Ως debate αδόκιμο, ως multibate πληκτικό.

Η κοινή τηλεοπτική εμφάνιση των κοινοβουλευτικών πολιτικών αρχηγών εξελίχθηκε σε άλλο ένα τηλεοπτικό προϊόν εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας, που απογοήτευσε φαντάζομαι το σύνολο των τηλεθεατών.

Όσοι επέλεξαν τον όρο τηλεμαχία προσπαθώντας να μεταγλωττίσουν μια ούτως η άλλως ελληνικότατη λέξη, έσφαλλαν και ως προς τον τύπο και ως προς την ουσία της υπόθεσης.
Η λέξη debate με αναμφισβήτητο δεύτερο συνθετικό τη λέξη βάση-βατήρ, σημαίνει την επί του ιδίου θέματος αντιπαράθεση επιχειρημάτων που εκκινούν από μια συγκεκριμένη βάση αντίληψης-θεώρησης.
Το πρώτο συνθετικό θα μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε σαν προερχόμενο από την λέξη δύο, οπότε η λέξη θα σημαίνει αντιπαράθεση απόψεων με έδραση επιχειρημάτων επί δύο αντικρουομένων βάσεων. Θα μπορούσαμε επίσης να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για την λατινική πρόθεση "de" δηλαδή «από» και επομένως σημαίνει ακριβώς το λόγο που εκφέρεται από δεδομένη βάση.
Προφανώς λοιπόν το debate μπορεί να αναφέρεται σε μια αντιπαράθεση σε οποιοδήποτε χώρο και δεν απαιτεί κατ’ ανάγκη τηλεοπτικό περιβάλλον ώστε να δικαιολογείται η μεταγλώττιση «τηλεμαχία».
Και ουσιαστικά όμως αυτό, που όλοι παρακολουθήσαμε με τις εξεζητημένες πλην κοινότυπες ερωτήσεις και τις στερεότυπες απαντήσεις, δεν είχε καμία σχέση με μάχη και δη τηλεμαχία.
Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε κάποια λέξη με πρώτο συνθετικό την τηλεόραση, η μόνη λέξη που θα μπορούσε να αποδώσει ευγενικά την πραγματικότητα θα ήταν ίσως η λέξη «τηλεϋπνηλία».

Στο χθεσινό ανούσιο τηλε-πολιτικό δρώμενο η αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αρχηγών ήταν εκ προοιμίου απαγορευμένη. Ο κίνδυνος να μπορέσουν οι ερωτώμενοι να ανταλλάξουν έστω και φιλοφρόνηση μεταξύ τους, είχε τεχνηέντως αποκλεισθεί από τους ίδιους τους κανόνες του παιχνιδιού.
Αυτό για το οποίο δεν είχε ληφθεί καμία πρόνοια ήταν ο κίνδυνος να ξεφύγουν οι δημοσιογράφοι, όπερ και ακριβώς συνέβη.
Έτσι αν για τις απαντήσεις των πολιτικών ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «ξύλινος λόγος», τότε οι περισσότερες ερωτήσεις των δημοσιογράφων έμοιαζαν σαν φωνές από το απολιθωμένο δάσος.
Ο ρόλος των δημοσιογράφων ήταν με απλές, απέριττες, συνοπτικές ερωτήσεις, επικεντρωμένες στα βασικά ενδιαφέροντα του πολίτη, να υποχρεώσουν τους πολιτικούς να προβάλλουν τις απόψεις τους χωρίς περιθώρια υπεκφυγών.
Αντ’ αυτού είχαμε δημοσιογράφους, που προσπαθούσαν να φανούν εξυπνότεροι των πολιτικών, που επιδίδονταν σε μακροσκελείς τοποθετήσεις καταλήγοντας συνήθως σε εκτός θεματικής ερωτήσεις.
Διότι το να επαναλαμβάνεις σε κάθε ερώτηση προς τον κ. Αλαβάνο ένα μονότονο πρόλογο για την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, όταν το ίδιο έχουν κάνει πρίν από σένα οι πέντε άλλοι συνάδελφοι σου είναι επιεικώς ανόητο.
Το να επιμένεις ότι ο κ. Παπανδρέου, που έχει γυρίσει διακόσιες φορές τον πλανήτη και υπήρξε υπουργός Παιδείας, δεν γνωρίζει τα προβλήματα της παιδείας, επειδή συνόδευσε την κόρη του κατά την εγγραφή της σε ξένο Πανέπιστήμιο, δεν αρμόζει επιεικώς ούτε σε "κατινίστικη" μεσημεριανή εκπομπή.
Το να ρωτάς τον κ. Καρατζαφέρη, ανεξαρτήτως θεματικής ενότητας, μόνο για τους ορόφους της πολυκατοικίας, την στήριξη στη ΝΔ και τους οικονομικούς μετανάστες, προδίδει επιεικώς μειωμένη επινοητικότητα.
Τέλος το να διαβάζεις μια προκατασκευασμένη ερώτηση και να μη μπορείς να την περιορίσεις στα προδιαγεγραμμένα χρονικά όρια των 30 δευτερολέπτων, αν δεν αποτελεί επαγγελματική ανεπάρκεια καταδεικνύει επιεικώς απίστευτη προχειρότητα.

Από την άλλη σε ότι αφορά την εικόνα των πολιτικών αρχηγών η αίσθηση είναι ότι κερδισμένος υπήρξε αυτός, που έφυγε με τις λιγότερες απώλειες.
Διότι ο κ. Καραμανλής παρά την επίφαση αυτοπεποίθησης είχε τον άχαρο ρόλο να δικαιολογήσει κακήν κακώς το ανύπαρκτο ως καταστροφικό έργο μιας απίθανης πενταετίας. Όπως είναι φυσικό παρά τις απέλπιδες προσπάθειές του δεν κατέστη δυνατό να παρουσιάσει το μαύρο –ασπρο.
Η ακατάσχετη παραδοχή λαθών τον κατέστησε ίσως συμπαθητικό, αλλά πλήγωσε δραστικά το αρχηγικό σου προφίλ.
Η ανάληψη της ευθύνης των σκανδάλων, κανένα εκ των οποίων δεν εξιχνιάζεται τον προέβαλλε αν όχι ως συνεργό, πάντως ως ακατάλληλο για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και για την απόδοση δικαιοσύνης.
Ο υπερβολικός εξωραϊσμός της οικονομικής πραγματικότητας και ιδιαίτερα ο ισχυρισμός ότι βελτιώθηκαν τα οικονομικά του μέσου Έλληνα, ενέτειναν την αίσθηση ότι ο Πρωθυπουργός αγνοεί την πραγματικότητα.
Εξ’ άλλου η υπερβολικές χειρονομίες και η κατάχρηση της γλώσσας του σώματος δημιούργησε την αίσθηση πανικού και απεγνωσμένης προσπάθειας κάλυψης της ένδειας των επιχειρημάτων. Θεωρείται άλλωστε δεδομένο ότι ο ρήτορας που επιδίδεται σε χειρονομίες είτε είναι ο ίδιος χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, είτε θεωρεί χαμηλής αντίληψης το ακροατήριό του.

Ο κ. Παπανδρέου είχε ένα πολιτικά ορθό και πλήρες πρόγραμμα να παρουσιάσει, πράγμα που πέτυχε σε ικανοποιητικό βαθμό. Η γενική του εικόνα υπήρξε καλύτερη από προηγούμενες ανάλογες εμφανίσεις, αλλά θα μπορούσε να έχει καλύτερη σκηνική παρουσία.

Η κ. Παπαρήγα βελτίωσε πολύ την εμφάνισή της και την περιεκτικότητα του λόγου της, οι απαντήσεις της όμως στα θέματα διαφάνειας των οικονομικών των κομμάτων και των μεροκάματων στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ δεν την άφησαν να προσεγγίσει ψηφοφόρους πέραν του σκληρού πυρήνα του κόμματός της.

Ο κ. Αλαβάνος παρουσίασε μια απρόσμενη νευρικότητα, μια νοηματική δυστοκία και μια προχειρότητα στη δομή του λόγου του με αποτέλεσμα, παρά τις γενικά ορθές του απόψεις να φανεί υποδεέστερος των προσδοκιών σε σχέση με τον Αλαβάνο του προηγούμενου debate.

Τέλος ο κ. Καρατζαφέρης παρασύρθηκε από την πενία των ερωτήσεων και δεν κατάφερε να αναπτύξει θέσεις πέραν του μεταναστευτικού και της συνεργασίας με την ΝΔ.
Παρότι στο τελευταίο δίλεπτο προσπάθησε να εμφανίσει ως προσόν την μη αξιοποίηση του χρόνου, η τελική αίσθηση που δημιουργήθηκε είναι πως μάλλον εστερείτο απόψεων και επιχειρημάτων.

Με άριστα λοιπόν το δέκα οι προσφιλείς μας δημοσιογράφοι και οι εξοχότατοι Πολιτικοί αρχηγοί κρίνουμε ότι αξιώθηκαν χονδρικά της παρακάτω βαθμολογίας.

Βαθμολογούμενος
κ. Καραμανλής : επιχειρήματα 4, παρουσίαση 9
κ. Παπανδρέου : επιχειρήματα 10, παρουσίαση 8
κ. Παπαρήγα : επιχειρήματα 6, παρουσίαση 7
κ. Αλαβάνος : επιχειρήματα 8, παρουσίαση 7
κ. Καρατζαφέρης:επιχειρήματα 5, παρουσίαση 6


κ. Σρόιτερ :ερωτήσεις 8, διατύπωση 7
κ. Ευαγγελάτος : ερωτήσεις 4, διατύπωση 5
κ. Τρέμη : ερωτήσεις 4, διατύπωση 4
κ. Λιάτσος : ερωτήσεις 4, διατύπωση 5
κ. Κωνσταντακάτος :ερωτήσεις 3, διατύπωση 4
κ. Κοσιώνη :ερωτήσεις 6, διατύπωση 7

Ίσως η βαθμολογία των δημοσιογράφων να μοιάζει ιδιαίτερα αυστηρή.
Όμως κατά την άποψή μας αυτοί δημιούργησαν με το περιεχόμενο των ερωτήσεών τους το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε ο λόγος των πολιτικών αρχηγών.
Φέρουν λοιπόν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για το φτωχό αποτέλεσμα του τηλεοπτικού προϊόντος.

Οι πολιτικοί αρχηγοί θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα αν οι δημοσιογράφοι έδειχναν μεγαλύτερη ικανότητα στην επιλογή, δόμηση και διατύπωση πιο έξυπνων και πιο χρήσιμων ερωτήσεων.
Αν περιοριζόντουσαν στο ρόλο τους ως δημοσιογράφων, που θέτουν ερωτήσεις με στόχο την ενημέρωση και όχι την αυτοπροβολή.
Αν τουλάχιστον έδειχναν τον στοιχειώδη επαγγελματισμό, ώστε να έχουν χρονομετρήσει το κείμενο της ερώτησης και να το έχουν αποστηθίσει ώστε να μη δυσκολεύονται να το αναγνώσουν.
Γνωρίζοντας επίσης εκ των προτέρων για ποια θεματική ενότητα θα ρωτούσαν τον κάθε πολιτικό αρχηγό όφειλαν να έχουν προετοιμάσει δυο-τρεις εναλλακτικές ερωτήσεις ώστε να μην επαναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό ερωτήσεις, που ήδη έκαναν άλλοι προηγηθέντες συνάδελφοι τους.

Εν ολίγοις το σχεδιάκι multibate έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο.
Τον ιστορικό της κύκλο όμως φαίνεται να έχει κλείσει και η δημοσιογραφία της σχολής Λιάνας Κανέλλη, όπου ο δημοσιογράφος δικαιούται να έχει άποψη επί παντός επιστητού, ο πολιτικός οφείλει να μετατρέπεται σε πειθήνιο ακροατή του δημοσιογράφου και ο τηλεθεατής θα πρέπει να χάνει τον καιρό του παρακολουθώντας ανούσιους διαλόγους.

Θα πρέπει επί τέλους να καταλάβουν όλοι οι εμπλεκόμενοι αμέσως ή εμμέσως στην ενημέρωση ότι είναι άλλη η δουλειά του πολιτικού, άλλη η δουλειά του πολιτικού σχολιαστή, άλλη του δημοσιογράφου και πρέπει ο καθένας να επιλέξει τον ρόλο και το επάγγελμα που του ταιριάζει.

Απαραίτητο κοινό στοιχείο για όλους είναι η επαρκής γνώση της γλώσσας, κυρίως της ελληνικής αν επιλέγουν να ζούν και να εργάζονται στην Ελλάδα.
Και γνώση της γλώσσας σημαίνει σεβασμός στους κανόνες της γραμματικής και του συντακτικού.
Επαρκές λεξιλόγιο.
Δυνατότητα έκφρασης νοημάτων με σαφήνεια, πυκνότητα αλλά και απλότητα.
Δυνατότητα περιγραφής σκέψεων και συναισθημάτων με λόγια και όχι με παντομίμα….

Πράσινα παπαγαλάκια, Μαύρα κοράκια και ξεπουπουλιασμένες καλιακούδες.

Υπάρχει μια δημοφιλής θεωρία, που υποστηρίζει ότι όταν κάποιος επιθυμεί κάτι με μεγάλη ένταση, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το επιτύχει.
Ε, λοιπόν κάποιος πρέπει να το σφύριξε στον κ. Καραμανλή. Λογικά πρέπει να είναι κάποιος, που δουλεύει για λογαριασμό του δελφιναριού και του δίνει συνέχεια συμβουλές προς τη λάθος κατεύθυνση.
Διότι εκτός ότι πρόκειται για μια αμφιβόλου ποιότητας θεωρία μάλλον παγανιστικής προελεύσεως, χρειάζεται να πληρούνται και κάποιες άλλες προϋποθέσεις, οι οποίες προφανώς απεκρύβησαν από τον ταλαίπωρο Πρωθυπουργό.
Βασική προϋπόθεση είναι ότι πέρα από την ισχυρή επιθυμία χρειάζεται και σχέδιο και μακρόχρονη εντατική προσπάθεια.
Είναι δηλαδή βέβαιο ότι ο κ. Καραμανλής επιθυμεί διακαώς να μη γίνει εντελώς ρεζίλι στις προσεχείς ευρωεκλογές. Δεν αρκεί όμως αυτό για να τη γλιτώσει.
Όταν επί πέντε συναπτά έτη τα έχεις κάνει σαλάτα σε όλα τα επίπεδα και έχεις βλάψει τους πάντες από τον εργάτη μέχρι τον βιομήχανο και από τον κυοφορούμενο μέχρι τον ετοιμοθάνατο, δεν αρκεί να ξυπνήσεις δυο βδομάδες πριν από την εκλογική μάχη και να τρέχεις πανικόβλητος δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα.
Εξ άλλου ο πανικός είναι ότι χειρότερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Σου θολώνει το μυαλό, σου αλλοιώνει την πραγματικότητα, σε οδηγεί σε λάθη και υπερβολές.
Παράδειγμα η διαφήμιση με τα παπαγαλάκια.
Από καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά άψογη. Από περιεχόμενο υπερβολική. Καθόσον ο μέσος πολίτης που ζει έξω από την γυάλα του Μαξίμου όλα αυτά που λένε τα παπαγαλάκια δεν τα θεωρεί ως καταστροφολογική μελλοντολογία, αλλά ως παρόντα εφιάλτη.

Εν τω μεταξύ υπάρχει και ο νόμος του Μέρφυ.
Όταν κάτι ξεκινήσει στραβά, τότε όλα θα πάνε ακόμα πιο στραβά.
Έτσι προτού προλάβουν να λειτουργήσουν τα πράσινα παπαγαλάκια εμφανίσθηκαν τα μαύρα κοράκια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Με την έκθεσή τους τα μαύρα κοράκια του ΔΝΤ έκαναν τις δήθεν προβλέψεις των πράσινων παπαγάλων να μοιάζουν σαν υπεραισιόδοξο νανούρισμα. Περιέγραψαν την εικόνα μιας οικονομίας, που πνέει τα λοίσθια και μιας επερχόμενης καταστροφής, που μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να εμποδίσει. Και πάντως όχι αυτή η κυβέρνηση.
Και όπως ήταν φυσικό πρωτοκλασάτοι πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο κ. Βαρβιτσιώτης τρομαγμένοι από το κράξιμο των κοράκων σπεύδουν να αποστασιοποιηθούν από τα πράσινα παπαγαλάκια και τις υπόλοιπες γκρίζες υπερβολές του κυβερνητικού επικοινωνιακού επιτελείου προκειμένου να περισώσουν τουλάχιστον την προσωπική τους αξιοπρέπεια.
Τέλος παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των στρατευμένων δημοσιογράφων και των συνεργαζόμενων δημοσκόπων, αν τα πράγματα εξελιχθούν φυσιολογικά, τα αποτελέσματα προοιωνίζονται αποκαρδιωτικά.
Οπότε επειδή η ορνιθολογία έχει γίνει της μόδας προβλέπεται ότι την επομένη των ευρωεκλογών ο αττικός ουρανός θα έχει αδειάσει από τα πράσινα παπαγαλάκια και στη θέση τους θα φτερουγίζουν παραπαίοντας ξεπουπουλιασμένες καλιακούδες.
Νομίζω;

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ-Αρχή της ευελιξίας ή Ποιός κοροϊδεύει και παραπληροφορεί τον Έλληνα Πρωθυπουργό;

Μετά το λουκέτο της Βουλής η χώρα μετακινήθηκε από τον αστερισμό των σκανδάλων στον αστερισμό της ψηφοθηρίας..
Και ενώ για τα σκάνδαλα εφαρμοζόταν η συνταγή της ψυχραιμίας, της παρέλκυσης και της αποσιώπησης, τώρα στο κυνήγι της ψήφου επικρατεί ο πανικός, η άκρατη πολυλογία και το πούλημα εξυπνάδας.
Όπως είναι λοιπόν φυσικό ο ταλαίπωρος πολίτης βομβαρδίζεται καθημερινά από τόσο μεγάλες ποσότητες πολιτικής αρλουμπαρίας, που άλλοτε τον εξοργίζουν, άλλοτε τον διασκεδάζουν αλλά σίγουρα του επιτείνουν την τάση φυγής προς τις παραλίες.
Οι τηλεοπτικές κοκορομαχίες διακρίνονται βεβαίως παραδοσιακά για την απίθανη προχειρότητά τους και σε προεκλογικές περιστάσεις αναμφίβολα δεν αξίζουν της παραμικρής προσοχής.

Ως ένα βαθμό και η κατά περίπτωση αμετροέπεια των αρχηγών των μικρών κομμάτων δικαιολογείται από την απεγνωσμένη προσπάθειά τους να κερδίσουν λίγων λεπτών δημοσιότητα στα δελτία ειδήσεων των οκτώ.
Όμως η θεσμική βαρύτητα του Πρωθυπουργικού αξιώματος επιβάλλει την τήρηση πολύ συγκεκριμένων κανόνων σοβαρότητας και αξιοπιστίας..
Ακόμη και όταν ο Πρωθυπουργός επιστρατεύεται ως αρχηγός κόμματος για τις ανάγκες του προεκλογικού αγώνα, ο θεσμικός του ρόλος επιτάσσει την επιμελή προετοιμασία της δημόσιας εμφάνισής του και κυρίως του περιεχομένου του λόγου τον οποίο εκφωνεί.
Πολύ περισσότερο όταν το κοινό δεν είναι κάποιοι κομματικοί συνδαιτυμόνες κατά τη διάρκεια συμποσίου σε κοσμικό ψητοπωλείο, αλλά υψηλοί Ευρωπαίοι προσκεκλημένοι .

Το Σύμφωνο σταθερότητας, εργαλείο οικονομικής σύγκλισης των ευρωπαϊκών κρατών, όταν εγκρίθηκε το 1997 στην περίοδο των «παχιών αγελάδων», έχει καταντήσει σήμερα ο εφιάλτης του κ. Παπαθανασίου και ο ηθικός αυτουργός των βασανιστηρίων του μέσου Έλληνα φορολογούμενου.
Φυσική και αναμενόμενη λοιπόν υπήρξε η εξαγγελία του κ. Παπανδρέου ότι οι Ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Σοσιαλιστική ομάδα του Ευροκοινοβουλίου θα παλέψουν συντονισμένα για την προσαρμογή του στην νέα διεθνή πραγματικότητα..
Φυσική και αναμενόμενη ενδεχομένως και η ανάγκη του κ. Πρωθυπουργού να διαφωνήσει κάθετα με την εξαγγελία του κ. Παπανδρέου.
Ατυχής όμως ο χώρος , που επέλεξε για να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του και πολύ ατυχέστερα τα επιχειρήματά του.

Σε εκδήλωση του Ιδρύματος «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ» μπροστά σ’ ένα εξειδικευμένο ακροατήριο, από το οποίο δεν έλειπε και ο κ. Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, ο κ. Πρωθυπουργός υποστήριξε ότι «δεν τίθεται ζήτημα κατάργησης του Συμφώνου Σταθερότητας» και ότι «βεβαίως πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει και εφαρμόζεται ήδη για τις σημερινές έκτακτες συνθήκες, τις έκτακτες περιστάσεις, η αρχή της ευελιξίας.»
«Δεν είναι ώρα, ούτε για εμπαιγμούς, ούτε για παραπληροφόρηση». Κατέληξε ο κ. Καραμανλής. «Ως αυθεντικοί εκφραστές του ευρωπαϊκού προσανατολισμού στη Χώρα μας, έχουμε σε αυτά τα θέματα ξεκάθαρες θέσεις»…
Το ερώτημα λοιπόν που σίγουρα απασχόλησε τους περισσότερους από τους ακροατές του σε αυτή τη σεμνή τελετή πρέπει να ήταν:
Πόσο «ξεκάθαρες» αλήθεια είναι οι γνώσεις των συγγραφέων του πρωθυπουργικού λόγου γύρω από το θέμα, που του υπαγόρευσαν να διαχειρισθεί;
Διότι βεβαίως οι ακροατές του όσο κι αν ψάχνουν δεν μπορούν να συσχετίσουν την «αρχή της ευελιξίας» με την ανάγκη χαλάρωσης του Συμφώνου σταθερότητας εξ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Είναι σίγουρα γνωστό στον κ. Ζισκάρ Ντ’ Εστέν ότι η αρχή της ευελιξίας στην Ευρώπη συζητείται εδώ και αρκετά χρόνια ως μέσο συνεργασίας μιας ομάδος Ευρωπαϊκών κρατών και κυρίως ως σύστημα λήψεως αποφάσεων στον αντίποδα του συστήματος της ομοφωνίας.
Πρόσφατα δε υιοθετείται με την εξειδικευμένη μορφή της ευελιξίας και ασφάλειας στις εργασιακές σχέσεις με στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας στην Ευρωπαϊκή ένωση.
Καμία σχέση με το ζήτημα, που έθεσε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα σε σχέση με αυτά, που ήθελε να ανταπαντήσει ο κ. Αρχηγός της ΝΔ.
Ποια όμως θα είναι η εντύπωση, που δημιουργείται στον κ. Ζισκάρ Ντ’ Εστέν όταν ακούει τον κ. Πρωθυπουργό να δηλώνει αυθεντικός εκφραστής του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας και τιμητής όσων εμπαίζουν και παραπληροφορούν και εμφανίζεται να έχει άγνοια γύρω από απλά Ευρωπαϊκά ζητήματα, όπως η ταλαίπωρη αρχή της ευελιξίας;
Μήπως θα πρέπει ο κ. Πρωθυπουργός αντί να μέμφεται την αντιπολίτευση να αναζητήσει αυτούς, που τον εμπαίζουν και τον παραπληροφορούν εντός των τειχών του κόμματός του;
Μήπως κάποιοι τον κοροϊδεύουν ασύστολα, πασάροντάς του επιχειρήματα, που δεν αντέχουν στη βάσανο ούτε ενός οδηγού ευρωπαϊκών αρχών για αρχαρίους;

ΚΚΕ: Φάντης + Ρετσινόλαδο = Εξαπτέρυγο

Μια συνηθισμένη πρακτική, που εφαρμόζεται κατά κόρον το τελευταίο διάστημα, από όσους δέχονται κριτική για την ανεπάρκειά τους, και όχι μόνο, είναι η σύγχυση, την οποία επιχειρούν μεταξύ προσώπων και θεσμών.

Ασκείται λόγου χάριν κριτική σε κάποιο δικαστικό λειτουργό για τον πλημμελή ή αντιεπιστημονικό τρόπο, που ασκεί τα καθήκοντα του και αμέσως ξεσηκώνονται κάποιοι ευαίσθητοι συνάδελφοί του γιατί δήθεν «πλήττεται το κύρος της Δικαιοσύνης».

Κατακρίνεται η φιλαργυρία συγκεκριμένων ρασοφόρων και αμέσως εξεγείρονται οι Φαρισαίοι «αδελφοί» τους, διότι δήθεν «βάλλεται η ορθόδοξος εκκλησία».

Κατηγορείται κάποιος πολιτικός για τις ύποπτες δοσοληψίες του και αρχίζουν οι συνάδελφοί του να σκούζουν ότι υβρίζονται οι ψηφοφόροι του, που τον βγάζουν τριάντα χρόνια βουλευτή.

Και ούτω καθεξής.

Από λογικής αξίας οι επικοινωνιακές αυτές τρίπλες ακροβατούν μεταξύ διανοητικής ανεπάρκειας και «όρων τετράδος» (quaternion terminorum). Αυτό όμως ουδόλως πτοεί τους αυτόκλητους επικοινωνιολόγους, οι οποίοι επιμένουν αλυσιτελώς να υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών.

Μέγας εραστής της επικοινωνιακής αυτής πρακτικής και αντάξιος μαθητής του προκατόχου του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έσπευσε να κατηγορήσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι με το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», προσβάλλει δήθεν τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.

Προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται πως η διάζευξη αναφέρεται σε πολιτικο-ιδεολογική αντίθεση, σε σύγκρουση οικονομικών μοντέλων, σε αντιπαράθεση συστημάτων διακυβέρνησης.

Υποκρίνεται ότι δεν κατανοεί την αντιδιαστολή του κόσμου, που επαγγέλλεται η οραματική πρόταση των σοσιαλιστών με τον μίζερο κόσμο που βιώνει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ως αποτέλεσμα της επικράτησης των φιλελεύθερων και του κ. Μπαρόζο κατά την τελευταία πενταετία.

Συγχέει την αναμφίβολη βαρβαρότητα των βιοτικών συνθηκών, που δημιούργησαν οι «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις και τα καθοδηγούμενα από αυτές ευρωπαϊκά όργανα, με τους άμοιρους ψηφοφόρους, που είναι τα αθώα υποζύγια, τα τραγικά θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Και βεβαίως η τακτική του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι και αναμενόμενη και κατανοητή.

Το ευτράπελο της υπόθεσης είναι η φωτισμένη παρέμβαση της κ. Παπαρήγας.

Ως συνήθης ναυαγοσώστης του Κυβερνητικού εκπροσώπου η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ έσπευσε να επιτεθεί κατά του κ. Παπανδρέου, που τόλμησε να μιλήσει για Σοσιαλισμό και βαρβαρότητα, εκτιμώντας ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει τόση σχέση με τον Σοσιαλισμό όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η συγκεκριμένη ατάκα διαθέτει κάποια τηλεοπτική εσωτερική αξία, που πιθανότατα θα εξαργυρώσει με μερικά δευτερόλεπτα στα δελτία των οκτώ.

Οφείλουμε όμως επίσης να επισημάνουμε ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει να μιλάνε για σχοινί».

Διότι όποια και αν είναι η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τον σοσιαλισμό σίγουρα είναι μεγαλύτερη από τη σχέση του ΚΚΕ με τον κομμουνισμό. (Δε μιλάμε βέβαια για μαρξισμό ο οποίος τελειώνει εκεί που αρχίζει η φιλοσοφική αντίληψη του ΚΚΕ για τον σύγχρονο κόσμο).

Τώρα αν με την άστοχη αυτή παρέμβαση της κ. Παπαρήγα κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αρχίσουν να μιλάνε για αριστερά εξαπτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, τι θα πούμε;

Θα φταίει «ο φονιάς»;

EUROVISION: Και σ’ άλλα με υγεία…

Από την ώρα που το κέντρο βάρους της επιλογής μετακινήθηκε από το κινητό της κάθε Κιτσομαρίας στην αξιολόγηση ειδικών ανά χώρα επιτροπών, χαζοτράγουδα σαν το δικό μας δεν μπορούσαν να έχουν καμία τύχη.

Ανεξάρτητα από όσα άλλα ευτράπελα κατά περίσταση υποστηρίζονται, ο περί ου ο λόγος θεσμός είχε κυρίως ως στόχο την εξυπηρέτηση τουριστικών συμφερόντων για τις χώρες, που συμμετέχουν, εισπρακτικών συμφερόντων για τα τηλεοπτικά δίκτυα, που τον προβάλλουν, και δευτερευόντως την προώθηση καλλιτεχνικών μεγεθών.
Έτσι τα τελευταία χρόνια με την είσοδο δεκάδων νέων εταίρων η ποιοτική στάθμη έπιασε πάτο και μαζί της έπιασε πάτο και η βαθμολογική κλίμακα των δυτικών μεγαλομετόχων.
Όπως ήταν φυσικό οι δυτικές Βαρονίες αγανάκτησαν να ατιμάζονται κατ’ εξακολούθηση παρακολουθώντας μοιρολατρικά την περιπλάνηση του τροπαίου σε διάφορα νεόφερτα βορειοανατολικά φέουδα και αποφάσισαν να παρέμβουν δραστικά.
Έκαναν λοιπόν την κίνηση ματ. Άλλαξαν το σύστημα επιλογής. Εισήγαγαν το θεσμό των ειδικών επιτροπών και έτσι αύξησαν το ειδικό βάρος των ποιοτικών χαρακτηριστικών και παράλληλα τις πιθανότητες για να κερδίσουν επί τέλους.

Διότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να κερδίσεις ένα παιχνίδι είναι να αλλάξεις τους κανόνες και να τους φέρεις στα μέτρα σου. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. *

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ήταν προφανώς κοινό μυστικό στους Ευρωβιζιονικούς κύκλους ότι η φετινή διοργάνωση δεν θα είχε καμία σχέση με ότι ξέραμε μέχρι τώρα και ότι τα τραγούδια θα έπρεπε να διαθέτουν συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, μεγάλες φωνές, έντεχνες μουσικές, απαιτητικές ενορχηστρώσεις και δευτερευόντως ταρζανιές και σκηνοθετικές ακρότητες.

Αυτό λοιπόν που ήταν κοινώς γνωστό σε όλες τις σοβαρές χώρες και έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να παρουσιασθούν με ποιοτικά τραγούδια στο μέτρο των κατ’ ιδίαν δυνατοτήτων τους χρησιμοποιώντας μεγάλους καλλιτέχνες και υψηλού επιπέδου μουσική, φαίνεται ότι παρέμεινε μοιραίο ανεξιχνίαστο μυστικό για τους Έλληνες παράγοντες.
Δεν μπορεί βέβαια να μην γνώριζαν την αλλαγή των κανόνων, αλλά προφανώς δεν είχαν την απαιτούμενη ευφυΐα για να αξιολογήσουν στοιχειωδώς την πληροφορία και να προσαρμόσουν την Ελληνική συμμετοχή στις νέες, σύγχρονες απαιτήσεις του εξελιγμένου θεσμού.
Ξεκίνησαν λοιπόν εντελώς χαζοχαρούμενα να «κατακτήσουν» τη Μόσχα σερβίροντας στην ουσία ένα ξαναζεσταμένο πιάτο, παρασκευασμένο από ξεπερασμένα, ανακυκλωμένα υλικά, με αποτέλεσμα και να υποβαθμίσουν τη χώρα και να πλήξουν επαγγελματικά τον ταλαίπωρο τραγουδιστή.
Δεν είναι επομένως καθόλου συμπτωματικό ότι με άριστα το 12 βαθμολογηθήκαμε κατά μέσο όρο με 2,86. Βαθμολογία καθόλου κολακευτική για κανένα από τους συντελεστές της Ελληνικής παρουσίας.
Στις χιλιάδες ώρες τηλεοπτικής και δημοσιογραφικής κριτικής, που θα ακολουθήσουν, η πλειοψηφία των ειδικών ή άσχετων(όπως εγώ) σχολιαστών θα συμφωνήσει ότι η αποφυγή της απόλυτης συντριβής προήλθε αποκλειστικά από τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Ρουβά και αυτό καθιστά ακόμη πιο χαρακτηριστική την επαγγελματική ανεπάρκεια όλων των υπόλοιπων καλλιτεχνικών και οργανωτικών συντελεστών.

Επειδή όμως τα τελευταία χρόνια ένας μάλλον επουσιώδης διεθνής διαγωνισμός έχει αναχθεί από την κυβέρνηση σε μείζον ζήτημα εθνικής μας αξιοπρέπειας και πολιτικής της καταξίωσης, αναπότρεπτα οφείλει να χρεωθεί η ίδια και την ευθύνη του οικτρού αποτελέσματος.
Διότι για άλλη μια φορά ένας απίθανος συρφετός από χαζοχαρούμενους ερασιτέχνες και γλοιώδη τρωκτικά, η επιλογή των οποίων βαρύνει αποκλειστικά συγκεκριμένους κυβερνητικούς παράγοντες, κατάφεραν να ροκανίσουν τεράστια ποσά των Ελλήνων φορολογουμένων για να κάνουν απλώς μια τρύπα στο νερό.
Ας τους χαίρεται ο κ. Καραμανλής, που ενθάρρυνε όλο αυτό το ανεκδιήγητο ασκέρι, ονειρευόμενος ότι αυτές οι ασύμμετρες δαπάνες θα του προσέφεραν μια όμορφη διακόσμηση στην άνοστη τούρτα του ευρωψηφοδελτίου του.

Όσο για μας, τα φορολογούμενα υποζύγια? Τι να πει κανείς?
Και του χρόνου με υγεία…
Ας φροντίσουμε τουλάχιστον, σε ότι μας αφορά, να μη τα θαλασσώσουμε, στις επικείμενες ευρωεκλογές, που έχουν πολύ σημαντικότερες και πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες…

--------------------------------------

*Όσοι πιθανώς αναρωτιούνται για το καλύτερο αποτέλεσμα της Τουρκίας θα πρέπει να συνεκτιμήσουν και ορισμένους άλλους παράγοντες.
Ότι δηλαδή πολλές από τις νέες συμμετοχές ενίσχυσαν το μουσουλμανικό λόμπυ, ενώ παράλληλα η έξαρση της οικονομικής μετανάστευσης έχει επίσης ενισχύσει την παρουσία του μουσουλμανικού στοιχείου σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό χώρο.
Εξ άλλου το τσιφτετέλι αποτελεί παραδοσιακά ένα προσφιλέστατο μουσικοχορευτικό είδος σε όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης και είναι επομένως φυσιολογικό να δείχνουν την προτίμησή τους στο αυθεντικό προϊόν μεταξύ των πολλών απομιμήσεων, που επίσης παραδοσιακά κατακλύζουν κάθε χρόνο την Γιουροβίζιον συνήθως με τη μορφή φραγκολεβαντίνικου γυφτορόκ.
Τέλος ας μη λησμονούμε ότι ο κρατικός μηχανισμός της γείτονος φίλης χώρας, σε αντίθεση με τα καθ’ ημάς, φροντίζει πάντοτε να οργανώνει μεθοδικά οποιαδήποτε διεθνή παρουσία του και δεν παραλείπει να μεθοδεύει οργανωμένα τα όποια αποτελέσματα συνεπάγεται αυτή η παρουσία.

Αλαζονικά και άσεμνα.

Οι δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού μετά την αποκαλούμενη κατ’ ευφημισμό συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου σηματοδοτούν την πανηγυρική μεταβολή του δόγματος πολιτικής συμπεριφοράς του κυβερνώντος κόμματος.
Από το βαρύγδουπο θεωρητικά μέχρι σήμερα προβαλλόμενο «ΣΕΜΝΑ και ΤΑΠΕΙΝΑ», περάσαμε στον αντίποδα Αλαζονικά και Άσεμνα.
Βεβαίως είναι παγκοίνως γνωστό ότι ανεξάρτητα από τα πρωθυπουργικά ευχολόγια, ανέκαθεν και με έξαρση στη δεύτερη κυβερνητική θητεία, για όλα τα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη το δίπτυχο αλαζονικά και άσεμνα υπήρξε η βάση της εφηρμοσμένης πολιτικής τους.
Όμως δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο ότι πλέον ο κ. Πρωθυπουργός με τις πρόσφατες απαξιοτικές για το Κοινοβούλιο πρακτικές του και με τις συγκεκριμένες δηλώσεις του διολίσθησε πλέον απροκάλυπτα στην πολιτική φιλοσοφία της πλειοψηφίας των στελεχών του.
Χρησιμοποιώντας ως συνήθως τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ως ένα απλό επικοινωνιακό δρώμενο προέβη σε γενικές απειλές εναντίον του Ελληνικού Λαού, μη παραλείποντας να επιδαψιλεύσει ανούσιους επαίνους στον εαυτό του και να λοιδορήσει σκληρά τους πολιτικούς του αντιπάλους (αλαζονικά).

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. Πρωθυπουργός προανήγγειλε δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων μετά τις ευροεκλογές.
Η προαναγγελία αυτή μόνο ως απειλή μπορεί να εισπραχθεί από τους εχέφρονες πολίτες, που ακόμη μετράνε τις πληγές τους από το πρώτο κύμα «μεταρρυθμίσεων», ιδιαίτερα εκείνων που σε κάποιο βαθμό υλοποιήθηκαν.
Μεταρρυθμίσεις στις κρατικές επιχειρήσεις, που οδήγησαν στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που είχε δημιουργηθεί από τον ιδρώτα πολλών προγενέστερων γενεών.
Μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, που σε συνδυασμό με το εφεύρημα των δομημένων ομολόγων, απειλούν με χρεωκοπία τα ασφαλιστικά ταμεία.
Επανίδρυση του κράτους, που επέβαλλε την αναξιοκρατία και το ρουσφέτι στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού.
Απελευθέρωση της αγοράς, που επέβαλλε την απόλυτη ηγεμονία των μεσαζόντων και των καρτέλ.
Μεταρρυθμίσεις στον αγροτικό τομέα, που κατέστρεψαν τους καπνοπαραγωγούς και απειλούν να ξεκληρίσουν το σύνολο του αγροτικού πληθυσμού της χώρας.
Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Και όλα αυτά τα τρομερά (γκραν γκινιόλ) επιτεύγματα τα παρουσίασε σαν υπευθυνότητα και εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος ενώ κατηγόρησε για ανευθυνότητα και κομματική ιδιοτέλεια όσους τολμούν να ασκήσουν κριτική στην πρωτοφανή εξαθλίωση, που βιώνει ο λαός και ο τόπος.

Προφανή όμως υστέρηση σεμνότητος είχαν οι εξαγγελίες για διάλογο στη Βουλή προς ενδυνάμωση της διαφάνειας, από ένα Πρωθυπουργό, που τους τελευταίους μήνες έχει επιδείξει πρωτοφανή ασέβεια στον κοινοβουλευτικό θεσμό, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόφασή του να επιβάλλει την πρόωρη λήξη της συνόδου της Βουλής, που είχε ως αποτέλεσμα το γενικό κουκούλωμα πάσης φύσεως σκανδάλων.

Και βεβαίως η εμφάνιση ενός Πρωθυπουργού, ο οποίος χρησιμοποιεί τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου για να απευθύνει κάλεσμα στους πολίτες να υπερψηφίσουν την Ν.Δημοκρατία στις ευρωεκλογές δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα σεμνή.
Δεν γνωρίζει ο κ. Πρωθυπουργός ότι το μόνο θέμα, που επιτρέπεται να απασχολήσει την Κυβέρνηση είναι πως θα οργανωθεί η διεξαγωγή ευροεκλογών κατά τρόπο ανόθευτο και αντικειμενικό;
Στις ευροεκλογές αναμετρώνται κόμματα και βεβαίως ο κ. Καραμανλής δικαιούται να καλέσει τον Ελληνικό λαό να τον υπερψηφίσει.
Όμως αυτό μπορεί να το πράξει ως αρχηγός κόμματος, που εξέρχεται από μια κομματική σύσκεψη και όχι ως Πρωθυπουργός, που συνοψίζει τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε.

Πρόκειται για μια ακόμη θεσμική αταξία, που μάλλον ο κ. Καραμανλής με τη μεγάλη εκτίμηση, που έχει για τους πολίτες και τους ακροατές του δημοσιογράφους, θα θεώρησε ότι πολλοί θα τη δουν, αλλά λίγοι θα την καταλάβουν…

Κυβέρνηση Καραμανλή-κυβερνητική πολιτική Παυλίδη

Σημ.: Αν δεν είναι ευανάγνωστα τα κείμενα, κάνε "κλικ" απάνω στην εικόνα.

Φασκελοκουκούλωστα….

Κάποτε ένας κλέφτης μπήκε σ’ ένα χωριό κι άρχισε να κατακλέβει και να ρημάζει τα πάντα. Στην αρχή ήτανε κάπως προσεκτικός, αλλά με τον καιρό έγινε εντελώς ασύδοτος και απρόσεκτος. Όπως ήταν φυσικό μερικοί πιο υποψιασμένοι χωριανοί τον πήρανε χαμπάρι και άρχισαν να τον κυνηγάνε φωνάζοντας «κλέφτης…! κλέφτης…! Πιάστε τον….!!!»
Και τότε ο θρασύτατος πλιατσικολόγος χωρίς να διστάσει καθόλου κατήγγειλε αυτούς, που τον κυνηγούσαν για διατάραξη της κοινής ησυχίας.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την τακτική της ΝΔ να κατηγορεί για ανεπίτρεπτη σκανδαλολογία τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εντελώς συμπτωματική και όποιος επιδίδεται σε τέτοιους απαράδεκτους συνειρμούς είναι τουλάχιστον κακοήθης.
Όμως σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες η Διεθνής Ένωση Σκανδαλιάρηδων ISU (International Scandal Union), αποφάσισε να απονείμει φέτος «την χρυσή κουκούλα» στον Έλληνα Πρωθυπουργό για τις εξαιρετικές επιδόσεις του στο ευγενές άθλημα κουκουλώματος υποθέσεων σκανδάλων.
Αυτό που ενθουσίασε τους κριτές και ανέδειξε τον κ. Καραμανλή ως μακράν καταλληλότερο των άλλων διεκδικητών του τίτλου είναι η μοναδική ευρηματικότητα του σε συστήματα εξουδετέρωσης του Συντάγματος και ιδιαίτερα σε κινήσεις ακύρωσης του ρόλου της Βουλής.

Πάντως για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά το επιχείρημα, που προβάλλεται, ότι η διάλυση της Βουλής είναι νόμιμη και επιχειρήθηκε για να δοθεί η δυνατότητα ενασχόλησης με τις ευροεκλογές, αποτελεί ένα ακόμα χοντροκομμένο παραμύθι, που δεν πρόκειται να χάψει κανένας.
Σύμφωνα με το άρθρο 64 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος «Η Βουλή συνέρχεται αυτοδικαίως κάθε έτος την πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου σε τακτική σύνοδο για τα ετήσια έργα της» και σύμφωνα με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου «Η διάρκεια της τακτικής συνόδου δεν μπορεί να είναι συντομότερη από πέντε μήνες». Ο κ. Πρωθυπουργός λοιπόν ισχυρίζεται ότι νομίμως προχώρησε στο κλείσιμο της Βουλής αφού το πεντάμηνο της αναγκαίας ελάχιστης βουλευτικής περιόδου είχε ήδη προ πολλού συμπληρωθεί.
Όμως το άρθρο 71 προβλέπει ότι «Κατά τη διάρκεια της διακοπής των εργασιών της Βουλής, το νομοθετικό της έργο …. ασκείται από Τμήμα της που συγκροτείται και λειτουργεί σύμφωνα με τους ορισμούς των άρθρων 68 παράγραφος 3 και 70». Αυτό κατά την ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του Συντάγματος σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να παραμένει η χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τη δυνατότητα ψήφισης νόμων. Εμμέσως λοιπόν αλλά σαφώς επιβάλλεται από το σύνταγμα ο χρόνος μεταξύ της λήξεως της τακτικής συνόδου και ενάρξεως της λειτουργίας των τμημάτων να είναι ελάχιστος. Γι αυτό κατά πάγια τακτική η τακτική σύνοδος της Βουλής διαρκεί συνήθως μέχρι τέλους Ιουνίου και οι εργασίες του θερινού τμήματος αρχίζουν στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου και καλύπτουν και τον Σεπτέμβριο.
Για άλλη μια φορά οι Σύμβουλοι του Πρωθυπουργού τον οδήγησαν σε μια θεσμική γκάφα που μπορεί να είναι φαινομενικά νομότυπη , αλλά έρχεται ουσιαστικά σε αντίθεση όχι μόνο με το πνεύμα του νόμου, αλλά και με αυτή καθεαυτή τη μορφή του πολιτεύματος ως προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Διότι προφανώς αλλοιώνεται η μορφή του πολιτεύματος όταν με αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας παρεμποδίζεται η λειτουργία της νομοθετικής εξουσίας είτε εφήμερα ( με την αποχή των κυβερνητικών βουλευτών από μια συνεδρίαση) είτε, πολύ χειρότερα, για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως επιχειρείται με την πρόσφατη αυτή κίνηση.
Πρόκειται λοιπόν για άλλη μια νομότυπη, αλλά θεσμικά αντιδεοντολογική ενέργεια, που πέρα από τις νομικές της αδυναμίες είναι εξαιρετικά σαθρή ως προς την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση.
Διότι η λήξη της τακτικής συνόδου της Βουλής επιφέρει αυτοδικαίως την παραγραφή του αξιοποίνου όλων των πιθανών αδικημάτων, που τελέστηκαν από Υπουργούς σε σχέση με μια μεγάλη σειρά σκανδάλων, που ταλανίζουν τον τόπο το τελευταίο διάστημα.
Έχουν επομένως κάθε λόγο οι πολίτες να αμφιβάλλουν για τις αγνές προθέσεις του κ. Πρωθυπουργού.
Καθότι δεν πρέπει να συγχέονται δύο εντελώς διαφορετικά ζητήματα.
Είναι άλλο πράγμα η διακοπή των εργασιών της Βουλής και άλλο η λήξη της τακτικής βουλευτικής Συνόδου.
Αν ο πραγματικός του στόχος δεν ήταν αποκλειστικά η παραγραφή των σκανδάλων θα μπορούσε να ζητήσει τη διακοπή των εργασιών της βουλής για το διάστημα μέχρι τις Ευροεκλογές, αλλά να μην επιδιώξει την λήξη της τακτικής συνόδου, όπως δυστυχώς έπραξε.
Έτσι και ο στόχος της ομαλής προεκλογικής συζήτησης θα εξυπηρετείτο, αλλά και η κάθαρση του πολιτικού συστήματος θα επιτυγχάνετο.
Με την παράταση της τακτικής Συνόδου τουλάχιστον μέχρι το Σεπτέμβριο, όπως προς τιμή τους όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εζήτησαν, θα είχε την ευκαιρία η Κυβέρνηση να αποδείξει στην πράξη όλες τις ωραίες μεγαλοστομίες για διαφάνεια και «όλα στο φώς».

Δυστυχώς η απερίσκεπτη, φοβική και άτακτη αυτή φυγή του κ. Πρωθυπουργού οδηγεί μια ολόκληρη παράταξη σε ερήμην πολιτική και ηθική απαξίωση.
Με αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις δεν επιτυγχάνεται η απαλλαγή των πιθανών ολίγων ενόχων.
Απλώς επιτυγχάνεται η διάχυση της ενοχής στο σύνολο της παράταξης, που εμφανίζεται αλληλέγγυα με τους ενεχομένους σε σκάνδαλα.
Με αυτή τη φυγομαχία καταδικάζονται ερήμην στη συνείδηση του μέσου πολίτη όλοι ανεξαιρέτως όσοι συνέβαλλαν ή αποδέχθηκαν την πολιτική αυτή ερημοδικία.
Και βέβαια για τους έντιμους πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος τίθεται και ένα εύλογο ερώτημα.
Μέχρι ποιού σημείου μπορούν να αναλώνουν την προσωπική τους πολιτική αξιοπιστία για να κερδίσει λίγο πολιτικό χρόνο η ηγετική ομάδα του κόμματος ή ακόμη χειρότερα για να γλιτώσουν αβρόχοις ποσίν κάποιοι, που φέρονται ότι έβρεξαν την ουρά τους;

Η λευκή ψήφος είναι ψήφος ανόητη.

Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανεξαρτήτως σκοπιμοτήτων, που το καθένα εξυπηρετεί, παρέχουν ως κοινή, και επομένως αρκούντως διασταυρωμένη, την πληροφορία ότι οι Βουλευτές της ΝΔ πνέουν μένεα κατά του κ. Παυλίδη κυρίως εξ αιτίας της απερίφραστης δήλωσής του στη Βουλή ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί, δήλωση την οποία συνόδευσε με μια χαρακτηριστική κίνηση του δεξιού του χεριού έχοντας τον δείκτη προτεταμένο.
Και είναι κατανοητή βεβαίως η δυσφορία των εντίμων κυβερνητικών Βουλευτών διότι προφανώς και την δήλωση και την χειρονομία ο κ. Παυλίδης προς το κόμμα του και προς τους συντρόφους του βουλευτές αποκλειστικά απηύθυνε κατά την ημέρα συζήτησης της προτάσεως για σύσταση ειδικής επιτροπής στη Βουλή.
Κουνώντας το δάκτυλό του στους ομόσταυλούς του ο κ. Παυλίδης, μεσούσης τότε της μεγάλης τεσσαρακοστής, έμοιαζε να τους λέει «Ουαί υμίν Φαρισαίοι και υποκριταί, οι οποίοι διυλίζεται τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον».
Εδώ κατάπιατε δηλαδή σκάνδαλα μεγατόνων με εκκαττομύρια, που έκαναν φτερά και δήθεν σας πείραξε η περίπτωση η δική μου, η οποία και αληθής υποτιθέμενη αφορά μερικές «ψωροχιλιάδες»;
«Ουρλιάζετε Φαρισαίοι για το καρφάκι, που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σας και δεν βλέπετε το δοκάρι, που υπάρχει στο δικό σας μάτι;».
Με άλλα λόγια τους είπε ο κ. Παυλίδης «εμένα με κατηγορούν για μια παρονυχίδα και είσατε έτοιμοι να αποφασίσετε τη δίωξή μου και ξεσηκώνετε τον κόσμο ότι πρέπει να παραιτηθώ την ίδια ώρα, που κάποιοι άλλοι μπλεχτήκανε με ομόλογα ταμείων και με Βατοπέδια και με τόσα άλλα και τους αφήσατε ανέγγιχτους.

Αντικειμενικά για τους βουλευτές της πλειοψηφίας η δήλωση και η χειρονομία του κ.Παυλίδη ήταν κάπως σαν από τη θέση του κατηγορουμένου να μεταπηδούσε στη θέση του κατηγόρου. Κάπως σαν επισήμανση ότι αν επέμεναν στην τακτική τους θα προκαλούσαν άσχημα επακόλουθα…

Θα περίμενε κανείς να απαντήσουν στον κ. Παυλίδη «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» και να φροντίσουν για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, ώστε και το κόμμα τους να καθαρίσουν από κάθε σκιά και τους όποιους συκοφάντες να αποδώσουν στην κρίση του ελληνικού λαού.
Όμως, Ω! του θαύματος, έδωσαν τόπο στην οργή. Και ενώ διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την δήθεν επιθυμία τους «να χυθεί άπλετο φώς», φρόντισαν σαν πλειοψηφία στην επιτροπή(*) να εξετάσουν τους μάρτυρες με πλήρη μυστικότητα, ώστε να μη περιέλθουν σε γνώση των ψηφοφόρων οι λεπτομέρειες της υπόθεσης. Παράλληλα βέβαια είτε οι ίδιοι είτε «δι’ εγκύρων πηγών» δεν παρέλειπαν να διοχετεύουν επιλεγμένες πληροφορίες και κυρίως προσωπικές εκτιμήσεις που συνέκλιναν στην μη παραπομπή του κ. Παυλίδη.
Και τέλος φρόντισαν να συντάξουν ένα πόρισμα, που κατά τα λεγόμενα των μελών της επιτροπής καταλήγει στην πρόταση της μη παραπομπής του κ. Παυλίδη.

Και σαν να μην έφθαναν αυτά πληροφορούμεθα ότι κάποιοι, που εξακολουθούν να είναι θυμωμένοι με τον κ. Παυλίδη σκέπτονται να ψηφίσουν λευκό σήμερα το βράδυ.

Δηλαδή μετά την παρωδία στην επιτροπή, η φαρσοκωμωδία μέλλει να συνεχισθεί και στην ολομέλεια της Βουλής.
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι με αυτό το τερτίπι η Κυβέρνηση θα λύσει το γόρδιο δεσμό, ώστε να έχει και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Τα λευκά λένε οι εφευρέτες τους δεν αποτελούν αμφισβήτηση της κυβέρνησης διότι οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, που και η Κυβέρνηση επιδιώκει , την μη παραπομπή. Συγχρόνως στέλνουν και ένα μήνυμα στον κ. Παυλίδη ότι δεν πείστηκαν για την αθωότητά του.

Καλή η προσπάθεια αλλά άνθρακες ο θησαυρός.

Διότι η κρίση της Κυβέρνησης περί της υποθέσεως Παυλίδη εκφράζεται και ενσωματώνεται στο πόρισμα της πλειοψηφίας της επιτροπής. Αποδοχή της Κυβερνητικής κρίσεως είναι η υπερψήφιση της προτάσεως του πορίσματος, τουτέστιν η καθαρή άρνηση της παραπομπής του. Κάθε λευκή ψήφος επομένως είναι αντικειμενικά άρση της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Με αυτή την έννοια αν οι αρνητικές ψήφοι είναι λιγότερες από 150 θα υπάρχει πρόβλημα «δεδηλωμένης».
Από την άλλη η σημερινή διαδικασία δεν αποφασίζει περί της αθωότητας ή ενοχής του κ. Παυλίδη. Κρίνει για το αν υπάρχουν στοιχεία, που χρήζουν δικαστικής διερεύνησης. Αν κάποιος λοιπόν δεν πείθεται από την άποψη της κυβέρνησης, αλλά πιστεύει ότι μπορεί και να υπάρχει πρόβλημα με τον κ. Παυλίδη, οφείλει να ψηφίσει καθαρά υπέρ της παραπομπής. Αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα. Αν δεν το πράξει ψηφίζοντας λευκό αφ’ ενός παραβιάζει τη συνταγματική επιταγή, αφ’ ετέρου συνειδητά κουκουλώνει την υπόθεση.
Διότι όσοι ψηφίζουν αρνητικά έχουν το άλλοθι ότι κατενόησαν τα πράγματα, όπως τα κατενόησε ο Πρωθυπουργός, ότι δηλαδή δεν υπάρχει θέμα με τον κ. Παυλίδη. Οι άλλοι όμως, που τα κατενόησαν αλλιώς, ότι δηλαδή μπορεί και να υπάρχει θέμα δεν έχουν καμιά δικαιολογία για να εμποδίζουν την περαιτέρω εξιχνίαση της υπόθεσης.

Εκτός αν στο λευκό αποδοθεί η παγκοσμίως και διαχρονικά πάγια ερμηνεία του. Ότι δηλαδή λευκό σημαίνει απλά ότι δεν έχω άποψη, ότι δεν διαθέτω την απαιτούμενη κατά περίπτωση κρίση για να αποφασίσω.
Όταν όμως μετά από τόσες βδομάδες, που πηγαινοέρχονται δικογραφίες, που συγκλονίζεται το κοινοβούλιο, που συνταράσσεται η κοινή γνώμη, κάποιος δηλώνει αδυναμία να κρίνει και σχηματίσει άποψη, τότε χαλεπόν ειπείν, είναι περίπου σαν να δηλώνει απλά ανόητος.
Και επιπροσθέτως εδώ τίθεται και ένα ακόμα ζήτημα.
Διότι αρμοδιότητα της βουλής είναι να βουλεύεται και να διατυπώνει βούληση.
Και καθήκον του βουλευτή είναι να διαθέτει καθαρή κρίση και να διατυπώνει καθαρές απόψεις, που να παράγουν διά της ψηφοφορίας συγκεκριμένα βουλεύματα του βουλευτικού σώματος.
Αν κάποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να το πράξει τότε προφανώς αυτοαναιρείται και πάντως δηλώνει ακατάλληλος για τη θέση, που κατέχει.
Είναι λοιπόν απορίας άξιον πως μπορεί να υπάρξουν απόψε το βράδυ βουλευτές, που όχι μόνο χάριν ευνόητης σκοπιμότητας θα επιλέξουν το στρίβειν δια του λευκού, αλλά θα έχουν και την αφέλεια ενδεχομένως να διαφημίζουν την ενέργειά τους ως πράξη εντιμότητος, ενώ στην ουσία είναι ευτελισμός της βουλευτικής ιδιότητος και ύβρις κατά των ψηφοφόρων τους.

Τώρα σε ότι αφορά τη φιλολογία γύρω από την πιθανολογούμενη παραίτηση του κ. Παυλίδη, αν αυτό συμβεί θα είναι ένα ακόμη ευτράπελο στην όλη υπόθεση.
Διότι αν ο κ. Παυλίδης απαλλαγεί πάσης υποψίας από την Κυβέρνηση και την πλειοψηφία των συναδέλφων του τι λόγο θα έχει να παραιτηθεί; Αν πράξει κάτι τέτοιο την ώρα, που το κόμμα του τον απαλλάσσει πανηγυρικά θα ήταν σαν να δηλώνει ο ίδιος ότι έχει κάποιο βάρος στη συνείδησή του. Ο άνθρωπος όμως την ίδια ώρα, που κούναγε το δάκτυλο στους συναδέλφους του δεν παρέλειψε να δηλώσει ότι «είναι απολύτως ατάραχος διότι έχει απολύτως ήσυχη την συνείδησή του».

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα το κάνει για λόγους ευθιξίας κυρίως αν υπάρξουν πολλά λευκά από τους συναδέλφους του στην ψηφοφορία.
Όμως μέχρι τώρα τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν κινηθεί σ’ αυτή τη βάση. Για τέτοιους λόγους θα μπορούσε και η κυβέρνηση να προτιμούσε τη συνέχιση της διαδικασίας. Και ο ίδιος ο κ. Παυλίδης θα μπορούσε να ζητήσει την συνέχιση, προκειμένου να μην παραμείνουν σκιές. Όμως αντίθετα με την θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ψηφοφόρων, με τη όποια αξιοπιστία έχουν οι δημοσκοπήσεις, τόσο η Κυβέρνηση, όσο και ο κ. Παυλίδης δεν συμμερίζονται αυτήν την ευθιξία.

Επομένως το λογικό για τον κ. Παυλίδη με τόσους «άσπονδους φίλους», που φαίνεται να διαθέτει στο εσωτερικό του κόμματος του είναι να αναβάλει την οποιαδήποτε σκέψη για παραίτηση τουλάχιστον μέχρι τη λήξη της παρούσας βουλευτικής περιόδου, οπότε θα έχει εξασφαλισθεί η παραγραφή του αξιοποίνου οποιασδήποτε πράξεως ή παραλήψεως του καταμαρτυρούν.

___

*Αν κάποιοι νομομαθείς έχουν την άποψη ότι η μυστικότητα στις εργασίες της ειδικής επιτροπής επιβάλλεται από τον νόμο και δεν είναι αποτέλεσμα αποφάσεως της πλειοψηφίας των μελών της επιτροπής, είμαι στη διάθεσή τους να το συζητήσουμε.