«Τι δουλειά είχε ο Μανώλης Γλέζος επιτιθέμενος εναντίον της φρουράς του Αγνώστου Στρατιώτη. Θα προτιμούσα να είχε προστατεύσει τον εαυτό του και τη συμβολική αξία που έχει η προσωπικότητά του από τέτοιου είδους περιπέτειες. Ίσως δεν κάνει και τις καλύτερες παρέες.»
Τάδε έφη Θεόδωρος Πάγκαλος/Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης σε συνέντευξη του στην Real News της 14/03/10.
Ποίον έπος φύγεν έρκος οδόντων κε Αντιπρόεδρε της Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, αναρωτιόμαστε εμείς.
Δύο κατηγορίες πολιτικών είναι αυτές, που ευθύνονται εν πολλοίς για την πολιτική κακοδαιμονία της νεοτέρας Ελλάδος.
Στην πρώτη ανήκουν αυτοί, που ασχολούνται με την πολιτική για να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα.
Στην δεύτερη ανήκουν αυτοί, που διά της πολιτικής σταδιοδρομίας επιδιώκουν την ικανοποίηση προσωπικών υπαρξιακών τους αναζητήσεων.
Και οι δυό περιπτώσεις αποβαίνουν συνήθως εξόχως επιζήμιες για τη χώρα.
Ο κος Πάγκαλος βεβαιότατα δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία.
Περί της κατάταξής του στη δεύτερη οι πολιτικές γνώμες παλαιόθεν διχάζονται.
Διότι διαχρονικά παρά την πανθομολογούμενη ευστροφία του δεν αποφεύγει να διολισθαίνει συχνά πότε σε άκαιρες και πότε σε «αιρετικές» δημόσιες τοποθετήσεις, που συνήθως προκαλούν πρόβλημα είτε στη χώρα είτε στο Κίνημα, ενίοτε και στον ίδιο. Για όσους όμως παρακολουθούν την πολιτική διαδρομή του ανδρός είναι εύκολο να παρατηρήσουν, ότι αυτά τα παθήματα ελάχιστα του έχουν χρησιμεύσει, γεγονός που σημαίνει ότι από ένα σημείο και μετά οι πολιτικές του κινήσεις υπαγορεύονται μάλλον από ορμέμφυτες και όχι από ορθολογικές νοητικές διαδικασίες.
Και δεν αναφερόμαστε βεβαίως ούτε στο αμφιλεγόμενο περιστατικό των Ιμίων ούτε στους ατυχείς χειρισμούς της υπόθεσης Οτσαλάν. Αυτά αποτελούν ειδικά ζητήματα εξειδικευμένων πολιτικών επιλογών και η οποιαδήποτε αρνητική αξιολόγηση ευλόγως κινδυνεύει να θεωρηθεί κακόπιστη, αν δεν συνοδεύεται από συγκροτημένη τεκμηρίωση.
Όμως όλοι θυμούνται την απόγνωση του Ανδρέα Παπανδρέου όταν μετά από μια εξαιρετικά επιτυχημένη Προεδρία της ΕΕ, αναγκάσθηκε να ζητάει συγγνώμη από την Γερμανία εξ αιτίας της απίθανης αμετροέπειας του επικεφαλής της τότε Ελληνικής Διπλωματίας.
Αλλά και πρόσφατα ο ίδιος ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει υποφέρει αρκετά από την αυτάρεσκη συνεντευξολαγνία του κου Πάγκαλου.
Χαρακτηριστική η περίπτωση της αμηχανίας στην οποία περιήλθε ο κος Παπανδρέου, όταν κατά την κοινή εμφάνισή του με την Γερμανίδα Καγκελάριο, η κα Μέρκελ δήλωσε με νόημα ότι «δεν είναι ευτυχισμένη από τις ακρότητες μερικών βουλευτών και μερίδος του Γερμανικού τύπου, όμως κανένα μέλος της Κυβέρνησής της δεν συμμετείχε στην επικοινωνιακή εκστρατεία κατά της Ελλάδος…». Δυστυχώς για τον Έλληνα Πρωθυπουργό ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του είχε φροντίσει με τους λαϊκιστικούς λεονταρισμούς του στην ελληνική τηλεόραση να του στερήσει οποιοδήποτε αντίστοιχο επιχείρημα.
Παλαιότερα πάλι την εποχή, που ο ίδιος ο κος Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούσε να επιτύχει μια χρήσιμη συνεργασία του ΠΑ.ΣΟ.Κ με τα λοιπά κόμματα της αριστεράς, ο παρορμητικός κος Πάγκαλος επέλεγε να δυναμιτίσει τις προσπάθειές του με εμπρηστικές δηλώσεις, περί «μπακάλικων της γειτονιάς» και «Σούπερ Μάρκετ».
Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και τώρα, όπου στην ίδια συνέντευξη ο κος Πάγκαλος ασκώντας, ως μη όφειλε δημοσίως, κριτική στον κο Παπουτσή διολισθαίνει κατ’ ουσίαν σε επικρίσεις, που θίγουν τον ίδιο τον κο Παπανδρέου και παρεκτρέπεται σε παραινέσεις, που αντιποιούνται τις θεσμικές αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού, αλλά και αυτής ταύτης της Κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος.
Διότι σ’ αυτή την ατυχή συνέντευξή του ο κος Αντιπρόεδρος παρασυρόμενος από τις καλοστημένες ερωτήσεις μιας εφημερίδας με γνωστή συντηρητική κατεύθυνση άφησε τον εαυτό του να δηλώσει ότι: «….όταν διαφωνούμε δε μπορεί να έχουμε θέσεις ευθύνης…».
Όμως ο κος Παπουτσής έχει δύο πολύ συγκεκριμένες υπεύθυνες θέσεις: Την θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και την θέση του Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής ομάδας. Στην πρώτη ορίζεται με απόφαση του Πρωθυπουργού και στην δεύτερη εκλέγεται δια ψηφοφορίας από την Κοινοβουλευτική ομάδα.
Αποτελεί λοιπόν αν όχι θεσμικό, πάντως επικοινωνιακό ολίσθημα πρώτου μεγέθους να βγαίνει στις εφημερίδες ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και να εγκαλεί κατ’ ουσίαν τον Πρωθυπουργό ότι «δεν μπορεί» να διατηρεί σε θέση ευθύνης τον κο Παπουτσή ή να υποδεικνύει δημοσίως σε ένα θεσμικό Κοινοβουλευτικό όργανο να προβεί σε καθαίρεση του Γραμματέα του.
«Και πιστεύω ότι καλό θα ήταν όλοι να το ξανασκευθούν πριν σπεύσουν να ακούσουν το τραγούδι της δημοσιότητας . Γιατί εσείς οι δημοσιογράφοι είσθε σαν τις σειρήνες. Ο πολιτικός όμως θα πρέπει να ξέρει να δένει τον εαυτό του στο κατάρτι και, αν χρειασθεί, να βάλει και βουλοκέρι στα αυτιά.» συνεχίζει ευφυολογώντας ο κος Πάγκαλος απευθυνόμενος συμβουλευτικά σε όλους όσους κατά βάση διαφωνούν μαζί του.
Και πάλι όμως υποπίπτει σε διπλό ατόπημα, διότι ο πρώτος που εξεδήλωσε την ιδεολογική του αντίθεση με τα μέτρα υπήρξε ο ίδιος ο Έλληνας Πρωθυπουργός όταν κατά τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ξεκαθάρισε στην δημόσια σύσκεψη του Υπουργικού Συμβουλίου ότι μπορεί να είναι αναγκαία, αλλά απάδουν των πολιτικού προγράμματος και της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ ως σοσιαλιστικού κόμματος.
Και δεύτερον αδικεί κατάφορα τον συνάδελφό του κο Παπουτσή, ο οποίος ουδέν πλέον εξέφρασε των όσων είπε ο Πρωθυπουργός και μάλιστα εντός Βουλής εστήριξε τα συγκεκριμένα μέτρα διά της ψήφου του, εκτός δε Βουλής και διά των διευκρινιστικών δηλώσεών του.
Τώρα αν ο κος Πάγκαλος υπονοεί ότι ο ίδιος δεν στηρίζει απλώς τα μέτρα ως αναγκαίο κακό, αλλά τα υιοθετεί και ως «ορθόδοξα» ιδεολογικώς, τότε προφανώς το πρόβλημα δεν το έχει ο κος Παπουτσής, αλλά μάλλον ο ίδιος και πιθανότατα ο κος Παπανδρέου, που το επέλεξε ως αντ’ αυτού και όχι ως … εναντίον του.
Το μεγαλύτερο όμως ατόπημα στην συνέντευξή αυτή υπήρξε η απρεπής αναφορά στον κο Μανώλη Γλέζο.
Διότι το να ισχυρίζεται ο κος Αντιπρόεδρος ότι η ογδοντάχρονη ενσάρκωση της ελληνικής λεβεντιάς «επιτέθηκε εναντίον της φρουράς του Άγνωστου Στρατιώτη», υπονοώντας ότι δικαιολογημένα οι δυνάμεις ασφαλείας διακινδύνευσαν την φυσική του εξόντωση, δεν αποτελεί απλώς αυθάδεια εναντίον του Μανώλη Γλέζου, συνιστά ύβρη εναντίον της Ελληνικής Πολιτείας και της δημοκρατικής παράδοσης αυτού του πολύπαθου λαού.
Όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο παθών εθνικός ήρωας, είναι απαράδεκτο για την Ελληνική Δημοκρατία να ψεκάζονται με χημικά έλληνες πολίτες, που διαδηλώνουν ενώπιον της Ελληνικής Βουλής. Πολύ περισσότερο να κακοποιούνται από τις δυνάμεις ασφαλείας σεβάσμιοι γέροντες χαρακτηριζόμενοι ως απειλή για τους ευζώνους, το πλέον επίλεκτο σώμα του ελληνικού στρατού, άοπλοι αυτοί ηλικιωμένοι έναντι σιδηρόφρακτων παλληκαριών.
Και αν μη τι άλλο όταν η ίδια η Ελληνική αστυνομία αναγνωρίζει το λάθος της και ζητά συγγνώμη από τον παθόντα πολίτη, τι λόγο έχει ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης να κατηγορεί αναιδώς τον κο Γλέζο επιρρίπτοντας του ουσιαστικά την ευθύνη για το συμβάν και επιπλήττοντάς τον ανοίκεια για τη δράση και «τις παρέες του»;
Υπάρχει άραγε καμία σοβαρότητα στον ισχυρισμό ότι οι Εύζωνοι περιήλθαν σε κίνδυνο από την «επίθεση» του Μανώλη Γλέζου και ότι δικαίως οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις έκαναν χρήση χημικών για να αποτρέψουν κάποια σοβαρή και άμεση απειλή;
Και ο ποιο χαζός σ’ αυτή τη χώρα αντιλαμβάνεται ότι οι εύζωνοι δεν θα πρέπει να φοβήθηκαν από την παρουσία του κου Γλέζου. Όπως ακριβώς και ο αμελέστερος πρωτοετής φοιτητής νομικής αντιλαμβάνεται ότι τα χημικά, που υπό προϋποθέσεις θέτουν σε κίνδυνο την ζωή ενός γέροντος, αποτελούν ασύμμετρο μέσο αποτροπής του.
Τι πολιτική σκοπιμότητα λοιπόν εξυπηρετούν και τι θέλουν να σηματοδοτήσουν αυτές οι αν μη τι άλλο αφελείς προσεγγίσεις του κου Αντιπροέδρου.
Αν ο κος Πάγκαλος θέλει να στείλει το μήνυμα στους πολίτες ότι θα πρέπει να υπομείνουν αγόγγυστα την δεινή θέση στην οποία τους έχει περιάγει η ανικανότητα και φαυλότητα κάποιων πολιτικών για να μην υποστούν την τύχη του κου Γλέζου, τότε ο κος Αντιπρόεδρος σε λάθος χρονική στιγμή στέλνει λάθος μήνυμα, σε λάθος λαό.
Είναι πλέον ή βέβαιο ότι τέτοιου είδους δηλώσεις μάλλον υποδαυλίζουν παρά αποθαρρύνουν τις όποιες λαϊκές αντιδράσεις.
Και όσο για το κατάρτι και το βουλοκέρι, που αρμόζει στους πολιτικούς κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στον κο Αντιπρόεδρο ότι αυτά ήταν δόκιμα μέσα πολιτικής πρακτικής σε παλιές μυθικές εποχές, όπου οι βασιλιάδες το έπαιζαν καπεταναίοι.
Στην σύγχρονη εποχή οι πολιτικοί δεν πρέπει να βάζουν βουλοκέρι στ’ αυτιά. Πρέπει να τα έχουν ορθάνοικτα για αφουγκράζονται την απελπισία του κοσμάκη.
Και αν δεν μπορούν να τιθασεύσουν το εγώ τους, που τους σπρώχνει αδυσώπητα σε επικίνδυνες δημοσιογραφικές συναναστροφές τότε ως μάλλον πρόσφορο μέσο σωτηρίας τους ενδείκνυται ίσως μια «πατσαβούρα για το στόμα»….
Και για να σοβαρευθούμε περισσότερο κατευναστικά θα λειτουργούσε για τον αδίκως χειμαζόμενο Ελληνικό λαό μια σοβαρή ενασχόληση του κου Αντιπροέδρου με τον καταλογισμό ευθυνών και την τιμωρία των πολιτικών, που διεσπάθησαν ή καταχράσθηκαν την δημόσια περιουσία.
Αλλά περί αυτού μέχρι τώρα επικρατεί μια απερίγραπτη και ύποπτη ολιγωρία ολόκληρου του κυβερνητικού σχήματος, ενώ ακόμη και στις εξεταστικές επιτροπές έχει «συναινετικά» και διακομματικά επιβληθεί σιγή ασυρμάτου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου