Αν και πέρασε πολύς χρόνος από τα οικτρά αποτελέσματα των ευρωεκλογών ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί να παραμένει αναποφάσιστος περί του πρακτέου.
Όλα τα κόμματα κουτσά στραβά έχουν δείξει να έλαβαν τα όποια μηνύματα και με διάφορους τρόπους έχουν ήδη αντιδράσει στα αιτήματα , που έθεσαν οι ψηφοφόροι.
Από το δοξαστικό συνέδριο του ΛΑ.Ο.Σ μέχρι την τρικυμιώδη αντιπαλότητα των ηγετικών ομάδων του Συνασπισμού, όλα τα κόμματα ξαναβρίσκουν σιγά σιγά τον βηματισμό τους και αναδιοργανώνονται.
Μόνο η Νέα Δημοκρατία και ειδικά η Κυβέρνηση φαίνεται να έχει μια sui generis αδυναμία κατανόησης των μηνυμάτων και κυρίως μια απελπιστική δυστοκία πρωτοβουλιών για αντιστροφή του δυσμενούς κλίματος.
Αποτέλεσμα οι πρώτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, που διευρύνουν την διαφορά στις 5,3 μονάδες και των οποίων τα επί μέρους στοιχεία αναδύουν μια έντονη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης.
Όσο και αν ανησυχούν τα στελέχη και οι βουλευτές του Κυβερνώντος κόμματος, όσο και αν σπάζουν όλο αυτό το διάστημα το κεφάλι τους για να προτείνουν διάφορες φαεινές ιδέες προς διακοπή της κατιούσας πορείας, ο Πρωθυπουργός επιμένει στη συνήθη αναποφασιστικότητά του και εξαντλείται σε μια προσπάθεια αγοράς πολιτικού χρόνου με κινήσεις εφήμερης επικοινωνιακής σκοπιμότητας.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι τυχαία.
Η Ελλάδα αποτελεί την μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου ο Πρωθυπουργός δεν διαθέτει προϋπηρεσία ούτε σε θυρωρείο Υπουργείου.
Παραδοσιακά ένας πρωθυπουργός πρέπει να έχει στο CV του (curriculum vitae= βιογραφικό σημείωμα) τουλάχιστον δυο- τρία νευραλγικά υπουργεία. Ένα ΥΠΕΘΟ, ένα Συντονισμού, ένα Εθνικής Άμυνας, ένα εξωτερικών. Τουλάχιστον ένα Παιδείας, βρε αδελφέ…
Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι ο. κ. Καραμανλής θα μάθαινε «στου κασσίδη το κεφάλι» και ήταν μαθηματικώς προδιαγεγραμμένο ότι ο συντονισμός της Κυβέρνησης επρόκειτο να θυμίζει «μπουλούκ ασκέρ».
Γι αυτό και οι έγκριτοι επικοινωνιολόγοι του είχαν φροντίσει από νωρίς να επινοήσουν και να ρίξουν στην δημοσιογραφική αγορά διάφορα σλόγκαν εφηρμοσμένης πολιτικής ανεπάρκειας.
«Ο Πρωθυπουργός δεν πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις εν θερμώ».
«Το Μαξίμου δεν εγνώριζε το θέμα και τώρα, που το έμαθε εξοργίσθηκε..»
«Το Μαξίμου παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις (συνήθως στα εθνικά θέματα) και όταν χρειασθεί θα κάνει τις ενδεδειγμένες κινήσεις με ψυχραιμία και νηφαλιότητα».
«Ο πρωθυπουργός δεν φέρει ευθύνη για το μπάχαλο. Ευθύνη φέρουν μόνο κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες»…
Τελευταία όταν παρατράβηξε το πράμα και άρχισε να περισσεύει το ξεφωνητό στα επαρχιακά καφενεία, αποφασίσθηκε να ριχθεί στο τραπέζι και το χαρτί της «πρωθυπουργικής κόπωσης».
Εκεί όμως ήταν που κόντεψαν να ξεσηκωθούν και οι πέτρες.
Διότι καλά ένας άμαθος πρωθυπουργός, που έχει όρεξη για δουλειά, αλλά δεν ξέρει πώς να την κάνει. Στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να κερδίσει τουλάχιστον τον οίκτο των ψηφοφόρων. Ένα φουκαρά, που τον λυπάσαι δεν τον ψηφίζεις βέβαια για πρωθυπουργό, αλλά ενδεχομένως τον αφήνεις να εξαντλήσει την τετραετία.
Όμως ένα αναποτελεσματικό πρωθυπουργό, που δηλώνει ευαίσθητος και κουρασμένος από τις αποτυχίες του δεν μπορείς να τον ανεχθείς ούτε για μερικές ώρες.
Αυτά στις σύγχρονες δημοκρατίες είναι απολύτως γνωστά και εμπεδωμένα.
Έτσι το προσωπείο του δραστήριου, αθλητικού, υπεύθυνου και ακούραστου αρχηγού αποτελεί κοινό παρανομαστή στην εικόνα, που προβάλλουν όλοι ανεξαιρέτως οι Δυτικοί ηγέτες.
Ο σύγχρονος δυτικός ηγέτης αναπτύσσει μια υπερκινητικότητα σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο, έχει την απόλυτη πρωτοβουλία σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης, επιδεικνύει υπερβάλλουσα αποφασιστικότητα και αναλαμβάνει άμεσα τις ευθύνες για όλους και για όλα.
Η αφ’ υψηλού θεώρηση των εξελίξεων και η παντελής ανευθυνότητα του ανωτάτου άρχοντος υπήρξε επικοινωνιακή συνταγή των βασιλικών αυλών του προπερασμένου αιώνα. Ακόμη και τότε όμως οι δυτικοί ηγεμόνες επεδείκνυαν έντονη δραστηριότητα στα κυνήγια, τα αγωνίσματα και τις πολεμικές τέχνες.
Μεθοδικό εγκλεισμό στο σαράι , νωχέλεια, και εξεζητημένη υπερκόπωση εισήγαγαν στην ευρωπαϊκή σκηνή για πρώτη φορά οι Τούρκοι ηγέτες.
Αυτή η εικόνα της «ραχατλίδικης» μεγαλοπρέπειας του «μπαϊλντισμένου» σουλτάνου υπήρξε φρούτο της Ανατολής, που δεν ευδοκίμησε ποτέ πέραν της Οθωμανικής επικράτειας.
Το μοντέλο λοιπόν Καραμανλή απετέλεσε ένα παρωχημένο μείγμα φραγκολεβαντίνικης διακυβέρνησης, που προέκυψε από συγκεκριμένη ανάγκη και όχι από αφηρημένο πηγαίο ταλέντο.
Ως επικοινωνιακό εύρημα υπήρξε αρκετά αποτελεσματικό στην πρώτη τετραετία. Όμως ως πολιτικός αναχρονισμός είχε προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξεως.
Έτσι μετά το γενικότερο επικοινωνιακό φιάσκο του Σεπτέμβρη του 2008 (συνέντευξη στην έκθεση Θεσσαλονίκης), υπήρξε αναγκαία η εσπευσμένη μετάλλαξη του Πρωθυπουργικού προφίλ. Υπό το βάρος της γενικής δυσφορίας και υπό την πίεση της προεκλογικής προσπάθειας εν όψει ευροεκλογών παρακολουθήσαμε ένα υπερκινητικό πρωθυπουργό, που εγκατέλειψε τα ενδότερα του Μαξίμου, βγήκε στο προσκήνιο και έφθασε στο σημείο να αναλάβει την ευθύνη για πάσα νόσο και πάσα …λαμογία, εξασφαλίζοντας συγχρόνως το στρίβειν διά του κουκουλώματος.
Φαίνεται όμως ότι η μετάλλαξη υπήρξε τόσο έντονη και τόσο ολοκληρωτική και επιχειρήθηκε τόσο άγαρμπα και σε τόσο μικρό χρόνο, που το εκλογικό σώμα δεν μπόρεσε ούτε να την πιστέψει ούτε να την χωνέψει.
Και έτσι η απογοήτευση από το επικοινωνιακό πείραμα ήταν τόσο μεγάλη, που φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να επιστρέψει στην παρωχημένη επικοινωνιακή συνταγή του «δεν παίρνονται αποφάσεις σε τηλεοπτικό χρόνο».. . Μια συνταγή που αν μη τι άλλο είναι και λιγότερο κουραστική σωματικά και ψυχολογικά.
Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα ανατρεπτικών κινήσεων, η κατάσταση είναι όχι απλώς μη αναστρέψιμη, αλλά μάλλον ταχαίως επιδεινούμενη και δεν είναι τυχαίο, που για πρώτη φορά στα χρονικά ο αρχηγός ενός κόμματος, που βρίσκεται στην αντιπολίτευση θεωρείται καταλληλότερος για την πρωθυπουργία από τον εν ενεργεία πρωθυπουργό.
Η επιστροφή όμως στην παλιά συνταγή δεν μπορεί να έχει καμία τύχη διότι τώρα μετά το την ανοιξιάτικη μετάλλαξη ο πρωθυπουργός δεν έχει το πλεονέκτημα της αμάθειας και της ανευθυνότητας.
Τώρα είναι ο πλήρως ενημερωμένος Πρωθυπουργός, που είναι πληροφορημένος για όλα και φταίει για όλα. Και επί πλέον φταίει γιατί ενώ τα γνωρίζει όλα δεν κάνει τίποτα για να τα διορθώσει.
Το καλοκαίρι λοιπόν προοιωνίζεται θερμό και το φθινόπωρο μάλλον ψυχρό και …ανάποδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου