ΚΚΕ: Φάντης + Ρετσινόλαδο = Εξαπτέρυγο

Μια συνηθισμένη πρακτική, που εφαρμόζεται κατά κόρον το τελευταίο διάστημα, από όσους δέχονται κριτική για την ανεπάρκειά τους, και όχι μόνο, είναι η σύγχυση, την οποία επιχειρούν μεταξύ προσώπων και θεσμών.

Ασκείται λόγου χάριν κριτική σε κάποιο δικαστικό λειτουργό για τον πλημμελή ή αντιεπιστημονικό τρόπο, που ασκεί τα καθήκοντα του και αμέσως ξεσηκώνονται κάποιοι ευαίσθητοι συνάδελφοί του γιατί δήθεν «πλήττεται το κύρος της Δικαιοσύνης».

Κατακρίνεται η φιλαργυρία συγκεκριμένων ρασοφόρων και αμέσως εξεγείρονται οι Φαρισαίοι «αδελφοί» τους, διότι δήθεν «βάλλεται η ορθόδοξος εκκλησία».

Κατηγορείται κάποιος πολιτικός για τις ύποπτες δοσοληψίες του και αρχίζουν οι συνάδελφοί του να σκούζουν ότι υβρίζονται οι ψηφοφόροι του, που τον βγάζουν τριάντα χρόνια βουλευτή.

Και ούτω καθεξής.

Από λογικής αξίας οι επικοινωνιακές αυτές τρίπλες ακροβατούν μεταξύ διανοητικής ανεπάρκειας και «όρων τετράδος» (quaternion terminorum). Αυτό όμως ουδόλως πτοεί τους αυτόκλητους επικοινωνιολόγους, οι οποίοι επιμένουν αλυσιτελώς να υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών.

Μέγας εραστής της επικοινωνιακής αυτής πρακτικής και αντάξιος μαθητής του προκατόχου του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έσπευσε να κατηγορήσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι με το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», προσβάλλει δήθεν τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.

Προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται πως η διάζευξη αναφέρεται σε πολιτικο-ιδεολογική αντίθεση, σε σύγκρουση οικονομικών μοντέλων, σε αντιπαράθεση συστημάτων διακυβέρνησης.

Υποκρίνεται ότι δεν κατανοεί την αντιδιαστολή του κόσμου, που επαγγέλλεται η οραματική πρόταση των σοσιαλιστών με τον μίζερο κόσμο που βιώνει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ως αποτέλεσμα της επικράτησης των φιλελεύθερων και του κ. Μπαρόζο κατά την τελευταία πενταετία.

Συγχέει την αναμφίβολη βαρβαρότητα των βιοτικών συνθηκών, που δημιούργησαν οι «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις και τα καθοδηγούμενα από αυτές ευρωπαϊκά όργανα, με τους άμοιρους ψηφοφόρους, που είναι τα αθώα υποζύγια, τα τραγικά θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Και βεβαίως η τακτική του κυβερνητικού εκπροσώπου είναι και αναμενόμενη και κατανοητή.

Το ευτράπελο της υπόθεσης είναι η φωτισμένη παρέμβαση της κ. Παπαρήγας.

Ως συνήθης ναυαγοσώστης του Κυβερνητικού εκπροσώπου η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ έσπευσε να επιτεθεί κατά του κ. Παπανδρέου, που τόλμησε να μιλήσει για Σοσιαλισμό και βαρβαρότητα, εκτιμώντας ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει τόση σχέση με τον Σοσιαλισμό όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η συγκεκριμένη ατάκα διαθέτει κάποια τηλεοπτική εσωτερική αξία, που πιθανότατα θα εξαργυρώσει με μερικά δευτερόλεπτα στα δελτία των οκτώ.

Οφείλουμε όμως επίσης να επισημάνουμε ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει να μιλάνε για σχοινί».

Διότι όποια και αν είναι η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τον σοσιαλισμό σίγουρα είναι μεγαλύτερη από τη σχέση του ΚΚΕ με τον κομμουνισμό. (Δε μιλάμε βέβαια για μαρξισμό ο οποίος τελειώνει εκεί που αρχίζει η φιλοσοφική αντίληψη του ΚΚΕ για τον σύγχρονο κόσμο).

Τώρα αν με την άστοχη αυτή παρέμβαση της κ. Παπαρήγα κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αρχίσουν να μιλάνε για αριστερά εξαπτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, τι θα πούμε;

Θα φταίει «ο φονιάς»;