Δεν είμαι βέβαιος, αν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να επηρεάσει τον έλευση των μουσώνων στην Ινδία ή να μετριάσει την ένταση του βαρδάρη στα σιτοχώραφα του Κιλκίς, που συνήθως γεμίζουν κάθε Ιούνιο με επιδοτούμενα άφθονα αγριόχορτα και κατακόκκινες παπαρούνες.
Είμαι όμως απόλυτα πεπεισμένος ότι μια σταγόνα ιδρώτα ενός Κινέζου εργάτη σε εργοστάσιο της νότιας Κίνας μπορεί να επηρεάσει την εργασιακή ειρήνη στον Ευρωπαϊκό νότο (και όχι μόνο εκεί).
Και ακόμα πιο σίγουρος είμαι ότι τα πενταετή οικονομικά πλάνα, που αποφασίζονται στα συνέδρια του ΚΚΚ μπορούν να τραντάξουν συθέμελα τους σχεδιασμούς των δυτικών κυβερνήσεων και να βάλουν σε σκληρή δοκιμασία θεσμούς, σχέσεις και ισορροπίες πολλών δεκαετιών.
Αυτοί που πριν από μερικές δεκαετίες έτριβαν τα χέρια τους θεωρώντας ότι η στροφή του Ντενγκ Χσιάο Πιγκ , άνοιγε καταλυτικά την κερκόπορτα για την επέλαση της Κόκα-κόλας, σήμερα μάλλον συνειδητοποιούν ότι είναι ακριβώς οι δυτικές οικονομίες, που κινδυνεύουν να αλωθούν από την Κινεζική οικονομική διαπίδυση.
Το βασανιστικό ερώτημα των θεωρητικών του εφηρμοσμένου σοσιαλιστικού προτύπου, περί της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, έχει μάλλον απαντηθεί καταλυτικά από την ιστορική πραγματικότητα. Ουδείς πλέον σήμερα μπορεί να αμφιβάλλει ότι είναι αδύνατη η δημιουργία σοσιαλιστικής νησίδας στην άκρη (ή έστω στη μέση) ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού πλανήτη.
Για τους ίδιους λόγους λοιπόν είναι μάλλον εσφαλμένες και οι προσεγγίσεις, που αντιλαμβάνονται την παρούσα κρίση ως το τέλος του καπιταλιστικού συστήματος.
Κι αυτό όχι γιατί το σύστημα είναι εξ ορισμού αθάνατο ή δεν έχει πράγματι περιέλθει σε βαθύτατη σήψη.
Αλλά όπως είναι αδύνατη η επιβίωση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, έτσι είναι και δύσκολη η καταστροφή του καπιταλισμού όσο τα δύο τρίτα του πλανήτη βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της οικοδόμησης του καπιταλιστικού τους ονείρου.
Με απλά λόγια όσο η Κίνα, η Ινδία και πολλές άλλες «αναπτυσσόμενες» χώρες και περιοχές βρίσκουν ακόμη την διέξοδο της ανάπτυξής τους στην συνταγή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ελεύθερης αγοράς, η χαραυγή ενός νέου οικονομικού συστήματος θα παραμένει στη σφαίρα της ονειροφαντασίας.
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η επιβίωση του παρόντος οικονομικού συστήματος θα είναι ανώδυνη για τις εκφυλισμένες δυτικές οικονομίες, τα διεστραμμένα χρηματοπιστωτικά τους μορφώματα και τα πολιτικά τους κουκλοθέατρα.
Όμως η εξασφάλιση μιας δεύτερης κούπας ρύζι στον εξαθλιωμένο γεωργό των Νοτιοδυτικών επαρχιών και η βελτίωση της αγοραστικής-καταναλωτικής δύναμης των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων του βιομηχανικού Κινεζικού νότου, θα αποτελεί για αρκετά χρόνια ακόμα το μοχλό επίτευξης υψηλών ρυθμών ανάπτυξης για την ίδια την Κίνα, αλλά και σανίδα σωτηρίας για το παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα.
Πριν από μια εικοσαετία, οι πολυεθνικές βιομηχανικές εταιρίες του Ευρωπαϊκού Βορρά μετέφεραν μεγάλα κομμάτια της παραγωγικής τους δραστηριότητας στην Κίνα με στόχο να εκμεταλλευτούν το γενικά χαμηλό κόστος παραγωγής. Παράλληλα άφηναν ξέφραγα τα εμπορικά σύνορα της Ευρώπης, προκειμένου να εξασφαλίζουν φθηνά γεωργικά προϊόντα και είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
Αργότερα η Κίνα εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο αντιγραφέα όλων των εποχών με αποτέλεσμα σύντομα να παράγει υψηλότερης τεχνολογικής αξίας προϊόντα, που άρχισαν να ανταγωνίζονται σοβαρά τα αντίστοιχα της Ευρώπης ή της Αμερικής.
Και τέλος το 2007 στο 17ο συνέδριο του ΚΚΚ αποφασίσθηκε ή μεγάλη στροφή της Κινεζικής Οικονομίας από την κατασκευή μεγάλων δημοσίων έργων υποδομής, στην ανάπτυξη προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.
Από εκείνη τη στιγμή ο ασιατικός «δράκος» βρέθηκε να απειλεί ευθέως τον ευρωπαϊκό «δράκουλα».
Η Γερμανία, που τα προηγούμενα χρόνια «ρουφούσε το αίμα» των υπολοίπων κρατών της Ευρώπης πουλώντας τους τα υψηλής τεχνολογίας προϊόντας της και κερδοσκοπούσε με το σκληρό ευρώ πουλώντας ακριβή τεχνογνωσία στον τρίτο κόσμο και αγοράζοντας από αυτόν πάμφθηνα τρόφιμα και είδη ευρείας κατανάλωσης, βρέθηκε πλέον και αυτή στη δεινή θέση των υπολοίπων εταίρων της.
Άρχισε να γίνεται μη ανταγωνιστική. Και σε χώρες όπου, όπως η στην Κίνα, η διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων τιμωρείται με θανατική ποινή, είναι προφανές ότι εργαλεία προώθησης πωλήσεων τύπου Ζήμενς δεν έχουν καμία ελπίδα αποτελεσματικότητας.
Έτσι πλέον το σκληρό ευρώ από «καλαμάκι», με το οποίο ο Γερμανός «δράκουλας» ρούφαγε το «αίμα» και τον ιδρώτα της νότιας Ευρώπης, έγινε θηλιά, που άρχισε να τον πνίγει.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η ανάγκη υποτίμησης του ευρωπαϊκού νομίσματος και κάπως έτσι εξηγείται η συμπεριφορά της Γερμανίας, και της υπόδουλης σ’ αυτήν ευρωπαϊκής πολιτικής και τραπεζικής γραφειοκρατίας.
Γι αυτό κάθε φορά, που πάει να ισορροπήσει το ευρώ πετάγονται πότε οι διάφοροι πρωτοκλασάτοι της ΕΕ και τώρα τελευταία η ίδια η κα Μέρκελ και φροντίζουν με τις δηλώσεις τους να το «κατρακυλήσουν» δεόντως.
Σήμερα οφείλουμε να βελτιώσουμε εκείνες τις διαπιστώσεις μας.
Παρακολουθώντας προσεκτικά το συστηματικό παιχνίδι αντιφατικών δηλώσεων των ευρωπαίων ηγετών και λοιπώνν αξιωματούχων, αντιλαμβανόμαστε όλοι πως οι αποτελεσματικότεροι υπονομευτές του ευρωπαϊκού νομίσματος δεν είναι οι υπερατλαντικοί πολέμιοι αλλά οι εντός των τειχών υποτιθέμενοι υπερασπιστές του.
Και δεδομένου ότι οι βασικοί αγοραστές των ελληνικών και των λοιπών ευρωπαϊκών ομολόγων παραμένουν οι ίδιες οι ευρωπαϊκές τράπεζες, είναι επίσης ευνόητο ότι όλες αυτές οι άθλιες «παρασκηνιακές» ή «επίσημες» συζητήσεις και τα ευφάνταστα σενάρια, που μονοπωλούν τα φώτα της δημοσιότητας, έχουν για κεντρικό στόχο την συνεχή αυξομείωση των περίφημων σπρεντ. Γιατί μόνο με την κινητικότητα και όχι με την ακινησία προκύπτει περιθώριο κέρδους για τους κερδοσκόπους, που τυχαίνει να είναι προεχόντως οι γερμανικές τράπεζες.
Τα πράγματα όμως θα ήταν βρωμερά και τρισάθλια, αλλά πάντως από οικονομικής απόψεως αρκετά απλά για τον Γερμανό «δράκουλα», αν μια υποτίμηση του ευρώ αρκούσε να εξασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων.
Όμως δυστυχώς για την Ευρώπη, αλλά και για τον ίδιο τον Γερμανικό λαό αυτό και μόνο δεν αρκεί.
Από τη στιγμή που η Κινεζική παραγωγή αναρριχάται αποτελεσματικά στα ποιοτικά επίπεδα των ευρωπαϊκών προδιαγραφών, θα πρέπει αντίστοιχα η Ευρωπαϊκή να ολισθήσει στα κινεζικά επίπεδα τιμών.
Χρειάζεται δηλαδή απαραιτήτως και επειγόντως η κάθετη πτώση του κόστους παραγωγής.
Αυτό που με politically correct τρόπο η ευρωπαϊκή δεξιά αποκαλεί «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» και η αριστερά με politically cynic ορολογία ονομάζει «κινεζοποίηση» της Ευρώπης, σημαίνει την δραματική συμπίεση του ευρωπαϊκού μεροκάματου και την εκ βάθρων εκθεμελίωση όλων των δυτικών εργασιακών κεκτημένων των δύο τελευταίων αιώνων.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο Ευρωπαίος εργαζόμενος «χρειάζεται» να συρθεί στο βιοτικό επίπεδο του Κινέζου και ο Κινέζος να διαπαιδαγωγηθεί με τις δυτικές καταναλωτικές συνήθειες και «αξίες».
Η ιστορία του Κινέζου είναι σχετικά εύκολη γιατί υπό μία έννοια αποτελεί «πορεία προς τα μπρός». Η υπόθεση του Ευρωπαίου είναι δυσκολότερη γιατί είναι επαναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα.
Το χειρότερο είναι ότι ο μεν Κινέζος μπορεί να απολαύσει σταδιακά την κοινωνική του αναβάθμιση, ενώ ο Ευρωπαίος καλείται να αποδεχθεί την ακαριαία εξαθλίωσή του.
Ακόμη χειρότερο, αυτή τη φορά για τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και ιδιαίτερα για την Γερμανίδα Καγκελάριο, είναι ότι πλέον οι Ευρωπαίοι πολίτες «το έχουν τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι»…
Έτσι η επιχείρηση ταχείας εξαθλίωσης των ευρωπαϊκών λαών, στην οποία πανικόβλητοι έχουν αποδυθεί τα τελευταία χρόνια, γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη και εξαιρετικά αβέβαια.
Μπορεί να είναι πιθανή η διάσωση των ούτως ή άλλως απάτριδων ευρωπαϊκών κεφαλαίων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα καταφέρουν εύκολα να διασωθούν οι περισσότεροι από αυτούς, που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των πολυέξοδων ηθικά ανερμάτιστων επιτελείων τους.
Πολλοί από αυτούς θα αποδειχθούν περισσότερο αναλώσιμοι από τα μικρομεσαία στρώματα του ευρωπαϊκού νότου (και όχι μόνο), που η Κοινοτική γραφειοκρατία έχει βάλλει πλάνο να αναλώσει στο βωμό της διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Όσο για την Ελλάδα μπορεί να ακούγεται ως παραδοξολογία, όμως η σωτηρία της μοιάζει να εξαρτάται περισσότερο από την ένταση και την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών της αγώνων, παρά από την συχνότητα των κυβερνητικών επαφών και την ευρηματικότητα των ελληνικών χειρισμών σε Κοινοτικό επίπεδο.
Όπως εξηγήσαμε παραπάνω η ανάγκη «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» ή «κινεζοποίησης» είναι λίγο πολύ «απαραίτητη» για όλα τα κράτη της ΕΕ. Λίγο περισσότερο για τον ανέμελο ευρωπαϊκό νότο. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης καλούνται να πιούν αυτό το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο. Ένα ποτήρι, που αναπότρεπτα θα κάνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες εξαιρετικά ευεπίφορες σε κοινωνικές εκρήξεις.
Αυτό λοιπόν που δεν μπορεί να επιτύχουν χίλιες μυστικές διαβουλεύσεις ανωτάτου επιπέδου και άλλες τόσες επίσημες δεξιώσεις κορυφής εις τας Βρυξέλλας, μπορεί να το πετύχει η εικόνα μιας μεγαλειώδους ειρηνικής, αλλά αποφασιστικής διαδήλωσης στο κέντρο των Αθηνών.
Γιατί αυτό που πρωτίστως απασχολεί την Γερμανίδα καγκελάριο δεν είναι η δήθεν σωτηρία του ευρώ (την πτώση του οποίου μάλλον απεργάζεται), αλλά ο εφιάλτης ενός γενικού ξεσηκωμού των μικρομεσαίων στρωμάτων της Γερμανίας, του οποίου καταλυτική θρυαλλίδα μπορεί να γίνουν οι ελληνικές κοινωνικές αναστατώσεις. Έτσι όπως ακριβώς είχε συμβεί κατά τα «επάρατα» εκείνα «Δεκεμβριανά».
Είναι ο ίδιος εφιάλτης, που τις τελευταίες ημέρες έχει κινητοποιήσει όλους τους γνωστούς και μη εξαιρετέους κοινοτικούς παράγοντες και έχει οδηγήσει τους ηγέτες των υπολοίπων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να μετακινούνται ένας ένας από την τακτική απομόνωσης της «άτακτης» Ελλάδας στην λογική απομόνωσης της «δύστροπης» Γερμανίας.
Ας αφήσουν λοιπόν τα πολιτικά κόμματα να ανθίσει ελεύθερο το λουλούδι του λαϊκού αυθορμητισμού και ας περιορίσει ο αρμόδιος Υπουργός την δια ψεκασμού με χημικά «ζιζανιοκτόνα» προστασία των πολιτών.
Το μέγεθος των ιστορικών στιγμών, που διέρχεται η Ευρώπη δικαιολογεί το δικαίωμα κάθε Ευρωπαίου πολίτη να έχει αποφασιστική συμμετοχή στις αποφάσεις, που τον αφορούν με όποιο τρόπο ο ίδιος ελεύθερα επιλέξει.
Θα αποδειχθεί περισσότερο σώφρον και χρήσιμο για τους πολιτικούς ηγέτες αν καταφέρουν να κατανοήσουν και να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις των ευρωπαίων πολιτών, όσο ακόμη αυτοί βγαίνουν στους δρόμους με οδηγό τη λογική και όχι το άδειο στομάχι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου