ΝΔ: Το εξωστρεφές μήνυμα των εσωκομματικών εκλογών.

Πολύ νωρίς, στις 12 Οκτωβρίου, δηλαδή στην έναρξη των διαδικασιών διαδοχής στη ΝΔ με αφορμή τις μεθοδεύσεις για αιφνιδιαστική κατάληψη της αρχηγίας, είχαμε εγκαίρως επισημάνει ότι: «το θέμα του ποιος θα εκλεγεί αρχηγός ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, τουτέστι αυτός, που εν δυνάμει θα είναι ο μελλοντικός πρωθυπουργός, είναι πολύ σοβαρό για να αφεθεί να το αποφασίσουν ο απερχόμενος, ο επόμενος, μια φούχτα πρωτοκλασάτοι, κάποιοι βαρόνοι ή έστω μερικοί εκλέκτορες ειδικών προδιαγραφών. Οι καιροί έχουν πλέον αλλάξει ανεπιστρεπτί και αν δεν τρέξουν για να τους προλάβουν είναι πλέον ή βέβαιο ότι και η βάση της ΝΔ θα τους γυρίσει την πλάτη, όπως προ δεκαημέρου έκανε ο ελληνικός λαός».

Τα χθεσινά αποτελέσματα έδειξαν ότι έτσι ακριβώς λειτούργησε και η υγιής βάση της ΝΔ, που με τη μαζική συμμετοχή της εξασφάλισε πρωτίστως την πλήρη εξουδετέρωση των παραδοσιακών μηχανισμών.
Είναι βέβαιο ότι στο επόμενο διάστημα θα παρελάσουν δεκάδες δοκησίσοφοι αναλυτές από τα τηλεοπτικά παράθυρα και θα αναλωθούν εκατοντάδες ώρες σε αναλύσεις.
Όμως τα αναγκαία συμπεράσματα είναι απλά και τα μηνύματα είναι πολύ καθαρά, ώστε και πάλι όποιοι προσπαθήσουν να τα περιπλέξουν και να τα συσκοτίσουν απλώς θα γελοιοποιηθούν για άλλη μια φορά.

Οι φίλοι και οι οπαδοί της ΝΔ αποφάσισαν να τελειώνουν πλέον μια και καλή με τις κάθε λογής φεουδαλικές καμαρίλες, που επί γενεές γενεών λυμαίνονταν ερήμην του λαού τις ηγετικές θέσεις στο κόμμα και κατά περιόδους και «την κουτάλα» της εξουσίας.

Γιατί αυτός ήταν πρωτίστως ο στόχος της αυθόρμητης αυτής πάνδημης συμμετοχής. Να αποτρέψουν ένα αποτέλεσμα στημένο από βαρόνους, σερασκέρηδες, κομματάρχες και πάσης φύσεως παρακομματικούς μηχανισμούς.

Τα χθεσινά αποτελέσματα έδειξαν επίσης ότι η πλειοψηφία των βαρόνων και των πρωτοκλασάτων βουλευτών δεν «έτρεξαν να προλάβουν τους καιρούς».

Αντίθετα με την συμφεροντολογική επιλογή τους να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα της κας Μπακογιάννη αποδείχθηκε πόσο ανίκανοι υπήρξαν τα τελευταία χρόνια να αφουγκρασθούν το σφυγμό της βάσης.

Είναι πράγματι εκπληκτικό σε πόσο μεγάλη κλίμακα οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στις δημόσιες προτιμήσεις τόσων πολλών ηγετικών (υποτιθέμενων) προσωπικοτήτων.
Όπως επιβεβαιώνεται από το αποτέλεσμα μπορεί ο κ. Καραμανλής και η κα Μπακογιάννη να είχαν επίγνωση της κατάστασης στη βάση, γιαυτό επεδίωξαν την ερήμην της βάσης κατεπείγουσα διαδοχή. Όμως οι υπόλοιποι που είχαν στενή ανάμειξη στην διαχείριση του κόμματος και της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια «ζούσαν στο δικό τους μικρόκοσμο», ξεκομμένοι τελείως από την λαϊκή ψυχολογία.
Εκώφευσαν στα μηνύματα των βουλευτικών εκλογών, δεν κατενόησαν την λαϊκή οργή για τα κυβερνητικά τους καμώματα, δεν ένοιωσαν την καθολική αγανάκτηση για την επιμονή τους σε αδιέξοδες προσωπικές στρατηγικές.

Φαίνεται λοιπόν ότι ο πρώτος στόχος της υγιούς νεοδημοκρατικής βάσης επετεύχθη.
Η πρώτη μάχη με το φαύλο κομματικό κατεστημένο έχει κερδηθεί. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι παλιοί μηχανισμοί και οι παρωχημένες νοοτροπίες, που ήθελαν το κόμμα σαν φέουδο-εφαλτήριο προσωπικής νομής της εξουσίας έχουν αυτοδικαίως παραιτηθεί των νοσηρών αντιλήψεων και επιδιώξεών τους.
Αυτό φαίνεται ότι φοβάται και ο κος Σαμαράς, που αναγκάσθηκε να περιλάβει στη επινίκια δήλωση του μια αήθη και ιστορικά πρωτότυπη προειδοποίηση ότι: «η βάση δεν θα ανεχτεί φαινόμενα υπονόμευσης της ενότητας». (Προφανώς κάτι ξέρει ή κάτι βασίμως φοβάται και προσπαθεί να προκαταλάβει ο νέος αρχηγός.)

Όμως η βάση έστειλε και ένα σαφές μήνυμα με την ψήφο της.
Με την θεαματική αποδοκιμασία όλων εκείνων, που συνδέθηκαν περισσότερο με το βίο και την πολιτεία του απελθόντος Προέδρου, αυτοί που έσπευσαν στις εσωκομματικές διαδικασίες διαδήλωσαν περίτρανα την απόλυτη απέχθεια τους στις πρακτικές της κυβερνητικής πενταετίας και κυρίως επαναδιατύπωσαν πανηγυρικά το αίτημα για συνολική ηθική κάθαρση της παράταξης.

Το μήνυμα αυτό είναι τόσο απλό απέριττο και σαφές, που αυθωρεί και παραχρήμα το συνέλαβε ο τρίτος των υποψηφίων.
Αν και ασθενής ο κος Ψωμιάδης, με τον οποίο σε πολλά μπορεί κανείς να διαφωνήσει, αλλά δεν μπορεί να μη του αναγνωρισθεί ότι διαθέτει καλλίτερο πολιτικό αισθητήριο από πολλούς στην ΝΔ, έσπευσε να δηλώσει ότι: «είναι τώρα η ώρα, να καθαρίσουμε το σπίτι μας, να διώξουμε τα παράσιτα, να ανασυνταχτούμε για να φέρουμε τη ΝΔ ξανά στη θέση που της αρμόζει».

Πράγματι λοιπόν αυτό είναι το αληθές μήνυμα της βάσης της ΝΔ.
Και βεβαίως όχι μόνον αυτής.
Είναι μια παλλαϊκή απαίτηση, ένας διακαής πόθος, που διαπερνά σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, η οποία δεν παραλείπει να το διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία, ανεξαρτήτως κοινωνικού επιπέδου και ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Για αυτό και είναι ένα μήνυμα, που δεν απευθύνεται μόνο στον Κο Σαμαρά.

Απευθύνεται σε ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της χώρας.

Απευθύνεται πρωτίστως στην σημερινή Κυβέρνηση και στον κο Παπανδρέου, οι οποίοι εξ ίσου θα κριθούν για την ηθική τους και θα αξιολογηθούν με βάση την ικανότητά τους να αποκαταστήσουν την χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού και εν τέλει του διακυβερνητικού τους μοντέλου.

Είναι μια αναπόφευκτη αξιολόγηση, όπου η επίτευξη θετικής βαθμολογίας για την κυβέρνηση και τα κατ’ ιδίαν κόμματα αποτελεί αναγκαίο όρο για την ευρύτερη κοινωνική συνοχή.

Και προφανέστατα όσο πιο γρήγορα αυτό επιτευχθεί, τόσο αυξάνονται οι ελπίδες για ευρύτερη συμμετοχή των λαϊκών τάξεων και των κοινωνικών ομάδων στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση και επομένως οι ελπίδες για εθνική επιβίωση.

Τα πέντε φάουλ του κου Προβόπουλου...

Πριν αρκετές δεκαετίες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αναρωτηθεί μεγαλοφώνως «ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»

Το ερώτημα έκτοτε παρέμεινε εκκρεμές. Ουδέποτε δόθηκε συγκεκριμένη απάντηση, αλλά βέβαια όλοι αντιλαμβάνονται ότι η χώρα δεν κυβερνάται στην πραγματικότητα από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Άλλοτε άλλοι μίλησαν για συμμαχικούς παράγοντες, άλλοτε για διαπλεκόμενα συμφέροντα, άλλοτε για δημοσιογραφικά συγκροτήματα και πάντως για παρασκηνιακές δυνάμεις.

Όμως τώρα πλέον βλέποντας την τακτική υποχώρηση της κυβέρνησης έναντι του κ. Προβόπουλου, καθίσταται ηλίου φαεινότερο ότι αυτή τη χρονική περίοδο τη χώρα κυβερνούν ή τουλάχιστον τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα επιχειρούν να μας πείσουν ότι την κυβερνούν κάποιοι τραπεζίτες.

Είναι κοινός τόπος ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στην επαγγελματική ανεπάρκεια του τραπεζικού κατεστημένου. Είναι επίσης γνωστό ότι οι Ελληνικές τράπεζες αποκτούσαν τα τελευταία χρόνια υγιέστατη ρευστότητα προερχόμενη από μια άνευ προηγουμένου τοκογλυφική συμπεριφορά έναντι των ελλήνων πελατών τους και φρόντιζαν να την σπαταλούν στις επισφαλείς βαλκανικές χώρες, την Τουρκία και αλλαχού εξ αιτίας της επενδυτικής αβελτηρίας των Διοικητών τους.

Στη συνέχεια μεσούσης πλέον της οικονομικής κρίσης και ενώ η ελληνική οικονομία βούλιαζε και οι έλληνες πολίτες δυστυχούσαν, συνεχίζοντας την ληστρική τους συμπεριφορά έναντι των ελλήνων δανειοληπτών και ενισχυόμενοι γενναία από τον κρατικό κορβανά με το πακέτο των 28 δις και την χρήση των κρατικών ομολόγων, οι αποτυχημένοι έλληνες τραπεζίτες κατάφεραν όχι απλώς να διασωθούν, αλλά να διατηρήσουν και τεράστια κέρδη την ώρα, που παγκόσμιοι τραπεζικοί κολοσσοί γκρεμίζονταν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. (και συνεχίζουν να γκρεμίζονται).

Όλο αυτό το διάστημα ο κος Προβόπουλος δεν φρόντισε να ελέγξει την πολιτεία των τραπεζών, να θέσει τους αναγκαίους κανόνες, να κάνει τις δέουσες συστάσεις, να προστατεύσει τους έλληνες δανειολήπτες από τοκογλυφικές πρακτικές και τους έλληνες καταθέτες και επενδυτές από ριψοκίνδυνες πρωτοβουλίες μαθητευόμενων μάγων-golden boys. (πρώτο φάουλ)

Εξ’ άλλου σε όλη την προεκλογική περίοδο ο τότε υπουργός εθνικής οικονομίας και τα στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης ψευδολογούσαν ασύστολα για έλλειμμα της τάξεως δήθεν του 6%.

Και πάλι ο κος Προβόπουλος, απέφυγε επιμελώς να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα πραγματικά οικονομικά μεγέθη, αφήνοντάς τον απροστάτευτο στο έλεος των ψευδολόγων. (δεύτερο φάουλ)

Αμέσως μετά τις εκλογές ο κ. Διοικητής έσπευσε να συμμετάσχει σε σύσκεψη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ως δια μαγείας ανακάλυψε και δημοσιοποίησε, πρώτα στον κο Τρυσέ και κατόπιν στους Έλληνες πολίτες, που τυχαίνει να καταβάλλουν τον μισθό του (τρίτο φάουλ), ότι το έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης έτρεχε με ρυθμό 12%.

Όταν οι «άτακτοι» περί τα ποσοστά του ελλείμματος χειρισμοί του κου Προβόπουλου άρχισαν να δημιουργούν σοβαρή δυσαρέσκεια στην κοινή γνώμη, ο κος Διοικητής θεώρησε σκόπιμο να εμφανισθεί στην Βουλή και να δηλώσει ότι προεκλογικά είχε ενημερώσει τον σημερινό πρωθυπουργό για την πιθανότητα να κινηθεί το έλλειμμα σε διψήφιο νούμερο, προσπαθώντας να αποστεί της ευθύνης του να ενημερώσει απ’ ευθείας τον Ελληνικό λαό και διολισθαίνοντας σε ένα ανεπίτρεπτο και ανεδαφικό επιμερισμό-συμψηφισμό ευθυνών μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών (φάουλ τέταρτο).

Το χειρότερο από όλα όμως ήταν ότι ο κ. Προβόπουλος αναλαμβάνοντας από τον κ. Τρισέ την σκυτάλη της κινδυνολογίας για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών τραπεζών πυροδότησε ένα νέο κύκλο ανόδου των σπρεντ προσφέροντας μια ευκαιρία για περαιτέρω κορύφωση στο «πάρτυ» των διεθνών κερδοσκόπων.

Είχαμε από την πρώτη στιγμή επισημάνει σε προηγούμενη ανάρτησή μας την αναμενόμενη αρνητική επίδραση των δηλώσεων του Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και δυστυχώς οι δυσοίωνες εκείνες προβλέψεις μας επαληθεύθηκαν στο ακέραιο. Δυστυχώς ο κύριος Τρισέ με αλλεπάλληλες δηλώσεις του στη συνέχεια φρόντισε να προκαλεί συνεχείς ανατιμήσεις των σπρέντ καθιστώντας ακόμη δυσμενέστερους τους όρους δανεισμού του ελληνικού δημοσίου.

Προκάλεσε όμως αλγεινή έκπληξη η εικόνα του Έλληνα κεντρικού Τραπεζίτη, ο οποίος δεν περιορίσθηκε στην παράθεση στοιχείων, αλλά διά του βήματος της Ελληνικής Βουλής προέβη σε αρνητικές εκτιμήσεις και κρίσεις, πού ως ήταν απολύτως προβλέψιμο και αναμενόμενο εκτίναξαν σε νέο ρεκόρ των ύψος των περιβόητων σπρεντ (φάουλ πέμπτο και φαρμακερό).

Κάθε αμερόληπτος πολίτης μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για την επαγγελματική ποιότητα των υπηρεσιών, που προσέφερε στη χώρα ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, χωρίς να απαιτείται περαιτέρω ειδικότερος σχολιασμός.

Χρήσιμο όμως είναι να ληφθούν υπ’ όψιν και κάποιες άλλες ενδιαφέρουσες παράμετροι του ελληνικού δράματος.

1) Η φύση της θέσης του επιβάλλει την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας με την εκάστοτε κυβέρνηση στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των καλώς εννοούμενων οικονομικών συμφερόντων της χώρας.

2) Οποιασδήποτε μορφής αδυναμία της χώρας να ανταπεξέλθει στις οικονομικές της υποχρεώσεις συνεπάγεται προβλήματα στην Ευρωζώνη και κινδύνους υποτίμησης του Ευρώ, παρόλα αυτά ο κ. Διοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας δεν σταματάει σε καθημερινή βάση να υποσκάπτει την πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας.

3) Στην παρούσα συγκυρία το μοντέλο Παπανδρέου για έξοδο από την κρίση με χαλάρωση του συμφώνου σταθερότητας, αύξηση των δημοσίων δαπανών, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, τόνωση της αγοραστικής δύναμης με ελάφρυνση των δανειοληπτών και ενίσχυση των πενόμενων οικονομικά στρωμάτων και αύξηση της παραγωγικότητας με ενίσχυση της «πράσινης» επιχειρηματικότητας είναι αντίθετο με το κυρίαρχο ευρωπαϊκό μοντέλο που επιμένει στην έξοδο από την κρίση με εργαλείο την στήριξη των τραπεζών και την λήψη σκληρών φοροεισπρακτικών μέτρων και δραστικού περιορισμού των κοινωνικών δαπανών.

Αν το εγχείρημα Παπανδρέου πετύχει τότε θα εξευτελισθούν σχεδόν όλοι οι φιλελεύθεροι και «σοσιαλιστές» πολιτικοί της γηραιάς ηπείρου μαζί με την αφρόκρεμα των ευρωπαίων και τραπεζιτών και οικονομολόγων, που κατ’ ουσίαν ευθύνονται για την οικονομική κρίση και παρά ταύτα αυτοπροβάλλονται ως οι μεσσίες της ανάκαμψης από αυτήν.

4) Αντιστοίχως στο εσωτερικό της χώρας τα μέτρα, που έχει εξαγγείλει η νέα κυβέρνηση για την ανακούφιση των δανειοληπτών, την χαλάρωση του «Τειρεσία, το πακέτο των 10 δις για την τόνωση της επιχειρηματικότητας με πιθανότατη παράκαμψη των ιδιωτικών τραπεζών, είναι φυσικό να δυσαρεστούν συγκεκριμένους κύκλους. Αρκεί να δει κανείς τις απόψεις της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών για το προσχέδιο της νομοθετικής πρωτοβουλίας περί ανακούφισης των δανειοληπτών.

5) Η γενική αποδοχή των μέτρων, που πήρε ήδη ή εξήγγειλε η κυβέρνηση φαίνεται να έχουν τρομοκρατήσει συγκεκριμένα κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις, που τρέμουν στην ιδέα να επιτύχει το ΠΑΣΟΚ διάσωση της οικονομίας και κυρίως βελτίωση του οικονομικού επιπέδου του μέσου Έλληνα.

Τέλος ας προσθέσουμε σε όλα αυτά ότι ουδέποτε σε οποιαδήποτε χώρα κάποια τόσο νεοσύστατη κυβέρνηση δε δέχθηκε μια τόσο γενικευμένη, ανηλεή συνολική επίθεση, έχοντας επιδείξει τόσο έντονη δραστηριότητα και παρά το γεγονός ότι χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας από το σύνολο του πληθυσμού.
Πολλώ μάλλον όταν αυτή η χώρα βρίσκεται κατά γενική ομολογία στο χείλος του γκρεμού και όταν αυτή η κυβέρνηση είναι το μοναδικό πολιτικό προσωπικό, που δέχεται να παλέψει για να τη διασώσει…

Αυτά και ο νοών νοείτω…

ΚΚΕ: Τρικυμία εν κρανίω, απότοκος πανικού...

Το χουμε γράψει αρκετές φορές και αποτελεί εξ άλλου κοινό μυστικό ότι το σύγχρονο ΚΚΕ έχει ως κυρίαρχο τακτικό στόχο την μεγιστοποίηση της λαϊκής εξαθλίωσης.

Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα η οικονομική δυσπραγία, η βιοτική ανέχεια, η κοινωνική καταπίεση οδηγεί νομοτελειακά στη ριζοσπαστικοποίηση και συνακόλουθα στην αριστεροποίηση των μαζών.
Η αριστεροποίηση με τη σειρά της δημιουργεί καλλίτερες συνθήκες για την αύξηση της επιρροής των κομμουνιστικών κομμάτων. (Ενίοτε δυστυχώς και των φασιστικών στο μέτρο, που τα κομμουνιστικά αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων).

Αυτά βεβαίως αποτελούν μια αντικειμενική διαχρονική πραγματικότητα, όμως η προσπάθεια σχεδιασμένης παρέμβασης στο κοινωνικό γίγνεσθαι με στόχο την επιτάχυνση της εξαθλίωσης ή την παρεμπόδιση βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων, συνιστά την απόλυτη διαστροφή κάθε έννοιας κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης.
Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος όπου τα σύγχρονα κομμουνιστικά κόμματα αδυνατούν να ξεφύγουν από το φάσμα των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών την ώρα, που ο πλανήτης βιώνει την χειρότερη οικονομική του κρίση από καταβολής του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Τυπικό δείγμα αυτής της ιδεολογικής παρακμής και της αδιέξοδης «αγωνιστικής» πρακτικής αποτελεί αναμφίβολα το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα.
Εγκλωβισμένο στην πεισματική αυτοσυντήρηση μιας απολιθωμένης ηγετικής νομενκλατούρας, εξαντλήθηκε τα τελευταία χρόνια σε μια ψευτοαντιπολίτευση, που μοναδικό στόχο είχε την απελπισμένη στήριξη μιας δεξιάς και αντιλαϊκής κυβέρνησης, της χειρότερης ίσως κυβέρνησης στην ιστορία της νεωτέρας Ελλάδας.

Όταν λοιπόν το έργο διάσωσης αυτής της καταστροφικής κυβέρνησης απέτυχε, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ διαπίστωσε με τρόμο ότι βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να βιώσει τον χειρότερό της εφιάλτη:

Μια νέα «Πασοκική» διακυβέρνηση, που «απειλεί» να λάβει φιλολαϊκά μέτρα και να συντρίψει όλες αυτές τις μωρόπιστες καραμέλες περί ομοιοτήτων με τη ΝΔ και περί ταυτόσημων πολιτικών του «δικομματισμού», αποτελεί σενάριο ανατριχιαστικό για αυτούς, που καθημερινά αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθητές του μαρξισμού.

Τόσος υπήρξε ο πανικός των σφραγιδοφυλάκων του Περισσού, που ώθησαν την κατά τα άλλα συμπαθή κα Παπαρήγα να εμφανισθεί μαινόμενη ενώπιον ενός κομματικού ακροατηρίου και μερικών φίλα προσκείμενων δημοσιογράφων και να κηρύξει ανηλεή πόλεμο κατά της «καπιταλιστικής συμμαχίας ΠΑΣΟΚ-Βιομηχάνων».
Την ίδια στιγμή οι ελαφρές ταξιαρχίες του ακατάσχετου συνδικαλιστικού ναρκισσισμού έσπευδαν «να σώσουν» την εργατική τάξη από την «επιδρομή» του καπιταλιστικού κατεστημένου ενάντια στα συμφέροντα των λαϊκών μαζών και κατάφερναν να ματαιώσουν τη "σκοτεινή συνομωσία" των κυρίων Παναγόπουλου και Παπασπύρου με τον κο Λοβέρδο. Τουτέστιν των εκπροσώπων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στον δημόσιο και των ιδιωτικό τομέα με το εκπρόσωπο της πλειοψηφίας των Ελλήνων ψηφοφόρων.
Μιλάμε δηλαδή για εκδήλωση τυπικής πολιτικής μανιοκατάθλιψης.
Δεν φθάνει, που με τα καμώματά τους επί πέντε χρόνια αποπροσανατόλιζαν τους πολίτες και έδιναν την ευκαιρία σε ανίκανους και τρωκτικά να χρεοκοπούν την εθνική οικονομία.
Δεν φθάνει που αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών ότι η εργατική τάξη τους έχει κρίνει και καταδικάσει για την μικρόνοη πολιτική τους
Δεν φθάνει, που δεν έχουν καμιά διάθεση να «σηκώσουν τα μανίκια» και, ως οφείλουν, να συμμετάσχουν στην διάσωση της χώρας και στην πρακτική επίλυση των άμεσων βιοτικών προβλημάτων του Ελλήνων πολιτών
Δεν φθάνει, που οι συναγωνιστές τους δεξιοί το βαλαν κυριολεκτικά στα πόδια έντρομοι από το χάος, που δημιούργησαν
Δεν φθάνει που ούτε οι ίδιοι, ούτε κανείς από τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχει ούτε δυνατότητα, ούτε καν διάθεση να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες
Παρόλα αυτά ετούτη την ύστατη ώρα, όπου αναμφίβολα πρόκειται για την ύστατη μάχη, για των υπέρ πάντων αγώνα, αυτοί οι βάσκανοι επιδίδονται σε ανταρτοπόλεμο ενάντια στους μόνους, που είχαν αν μη τι άλλο την πολιτική «αφέλεια» να αναλάβουν το ρίσκο της διακυβέρνησης σ’ αυτούς τους τόσο χαλεπούς καιρούς.
Τι να πεί κανείς;
Ίσως τούτο μόνον.
Η αριστερή ταυτότητα δεν αποκτάται με τον ιδεοληπτικό μηδενισμό και τα άρρητα ρήματα περί εργατικής τάξης.
Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν επιβεβαιώνεται από πρακτικές, που συντηρούν την κακοδαιμονία των λαϊκών μαζών
Η στείρα επίκληση του μαρξισμού, που δεν συνοδεύεται από έμπρακτη κατανόηση των ιστορικών αντιθέσεων και συνθηκών, αποτελεί πανηγυρική διολίσθηση στον ιδεαλισμό.
Σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια εκτροχιασμού του τραίνου στο οποίο επιβαίνεις, αποτελεί χαρακτηριστικό ασυγχώρητης πολιτικής ανοησίας.

Σημ: Η φωτογραφία είναι από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Η θεωρία του κόμματος ως (διε)φθαρμένου προϊόντος.

Η αντίληψη του πολιτικού κόμματος ως «εμπορεύσιμου» προϊόντος δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε βεβαίως ελληνική.
Για την ακρίβεια δεν είναι καν Ευρωπαϊκή.
Ο πρώτος διδάξας την βαρβαρική αυτή πολιτική θεωρία επί Ευρωπαϊκού εδάφους υπήρξε ό κος Κλίντον κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Αθήνα όπου κατά το τέλος της συνάντησής του με τον κ. Παπανδρέου προέβη στην εκπληκτική τότε υπόδειξη ότι «όταν ένα προϊόν δεν πουλάει» (εννοούσε σε εκείνη την περίπτωση το ΠΑΣΟΚ) «τότε πρέπει να το αλλάζουμε».

Η αντίληψη αυτή εκφερόμενη από το στόμα ενός Αμερικανού πολιτικού μπορεί να τύχει μιας ευρύτερης ανοχής ή συγκατάβασης. Και τούτο διότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ έχει μια ιδιότυπη επιχειρησιοκεντρική φιλοσοφία, όπου στην δομή τη λειτουργία και την δράση των κομμάτων επενδύονται τεράστια ιδιωτικά κεφάλαια προσδίδοντάς τους έντονα χαρακτηριστικά ιδιωτικών επιχειρήσεων παροχής πολιτικών υπηρεσιών.
Μια ατάκα όμως του στυλ «η Νέα Δημοκρατία είναι ένα φθαρμένο προϊόν» προβαλλόμενη σε ευρωπαϊκό και μάλιστα ελληνικό περιβάλλον ακούγεται το λιγότερο σαν κακόγουστη «αμερικανιά», που προφανώς δεν ταιριάζει στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, αλλά ούτε και στον μακραίωνα ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό.

Καλώς ή κακώς η Ευρώπη ως μήτρα και κοιτίδα όχι μόνο του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και όλων σχεδόν των παλιότερων και σύγχρονων φιλοσοφικών ρευμάτων έχει κατακτήσει και επιβάλλει την αντίληψη των κομμάτων ως κορυφαίων συλλογικών οργανώσεων με συγκεκριμένη οραματική συναντίληψη των μελών τους, εμφορούμενων από κοινή ιδεολογία, τα οποία αγωνίζονται για την ανάληψη της εξουσίας προς διαρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, οργάνωση του κράτους και διαχείριση των κρατικών υποθέσεων στην κατεύθυνση του δεδομένου οράματός τους για το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Έτσι η περιγραφή του κόμματος περίπου ως κενής περιεχομένου σαπουνόπερας, που στοχεύει στην στιγμιαία εκλογική αποτύπωση πλειοψηφικής προτίμησης τηλεθεατών(ψηφοφόρων), ώστε να υφαρπαγή η ευκαιρία διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας επ’ ωφελεία των μελών και των πάσης προελεύσεως «επενδυτών», δεν είναι μόνο ασύμβατη με τα ευρωπαϊκά ειωθότα, δεν παρίσταται μόνο ως πολιτικά μικρόνοη και ως διανοητικά ρηχή. Αν δεν είναι ατυχές αποτέλεσμα μιας απέλπιδος προσπάθειας οψίμου επαρχιωτικού (σε σχέση με την Αμερικανική μητρόπολη) εκμοντερνισμού, αλλά είναι συνειδητή αντίληψη περί της ουσιαστικής υποστάσεως και του σύγχρονου ρόλου των πολιτικών κομμάτων, τότε προφανώς η σχετική δήλωση αποτελεί προβολή πολιτικού κυνισμού αγρίου μεγέθους.

Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια πολιτική αντίληψη αναπόφευκτα οδηγεί στην τερατώδη πολιτική λογική ότι «η ιδεολογία είναι επιζήμια ως άχρηστη τροχοπέδη, που οδηγεί στην περιχαράκωση των κομμάτων» και εντεύθεν στην ανάλγητη θεωρία ότι «τα κόμματα οφείλουν απαλλαγμένα κάθε ιδεολογικής προκατάληψης να επιδιώκουν παντί τρόπω την προσέλκυση του αναγκαίου αριθμού ψηφοφόρων, που θα τα επαναφέρει όσον τάχιστα στην νομή των δημοσίων ταμείων».
Όμως η αντίληψη αυτή είναι εξαιρετικά αρρωστημένη γιατί είναι εξαιρετικά ιδιοτελής.

Αν στην πολιτική επιστήμη μιλούσαμε με όρους βιολογίας και προς στιγμήν υποκαθιστούσαμε τα πολιτικά κόμματα με ινδικά χοιρίδια ή έστω με υβρίδια αραβοσίτου τότε θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε την πλέον τερατώδη ηθικοπολιτική μετάλλαξη.

Είναι ευνόητο ότι οι πλατιές λαϊκές μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον αν την διακυβέρνηση λυμαίνεται το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά πρωτίστως επί τη βάσει ποιών αρχών και προτεραιοτήτων, τουτέστι ποιών ιδεολογικών προτύπων ασκείται η διαχείριση των κοινών.

Έτσι προφανώς το ζήτημα γρήγορης επανόδου στην εξουσία δεν αποτελεί αυτοτελές ζητούμενο της ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά απλώς υψηλό πόθο μιας «διψασμένης» κομματικής ηγετικής μειοψηφίας, που προσδοκά κάλυψη προσωπικών οικονομικών ή ψυχολογικών αναγκών.
Το ενδιαφέρον για τους κυβερνομένους είναι προφανώς, πόσο αποτελεσματικοί και πόσο έντιμοι, άρα πόσο χρήσιμοι θα αποδειχθούν οι επίδοξοι κυβερνήτες τους.
Άρα όταν ζητούν αλλαγή, ζητούν απλούστατα πρωτίστως απαλλαγή του κόμματος από άτομα, που έχουν δοκιμασθεί και αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά ή ανέντιμα και πάντως επιζήμια. Αλλαγή των φθαρμένων προσωπικοτήτων, των διεφθαρμένων στελεχών και μηχανισμών, αναζητούν οι ψηφοφόροι.

Επομένως όταν οι διεκδικητές της εξουσίας επιχειρούν συγκάλυψη του πρόσφατου ζημιογόνου κυβερνητικού παρελθόντος τους και αντιπροτείνουν αόριστη αλλαγή του κόμματος, απλώς επιχειρούν «να πετάξουν την μπάλα στη εξέδρα».
Όταν με διάφορες προφάσεις εν αμαρτίαις αρνούνται την αυτοκριτική, την διαλεύκανση των σκανδάλων, την κάθαρση και επιμένουν στην αόριστη διάχυση των ευθυνών, στην καταναγκαστική λωτοφαγία και στην συγκάλυψη και υπόθαλψη ημετέρων, δεν μπορούν να πείσουν για τις ανιδιοτελείς τους προθέσεις «εκσυγχρονισμού» του κόμματος.
Με απλά λόγια δεν μπορούν να ευαγγελίζονται την επισκευή της κομματικής φθοράς όταν επί πέντε χρόνια και ακόμη και σήμερα πρωταγωνιστούν στην ανοχή, στη συγκάλυψη και στον εξωραϊσμό της κρατικής διαφθοράς.
Και ως εκ τούτου τα κουτοπόνηρα διλλήματα περί μονόπλευρης, αμφίπλευρης, δεξιομεσαίας ή κεντροδεξιάς διεύρυνσης του κόμματος είναι πομφόλυγες αποπροσανατολισμού της στενής κομματικής βάσης, που δεν μπορεί να έχουν καμία τύχη στην ευρύτερη κοινωνία των ελλήνων πολιτών.

Εδώ που κατήντησαν την Νέα Δημοκρατία οι πολιτικοί άθλοι όσων συμμετείχαν στο σύστημα διακυβέρνησης Καραμανλή, όλα αυτά, ακόμα και τα μικροπολιτικά «μαχαιρώματα», φαντάζουν σαν ζητήματα πολυτελείας.
Το βασικό ερώτημα του έλληνα «χαροκαμένου» ψηφοφόρου αν και όταν κληθεί και πάλι να επιλέξει κυβερνήτη θα παραμένει κατά πόσον αυτό το κόμμα θα έχει αλλάξει όλους αυτούς που τον έκλεψαν, τον εξαθλίωσαν οικονομικά και τον εξευτέλισαν διεθνώς.
Και από ότι φαίνεται αυτό το υπαρξιακό για την επιβίωση της ΝΔ ερώτημα ουδείς από τους διεκδικητές της αρχηγίας προτίθεται να το απαντήσει.

Αλμούνια και Τρισέ, αβανταδόροι των κερδοσκόπων.

Έχει παρέλθει ένας και "κάτι ψιλά" χρόνος από την στιγμή που ανακοινώθηκε επισήμως η έναρξη μιας ανεπανάληπτης διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Παρότι η υπαιτιότητα γι αυτή την περίπου βιβλική οικονομική καταστροφή ανήκει εξ’ ολοκλήρου στους οικονομολόγους/τραπεζίτες από κοινού με την απανταχού του δυτικού κόσμου πολιτική ελίτ, οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο παρέμειναν ακλόνητοι στις θέσεις τους, αλλά κατάφεραν να πείσουν με τα μέσα μαζικής επικοινωνιακής προπαγάνδας, που ελέγχουν παντοιοτρόπως, ότι αυτοί, οι ασυναγώνιστοι losers, είναι οι μόνοι αδιαμφισβήτητοι ήρωες-τεχνοκράτες, που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη γή της νέας οικονομικής επαγγελίας.

Και οι μεν πολιτικοί συνεταίροι τους έχουν αναλάβει το κουκούλωμα των ευθυνών και την διαχείριση της εκτόνωσης του κοινωνικού επαναστατισμού, που είναι μοιραίο να προκύψει, οι δε τραπεζίτες έχουν αναλάβει την διαχείριση της διάσωσης των «κεκτημένων» και την επινόηση και εφαρμογή των συνταγών για την έξοδο από την κρίση, χωρίς απώλεια κερδών για τους κερδοσκόπους.
Οι πολιτικοί λοιπόν επιδιδόμενοι σε θεατρικές παραστάσεις τύπου G(aragkioz)8, G(aragkioz)20, eco(u)fin και άλλα ευτράπελα προσπαθούν να διασκεδάσουν την κατάσταση πουλώντας κάλπικες υποσχέσεις για δήθεν επερχόμενη ανάκαμψη και καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στο αγρίως χειμαζόμενο διεθνές ακροατήριο, που πρέπει να ξαναγίνει υποζύγιο της νέας οικονομικής παλινόρθωσης.
Οι οικονομολόγοι/τραπεζίτες όμως, μακράν θρασύτεροι των πολιτικών, επιμένουν αμετανόητοι στις οικονομικές τακτικές, που οδήγησαν στην κρίση και το χειρότερο επιχειρούν να επαυξήσουν την κερδοφορία των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών «ιδρυμάτων» (τουτέστι των πραγματικών αφεντικών τους) τινάζοντας στον αέρα τους κρατικούς προϋπολογισμούς, εξαθλιώνοντας έτι περαιτέρω εκατομμύρια νοικοκυριών και υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κ.Τρισέ με τον κ. Αλμούνια.
Τα οικονομικά μοντέλα αυτών των κυρίων και των διαφόρων συναδέφων τους ανά τον κόσμο, καθώς και η μεθοδολογία ανάπτυξης και ελέγχου του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι είναι δημιουργήματα τους.
Με άλλα λόγια ανήκουν στην ομάδα των οικονομολόγων «μαζικής καταστροφής».
Ωστόσο οι κύριοι αυτοί περιέργως παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους και όπως φαίνεται επιμένουν να συνεχίσουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο.

Έτσι ενώ μέχρι προχθές (μέχρι τις 4/10/2009) εμφανίζονταν διαλλακτικοί και υπομονετικοί, τώρα ξαφνικά μετέβαλλαν τακτική.
The game is over. Το παιχνίδι τελείωσε δήλωσε ο κ. Τρισέ, ενώ ο συμπαίκτης του κος Αλμούνια άστραψε και βρόντηξε κατά της «ελληνικής αναξιοπιστίας».

Κατ’ αρχήν είναι άηθες, άντιδεοντολογικό και άκομψο ο Ευρωπαϊκός Τραπεζίτης να επιλέγει λεκτικές διατυπώσεις με προδιαγραφές τηλεοπτικής ατάκας.
Όμως η αστοχία της έκφρασης δεν μεταβάλλει το γεγονός, ότι επί της ουσίας ό κ. Τρισέ ομολογεί συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και κατ’ επέκταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (κος Αλμούνια) σε κάποιου είδους παιχνιδάκι. Διότι προφανώς για να τελειώσει ένα παιχνίδι, κάποιοι μαζί με τον κύριο Τρισέ, για κάποιο χρονικό διάστημα θα πρέπει να το είχαν στήσει.

Με απλά λόγια, ίνα εκπληρωθεί το ρηθέν ότι «γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει», ο κος Τρισέ με τη γκάφα του ομολόγησε ότι το προηγούμενο διάστημα εν συμπαιγνία με τον κο Αλμούνια και προφανώς την απελθούσα κυβέρνηση Καραμανλή είχε στήσει ένα παιχνίδι συγκάλυψης των πραγματικών οικονομικών μεγεθών της Ελληνικής οικονομίας έτσι ώστε να μη δημιουργηθούν πρόσθετα επικοινωνιακά προβλήματα στην παραπαίουσα τότε κυβέρνηση. Δυστυχώς σ’ αυτό το παιχνίδι φάνηκε ότι «έπαιζε» και ο Έλληνας κεντρικός τραπεζίτης, που και αυτός ω του θαύματος ανακάλυψε εν μια νυκτί τον διπλασιασμό του ελλείμματος.
Με ακόμη πιο απλά λόγια όλοι αυτοί οι κύριοι, που πληρώνονται από τους Ευρωπαίους πολίτες για να τους προστατεύουν από τις οικονομικές «κακοτοπιές» είχαν συμπήξει μια χαρούμενη παρέα, που επιδιδόταν για μακρό διάστημα σε ένα παιχνίδι παραπλάνησης των Ελλήνων, αλλά και των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Το χειρότερο όμως με αυτούς τους δυο κυρίους Τρισέ και Αλμούνια, οι οποίοι αρέσκονται να παίζουν εν ου παικτοίς, είναι οι καταστροφικές συνέπειες των θεατρινίστικων δηλώσεών τους στην ήδη ρημαγμένη ελληνική οικονομία.

Και ένας ηλίθιος υποψήφιος οικονομικής σχολής γνωρίζει ότι όταν ένας μεγαλόσχημος διεθνής οικονομικός παράγων αμφισβητεί την φερεγγυότητα ενός δανειολήπτη, το αναμενόμενο άμεσο αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού του.
Παρότι λοιπόν στα λόγια αυτοί οι κύριοι εκόπτοντο δήθεν για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, επι της ουσίας δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να υπονομεύουν την οικονομική αξιοπιστία της χώρας και να στέλνουν μήνυμα αυξήσεως του χρηματοπιστωτικού κινδύνου στις διεθνείς αγορές.
Στην κρίσιμη στιγμή, όπου η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να προσφύγει σε διεθνή δανεισμό, αυτοί οι αρχιτέκτονες της Ευρωπαϊκής οικονομικής καταστροφής έσπευσαν να γίνουν οι αβανταδόροι των διεθνών κερδοσκόπων, προσφέροντάς τους τα αναγκαία ερείσματα για να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού.

Το άλμα λοιπόν της διαφοράς από το αντίστοιχο Γερμανικό του επιτοκίου του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου από τις 130 στις 153 μονάδες μέσα σε ένα σαββατοκύριακο ήταν κάτι μετά βεβαιότητας προβλέψιμο για τους ανεκδιήγητους κκ Τρισέ και Αλμούνια.

Έτσι οι κύριοι αυτοί απέδειξαν ότι παραμένουν άκρως επικίνδυνοι όχι μόνο για την καραμπινάτη επαγγελματική ανεπάρκειά τους, αλλά κυρίως διότι επιμένουν να στήνουν παιχνίδια υπέρ των κερδοσκόπων στην πλάτη των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και ολοκλήρου της ευρωπαϊκής ένωσης, που πληρώνει το παχυλό πακέτο αποδοχών τους.
Διότι όπως είναι ευνόητο κάθε παραπάτημα της Ελληνικής οικονομίας διακινδυνεύει σοβαρό κλυδωνισμό του Ευρώ, κάτι που προφανώς δημιουργεί κραδασμούς στην συνόλη ευρωπαϊκή οικονομία.

Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να ανακαλέσει στην τάξη αυτούς τους αμετανόητους αβανταδόρους της διεθνούς κερδοσκοπίας και γιατί όχι να τους ζητήσει να αποζημιώσουν το Ελληνικό δημόσιο για τη ζημιά του από τα «παιχνιδάκια» με τα σπρεντ.
Κάποιος πρέπει να σταματήσει τα βραχυπρόθεσμα παιχνίδια των αποτυχημένων τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πλήττουν μακροπρόθεσμα την Ελληνική οικονομία.

Κάποιος πρέπει να αντιτείνει στον κ. Τρισέ και την συντροφία του:

OK dude! The game is over but only for you…

Εκκλησία-Δικαιοσύνη: «Τα σπίτια των κρεμασμένων…»

Σε αήθη και άκομψη επίθεση κατά του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων διολίσθησε ο αξιότιμος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κατά την διάρκεια εκδήλωσης που διοργάνωσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών για να τιμήσει την 50χρονη συμβολή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στη δημιουργία ενιαίου χώρου προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στο χαιρετισμό του σχολίασε αρνητικά την πρόσφατη απόφαση του ΕΔΔΑ για απομάκρυνση του σταυρού από τα Ιταλικά σχολεία και κατελόγισε γενικότερη αστοχία στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, ισχυριζόμενος ότι «οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκαλούν μερικές φορές σχόλια και δεν συνάδουν με το περί δικαίου συναίσθημα της πλειοψηφίας των πολιτών των κρατών-μελών» και ότι «πρέπει το ΕΔΔΑ να προσπαθεί να γίνονται δεκτές οι αποφάσεις του από την πλειοψηφία των πολιτών».

Σφοδρή επίθεση κατά του ΕΔΔΑ εξαπέλυσε και ο Αρχιεπίσκοπος κος Ιερώνυμος χαρακτηρίζοντας φαιδρή την σχετική απόφαση, υπεραμυνόμενος των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας, που δεν επιθυμεί την απομάκρυνση των ιερών συμβόλων από τα σχολεία, τα δικαστήρια και τους λοιπούς δημόσιους χώρους και επιφυλασσόμενος να θέσει το θέμα στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Πολλοί εξ’ άλλου «δημοφιλείς» ιεράρχες δεν έχασαν την ευκαιρία να εκφράσουν από άμβωνος τον τη φρίκη και τον αποτροπιασμό τους.

Αυτό καθεαυτό το θέμα της δημόσιας χρήσης και προβολής των θρησκευτικών συμβόλων από άτομα, συλλογικούς φορείς κρατικούς ή ιδιωτικούς είναι και πολύ σοβαρό και ιδιαίτερα σύνθετο.
Σίγουρα έχει να κάνει με ευαίσθητα προσωπικά βιώματα, εθνικές ευαισθησίες, κρατικές και υπερκρατικές σκοπιμότητες και αντίστοιχα βραχυπρόθεσμα κα διαχρονικά συμφέροντα.
Είναι επομένως χρήσιμο και επιβεβλημένο σοβαρές κοινωνίες πολιτών να διαβουλευθούν και να διαμορφώσουν συγκροτημένη κοινή αντίληψη για το θέμα, σύμφωνη με την ιστορική πορεία και την πολιτιστική αξιοπρέπεια του συγκεκριμένου λαού, ως ειρηνικού κοινωνού της ευρύτερης παγκόσμιας κοινότητας.
Είναι κατανοητό ότι η άσκηση των θρησκευτικών δραστηριοτήτων δεν μπορεί να γίνεται με τρόπο καταπιεστικό για κάποια μερίδα αλλοθρήσκων, αλλά παραμένει ελεγκτέον και το κατά πόσο η οποιαδήποτε απαγόρευση μπορεί να εξικνείται μέχρι του σημείου θρησκευτικής καταπίεσης της προσωπικότητας άλλων ανθρώπων ή καταπάτησης των δικών τους θρησκευτικών ατομικών ελευθεριών.
Είναι δηλαδή απαράδεκτο οι θρησκευτικές προτιμήσεις να αποτελούν αφορμή διακρίσεων η περιθωριοποίησης πολιτών, αλλά ενδεχομένως είναι εξ’ ίσου απαράδεκτο να εμποδίζεται ο πιστός να επικαλείται δημοσίως τον θεό της δικής του πεποίθησης ή να φέρει τα σύμβολα της δικής του θρησκείας.
Έτσι μερικά μέτρα κρατικού ή διακρατικού καταναγκασμού σε αποχή από τη χρήση θρησκευτικών συμβόλων ή συμβολισμών όσο και αν λαμβάνονται με το πρόσχημα της προοδευτικότητας και της «πολυπολιτισμικότητας» δύσκολα μπορούν να πείσουν τον μέσο Ευρωπαίο ότι δεν υποκρύπτουν άλλα όχι τόσο μεγαλόφρονα σχέδια και δεν εξυπηρετούν άλλες ανομολόγητες πιο πεζές σκοπιμότητες.

Κατά την ταπεινή μας αντίληψη για παράδειγμα οι πολίτες του σύγχρονου λαϊκού πολυπολιτισμικού κράτους δεν έχουν ανάγκη από κοντόφθαλμες καταπιεστικές νομοθετικές ρυθμίσεις τύπου Σαρκοζί, που να απαγορεύουν την μαντήλα, το σταυρό ή το άστρο του Δαυίδ. Έχουν ανάγκη από μια διαπαιδαγώγηση, που να τους καθιστά ανεκτικούς απέναντι στις θρησκευτικές προτιμήσεις και τις συνειδησιακές ιδιαιτερότητες των συνανθρώπων τους.

Είναι λοιπόν βέβαιο ότι το θέμα αυτό έχει ακόμα μπροστά του μεγάλο δρόμο διαλόγου να διανύσει μέχρι η παγκόσμια κοινότητα να αποκτήσει ένα κοινό τόπο θεώρησης και συναντίληψης.

Όμως τόσο ό προκαθήμενος της Ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας και οι συν αυτώ άγιοι Πατέρες, όπως και ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας οφείλουν να είναι πιο προσεκτικοί και ιδίως πιο συνεσταλμένοι στις δημόσιες τοποθετήσεις τους.
Προτού ρίψουν τον λίθο του αναθέματος σ’ αυτούς, που υποτίθεται ότι προσβάλλουν το ιερό σταυρικό σύμβολο ή το περί δικαίου ή θρησκείας αίσθημα των πολιτών, οφείλουν να ενσκήψουν αυτοκριτικά στα ατοπήματα, τις αβελτηρίες και τα ανομήματα των χώρων, που συμβαίνει να εκπροσωπούν.

Οι έλληνες πολίτες θρησκευόμενοι ή όχι δεν είναι ούτε μικρόνοες, ούτε λωτοφάγοι.
Οι έλληνες πολίτες τους οποίους υποτίθεται ότι επιδιώκουν να προστατεύσουν έχουν πολύ πρόσφατες και πολύ έντονες τραυματικές εμπειρίες από τα έργα και τις ημέρες των υψηλοβάθμων εκκλησιαστικών αλλά και δικαστικών λειτουργών.
Δεν έχουν ξεχάσει ούτε τους βδελυρούς διαμεσολαβητές σφετερισμού των δημοσίων κτημάτων, ούτε τους δια πράξεων και παραλήψεων υποθάλψαντες τους άμεσους ή έμμεσους συνεργούς κατάχρησης ή διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
Θυμούνται ακόμη την αλγεινή για το χριστεπώνυμο πλήρωμα αφωνία του κου Ιερώνυμου στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και βεβαίως όσο και αν προσπαθούν αδυνατούν να θυμηθούν κάποια κατακριτική δημόσια δήλωση του αξιότιμου Προέδρου του Αρείου Πάγου για όποιους συναδέλφους του είτε παρελκύοντας διαδικαστικές πράξεις, είτε παραλείποντας νόμιμες υποχρεώσεις τους, είτε υπερβαίνοντας την καθ’ ύλην αρμοδιότητά τους, ενίοτε αντιποιούμενοι ακόμη και την αρμοδιότητα της Βουλής, παρεμπόδιζαν με κάθε τρόπο την εξέλιξη της έρευνας για τον εντοπισμό των υπευθύνων και για τον καταλογισμό των ποινικών ευθυνών σε πλείστες όσες υποθέσεις οικονομικών σκανδάλων.

Διότι πόσο «αστεία και φαιδρή» αλήθεια υπήρξε για την «πλειοψηφία» των χριστιανών η προσποίηση των Μεγάλων Ποιμένων της εκκλησίας ότι δεν αντελήφθησαν τόσα χρόνια κάποιους «δουλεύοντες» τω Μαμονά αρχιμανδρίτες και έχουν χρεία της δικαστικής εκκαθάρισης των υποθέσεων προκειμένου να αρθρώσουν επιτιμητικό λόγο ψυχικής παρηγορίας για το σκανδαλισθέν χριστιανικό πλήρωμα;
Πόσο «αστεία και φαιδρή» η κρίση του Παναγιότατου Πατριάρχη ότι ό φερόμενος ως εγκέφαλος της πλεκτάνης ηγούμενος είναι απαλλακτέος των καθηκόντων οικονομικής διαχείρισης της μονής, αλλά καθόλα άξιος για την άσκηση του «πνευματικού» του έργου;
Και πόσο αλήθεια «συνάδουν με το περί δικαίου συναίσθημα της πλειοψηφίας» οι απίστευτες μεθοδεύσεις μερίδος δικαστικών λειτουργών, που επί πέντε χρόνια φρόντισαν καθ’ υπέρβασιν πάσης επαγγελματικής δεοντολογίας να προσφέρουν αθέμιτες υπηρεσίες στους κυρίους της δεξιάς του Κυρίου;

Πειθόμενοι λοιπόν είτε στη ρήση του λαϊκού θυμόσοφου «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει να μιλάμε για σχοινί», είτε στη Κυριακή επιταγή «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» είναι σοφότερο για τους θεσμικούς ηγήτορες της εκκλησίας και της δικαιοσύνης να ενσκήψουν αυτοκριτικά και θεραπευτικά στους χώρους που είναι ταγμένοι να ποιμαίνουν και να διακονούν.

Προτού επιτεθούν λαύροι τιμητές των «διωκτών» του σταυρικού συμβόλου να αναλογισθούν τι έπραξαν οι ίδιοι για να υπερασπίσουν την τιμή της ορθόδοξης εκκλησίας και να διαφυλάξουν το κύρος του ορθοδόξου σταυρού και των οικουμενικών αξιών, που αυτός διαχρονικά συμβολίζει και ακτινοβολεί.

Προτού αυτοαναγορευθούν σε γενναίους υπερασπιστές του «περί δικαίου συναισθήματος της πλειοψηφίας» να αναλογισθούν τι έπραξαν για να απαλλάξουν το χώρο τους από άτομα και συμπεριφορές, που πλήττουν βάναυσα αυτό το κοινό περί δικαίου αίσθημα και ουδέποτε θα γίνουν «αποδεκτές στη συνείδηση της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών»….

Το Σαββατοκύριακο της πολιτικής κουταμάρας…

Δεν ξέρω ποια ακριβώς ήταν θέση των πλανητών, πόσο ενδιαφέρουσα η φάση της σελήνης, αν υπήρξε διακύμανση των ηλιακών κηλίδων ή αν η σχετική υγρασία σε συνδυασμό με ένταση ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων στην ατμόσφαιρα και ίσως η σχετική άνοδος της θερμοκρασίας αποτελούν παράγοντες επιβράδυνσης των νοητικών λειτουργιών.

Πάντως το βέβαιον είναι ότι αυτό το Σαββατοκύριακο υπήρξε συντονισμένη επίθεση κουταμάρας, που έπληξε κατά ριπάς την πολιτική επικαιρότητα.

Κορυφαίο παράδειγμα στο συνέδριο της ΝΔ η ανούσια αντιπαράθεση των δύο επικρατέστερων υποψηφίων για το αν πρέπει πρώτα να φροντίσουν για τους οπαδούς, που δεν ψήφησαν στις πρόσφατες εκλογές ή μήπως πρώτα πρέπει να διευρυνθούν πολυπλευρικά.

Ανοησίες οι παραλληλισμοί με τον Ομπάμα και την κα Κλίντον, καθώς και η αναζήτηση πλεονεκτήματος στην κούρσα της διαδοχής με βάση το χρόνο παραμονής στην αίθουσα του συνεδρίου.

Όπως και οι κενολογίες για ενότητα στο βωμό της οποίας θα πρέπει η βάση της ΝΔ να πληρώσει τα σπασμένα αποδεχόμενη την ευθύνη για την ανικανότητα, τα λάθη, τα σκάνδαλα των ηγετικών κύκλων, που από ότι φαίνεται «τα βρήκαν μεταξύ τους» και επιμένουν να αναλάβουν για άλλη μια φορά τη «σωτηρία» του κόμματος.

Ανοησία η επισήμανση του απερχόμενου πρωθυπουργού ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «δεν σβήνει όσα έγιναν» εννοώντας τις «επιτυχημένες» κυβερνητικές του πολιτικές. Με την ίδια λογική δεν μπορεί να «σβήσει» και τις ευθύνες του για την πολιτική φαυλότητα, την διασπάθιση του δημόσιου πλούτου, την υπόθαλψη όλων αυτών, που ιδιοτελώς καταχράσθηκαν την εξουσία επί 5,5 χρόνια.

Ανοησία η προτροπή του κου Ζαγορίτη ότι όλοι ανήκουν στην ίδια οικογένεια και πρέπει να βαδίσουν συντεταγμένα. Ακόμη και οι αφελέστεροι των οπαδών γνωρίζουν ότι στη ΝΔ δεν ανήκουν όλοι σε μία, αλλά σε πολλές οικογένειες. Και δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες. Υπάρχουν τα «μεγάλα τζάκια» και οι «άστεγοι» και πάντως κάποιοι (λίγοι) υπήρξαν αγαπημένα παιδιά της οικογένειας ενώ κάποιοι άλλοι ( οι περισσότεροι) υπήρξαν «τα απόπαιδα» και οι φτωχοσυγγενείς. Και εν πάση περιπτώσει ποιος ακριβώς οικογενειακός δεσμός μπορεί να συνδέει τους άδολους πολίτες του καθημερινού μόχθου που έντιμα πασχίζουν για τον επιούσιο με τα τρωκτικά των δημόσιων ταμείων, που μέσα σε πέντε χρόνια κατάφεραν να αποκτήσουν υπέρογκα περιουσιακά στοιχεία;

Ανοησία τα παράπονα του κ.Καραμανλή για δήθεν συμπεριφορές, που πλήγωσαν αυτόν και την παράταξη. Καμιά μεμονωμένη συμπεριφορά, κανενός μεμονωμένου ατόμου δεν θα μπορούσε να πληγώσει κανένα πέρα από τον ίδιο τον δράστη. Αυτό που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την παράταξη ήταν οι μεθοδεύσεις του αρχηγού που συγκάλυψαν τους υπαιτίους και διέχυσαν τις εγκληματικές ευθύνες στο σύνολο του κομματικού οργανισμού.

Προφανώς αυτές «οι εξυπνάδες» του Σαββάτου, που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το κοινό αίσθημα, οδήγησαν τους συνέδρους να απουσιάσουν μαζικά την επομένη, αφήνοντας τους πρωτοκλασάτους των μπροστινών καθισμάτων να τα λένε μεταξύ τους την Κυριακή…

Όμως το προνόμιο της πολιτικής ανοησίας το Σαββατοκύριακο δεν το είχε μόνο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ίσως τα πρωτεία διεκδικεί ο κος Καρατζαφέρης, που είχε την φαεινή ιδέα να προτείνει επανάληψη βουλευτικών εκλογών τον Μάρτιο με αφορμή τις προεδρικές εκλογές. Οποία η πολιτική οξυδέρκεια του ανδρός; Δεν βρίσκεται κανείς στο κόμμα του να του εξηγήσει ότι προϋπόθεση εξ ων ουκ άνευ για τη διενέργεια εκλογών είναι η ύπαρξη τουλάχιστον δύο κομμάτων, που να επιθυμούν την ανάληψη της εξουσίας;

Ανοήτως επιχειρηματολογούν και οι συνδικαλιστές του λιμανιού του Πειραιά στο μέτρο που δεν περιορίζουν τα αιτήματά τους στην κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων τους, αλλά αυτοαναγορεύονται σε υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων της χώρας.Το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων αυτονόητα αφορά όλους τους έλληνες πολίτες και προφανώς και τους λιμενεργάτες. Όμως είναι επίσης προφανές ότι το θέμα είναι πολιτικό και υπερβαίνει το επίπεδο της συνδικαλιστικής ηγεσίας μιας επαγγελματικής ομάδας.

Τέλος από «την ευγενή άμιλλα» πολιτικής ανοησίας δεν κατάφερε να απουσιάσει και ο αξιότιμος αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο οποίος αναφερόμενος στο θέμα των stagiaires δήλωσε ότι «κάποτε έπρεπε να τελειώσει η φαυλοκρατία σε αυτή τη χώρα και η ιστορική στιγμή ήρθε. Ιστορία χωρίς θύματα δεν γράφεται».

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι ο τρόπος λειτουργίας των stage είχε εξελιχθεί σε μνημείο πολιτικής φαυλότητας. Όμως ο λαός αναμένει από τον κο Πάγκαλο να «γράψει ιστορία» συγκρουόμενος με τη διαπλοκή και όχι με τα θύματα της. Περιμένει από τον κο Πάγκαλο να ξεκινήσει το κυνηγητό από όλους αυτούς τούς συναδέλφους του επαγγελματίες πολιτικούς, που πρωταγωνίστησαν στην σκανδαλώδη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και όχι με τους φτωχοσυγγενείς της ρουσφετολογίας.

Να τα βάλλει πρωτίστως με τους πρωτοκλασάτους «αμαξάδες» του άρματος της πολιτικής φαυλότητας και όχι με τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, τους γαλάζιους συμβασιούχους.

Αυτούς τους εγκεφάλους της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας και τα τσιράκια τους να εντοπίσει, να παραδώσει στη δημόσια καταισχύνη και γιατί όχι να τους αναγκάσει να επιστρέψουν πίσω στο δημόσιο ότι παρανόμως και ανεντίμως έχουν ιδιοποιηθεί.

Έτσι γράφεται η πραγματικά προοδευτική ιστορία και όχι με κούφια λόγια φθηνής και αμφιβόλου ποιότητας επικοινωνιακής σκοπιμότητας.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝ(ΕΝ)ΟΧΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Τον παλιό καλό καιρό που τα παιδιά έπαιζαν ακόμα στα πεζοδρόμια και τις αλάνες, υπήρχε ένα δημοφιλές ομαδικό παιχνίδι που ονομαζόταν «στρατιωτάκια αγέλαστα, ακούνητα και αλάλητα».

Παρακολουθώντας την ευτράπελη διαδικασία της συνεδρίασης της κεντρικής επιτροπής της ΝΔ αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό αυτό το απλοϊκό συλλογικό παιχνιδάκι, το οποίο ομολογουμένως ήταν απείρως πιο διασκεδαστικό και ως εκ τούτου περισσότερο χρήσιμο από το προχθεσινό κομματικό δρώμενο.
Εξ’ άλλου ως παιδικό παιχνίδι ήταν ιδιαίτερα προοδευτικό γιατί προϋπέθετε την συμμετοχή ίσων μεταξύ τους συμμετεχόντων, χωρίς περιθώρια για αρχηγούς, μαντρόσκυλα και νταήδες και βεβαίως με κανόνες εκ των προτέρων γνωστούς και όχι αενάως μεταβαλλόμενους σαν την κινούμενη άμμο.
Αντίθετα στην περί ης ο λόγος συνεδρίαση τα «παιδάκια» είχαν βασικά δικαίωμα να κάθονται σοβαρά και σεμνά και να ακούσουν το μάθημα «υπευθυνότητας» του αρχηγού, που προσφάτως αποδοκιμάσθηκε από την κοινωνία για την τεράστια ανευθυνότητά του.

Ευφυέστατη παρακαταθήκη του αρχηγού το σύνθημα ΕΝΟΤΗΤΑ- ΣΥΝΟΧΗ –ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στο οποίο συμπυκνώνεται με αριστοτεχνικό τρόπο η υπαρξιακή αγωνία του για ολοκληρωτικό κουκούλωμα των τεράστιων ευθυνών του για το κατάντημα της Ελλάδας και της παράταξης του.
Κουκούλωμα, το οποίο αποτελεί προφανώς το μοναδικό του μέλημα, γύρω από το οποίο περιστράφηκε το σύνολο της ομιλίας του και το οποίο ουσιαστικά είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πέριξ του οποίου έχουν κινητοποιηθεί όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί και επί του οποίου θα στηριχθεί η επιλογή του διαδόχου.

Ο όρος λοιπόν ΕΝΟΤΗΤΑ περί του οποίου ξαφνικά δήθεν κόπτονται και αγωνιούν άπαντες είναι ένα απλό προπέτασμα καπνού για τα μάτια της ταλαίπωρης βάσης. Είναι γνωστό ότι η πλατιά μάζα των οπαδών και των ψηφοφόρων ανησυχεί μήπως το κόμμα χωρίς την συνεκτική κόλλα της εξουσίας οδηγηθεί σε διάσπαση από τους φιλόδοξους επιγόνους. Την φυσική λοιπόν αυτή ανησυχία των άδολων οπαδών εκμεταλλεύονται δεόντως οι οργανωτές της βελούδινης διαδοχής για να εκβιάσουν όσους ατίθασους δυσκολεύονται να ευθυγραμμισθούν στη λογική της «λήθης στο (φαύλο κυβερνητικό) παρελθόν», «της αλλαγής σελίδας», « της αποφυγής οποιασδήποτε αναφοράς σε πρόσωπα».
Η σημειολογία της λέξης ΕΝΟΤΗΤΑ είναι πολύ απλή: Όποιος μιλήσει για τα κακώς κείμενα πρόσωπα ή πράγματα θα κατηγορηθεί ότι ναρκοθετεί την ενότητα της παράταξης και συνεπώς θα βρει αντιμέτωπη ολόκληρη την κομματική βάση. (Κοινότυπο αλλά αποτελεσματικό τρυκ).

Με τη λέξη ΣΥΝΟΧΗ επιχειρείται να δοθεί ένα μήνυμα στα κορυφαία στελέχη ότι η τύχη είναι κοινή και το μέλλον αβέβαιον για όλους τους, αν κάποιος οποιοσδήποτε από τους πρωτοκλασάτους παραστρατίσει και ανοίξει το στόμα του εναντίον κάποιου άλλου.
Με απλά λόγια όλοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ουδείς μεταξύ τους αναμάρτητος και επομένως ουδείς νομιμοποιείται να ρίψει λίθον κριτικής ή αποδοκιμασίας εναντίον του αρχηγού, των συνεργατών του, των υπουργών ή της ευρύτερης συντροφίας τους.

Και τέλος η λέξη ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ εκφράζει ακριβώς την μαγική συνταγή επιτυχίας του κουκουλώματος. Αλληλεγγύη σημαίνει συλλογική ανάληψη ευθύνης για όλα όσα έχουν συμβεί. Οι αλληλέγγυοι μεταξύ τους οφείλουν να λειτουργούν στη λογική του «όλοι για ένα και ένας για όλους» στη λογική του ότι όλοι οφείλουν να καλύπτουν με αυτοθυσία την ομάδα καθώς και κάθε μέλος της ξεχωριστά.

Ευφυές, ευρηματικό και απολύτως εύληπτο το τρίπτυχο του απερχόμενου αρχηγού.
ΕΝΟΤΗΤΑ-ΣΥΝ(ΕΝ)ΟΧΗ-ΑΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Προς εξασφάλιση της εμπέδωσής του και από τους πλέον «χοντροκέφαλους» ο απερχόμενος αρχηγός φρόντισε να το συνοδέψει με μια ασυνήθιστη για συνεδρίαση κεντρικής επιτροπής αλλά δοκιμασμένη μεθοδολογία.
Άστραψε, βρόντηξε και «πούλησε» την δέουσα αγριάδα προς κάθε κατεύθυνση: «όποιος δεν στηρίξει τον επόμενο αρχηγό θα έχει να κάνει μαζί μου».

Σε κάθε συλλογικό όργανο, που σέβεται το εαυτό του ένας τέτοιος ανάρμοστος λεονταρισμός από ένα αποδιοπομπαίο αρχηγό θα προκαλούσε τουλάχιστον την γενική θυμηδία.
Ω του θαύματος όμως σ’ αυτή τη Κεντρική Επιτροπή η ανάρμοστη αυτή μαγκιά είχε απόλυτη επιτυχία:
Τα «στρατιωτάκια» παρέμειναν «αγέλαστα, ακούνητα και αλάλητα».
Οι επίδοξοι διάδοχοι του αποτυχημένου αρχηγού, παρότι υπόσχονται να αλλάξουν τα πάντα στο κόμμα, δεν παραλείπουν να δοξολογούν νυχθημερόν τον πανελληνίως αποδοκιμασθέντα τέως πρωθυπουργό και προς το παρόν τουλάχιστον φαίνονται διατεθειμένοι να υποβαθμίσουν το μεταξύ τους παραδοσιακό «ξεκατίνιασμα» σε επίπεδο «μαντρόσκυλων» πρωτοπαλίκαρων.
Ήδη δε ο πλέον άτακτος των υποψηφίων με τις επικίνδυνες περί της ελευθέρας συμμετοχής της λαϊκής βάσης στην επιλογή του νέου αρχηγού αιρετικές απόψεις του εξαναγκάσθηκε να τραπεί σε άτακτη έως ατιμωτική φυγή.

Η πρώτη μάχη για το κουκούλωμα φαίνεται ότι κερδήθηκε. Η γραμμή της παντελούς συγκάλυψης φαίνεται να επεκράτησε πλήρως στη ηγετική κομματική νομενκλατούρα.
«Οι οικογένειες», «τα τζάκια», «οι βαρώνοι» και τα κάθε λογής «τσιράκια» τους απέβαλαν ιδιοτελώς τις όποιες ιδεολογικές μάσκες, ξέχασαν τις ιστορικές τους αντιπαλότητες και έσπευσαν να στοιχηθούν «νομιμοφρόνως» στη γραμμή της συγκάλυψης εγγράφοντας έτσι υποθήκη στην «νέα εποχή».

Ως εδώ όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλώς για την επίτευξη του στόχου της βελούδινης διαδοχής, που μπορεί να υπονομεύει το πολίτικό μέλλον της παράταξης, αλλά κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι αποτελεί μονόδρομο για την δική τους στοιχειώδη πολιτική διάσωση.

Μένει να δούμε αν και η βάση θα αποδεχθεί να αναλάβει το βάρος λαθών και σκανδάλων για τα οποία δεν ευθύνεται προκειμένου ανενόχλητοι να συνεχίσουν να γελούν εις βάρος των κορόιδων κάποιοι που επιμένουν να λειτουργούν με τη λογική:

Στρατιωτάκια αγέλαστα, ακούνητα και αλάλητα…

ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝ(ΕΝ)ΟΧΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ...

Η ποιο απλά:
«Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά…»