Βατοπεδινά καμώματα.

Για ποιο λόγο άραγε ένας μοναχός μπορεί να αισθανθεί την ανάγκη να επικοινωνήσει με το χριστεπώνυμο πλήρωμα δυο φορές μέσα σε διάστημα λίγων ημερών;

Πόσο ταιριαστά με την ιδιότητά του μπορεί να είναι τα τηλεοπτικά διαγγέλματα και οι συνεντεύξεις στις εφημερίδες;

Ποια ψυχική τρικυμία τον ωθεί να απευθυνθεί στους έλληνες πολίτες μέσω Νέας Υόρκης;

Γιατί ο λόγος του αντί να διδάσκει, σκανδαλίζει. Αντί να αποτελεί ομολογία ορθοδόξου πίστεως, αποτελεί απολογία ανορθόδοξων δραστηριοτήτων;

Τους πρώτους κανόνες του μοναχισμού έθεσε ο ίδιος ο Ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας όταν προέτρεπε τους οπαδούς του να απαρνηθούν τα εγκόσμια, τις οικογένειές τους, ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό και με μοναδική τους αποσκευή τον προσωπικό τους σταυρό να ακολουθήσουν τα βήματά του.

Έτσι λοιπόν εξ ορισμού ο μοναχισμός είναι πρώτα από όλα αναχωρητισμός.

Αυτή καθεαυτή η έννοια του μοναχισμού είναι σύμφυτη με τον αναχωρητισμό. Δεν αρκεί ο μοναχός να ζει μόνος, όπως υποδηλώνει η ονομασία του. Οφείλει κυρίως να αναχωρήσει. Να εγκαταλείψει τον κόσμο και κατά συνέπεια να απαλλαγεί από κάθε κοσμική μέριμνα.

Και τούτο είναι επιβεβλημένο ακόμη και εάν κατά παρέκκλιση και κατ΄ οικονομία επιλέγει το κοινοβιακό σύστημα.

Η δεύτερη εντολή, ο σταυρός, είναι ο ασκητισμός. Δεν αρκεί ο μοναχός να αναχωρήσει. Οφείλει να άρει τον «σταυρόν αυτού». Και ο σταυρός αυτός είναι ακριβώς η επίμοχθη, καθημερινή διά βίου άσκηση.

Σε τι όμως οφείλει να συνίσταται αυτή η άσκηση;

Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο τρίτος κανών: «Ακολουθήτω μοι».

Η άσκηση του μοναχού οφείλει να έχει ένα και μοναδικό στόχο: Την επίμονη και απερίσπαστη πορεία προς τον Κύριο.

Είναι λοιπόν αυτονοήτως άσκηση πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως σωματική σύμφωνα με το πρότυπο ζωής και διδασκαλίας Του.

Η μίμηση και η συντριπτική προσπάθεια ομοίωσης προς το Πρότυπο είναι η πεμπτουσία, αλλά και η μόνη οδός της ασκήσεως του μοναχού.

Είναι λοιπόν επιτρεπτή για τον μοναχό η ενασχόληση με οποιουδήποτε είδους κοσμικό επάγγελμα;

Μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον. Η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής. Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής.( Ματθ. στ΄ 34)

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρανόησης. Η οδηγία είναι σαφής. Τίποτε πέραν της ελάχιστης ημερήσιας διατροφικής μερίδας δεν είναι επιτρεπτό. Κάθε μέριμνα για τον προσπορισμό υλικών αγαθών, που θα εξασφάλιζαν το επίγειο μέλλον, απλώς επιβαρύνει την σημερινή ημέρα με την κακία των επόμενων ημερών.

Πως λοιπόν μπορεί κανείς να αυτοαποκαλείται μοναχός και να δηλώνει ξεδιάντροπα, ότι χρειάζεται 300 εκατομμύρια ευρώ για να ανακαινίσει το αναχωρητήριο του. Όταν θρασύτατα παραδέχεται ότι η συντροφία του αποτελείται από οικονομολόγους, νομικούς και ξενοδοχουπαλλήλους.

Και ότι, ως αρχιμανδρίτης, τους οικονομολόγους κατηύθυνε στην επενδυτική αξιοποίηση του μοναστηριακού χρυσίου.

Τους νομικούς στην επινόηση περίπλοκων «νομότυπων» διαδικασιών προς ιδιοποίηση δημοσίων κτημάτων, ακόμη και διά της εκδιώξεως φτωχών γεωργών.

Τους δε ξενοδοχοϋπαλλήλους κατέστησε θλιβερές θεραπαινίδες υψηλών προσώπων με στόχο την εξυπηρέτηση μιας ατελεύτητης βουλιμικής φιλαργυρίας.

Είναι προφανές ότι ο τραγικός αυτός άνθρωπος δεν υπερέβη απλώς τα εσκαμμένα.

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν. Η γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά. (Ματθ. στ.΄ 24).

Με τον βίο και την πολιτεία του κατεφρόνησε τον Ένα και υποδουλώθηκε στον έτερο.

Με τα ανόητα διαγγέλματά του διεδήλωσε την εμμονή του στην «νομότυπη» και «δημοκρατική» πλην ασύμβατη με το μοναχισμό δράση του.

Και ο ταπεινός λαός αντιλήφθηκε αμέσως το μέγεθος της πτώσης και εξεγέρθηκε.

Διότι το ταπεινό χριστεπώνυμο πλήρωμα σε πείσμα των «αγίων ποιμένων του» φαίνεται ότι μελετά, κατανοεί και ενστερνίζεται τις εντολές του Ιδρυτού της εκκλησίας:

… Από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς… (Ματθ. ζ΄ 20).

Το ερώτημα είναι πόσο τις κατανοούν μεγαλόσχημοι Ιεράρχες, ο παναγιότατος Πατριάρχης, η σεβασμιοτάτη Ιερά Σύνοδος, ο σεβάσμιος ιερός κλήρος.

Πόσο τις κατανοούν και τις ενστερνίζονται οι υπόλοιποι αρχιμανδρίτες και μοναχοί του Αγίου Όρους, διότι αυτοί υποτίθεται ότι έχουν ταχθεί για να φυλάσσουν τις Θερμοπύλες της ορθόδοξης εκκλησίας.

Διότι ομοιάζει σαν να ξεχείλισε η βρωμιά και άνοιξαν τα καπάκια των υπονόμων και πλέον καθημερινά βλέπουν το φώς της δημοσιότητας καμώματα κατ΄απομίμηση των Βατοπεδινών από διάφορες μητροπόλεις της χώρας.

Θα αποφασίσουν επομένως οι εκκλησιαστικοί ταγοί να εγκαταλείψουν την εκκωφαντική σιωπή τους ή θα αφεθούν να συμπαρασυρθούν στην πτώση «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, πάντα προσμένοντας κάτι σα θάμα»;

Γρηγορείτε άγιοι πατέρες,

Απαγκιστρωθείτε επι τέλους από τα «νόμιμα» και ενεργείστε τα δέοντα….