Παρά τον ορυμαγδό των αντιμαχομένων απόψεων, που κατακλύζουν την καθημερινή επικαιρότητα γύρω από τα προβλήματα διάσωσης της οικονομίας μας, υπάρχει μια βασική διαπίστωση, που φαίνεται να τυχαίνει της παγκόσμιας απολύτου και καθολικής αποδοχής. Είναι μια διαπίστωση στην οποία συμφωνούν ανεπιφύλακτα από τον τελευταίο πολίτη μέχρι τον Πρωθυπουργό της χώρας, όπως και όλοι οι πολίτες και οι ηγεσίες των Ευρωπαϊκών κρατών(και όχι μόνον), οι γραφειοκράτες της ΕΕ, οι τραπεζίτες, «οι αγορές» και γενικά όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, θρησκευτικών πεποιθήσεων, ταξικής προέλευσης, ή εθνικής ταυτότητας.
Η διαπίστωση αυτή, που στη χώρα μας πρώτος έκανε ο ίδιος ο κος Πρωθυπουργός και σχεδόν σε κάθε ευκαιρία δημόσιας ομιλίας του επαναλαμβάνει, είναι ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας της Ελλάδας».
Όπως όμως συχνά συμβαίνει με τον πολιτικό λόγο η διατύπωση αυτή, παρότι φαίνεται να αποτυπώνει μια γενικά αποδεκτή διαπίστωση, είναι απολύτως εσφαλμένη με αποτέλεσμα να καλλιεργείται μια μαζική πλάνη, που αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας και προφανώς οδηγεί σε λάθος κινήσεις.
Η Ελλάδα λοιπόν ως γεωγραφικός χώρος διαχρονικής διαβίωσης του Ελληνικού έθνους, όπως αυτός εμφανίσθηκε, εξελίχθηκε και πολιτεύθηκε διά μέσου των αιώνων είναι και παραμένει απολύτως αξιόπιστη. Πολύ περισσότερο αξιόπιστη είναι ως λίκνο του Ελληνικού πνεύματος και ως παραγωγός του μοναδικού πρωτότυπου πολιτισμού της ευρωπαϊκής ηπείρου, τον οποίο με πολύ κόπο, μεγάλες δυσκολίες κατανόησης και πάντοτε με καθυστέρηση πολλών δεκάδων αιώνων κατάφερε μερικώς να αφομοιώσει και να αξιοποιήσει ο δυτικός κόσμος.
Ουδείς σ’ αυτόν τουλάχιστον τον πλανήτη διαθέτει το ειδικό βάρος για να μπορέσει να αμφισβητήσει την αξιοπιστία της Ελληνικής επιστήμης, της ελληνικής σκέψης, της καθοριστικής συμβολής αυτού του λαού με την διαχρονική του έννοια στην εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός φωτεινού κόσμου υψηλών πολιτιστικών αξιών.
Οποιαδήποτε λοιπόν διατύπωση που αναφέρεται σε αναξιοπιστία της Ελλάδας είναι απολύτως ανακριβής, κινείται στο πλαίσιο του θρασύτατου πολιτικού ψεύδους και μόνο ως λογοτεχνικό σχήμα κατά το νοούμενον μπορεί να γίνει ανεκτό.
Διότι είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτό, που στην πραγματικότητα συμβαίνει δεν είναι η απώλεια της αξιοπιστίας της Ελλάδας, αλλά η απώλεια της αξιοπιστίας των Ελλήνων, οι οποίοι κατοικούν την χώρα σ’ αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ήτοι δηλαδή των δυό-τριών γενεών σύγχρονων ενεργών πολιτών.
Και μάλιστα η αλήθεια, που όλοι μας γνωρίζουμε είναι ότι πραγματικά αναξιόπιστοι δεν είναι γενικά ούτε καν οι ενήλικοι σύγχρονοι Έλληνες, αλλά το ηγετικό προσωπικό της χώρας, μέρος του οποίου ευθύνεται με τη διάπραξη απίστευτων αθλιοτήτων, ενώ το υπόλοιπο ευθύνεται για την υπόθαλψη και την ασυλία, που δυστυχώς μέχρι σήμερα επιμένει να τους προσφέρει.
Ο κος Παπανδρέου από το πρώτο βήμα του στις αίθουσες του γερμανικού αεροδρομίου βρέθηκε μπροστά στη δυσάρεστη εικόνα των πρωτοσέλιδων εφημερίδων που έγραφαν ότι «οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν δέχονται να δώσουν τα χρήματά τους σε μια χώρα, όπου συνεχίζει να επικρατεί η διαφθορά».
Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι αναξιόπιστη η χώρα είναι αναξιόπιστοι αυτοί, που διαχειρίζονται τα κοινά.
Και βέβαια, όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε ποιοί και πόσοι περίπου «έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι». Όμως ευλόγως όλοι μας παραμένουμε καχύποπτοι για την εντιμότητα του συνόλου του ηγετικού προσωπικού της χώρας (πολιτικών, οικονομικών, εκκλησιαστικών, δικαστικών παραγόντων συμπεριλαμβανομένων), όσο αισθανόμαστε μια αδικαιολόγητη ολιγωρία στην δίωξη των υπαιτίων και στην οριστική κάθαρση των θεσμικών λειτουργιών και οργάνων. Και όπως εμείς απολύτως δικαιολογημένα θεωρούμε συνολικά αναξιόπιστους όλους αυτούς τους τουλάχιστον επαγγελματικά ανεπαρκείς, άλλο τόσο δικαιολογημένοι είναι οι ξένοι, που δυσπιστούν απέναντι στο σύνολο ενός λαού, που όχι μόνο ανέδειξε και στήριξε αυτές τις ανάξιες ηγεσίες, αλλά και συνεχίζει να δείχνει απρόθυμος ή ανίκανος να επιβάλλει την διαλεύκανση των σκανδάλων, την τιμωρία των ενόχων και την εφαρμογή κανόνων διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης.
Και ενώ λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά και Πρωθυπουργός δίνει μια άνιση μάχη περιερχόμενος τις αφιλόξενες «αυλές της Εσπερίας» και ενώ ο Ελληνικός λαός καλείται να συμμετάσχει στον «νυν υπε πάντων αγώνα» υποκείμενος σε άδικες θυσίες, φαίνεται ότι κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες κινούνται σε τροχιά επικίνδυνης πολιτικής ηλιθιότητας.
Διότι πώς να ερμηνεύσει κανείς την κίνηση δημοσίευσης αγγελίας στον Εκόνομιστ με την οποία ζητούνται υποψήφιοι για την πλήρωση της θέσης του διευθυντή της εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.
Ο ακριβής προσδιορισμός του οικοδομικού υλικού πληρώσεως του εγκεφάλου του αρμόδιου για την επίμαχη αγγελία στελέχους του Υπουργείου Οικονομίας είναι ζήτημα, που μπορεί πιθανόν να ενδιαφέρει την ανθρωπολογία.
Εμάς μας ενδιαφέρει να αντιληφθούμε το πολιτική κίνητρο της συγκεκριμένης κίνησης.
Διότι το μήνυμα που εκπέμπει στην καχύποπτη και ανήσυχη ευρωπαϊκή γνώμη αυτή η αγγελία είναι εξαιρετικά καθαρό και μονοσήμαντο.
Το ίδιο το Ελληνικό κράτος δηλώνει επισήμως και πανηγυρικά στους εταίρους μας αυτό ακριβώς, που πιστεύουν και εκείνοι και που ματαίως ο συμπαθητικός κατά τα άλλα σ’ αυτούς κος Παπανδρέου παλεύει να ανασκευάσει. Ότι δηλαδή σ’αυτή την διεφθαρμένη χώρα δεν υπάρχει κανένας κάτοικος, που να διαθέτει την επαρκή επιστημονική και ηθική αξιοπιστία, ώστε να του ανατεθούν τα σχετικά καθήκοντα.
Αυτό όμως είναι κάτι εντελώς ψευδές και υποτιμητικό για τη χώρα μας και ειδικά σ’ αυτή την χρονική συγκυρία εξαιρετικά επιζήμιο για την πανεθνική προσπάθεια ανάκτησης της διαχειριστικής μας αξιοπιστίας. Αν αυτό πιστεύει ο παράγοντας του Υπουργείου, που είχε αυτή τη φαεινή ιδέα, τότε λίαν επιεικώς είναι απολύτως ηλίθιος.
Αν όμως ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι στην σημερινή πολιτική ηγεσία του Υπουργείου υπάρχουν στελέχη, που αναγνωρίζουν την συγκριτική επιστημονική, επαγγελματική και ηθική ανωτερότητα των δυτικοευρωπαίων έναντι των ελλήνων συναδέλφων τους, τότε πρόκειται για χαμερπή ιδιοτελή εθελοδουλία αγρίου μεγέθους.
Είναι ευνόητο ότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις, είτε ο περί ου ο λόγος παραγοντίσκος έκρινε ότι η αξιοπιστία είναι είδος εν ανεπαρκεία και επομένως έχουμε ανάγκη εισαγωγής, είτε σκέφθηκε ότι είναι χρήσιμη για τη χώρα η εξαγωγή μιας εικόνας σύγχρονου διαστροφικού ραγιαδισμού, είναι πάντως εξαιρετικά επικίνδυνος και για την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, αλλά ιδιαίτατα για την πανεθνική «μάχη», που δίνει σήμερα η Ελλάδα, όπως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός την προσδιόρισε.
Θα ήταν λοιπόν εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο, αν βλέπαμε τον κο Πάγκαλο να αναζητά και να απαλλάσσει τη δημόσια διοίκηση από τέτοιους ηλίθιους, όπως ακριβώς έχει αρμοδιότητα και ευθύνη ως Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, αντί να περιέρχεται τα κανάλια και να επιδίδεται σε πρόχειρη ανέξοδη και εν πολλοίς λαϊκιστική φιλολογία, που άπτεται της εξωτερικής πολιτικής, ενός τομέα όπου αρμοδιότατος είναι ο ίδιος ο κος Παπανδρέου και όπου ο ίδιος έχει «σκοντάψει» αρκετές φορές στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου