηκε να επιβεβαιώνει με την πολιτεία του μια άλλη θυμοσοφική σκυταλοδρομία.
«Ομιλίαι κακαί φθείρουσιν ήθη χρηστά», έλεγαν οι αρχαιότεροι.
«Με στραβό όταν καθίσεις το πρωί θα αλληθωρίσεις», έλεγαν οι παλαιότεροι.
«Στραβούς αν βάζεις υπουργούς κι ο ίδιος θα στραβώσεις»… μπορούν να σκέφτονται οι σύγχρονοι.

Οι μάσκες έπεσαν…

Με την συνέντευξή του στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης ο κ. Καραμανλής επιβεβαίωσε μια αξεπέραστη ιστορική νομοτέλεια.

Σε κάθε ιστορική περίοδο
κάθε λαός έχει την κυβέρνηση, που του αξίζει, αλλά και
κάθε πρωθυπουργός έχει τους υπουργούς, που του ταιριάζουν.

O tempora! O mores!

Όταν πριν από 4,5 χρόνια η Νέα Δημοκρατία ανελάμβανε «μετά βαΐων και κλάδων» την διακυβέρνηση της χώρας ακόμη και οι πιο άσπονδοι εχθροί της στις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις τους δεν μπορούσαν σίγουρα να διανοηθούν την σημερινή εικόνα της χώρας.
Αρκετοί ήταν αυτοί, που δεν μπορούσαν να απαγκιστρωθούν από τα βιώματα προηγούμενων δεξιών κυβερνήσεων. Πολλοί περισσότεροι όσοι έβλεπαν με επιφυλακτικότητα την έλλειψη εμπειρίας του φερέλπιδος πρωθυπουργού. Ελάχιστοι όσοι πίστευαν ότι θα υλοποιηθούν οι πρωτοφανούς αμετροέπειας υποσχέσεις.
Ουδείς όμως μπορούσε να προβλέψει ότι σε τόσο μικρό διάστημα επρόκειτο η χώρα να ζήσει τη σημερινή εφιαλτική πραγματικότητα.
Ουδέποτε η κοινωνία μας υπήρξε δημοκρατία αγγέλων.
Αποτελεί όμως διεθνή πατέντα να κατηγορούνται ο υπουργός απασχόλησης ότι προσφέρει «μαύρη εργασία» σε ανασφάλιστους αλλοδαπούς. Ο υπουργός Χωραταξίας ότι κτίζει αυθαίρετα, ο υπουργός πολιτισμού ότι συναγελάζεται με «σκανδαλιάρηδες» επιχειρηματίες, ο υπουργός Αιγαίου ότι έχει «ατακτούληδες» συνεργάτες», ο υπουργός ναυτιλίας ότι καταναλώνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του σε επιχειρήσεις real estate με ειδικότητα σε offshore «φορολογικές διευθετήσεις» και πάει λέγοντας.

Αξιοθαύμαστες επίσης είναι οι πολυσχιδείς δραστηριότητες των κυβερνητικών συζύγων. Και αυτό αποτελεί επίσης παγκόσμια πρωτοτυπία.
Σε όλα τα βάρβαρα έθνη του πλανήτη, όπου οι γυναίκες είναι «παρακολουθήματα» των ανδρών τους, οι σύζυγοι των πολιτικών περιορίζονται σε δράσεις κοινωνικού περιεχομένου. Συνοδεύουν τους συζύγους τους σε καμιά δεξίωση, επισκέπτονται κανένα ορφανοτροφείο, το πολύ-πολύ συμμετέχουν σε κανένα φιλόπτωχο ταμείο ή καμιά φεμινιστική οργάνωση και μέχρι εκεί…
Μιλάμε δηλαδή για εξαιρετικά χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο….
Αλλά στην Ελλάδα οι σύζυγοι των κυβερνητικών στελεχών παρουσιάζουν εξαιρετική ενεργητικότητα.
Διαπρέπουν στην ιατρική, στην επιχειρηματικότητα, στην δικηγορία, την συμβολαιογραφία, στην αγοραπωλησία ακινήτων, στην δημοσιογραφία και ότι άλλο ένδοξο και προσοδοφόρο μπορεί να φαντασθεί κανείς…
Μιλάμε για εξαιρετικά ταλέντα, που συνήθως συνεισφέρουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό πολλαπλάσια ποσά σε σχέση με τα ισχνά δημοσιοϋπαλληλικά εισοδήματα των συζύγων τους.
Είναι εκπληκτικό, τι μπορεί να επιτύχει μια γυναίκα κυβερνητικού παράγοντα, που απολαμβάνει την ισότητα τον σεβασμό και τις ευκαιρίες, που μόνο ένας τόσο υψηλού επιπέδου πολιτισμός σαν το δικό μας μπορεί να εξασφαλίσει.
Όταν το κατανοήσει κανείς αυτό θλίβεται και λυπάται ειλικρινά για την εικόνα, που παρουσιάζουν οι γυναίκες των κυβερνώντων διάφορων απολίτιστων λαών της δυτικής Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής. Δέσμιες της βαρβαρότητας των βάναυσων φαλοκρατών συζύγων τους υποχρεώνονται να σέρνονται μεταξύ διπλωματικών δεξιώσεων και φιλανθρωπικών εκδηλώσεων.

Ακόμα πιο ελπιδοφόρες όμως είναι οι υπαρξιακές αναζητήσεις των κυβερνώντων, που με τις συχνές επισκέψεις τους στις ιερές μονές και με τις πνευματικές συνευρέσεις τους με τους άγιους πατέρες τους ενθάρρυναν και αυτούς να αναδείξουν τα κρυφά τους ταλέντα στην σύζευξη των δημοσίων και μοναστηριακών γαιών εις δόξαν Θεού πατρός.

Μοναδική ίσως ανορθογραφία μερικοί ελάχιστοι αναλφάβητοι βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης, που είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως του τρόπου συμπλήρωσης ενός ψηφοδελτίου. Με αποτέλεσμα να χαλάει η κορυφαία κατανυκτική τελετουργία της ψήφισης του συντάγματος της βουλής.
Ευτυχώς υψηλής ευφυΐας άτομα με εξαιρετικά αντανακλαστικά καταφέρνουν να καλύπτουν την αντιληπτική ανεπάρκεια των συναδέλφων τους τόσο στις κρίσιμες ψηφοφορίες όσο και στις δυσνόητες μακροσκελείς (ν)τροπολογίες με τις πολυδαίδαλες ρυθμίσεις των τρεισήμισι αράδων.

Και όλα αυτά τα θαυμαστά συμβαίνουν την ώρα, που ο μέσος ψηφοφόρος ανεξαρτήτως επαγγελματικού κλάδου έρχεται πλέον αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας, της χρεοκοπίας, της ανέχειας.
Το πλέον όμως συνταρακτικό δεν είναι η κατασπατάληση του εθνικού πλούτου, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, η διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας.
Το πλέον ανησυχητικό δεν είναι η φοροεπίθεση, που δέχεται ο ήδη ξεζουμισμένος φορολογούμενος.

Το πιο τρομακτικό είναι η αλαζονεία της εξουσίας, που με πρωτόγνωρη κυνικότητα υποστηρίζει το νομότυπο της ιδιοτέλειας στην άσκηση της διοικητικής λειτουργίας και διεκδικεί θαρραλέα την νομιμοποίηση της πολιτικής αναλγησίας.

Συμπτώματα παρακμιακού εκτροχιασμού, που σε συνδυασμό με οικονομικές αντιαναπτυξιακές πολιτικές δημιουργούν αναπότρεπτα ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, το οποίο ιστορικά κατά το παρελθόν οδήγησε σε νομοτελειακή κατάρρευση ακόμη και αυτοκρατορικά καθεστώτα.

Αυτό που πρέπει όμως να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν είναι ότι τα σάπια καθεστώτα δεν πέφτουν πάντοτε σαν ώριμα φρούτα.
Μερικές φορές λειτουργούν σαν την φυλλοξήρα, που καταστρέφει ολοσχερώς το ίδιο το δένδρο…

ΠΑΣΟΚ: Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Τα δημιουργήματα της τέχνης εξετάζονται και αξιολογούνται σε δύο διαστάσεις.
Τις γνωστές διαστάσεις της μορφής και του περιεχομένου.
Εξετάζουμε δηλαδή «τι λέει» και «πως το λέει» ο επίδοξος καλλιτέχνης.
Αντίστοιχα στην πολιτική πέραν των διαστάσεων της μορφής και του περιεχομένου προστίθεται στην αξιολογική εκτίμηση και το κριτήριο της χρονικής συγκυρίας, το κατά την κρατούσα ορολογία συνήθως αποκαλούμενο «timing».
Για να είναι ορθή και χρήσιμη μια πολιτική κίνηση δεν αρκεί να αφορά ένα γενικά σημαντικό ζήτημα ή να δημοσιοποιείται με ένα πανηγυρικό ή γενικά ετυπωσιακό τρόπο. Πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα συνήθως έχει η καταλληλότητα της χρονικής στιγμής, που επιλέγεται.
Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο σημαντικά πολιτικά ζητήματα να υποβαθμίζονται από τον τρόπο που παρουσιάζονται και πολιτικοί να χάνουν την σοβαρότητά τους από την αστοχία στην επιλογή του χρόνου έγερσης ενός θέματος.
Αυτά βέβαια είναι πολύ απλά πράγματα παγκοίνως γνωστά.
Και είναι άξιο απορίας, πως πολλές φορές κατά τα άλλα συμπαθείς πολιτικοί υποπίπτουν σε ανάλογα ολισθήματα.
Όταν για παράδειγμα με την επάνοδο από τις διακοπές η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με το σύνολο των παραγωγικών στρωμάτων της χώρας και περιήλθε σε μια απελπιστική επικοινωνιακή κατάσταση, ήταν σφόδρα πιθανό κάποιος «πρωτοκλασάτος» να κάνει κάποια συγκυριακά ατυχή δήλωση.
Όταν τα επικοινωνιακά αδιέξοδα της κυβερνώσας παράταξης αποτυπώθηκαν στις πρώτες δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, δείχνοντας κλείσιμο της ψαλίδας, πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και συρρίκνωση της δημοτικότητας του Πρωθυπουργού ήταν στατιστικά βέβαιο ότι κάποιο κόμμα ή κάποιο στέλεχος της αντιπολίτευσης θα βοηθούσε να αλλάξει η άχαρη οικονομική ατζέντα.
Όλοι όμως είχαμε στραμμένη την προσοχή μας στους συνήθεις υπόπτους. Τον κ. Πάγκαλο, τον κ. Βενιζέλο και σε επίπεδο κομμάτων το ΚΚΕ και το ΛΑ.Ο.Σ.
Αποτέλεσε λοιπόν εξαιρετικά αναπάντεχη εξέλιξη ότι ο αποπροσανατολισμός της επικαιρότητας από τα σοβαρά προβλήματα του τόπου και από τις καταστροφικές συνέπειες των κυβερνητικών πράξεων και παραλήψεων, προέκυψε από την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία σύσσωμος ο παραγωγικός και επαγγελματικός κόσμος της χώρας, ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας συγκλονίζεται από σωρεία οικονομικών προβλημάτων.
Ο Έλληνας εργαζόμενος είτε ως υπάλληλος είτε ως αυτοαπασχολούμενος βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της αδυναμίας οικονομικής επιβίωσης και την ίδια στιγμή βομβαρδίζεται από καταιγισμό φορομπηχτικών, κοινωνικά άδικων και πρωτίστως αντιπαραγωγικών οικονομικών μέτρων.
Παράλληλα την ώρα, που αυτός πένεται και καλείται για άλλη μια φορά να πληρώσει το κόστος των εσφαλμένων οικονομικών πολιτικών και του αδικαιολόγητου πλουτισμού διαφόρων περίεργων τρωκτικών, η επικαιρότητα κατακλύζεται από ειδήσεις για το «μεγάλο φαγοπότι», που έχουν στήσει «στην καμπούρα» του φορολογούμενου διάφοροι πολιτικοί φίλοι και μεσάζοντες, εν οις εσχάτως δραστηριοποιούνται και κάμποσοι «αγιογδύτες».
Είναι λοιπόν εξαιρετικά εντυπωσιακό ότι σε μια τέτοια χρονική συγκυρία, που θα προσέφερε εξαιρετικό πεδίο άσκησης αντιπολιτευτικής δραστηριότητας ακόμα και στην πιο ανίκανη αντιπολίτευση του πλανήτη το επίσημο ΠΑΣΟΚ και όχι απλώς κάποιος μωροφιλόδοξος "πρωτοκλασάτος" επέλεξε να προβάλει το θέμα των όποιων ατοπημάτων της διαδικασίας της συνταγματικής αναθεώρησης.
Δεν αμφιβάλλουμε ότι το ζήτημα έχει την θεσμική του βαρύτητα.
Δεν αρνούμεθα ότι η εκτροπή είναι βαρύτατη και εφ’όσον αποδειχθεί επαρκώς προδίδει δημοκρατικό έλλειμμα πρώτου μεγέθους για την κυβερνώσα παράταξη.
Όμως στην παρούσα χρονική στιγμή, όπου σύσσωμος ο ελληνικός λαός προσπαθεί να αντιπαρατεθεί στον επερχόμενο οικονομικό χειμώνα και εν όψει της διεθνούς εκθέσεως της Θεσσαλονίκης να οργανώσει στοιχειωδώς την άμυνα του απέναντι στην εισπρακτική καταιγίδα των μέτρων, που ήδη εξηγγέλθησαν από το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο, η κίνηση του ΠΑΣΟΚ προβάλλει θλιβερά παράφωνη.
Σ΄ αυτή την χρονική συγκυρία ο έλληνας ψηφοφόρος θέλει μια αντιπολίτευση, που αφουγκράζεται τον πόνο και τις ανησυχίες του, συστρατεύεται στους αγώνες του και αναλαμβάνει να τον οδηγήσει σε διεξόδους από τα αδιέξοδά του.
Στη δεδομένη λοιπόν χρονική στιγμή ο πόνος του έλληνα εργαζόμενου, γεωργού ή επαγγελματία δεν είναι πως διεξήχθη η ψηφοφορία για δευτερεύουσες συνταγματικές διατάξεις. Ο μέσος έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει ιδιαίτερες ανησυχίες θεσμικού χαρακτήρα. Γι αυτό και δεν είχε άμεση ανάγκη από την έγερση ενός τέτοιου θέματος και μάλιστα στο επίπεδο και με την πανηγυρικότητα, που περιβλήθηκε.
Αντίθετα ανέμενε από την αξιωματική αντιπολίτευση να αναδείξει με τη δέουσα ένταση και την αντίστοιχη πανηγυρικότητα τα θέματα της οικονομίας και των οικονομικών σκανδάλων, να συμμετάσχει δραστήρια στις κινητοποιήσεις των διαφόρων κλάδων και κοινωνικών ομάδων, να προτείνει λύσεις για το ξεπέρασμα των οικονομικών αδιεξόδων τις χώρας και να υποσχεθεί οικονομικές πολιτικές που θα επιλύουν τα οικονομικά προβλήματα του κάθε κλάδου με την υιοθέτηση των εύλογων αιτημάτων, που η συνδικαλιστική τους ηγεσία έχει επεξεργασθεί.
Να γιατί ανεξάρτητα από την βασιμότητα η μη των καταγγελιών η πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ υπήρξε από πολιτικής απόψεως θλιβερά άστοχη και αναπότρεπτα θα αποβεί και πολιτικά ατυχής.
Εκτός από την μικρής διάρκειας επικοινωνιακή ανάσα, που θα προσφέρει στην Νέα Δημοκρατία και την μοιραία απογοήτευση των ψηφοφόρων του, το μόνο που πιθανά θα μπορέσει να πετύχει θα είναι η εξάρτηση της αξιοπιστίας της καταγγελίας του από την μαρτυρία του κ. Πλεύρη ως τρίτου «αντικειμενικού» ψηφολέκτη, ο οποίος θα κληθεί να αναγνωρίσει την γνησιότητα της υπογραφή του και εντεύθεν την ύπαρξη ή όχι «νοθείας» στην επίμαχη ψηφοφορία.
Και αν ακόμα ο κ. Πλεύρης δικαιώσει τους θεσμολάγνους επικοινωνιολόγους του ΠΑΣΟΚ αυτό θα αποφέρει άραγε κάποια ανατροπή στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;
Πολύ φοβούμαι πως όχι.
Διότι ο μέσος ψηφοφόρος ευλόγως θα αναλογισθεί ότι ο κ. Καραμανλής είναι ένας ανεπαρκής κυβερνήτης. Ο κ. Αλογοσκούφης είναι αναμφίβολα ένας αποτυχημένος υπουργός Οικονομικών. Αναμφισβίτητα και οι δυό τους έχουν ζημιώσει με τις επιλογές τους την Ελληνική οικονομία. Φαίνονται όμως οι μόνοι, που εξακολουθούν να ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου, την ώρα που η αντιπολίτευση δείχνει να αδυνατεί ακόμη και να ιεραρχήσει τα ζητήματα της δεινής καθημερινότητας του.
Επομένως ευλόγως θα τους θεωρεί ως καταλληλότερους να τον κυβερνούν…
Επομένως ή ουφολογικού επιπέδου πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, που ως πολιτική δράση και επιλογή βαθμολογείται λίαν επιεικώς με μονάδα, θα ήταν σε κάθε άλλη περίπτωση εξαιρετικά αστεία, αν η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία δεν ήταν τόσο θλιβερή για το μέλλον αυτού του λαού και του τόπου…

Ελπίζουμε αυτή η πολιτικά αφελής πρακτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην έχει συνέχεια για να μη επιβεβαιωθεί η γνωστή ευαγγελική ρήση του τίτλου...