Στις 30 Ιουνίου σε ανάρτησή μας με θέμα την Σύνοδο του ΟΟΣΑ στην Κέρκυρα επισημαίναμε τις άκρως ανησυχητικές πεπονόφλουδες, που περιείχαν οι δηλώσεις του Αμερικανού Υφυπουργού Εξωτερικών.
Συγκεκριμένα επισημαίναμε α)την υποβάθμιση της χώρας μας σε σημαντικό εταίρο, αντί του στρατηγικού εταίρου, που εθεωρείτο κατά την περίοδο Μπούς και κυρίως β) την επικίνδυνη σύσταση για επίλυση των προβλημάτων με διμερή διάλογο.
Βεβαίως τα γράφαμε αυτά μη διαθέτοντας ιδιαίτερη πληροφόρηση διότι τα ΜΜΕ έκαναν μεγάλη προσπάθεια να στρέψουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στις δήθεν επιτυχίες της Ελληνικής Κυβέρνησης και φρόντιζαν επιμελώς να αποκρύπτουν τα σημαντικά, και να ωραιοποιούν τα πάντα. Ιδιαίτερα ύποπτο εξ άλλου ήταν ότι οι αναφορές στο ουσιαστικό περιεχόμενο των εργασιών της Συνόδου ήταν ελάχιστες αναλογικά προς το υποθετικό μέγεθος της σημασίας της και γενικά το όλο θέμα είχε εντελώς εξαφανισθεί από την επικαιρότητα την επόμενη μέρα της λήξης της, πράγμα ασύνηθες για μια τόσο «μεγάλη διεθνή επιτυχία».
Όσα λοιπόν γράφαμε ήταν συμπεράσματα, που στηρίζονταν στα ελάχιστα ψήγματα ειδήσεων, που υπέπεσαν στην αντίληψή μας, τα οποία κατά κάποιο τρόπο λογικά και σε ένα βαθμό διαισθητικά καταφέραμε να τα αξιολογήσουμε.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες και το Βήμα της περασμένης Κυριακής (5/7/2009) δημοσίευσε ένα άρθρο του Αγγ. Αθανασόπουλου στο οποίο γίνεται μια συγκλονιστική αποκάλυψη, που αποτελεί πραγματική βόμβα μεγατόνων για τα εθνικά μας συμφέροντα στο Αιγαίο και όχι μόνο.
Αποκαλύπτει η έγκριτη εφημερίδα, ότι λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης το Μέγαρο Μαξίμου και η Υπουργός Εξωτερικών είχαν λάβει απόρρητο «non paper» από την Αμερικανική πρεσβεία, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ συνιστάται «αμοιβαία κατανόηση» των δύο πλευρών για την επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο. Τάσσονται υπέρ ενός Ελληνοτουρκικού διαλόγου. Και το χειρότερο από όλα εισάγουν την ιδέα μιας «επανεξέτασης των διεθνών κειμένων» («to review the international documents»).
Ως international documents» νοούνται προφανώς οι συνθήκες της Λωζάννης (1923), των Παρισίων(1947) και η Ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932.
Η χρήση αυτού του όρου αντί του ορθού treaty ή τουλάχιστον convention αποτελεί από μόνη της μια προφανή προσπάθεια των Αμερικανών να υποβαθμίσουν τις ισχύουσες διεθνείς συνθήκες, πάνω στις οποίες στηρίζονται θεμελιώδη εθνικά μας δικαιώματα και περίπου το σύνολο των επιχειρημάτων μας για την υπεράσπιση των θέσεών μας σε ένα μελλοντικό Διεθνές Δικαστήριο.
Ας αναλογισθούμε ότι πάγια θέση της Ελλάδος από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε ότι το μόνο προς επίλυση ζήτημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ας αναλογισθούμε ότι από την τακτική του «βυθίσατε το Χώρα» περάσαμε στην εποχή των καθημερινών παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου και του «ασφαλούς» περίπλου της Αττικής από Τουρκική κανονιοφόρο.
Ας προσθέσουμε την εγκατάσταση Τούρκου Διοικητή στο στρατηγείο της Λάρισας.
Ας συνδυάσουμε και την επανεμφάνιση του ειδικού διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς και κυρίως την προτροπή του για «αμοιβαία ευελιξία» των δύο πλευρών για επίσπευση της λύσεως στο Σκοπιανό.
Όλα αυτά μαζί μάλλον συνηγορούν στην διαπίστωση ότι τα τελευταία χρόνια έχει συντελεσθεί μια τεράστια διπλωματική διολίσθηση της χώρας μας σε διεθνές επίπεδο και ότι ίσως στην παρούσα φάση βρισκόμαστε σε μια συνδυασμένη προσπάθεια «διευθέτησης» των ζητημάτων που διαχρονικά εγείρουν οι απαράδεκτοι γείτονές μας.
Το δυστύχημα είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σε φάση εξαιρετικής αδυναμίας για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων.
Όσο καλές προθέσεις και να έχει ο Μακεδόνας Πρωθυπουργός μας με μια αδύναμη κυβέρνηση, που βουλιάζει καθημερινά στο τέλμα πρωτοφανών οικονομικών σκανδάλων και κυρίως με μια οικονομία στα πρόθυρα της χρεωκοπίας είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν διαθέτει μεγάλα περιθώρια περήφανης διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων.
Ίσως λοιπόν η χώρα μας βρίσκεται σε μια από τις πλέον κρίσιμες στιγμές της νεώτερης ιστορίας της.
Και το απογοητευτικό είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να έχει την διάθεση να αναδείξει αυτό το πραγματικό πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση.
Όλοι φαίνεται να έχουν χάσει την αίσθηση της σοβαρότητας βυθισμένοι στην απέραντη ανοησία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που επιλέγουν την θεματολογία τους με γνώμονα μακράν των ζωτικών εθνικών συμφερόντων της χώρας.
Των ΜΜΕ (ιδίως ραδιοτηλεοπτικών), που ανοήτως μονοπωλούν το προσκήνιο της επικαιρότητας με το θέμα π.χ της σπείρας των φυλακισμένων, την ώρα που στον πλανήτη συντελούνται κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις και άσπονδοι εχθροί και φίλοι βρίσκουν την ιδανική ευκαιρία να απεργάζονται στο παρασκήνιο σχέδια εξόχως επιβλαβή για την πατρίδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου