ΟΙ αναίσχυντοι φόροι...

Κατά την πάγια και διαχρονική κατηγοριοποίηση της πολιτικής οικονομίας οι φόροι διακρίνονται παγκοσμίως σε άμεσους και έμμεσους.
Στην Ελλάδα όμως οι κατηγορίες αυτές δεν μπορούν να καλύψουν επιστημονικά το σύνολο της εφηρμοσμένης φορολογικής πολιτικής.
Διότι στην Ελλάδα εσχάτως έχει ευρεία εφαρμογή μια τρίτη ενδιάμεση κατηγορία.
Οι κατά κυριολεξίαν ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΟΙ ΦΟΡΟΙ.

Πρόκειται περί φόρων sui generis, οι οποίοι συνδυάζουν κάποια από τα τυπικά χαρακτηριστικά των δύο άλλων κατηγοριών, αλλά διαφέρουν ουσιαστικά από αυτές.
Ένας απλοϊκός ίσως, αλλά χρήσιμος για τις ανάγκες της συζήτησης ορισμός αυτής της ιδιότυπης κατηγορίας φόρων, που προς το παρόν δεν περιλαμβάνεται στα κυκλοφορούντα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας, θα μπορούσε να ήταν:
Αναίσχυντος φόρος είναι εκείνος, ο οποίος δεν είναι ούτε απολύτως άμεσος, ούτε απολύτως έμμεσος (ή είναι ολίγον άμεσος και ολίγον έμμεσος) και πάντως εμπεριέχει μεγάλη δόση πολιτικής αναλγησίας και οικονομικής ανοησίας.
Ίσως ο ορισμός αυτός να ελέγχεται για την επιστημονική του ορθότητα, ιδίως καθ’ ό σκέλος επιχειρεί αρνητικό προσδιορισμό των αναίσχυντων φόρων, αλλά όπως θα αναλυθεί αμέσως παρακάτω είναι απολύτως αντικειμενικός.

Διότι οι αναίσχυντοι φόροι δεν είναι πράγματι άμεσοι, επειδή δεν προσδιορίζονται με βάσει την φοροδοτική ικανότητα του φορολογουμένου, αλλά με αφορμή την κατανάλωση κάποιου συγκεκριμένου αγαθού ή κάποιας συγκεκριμένης υπηρεσίας.

Και δεν είναι έμμεσοι, επειδή επιβάλλονται ατομικά και ονομαστικά σε συγκεκριμένους πολίτες, με αφορμή μεν την χρήση μιας υπηρεσίας, αλλά ανεξάρτητα από το πραγματικό μέγεθος της χρήσης ή το πραγματικό κόστος της.
Κοινός δε παρανομαστής για την επιβολή τους είναι η εκπληκτική αναλγησία των πολιτικών, που τους απεφάσισαν και η τεράστια ανοησία των οικονομολόγων, που τους εισηγήθηκαν.

Τυπικό παράδειγμα, κατάλληλο και για ακαδημαϊκή χρήση, αποτελούν τα πρόσφατα τέλη κυκλοφορίας.
Επιβάλλονται ατομικά σε ένα έκαστο των φορολογουμένων χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η ατομική φοροδοτική του ικανότητα. Συνδέονται με τη χρήση της υπηρεσίας, που υποτίθεται ότι του προσφέρει η πολιτεία για ελεύθερη, ασφαλή και άνετη κυκλοφορία ανά την ελληνική επικράτεια, αλλά χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ούτε η ποσότητα, ούτε το κατ’ ιδίαν κόστος των υπηρεσιών που πράγματι καταναλώνει ο φορολογούμενος, εκτός του ότι είναι παγκοίνως γνωστό ότι συνήθως οι υπηρεσίες αυτές είναι εν πολλοίς θεωρητικές και στην πράξη από ανεπαρκείς έως ανύπαρκτες.

Συνήθως μάλιστα ο ίδιος φορολογούμενος εξαναγκάζεται να τις ξαναπληρώσει υπό την μορφή πραγματικών εμμέσων φόρων είτε στο ίδιο το κράτος είτε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, πότε ως διόδια, πότε ως τέλος ή αντίτιμο στάθμευσης και πότε ως δημοτικό τέλος φωτισμού.

Η εκπληκτική λοιπόν πολιτική αναισχυντία συνίσταται σε μια σειρά παραμέτρων.
Πρώτον διότι ενώ ο μοναδικός λόγος επιβολής των φετινών υπέρογκων τελών κυκλοφορίας ήταν αποκλειστικά και μόνο φοροεισπρακτικός, επιχειρήθηκε η εξαπάτηση των πολιτών με μια ανόητη επιχειρηματολογία περί αντιρρυπαντικής σκοπιμότητος και δήθεν περιβαλλοντικής φιλοσοφίας του μέτρου.

Ουδέν βεβαίως ψευδέστερον αυτού. Διότι όπως οι μηχανολόγοι γνωρίζουν καλύτερα από μας, ένα καλοδιατηρημένο χιλιαράκι δεκαπενταετίας, εκπέμπει λιγότερους ρύπους από ένα τετρακίνητο δίλιτρο ή τρίλιτρο της τελευταίας διετίας.
Δεύτερον διότι στερείται παντελώς του κοινωνικού κριτηρίου, που οφείλει να διέπει κάθε δημοκρατική φορολογία, αφού αδιαφορεί παντελώς για την προφανή οικονομική ένδεια, που χαρακτηρίζει τον ιδιοκτήτη ενός παλαιού αυτοκινήτου, ο οποίος προφανώς δεν έχει μέχρι σήμερα αγοράσει καινούργιο, όχι από βίτσιο, αλλά από οικονομική αδυναμία.

Με περισσή λοιπόν υποκρισία και εξωφρενική διοικητική σκληρότητα καταδικάζει και τιμωρεί τον αναξιοπαθούντα πολίτη για μια θλιβερή ιδιότητά του, που ούτε την επεδίωξε, ούτε την επιθυμεί.

Τον καταδικάζει δηλαδή και δια μέσου του τέλους κυκλοφορίας του επιβάλλει ένα οιονεί πρόστιμο για την «καταραμένη φτώχεια του».
Και όλα αυτά την ίδια στιγμή, όπου αυτοί που καταλήστεψαν τα δημόσια ταμεία παραμένουν ατιμώρητοι και απολαμβάνουν ανενόχλητοι τη λεία τους.

Η δε τεράστια ανοησία των οικονομολόγων, που εισηγήθηκαν αυτά, και η απέραντη επιστημονική και επαγγελματική τους ανεπάρκεια προκύπτει από την ευνόητη δυνασαλογία του μέτρου μεταξύ προσδοκώμενου κοινωνικού κόστους-οικονομικού οφέλους, αλλά κυρίως από την προφανή εισπρακτική αναποτελεσματικότητά του.
Και ο πιο χαζός επιχειρηματίας γνωρίζει ότι η αύξηση της τιμής του εμπορεύματος μπορεί να οδηγήσει το μαγαζί σε κλείσιμο, αντί να του αποφέρει περισσότερα κέρδη.
Αυτό το απλοϊκό δίδαγμα της λαϊκής αγοράς φαίνεται να αποτελεί ασύλληπτο οικονομικό θεώρημα για κάποιους ανεγκέφαλους φοροτεχνικούς συμβούλους.
Έτσι λοιπόν αυτοί οι ανόητοι παρακολουθούν έκθαμβοι τις τελευταίες ημέρες τεράστια πλήθη φορολογουμένων, οι οποίοι συρρέουν στις εφορίες, όχι για να καταβάλλουν τη οικονομική συνεισφορά τους για την σωτηρία του περιβάλλοντος, αλλά απλά για να καταθέσουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους.
Θα προκύψει επομένως, αντίθετα με τις φρούδες προσδοκίες τους, μείωση των εσόδων για το κράτος, αφού θα χάσει όχι μόνο τα τέλη, που δεν καταβάλλονται, αλλά και το φόρο από τα καύσιμα, που πλέον δεν θα καταναλωθούν.
Οποία λοιπόν επιτυχία!!!
Να αναστατωθεί η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά ασθενέστερων πολιτών, που άλλοι θα στερηθούν του αναγκαίου μεταφορικού τους μέσου και άλλοι θα υποβληθούν σε δυσβάσταχτη οικονομική επιβάρυνση και από την άλλη να μη βελτιωθούν ουσιαστικά (ίσως και να μειωθούν) τα έσοδα του δημοσίου.
Συγχρόνως δε με τα φληναφήματα περί οικολογικού μέτρου να δοθεί ένα πολύ αποκρουστικό μήνυμα στους πολίτες για το τι μπορεί να σημαίνει περιβαλλοντική πολιτική και μάλιστα στο ξεκίνημα της προσπάθειας της νέας κυβέρνησης να πείσει για την ορθότητα της «πράσινης» αναπτυξιακής κατεύθυνσης.

Ηθικό δίδαγμα: Ο συνδυασμός των golden οικονομικών (αν)εγκεφάλων και των ατσαλάκωτων χλιδάνεργων πολιτικών, που κέρδισαν τις εξουσιαστικές τους καρέκλες, όχι μέσα από κοινωνικούς αγώνες, αλλά από δημόσιες σχέσεις στα δυτικά πανεπιστήμια, στα κοινοτικά σαλόνια και στα δημοσιογραφικά παρασκήνια, που δεν εμφορούνται από κανενός είδους οραματική ιδεολογία, αλλά απλώς από ένα αχαλίνωτο πάθος για προσωπική ανέλιξη, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα μικρόνοης αναλγησίας, που μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες κοινωνικές αναστατώσεις.

Η βουβή αντίδραση των χιλιάδων συμπολιτών μας, που συρρέουν αυτές τις δύσκολες ώρες στα γκισέ των εφοριών δεν είναι απλά η επιβεβαίωση του παραπάνω ηθικού διδάγματος είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς τους απανταχού ανάλγητους του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου ότι οι πολίτες πλέον έχουν φθάσει στα όρια της αντοχής τους και ότι η ανοχή τους στην αναλγησία και την ανοησία έχει πλέον εξαντληθεί με αποτέλεσμα να διατρέχει άμεσο κίνδυνο η κοινωνική συνοχή και να απειλείται ευθέως η κοινωνική ομαλότητα, από την οποία εξαρτάται αμέσως και η δική τους επιβίωση και ευημερία.