Το βασικό χαρακτηριστικό των ανόητων είναι το ταλέντο τους στην κατάργηση των αυτονόητων.
Επί γενεές γενεών η φυλάκιση των εγκληματιών είχε σαν στόχους την τιμωρία τους, τον σωφρονισμό τους και κυρίως να απαλλάξει την κοινωνία από τον κίνδυνο της συνέχισης της εγκληματικής τους δραστηριότητας.
Η τελευταία «τρομερή επιτυχία» της αστυνομίας καταδεικνύει ότι με αυτή την κυβέρνηση οι παραπάνω αυτονόητοι στόχοι έχουν απολύτως καταργηθεί.
Διότι πιο είναι ακριβώς το σωφρονιστικό σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίχθητε η πολύκροτη αυτή επιτυχία?
Φυλακές όπου οι βαρυποινίτες διαβιούν με όλες τις απαιτούμενες ανέσεις ώστε να δημιουργούν εγκληματικές συμμορίες μεγάλης εμβέλειας και αποτελεσματικότητας. Να σχεδιάζουν και οργανώνουν με επιτυχία βαρύτατα κακουργήματα εξεζητημένης δυσκολίας.
Να ελέγχουν και να κατευθύνουν την εκτέλεση των εγκληματικών τους εγχειρημάτων διαθέτοντας σε επιτελικό επίπεδο εντός της φυλακής όλα τα μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας (κινητά τηλέφωνα και τα τοιαύτα).
Και να συντηρούν με πρωτοφανή άνεση ένα εκτεταμένο εγκληματικό δίκτυο με πλοκάμια σε όλη την Ελλάδα και με κέρδη τεραστίου μεγέθους.
Αυτή είναι η περιγραφή της περίφημης επιτυχίας της Ελληνικής αστυνομίας, την οποία κάθιδρη ολόκληρο το Σαββατοκύριακο επιχείρησε με άκομψο τρόπο να καρπωθεί η Κυβέρνηση, διά της μεθόδου των αλλεπάλληλων δελτίων τύπου και των δηλώσεων του αρμοδίου Υπουργού.
Και διερωτάται βεβαίως ο μέσος λογικός πολίτης.
Τι ακριβώς πέτυχε η αστυνομία. Να συλλάβει τους φυλακισμένους?
Και αν ο περί την Δημοσία Τάξη Υπουργός έχει λόγους να αυτοπενεύεται, πού ακριβώς εδράζονται αυτοί οι λόγοι?
Μήπως στην καραμπινάτη αποτυχία του συναδέλφου του Υπουργού Δικαιοσύνης?
Διότι αν ο Υπουργός Δικαιοσύνης, στον οποίο ανήκει η ευθύνη της οργάνωσης και λειτουργίας των φυλακών, επεδείκνυε την στοιχειώδη επιμέλεια και αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση των αρμοδιοτήτων του, τότε δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για τις «ανδραγαθίες» του κ. Μαρκογιαννάκη.
Όταν οι φυλακές έχουν καταντήσει ελικοδρόμια για την άνετη διακίνηση των βαρυποινιτών και επίσημες έδρες των διάφορων εγκληματικών εταιριών, πόσο επιτυχημένη μπορεί να θεωρείται μια κυβέρνηση?
Και πόσο ανόητη ή τουλάχιστον απελπισμένη επικοινωνιακά μπορεί να είναι, όταν επιχειρεί να αναδείξει ως επιτυχία του ενός Υπουργείου τα απίθανα χάλια του άλλου?
Πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται ο μέσος λογικός πολίτης όταν η αστυνομία περιορίζεται στη φύλαξη επιλεγμένων στόχων και αδυνατεί να του παράσχει οποιαδήποτε προστασία, απέναντι στους ληστές και τους κλέφτες της γειτονιάς ή στους παραβατικούς οικονομικούς μετανάστες και από την άλλη πληροφορείται με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι παραμένει εκτεθειμένος στην ασύδοτη εγκληματικότητα ακόμη και εκείνων, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στη φυλακή.
Το απογοητευτικότερο όμως είναι ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μια τέτοια ιστορία θα είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα την παραίτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης.
Στην σύγχρονη Ελλάδα, βασίλειο των ανόητων Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης, το απαράδεκτο γεγονός παρουσιάζεται ως κυβερνητικός άθλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου