Φασκελοκουκούλωστα….

Κάποτε ένας κλέφτης μπήκε σ’ ένα χωριό κι άρχισε να κατακλέβει και να ρημάζει τα πάντα. Στην αρχή ήτανε κάπως προσεκτικός, αλλά με τον καιρό έγινε εντελώς ασύδοτος και απρόσεκτος. Όπως ήταν φυσικό μερικοί πιο υποψιασμένοι χωριανοί τον πήρανε χαμπάρι και άρχισαν να τον κυνηγάνε φωνάζοντας «κλέφτης…! κλέφτης…! Πιάστε τον….!!!»
Και τότε ο θρασύτατος πλιατσικολόγος χωρίς να διστάσει καθόλου κατήγγειλε αυτούς, που τον κυνηγούσαν για διατάραξη της κοινής ησυχίας.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την τακτική της ΝΔ να κατηγορεί για ανεπίτρεπτη σκανδαλολογία τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εντελώς συμπτωματική και όποιος επιδίδεται σε τέτοιους απαράδεκτους συνειρμούς είναι τουλάχιστον κακοήθης.
Όμως σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες η Διεθνής Ένωση Σκανδαλιάρηδων ISU (International Scandal Union), αποφάσισε να απονείμει φέτος «την χρυσή κουκούλα» στον Έλληνα Πρωθυπουργό για τις εξαιρετικές επιδόσεις του στο ευγενές άθλημα κουκουλώματος υποθέσεων σκανδάλων.
Αυτό που ενθουσίασε τους κριτές και ανέδειξε τον κ. Καραμανλή ως μακράν καταλληλότερο των άλλων διεκδικητών του τίτλου είναι η μοναδική ευρηματικότητα του σε συστήματα εξουδετέρωσης του Συντάγματος και ιδιαίτερα σε κινήσεις ακύρωσης του ρόλου της Βουλής.

Πάντως για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά το επιχείρημα, που προβάλλεται, ότι η διάλυση της Βουλής είναι νόμιμη και επιχειρήθηκε για να δοθεί η δυνατότητα ενασχόλησης με τις ευροεκλογές, αποτελεί ένα ακόμα χοντροκομμένο παραμύθι, που δεν πρόκειται να χάψει κανένας.
Σύμφωνα με το άρθρο 64 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος «Η Βουλή συνέρχεται αυτοδικαίως κάθε έτος την πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου σε τακτική σύνοδο για τα ετήσια έργα της» και σύμφωνα με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου «Η διάρκεια της τακτικής συνόδου δεν μπορεί να είναι συντομότερη από πέντε μήνες». Ο κ. Πρωθυπουργός λοιπόν ισχυρίζεται ότι νομίμως προχώρησε στο κλείσιμο της Βουλής αφού το πεντάμηνο της αναγκαίας ελάχιστης βουλευτικής περιόδου είχε ήδη προ πολλού συμπληρωθεί.
Όμως το άρθρο 71 προβλέπει ότι «Κατά τη διάρκεια της διακοπής των εργασιών της Βουλής, το νομοθετικό της έργο …. ασκείται από Τμήμα της που συγκροτείται και λειτουργεί σύμφωνα με τους ορισμούς των άρθρων 68 παράγραφος 3 και 70». Αυτό κατά την ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του Συντάγματος σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να παραμένει η χώρα για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τη δυνατότητα ψήφισης νόμων. Εμμέσως λοιπόν αλλά σαφώς επιβάλλεται από το σύνταγμα ο χρόνος μεταξύ της λήξεως της τακτικής συνόδου και ενάρξεως της λειτουργίας των τμημάτων να είναι ελάχιστος. Γι αυτό κατά πάγια τακτική η τακτική σύνοδος της Βουλής διαρκεί συνήθως μέχρι τέλους Ιουνίου και οι εργασίες του θερινού τμήματος αρχίζουν στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου και καλύπτουν και τον Σεπτέμβριο.
Για άλλη μια φορά οι Σύμβουλοι του Πρωθυπουργού τον οδήγησαν σε μια θεσμική γκάφα που μπορεί να είναι φαινομενικά νομότυπη , αλλά έρχεται ουσιαστικά σε αντίθεση όχι μόνο με το πνεύμα του νόμου, αλλά και με αυτή καθεαυτή τη μορφή του πολιτεύματος ως προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Διότι προφανώς αλλοιώνεται η μορφή του πολιτεύματος όταν με αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας παρεμποδίζεται η λειτουργία της νομοθετικής εξουσίας είτε εφήμερα ( με την αποχή των κυβερνητικών βουλευτών από μια συνεδρίαση) είτε, πολύ χειρότερα, για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως επιχειρείται με την πρόσφατη αυτή κίνηση.
Πρόκειται λοιπόν για άλλη μια νομότυπη, αλλά θεσμικά αντιδεοντολογική ενέργεια, που πέρα από τις νομικές της αδυναμίες είναι εξαιρετικά σαθρή ως προς την ηθική και πολιτική της νομιμοποίηση.
Διότι η λήξη της τακτικής συνόδου της Βουλής επιφέρει αυτοδικαίως την παραγραφή του αξιοποίνου όλων των πιθανών αδικημάτων, που τελέστηκαν από Υπουργούς σε σχέση με μια μεγάλη σειρά σκανδάλων, που ταλανίζουν τον τόπο το τελευταίο διάστημα.
Έχουν επομένως κάθε λόγο οι πολίτες να αμφιβάλλουν για τις αγνές προθέσεις του κ. Πρωθυπουργού.
Καθότι δεν πρέπει να συγχέονται δύο εντελώς διαφορετικά ζητήματα.
Είναι άλλο πράγμα η διακοπή των εργασιών της Βουλής και άλλο η λήξη της τακτικής βουλευτικής Συνόδου.
Αν ο πραγματικός του στόχος δεν ήταν αποκλειστικά η παραγραφή των σκανδάλων θα μπορούσε να ζητήσει τη διακοπή των εργασιών της βουλής για το διάστημα μέχρι τις Ευροεκλογές, αλλά να μην επιδιώξει την λήξη της τακτικής συνόδου, όπως δυστυχώς έπραξε.
Έτσι και ο στόχος της ομαλής προεκλογικής συζήτησης θα εξυπηρετείτο, αλλά και η κάθαρση του πολιτικού συστήματος θα επιτυγχάνετο.
Με την παράταση της τακτικής Συνόδου τουλάχιστον μέχρι το Σεπτέμβριο, όπως προς τιμή τους όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εζήτησαν, θα είχε την ευκαιρία η Κυβέρνηση να αποδείξει στην πράξη όλες τις ωραίες μεγαλοστομίες για διαφάνεια και «όλα στο φώς».

Δυστυχώς η απερίσκεπτη, φοβική και άτακτη αυτή φυγή του κ. Πρωθυπουργού οδηγεί μια ολόκληρη παράταξη σε ερήμην πολιτική και ηθική απαξίωση.
Με αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις δεν επιτυγχάνεται η απαλλαγή των πιθανών ολίγων ενόχων.
Απλώς επιτυγχάνεται η διάχυση της ενοχής στο σύνολο της παράταξης, που εμφανίζεται αλληλέγγυα με τους ενεχομένους σε σκάνδαλα.
Με αυτή τη φυγομαχία καταδικάζονται ερήμην στη συνείδηση του μέσου πολίτη όλοι ανεξαιρέτως όσοι συνέβαλλαν ή αποδέχθηκαν την πολιτική αυτή ερημοδικία.
Και βέβαια για τους έντιμους πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος τίθεται και ένα εύλογο ερώτημα.
Μέχρι ποιού σημείου μπορούν να αναλώνουν την προσωπική τους πολιτική αξιοπιστία για να κερδίσει λίγο πολιτικό χρόνο η ηγετική ομάδα του κόμματος ή ακόμη χειρότερα για να γλιτώσουν αβρόχοις ποσίν κάποιοι, που φέρονται ότι έβρεξαν την ουρά τους;