ει μη ότε διεφθάρεις. Ναι! Εταπεινώθης μόνη!»
(Από το ποίημα «Γκιαούρ» του Λόρδου Βύρωνος)
Δεν είναι η πρώτη φορά, που η τύχη της Ελλάδας αποφασίσθηκε από ανίερες «ιερές συμμαχίες» στα ηγεμονοσυμβούλια της Εσπερίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που Κωλέτηδες και Μαυροκορδάτοι οδήγησαν την καθημαγμένη πατρίδα στα δίχτυα κερδοσκοπικών ευρωπαϊκών μηχανισμών.
Από συστάσεως του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα γενεές επί γενεών Ελλήνων έσφιγγαν το ζωνάρι και μάτωναν για να στηρίξουν την αενάως δανειζόμενη και μονίμως καταρρέουσα εθνική οικονομία. Ένα τεράστιο πιθάρι Δαναΐδων όπου διοχετευόταν συστηματικά και η τελευταία δεκάρα του κακορίζικου Ρωμιού. Ένα πιθάρι με ένα διάτρητο πάτο, που μέσα από υπόγειες διαδρομές συνδεόταν απ’ ευθείας με τα τεράστια «πουγκιά» των πατριδοκάπηλων πολιτικών τζακιών και της ανήθικης πελατειακής καμαρίλας τους.
Από το 1800 μέχρι σήμερα μοιάζει σαν τίποτε να άλλαξε ουσιαστικά. Ξένες δυνάμεις, ξένες τράπεζες, πολιτικοί-επαίτες, που ξεροστάλιαζαν στις αυλές των μεγάλων δυτικών ηγεμονιών.
Για όσους αγαπούν την μελέτη της ιστορίας οι ομοιότητες πολλές. Οι διαφορές λίγες, αλλά αξιόλογες.
Καθοριστική διαφορά η ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας και η εντεύθεν δυσχέρεια αποβλάκωσης της κοινής γνώμης.
Έτσι οι προπαγανδιστικοί μύθοι καθίστανται συνήθως αλυσιτελείς απευθυνόμενοι σε λαούς, που μπορούν να είναι καλά πληροφορημένοι και κυρίως αρκούντως καχύποπτοι.
Αυτά λοιπόν που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά επιτυχημένα ιδεολογικοπολιτικά ρομάντζα, σήμερα ακούγονται ως κακογραμμένα παραμύθια ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ως άνοστα καλαμπούρια για κομματικούς ιθαγενείς.
Το σήριαλ της πρόσφατης πανευρωπαϊκής Οδύσσειας με θλιβερό πρωταγωνιστή την αφεντιά μας αποτελεί τυπικό παράδειγμα ρηχής και ως εκ τούτου απολύτως άτυχης μυθοπλασίας.
Μύθος πρώτος η δήθεν εμμονή της Γερμανίδας Καγκελαρίου στην ανάγκη αποπομπής από την Ευρωζώνη, όποιας χώρας παραβιάζει το σύμφωνο σταθερότητας.
Είναι κοινό μυστικό ότι αυτή τη στιγμή ούτε μία χώρα, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης, πληροί τους όρους του συμφώνου έχοντας όλες σοβαρά δημόσια χρέη και κυρίως ελλείμματα, που υπερβαίνουν το τρία τοις εκατό και δεν μπορούν να τα εξυπηρετήσουν χωρίς να προσφύγουν σε ανάλογους εξωτερικούς δανεισμούς. Επομένως η πραγματοποίηση της Γερμανικής «απαίτησης-απειλής», μόνον ως συνολικός χορός του Ζαλόγγου μπορεί να νοηθεί με κορυφαία χορεύτρια την ίδια τη Γερμανία, που έχοντας την ηγεμονία στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια έχει και το κύριο μέρος της ευθύνης για το πολιτικο-οικονομικό φιάσκο στο οποίο οδήγησε την ΕΕ με εργαλεία καταστροφής τη φιλελεύθερη κοσμοθεωρία της, τις κερδοσκοπικές τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρείες της. Εταιρείες τεράστια εκτροφεία διαφθοράς για ολόκληρο τον πλανήτη. (Αλήθεια τι ακριβώς προβλέπει το «άγιο» σύμφωνο σταθερότητας και η περιβόητη συνθήκη της Λισαβόνας για την εξαγωγή διαφθοράς από αυτές τις εταιρείες, που είναι πλέον προφανές ότι αποτελούν τον επιχειρηματικό βραχίονα των κυβερνήσεων των βιομηχανικών κρατών;).
Μύθος δεύτερος η δήθεν στο παρά πέντε εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης, η οποία δήθεν προβλέπει περιορισμένη συμμετοχή του ΔΝΤ και αφήνει τον πρώτο λόγο για την εφαρμογή της στην ΕΕ.
Τον Οκτώβριο του 2008 η Ουγγαρία έλαβε πακέτο «οικονομικής βοήθειας», ύψους 19 δισεκ. Ευρώ προερχόμενων από σύμπραξη του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Παρόμοιο πακέτο ύψους 7,5δις ευρώ χορηγήθηκε και στη Λετονία, όπου μάλιστα η αναλογία κεφαλαίων ήταν 23% ΔΝΤ και 77% ΕΕ.
Είναι επομένως προφανές ότι η λύση ήταν προ πολλού γνωστή και δοκιμασμένη και σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύφθηκε για την Ελλάδα την τελευταία στιγμή, όπως κάποιοι επεχείρησαν να παρουσιάσουν. Αυτός εξ άλλου ήταν και ο λόγος επίσκεψης του κου Παπανδρέου στη Ρουμανία προ μερικών εβδομάδων, προκειμένου ακριβώς να δει, πως λειτούργησε εκεί το ακριβώς ίδιο κοινωνικά καταστροφικό σύστημα.
Όσο για τα ποσοστά συμμετοχής ΔΝΤ και ΕΕ, η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΕ θα έχει μεγαλύτερο μερίδιο συμμετοχής στο κεφάλαιο, ενώ το ΔΝΤ «λόγω ειδικότητος» θα έχει την ουσιαστική αποκλειστικότητα της επιλογής των υποβλητέων μέτρων, καθώς και του ελέγχου εφαρμογής τους. Όπερ και το σπουδαιότερο για τον Έλληνα μικρομεσαίο.
Μύθος τρίτος ότι δήθεν η φόρμουλα "στήριξης" της Ελλάδος ανοίγει το δρόμο για την είσοδο του ΔΝΤ και των ΗΠΑ στα εσωτερικά της ΕΕ.
Όπως είδαμε αμέσως παραπάνω τέτοιες «πόρτες εισόδου» για το ΔΝΤ είναι ήδη ορθάνοικτες προ πολλού και επομένως δεν άνοιξαν προχθές με αφορμή την περίπτωση της Ελλάδος.
Όσο για τις ΗΠΑ το παραμύθι υπερβαίνει κάθε όριο σοβαρότατος.
Μύθος τέταρτος ότι δήθεν το πακέτο αποτελεί υλοποίηση της κοινοτικής αλληλεγγύης.
Η χρεωκοπία μιας χώρας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη χρεωκοπία μιας επιχείρησης, έχει επιβλαβείς συνέπειες προς δύο βασικές κατευθύνσεις. Αφ’ ενός προκαλεί σοβαρό πλήγμα στο βιοτικό επίπεδο του χρεωκοπημένου, αφ’ ετέρου όμως συνεπάγεται απώλεια κεφαλαίων των πιστωτών. Οποιαδήποτε κίνηση εκ μέρους τρίτων για αποφυγή της χρεωκοπίας πιθανόν να ενέχει πράγματι χαρακτηριστικά αλληλεγγύης. Το ζήτημα όμως είναι έναντι ποίου; Στο κρίσιμο αυτό ερώτημα σημασία έχει να εξετάσουμε, πως εκδηλώνεται η πρωτοβουλία του τρίτου και ποιους εκ του αποτελέσματος ωφελεί.
Τι ακριβώς λοιπόν έκαναν οι «φιλεύσπλαχνοι» εταίροι μας; Μας πρόσφεραν κάποια οικονομική βοήθεια, υπό μορφήν δωρεάς, ώστε να ανασάνουμε από τα βαριά μας χρέη; Όχι βέβαια. Μας δάνεισαν έστω κάποια χρήματα άτοκα για να βγούμε από τη δύσκολη θέση; Ούτε αυτό. Απλώς μας έκαναν τη χάρη να μας επιτρέψουν να λιμοκτονήσουμε προκειμένου να ξεχρεώσουμε στο ακέραιο τους τοκογλύφους πιστωτές μας, την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των οποίων διατηρούν οι τράπεζές τους και οι διεφθαρμένες πολυεθνικές εταιρείες τους με τα ελαττωματικά οπλικά τους συστήματα και το ληγμένο ηλεκτρονικό υλικό τους.
Επομένως η αλληλεγγύη είναι προς όλους αυτούς και πάντως όχι προς τον Έλληνα φορολογούμενο, που είχαν το θράσος να τον βρίζουν, να τον δυσφημούν και να τον διαπομπεύουν προκειμένου να κρύψουν την απόλυτη αθλιότητα, που έχουν επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Μύθος πέμπτος ότι η κίνηση Τρισέ έσωσε τις Ελληνικές τράπεζες.
Έτσι όπως έχει στηθεί και λειτουργεί το Ευρωπαϊκό νομισματικό και τραπεζικό σύστημα, η Τράπεζα της Ελλάδος είναι παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ οι ελληνικές τράπεζες δεν είναι τίποτε άλλο από υποκαταστήματά της.
Επομένως οποιαδήποτε υποβάθμιση ή δυσλειτουργία των υποκαταστημάτων, δημιουργεί πλήγμα στην αξιοπιστία της ΕΚΤ, ενώ μια πιθανή κατάρρευση μιας οποιασδήποτε τράπεζας στην Ευρώπη θα έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, όπως ακριβώς συνέβη και στις ΗΠΑ, όπου η κρίση ξεκίνησε από μια τράπεζα, αλλά η «ασθένεια» εξακολουθεί να οδηγεί και άλλες σε χρεωκοπία ακόμη μέχρι και σήμερα.
Η κίνηση λοιπόν Τρισέ ήταν μια αναγκαία και αυτονόητη κίνηση ενός Κεντρικού Τραπεζίτη, προκειμένου να συντηρήσει την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος και να εξασφαλίσει κερδοφόρα δραστηριότητα σε όλα τα ανά την Ευρώπη «μαγαζιά» του, τα οποία σε συνδυασμό με την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» θα δανείζουν με ασφάλεια, αλλά κυρίως με υπέρογκα τοκογλυφικά επιτόκια το Ελληνικό δημόσιο, καθιστώντας τον Έλληνα φορολογούμενο ισόβιο κολλήγο των banksters.
Ανάμεσα όμως σε όλους αυτούς τους μύθους που χορτάσαμε τις τελευταίες εβδομάδες, ακούσαμε και μια αλήθεια.
Ήταν η εξήγηση στο ερώτημα, που δόθηκε σε όσους απορούσαν γιατί οι αγορές, αλλά και οι Ευρωπαίοι εταίροι αντιμετωπίζουν με τόση σκληρότητα και καχυποψία την Ελλάδα, ενώ σε παρόμοια δεινή οικονομική κατάσταση βρίσκονται και άλλες χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες παρά ταύτα εξακολουθούν να δανείζονται με φυσιολογικά επιτόκια.
Η απάντηση ήταν πολύ απλά, ότι το οικονομικό πρόβλημα των άλλων χωρών οφείλεται εν πολλοίς στην διεθνή οικονομική συγκυρία, ενώ υπαίτια για την οικονομική αθλιότητα της Ελλάδας είναι η πολιτική κακοδιαχείριση και η εκτεταμένη διαφθορά.
Αυτό σημαίνει ότι η κακοδαιμονία της Ελλάδας εδράζεται αποκλειστικά στην φαυλότητα και την δολιότητα ενός πολιτικού συστήματος, που κατεσπατάλησε ή οικειοποιήθηκε τον δημόσιο πλούτο και πάντως υπέθαλψε με τις πράξεις και τις παραλείψεις του μια πρωτοφανή διαφθορά σε ολόκληρο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Είναι λοιπόν εξαιρετικά ανησυχητικό ότι αυτό που αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση του συνόλου των Ευρωπαίων πολιτών και ιδιαίτατα των Ελλήνων, φαίνεται να δυσκολεύεται να το κατανοήσει και να το αντιμετωπίσει δεόντως περίπου το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και ενώ προφανώς η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών δεν μπορεί να έχει ενεργητική προσωπική συμμετοχή στα σκάνδαλα και τις καταχρήσεις, εν τούτοις ομοιάζει να συμπεριφέρεται ως κακώς εννοούμενη συντεχνία, που αποφεύγει να θίξει τα κακώς κείμενα και στέργει προκλητικά να κουκουλώσει τις «μπομπές» της.
Όμως για αυτή την στρουθοκαμηλική συμπεριφορά, που τείνει να εξελιχθεί σε ταφόπλακα των πολιτικών μας κομμάτων δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για την εκκόλαψη «του αυγού του φιδιού», συμβάλει καθοριστικά στην διαιώνιση της διεθνούς αναξιοπιστίας της χώρας και πληγώνει βαθύτατα το περί δικαίου συναίσθημα των πολιτών υπονομεύοντας την όποια διάθεσή τους να στηρίξουν τα σκληρά κυβερνητικά μέτρα, θα επανέλθουμε αναλυτικά αμέσως προσεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου