Εθνικός υβριστής ο κος Πάγκαλος

 

Θ.Πάγκαλος:Ο Τύπος δίνει την εντύπωση στον ελληνικό λαό ότι κάποιοι έκλεψαν τα χρήματα και γι' αυτό χρεοκοπήσαμε. Ψευδές. Όσοι και να έκλεψαν δεν χρεοκοπεί μια χώρα. Μόνο με τη γενίκευση της κακοδιαχείρισης μπορεί να χρεοκοπήσει. Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε μισθούς, σε επιδόματα, σε φακελάκια».

Δημοσιογράφος :«Υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό κανονικά εργαζόμενων ανθρώπων».

Θ.Πάγκαλος: «Φυσικά. Αλλά πρέπει να σας πω ότι όποιος δεν έχει κλέψει την εφορία ή δεν έχει κάνει αυθαίρετο είναι σπάνιος». Και συνοψίζει: «Η κρίση αυτή υπάρχει γιατί για πρώτη φορά οι Ελληνες ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητά τους. Οι μύθοι κατέρρευσαν. Και η πραγματικότητα αυτή δεν τους αρέσει. Οι πιο σοβαροί και διαυγείς βλέπουν ότι αυτό το αποτρόπαιο πρόσωπο είναι και δικό τους».

(απόσπασμα από την Καθημερινή της Κυριακής της 27/06/2010)

Όσοι λόγω ηλικίας είχαν την δεινή τύχη να παρακολουθήσουν την δημόσια πολιτική διαδρομή του κου Παγκάλου γνωρίζουν καλά ότι ο εν λόγω πολιτικός διακρίθηκε για την εξοργιστική του αμετροέπεια, ενώ συνήθως  κάθε ανάθεση σοβαρού ρόλου από οποιονδήποτε πρωθυπουργό κατέληγε σε κάποιο πολιτικό φιάσκο.

Για παράδειγμα έχει μείνει ιστορικό το ανόητο διπλωματικό επεισόδιο με τη Γερμανία επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου,   με το οποίο ο τότε Υφυπουργός Εξωτερικών μηδένισε κυριολεκτικά τις άριστες εντυπώσεις μιας ελληνικής προεδρίας, που είχε πετύχει  μια σημαντική διεύρυνση της   ΕΕ και βεβαίως η διοργάνωσή της είχε στοιχίσει αρκετά χρήματα στον ελληνικό λαό.

Όπως ιστορική ήταν και η ήττα του ως υποψήφιου Δημάρχου από τον «κο Τίποτα», όπως απρεπώς είχε αποκαλέσει τότε τον πανηγυρικά εκλεγέντα κο Αβραμόπουλο. Όπως ακόμη πιο επώδυνο υπήρξε το φιάσκο της υπόθεσης  Οτσαλάν.

Είναι επίσης γνωστό ότι όχι τόσο αυτές καθαυτές οι  λαθεμένες πολιτικές του απόψεις αλλά κυρίως ο τρόπος και η εκάστοτε χρονική συγκυρία διατύπωσης τους υπήρξαν διαχρονικά η πλέον μεθοδική  υπονόμευση κάθε προσπάθειας συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων αυτού του τόπου, όποτε κάποιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσε να αναπτύξει κάποια σχετική πρωτοβουλία.

Οι τελευταίες πάντως δηλώσεις του κου Αντιπροέδρου στην Καθημερινή της Κυριακής υπερβαίνουν κάθε όριο κοινωνικής ανοχής.

Με λογικές ακροβασίες και κακόβουλες διαστρεβλώσεις, κινούμενος μεταξύ απερίσκεπτων υπερβολών και αναιδέστατων ύβρεων επιχειρεί να δημιουργήσει μια εντελώς στρεβλή εικόνα άκρως ταπεινωτική για τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα επικίνδυνη για το έθνος.

Ας δούμε όμως αναλυτικότερα τι μας λέει ο κος Αντιπρόεδρος.

Η επίθεσή του κατά του τύπου αποτελεί μνημείο υποκρισίας. Όλοι γνωρίζουν  την πολυδιάστατη διαπλοκή των κατά μεγάλο ποσοστό κρατικοδίαιτων μεγάλων ΜΜΕ με την εκάστοτε κυβέρνηση όπως και την ειδική εύνοια της οποίας χαίρει μια μεγάλη ομάδα πολιτικών μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο κος Πάγκαλος. Και βεβαίως πολλοί είναι κατά καιρούς οι μύθοι που καλλιεργούνται από μερίδα του επαγγελματικού τύπου. Όμως εν προκειμένω το ψεύδος βρίσκεται ολόκληρο στην πλευρά του κου Πάγκαλου.

 Δεν είναι ο τύπος, που καλλιεργεί την εντύπωση στον λαό ότι κάποιοι έκλεψαν τα χρήματα και γι’ αυτό χρεοκοπήσαμε. Αντιθέτως ο τύπος αναγκάσθηκε με μεγάλη καθυστέρηση να συρθεί πίσω από αυτή την άποψη, όταν πλέον αυτή είχε ήδη καταστεί προ πολλού εδραία πεποίθηση του συνόλου των πολιτών. Όπως ακριβώς συνέβη και με τις κομματικές ηγεσίες, οι οποίες με μεγάλη καθυστέρηση αναγκάσθηκαν να αρχίσουν με «τον αραμπά» τη διερεύνηση των σκανδάλων, συρόμενες από την καθολική αγανάκτηση της κοινής γνώμης.

Όσοι και αν έκλεψαν  δεν χρεοκοπεί μια χώρα.  Σκέψη απολύτως αφελής,  αν όχι σκοπίμως αποπροσανατολιστική. Διότι το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι το πόσοι έκλεψαν, αλλά το πόσα πολλά έκλεψαν και το επί πόσα πολλά χρόνια έκλεβαν. Γιατί αν δυο-τρεις χιλιάδες διαπλεκόμενοι διαφόρων επαγγελμάτων (ελάχιστοι συγκριτικά με τα δέκα εκατομμύρια των πολιτών) με την κάλυψη ή την ανεπάρκεια, την συμμετοχή ή την ανοχή κυβερνητικών παραγόντων καταβρόχθιζαν βουλιμικά επί σειρά ετών τον δημόσιο πλούτο, τότε δεν είναι απίθανο να αδειάσουν τα δημόσια ταμεία ή να ροκανισθούν  εν μια νυκτί  τα αποθεματικά του ασφαλιστικού συστήματος. Μήπως άραγε αυτά τα τρωκτικά εκτός από λίγα είναι και πολύ γνωστά και συγκεκριμένα και γι αυτό οι εξεταστικές επιτροπές επί κυβερνήσεων Καραμανλή απεφεύγοντο, ενώ και σήμερα όσες συνιστώνται, συνεδριάζουν πάντα μυστικά;

Και τι απελπιστική σύγχυση παρουσιάζει ο συλλογισμός του ευφυέστατου κου Πάγκαλου όταν με υπερκειμένη παραδοχή ότι «η κακοδιαχείριση μπορεί να χρεοκοπήσει την χώρα», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε μισθούς, επιδόματα και φακελάκια»;.  Δεν αντιλαμβάνεται ο ευφυέστατος κος Πάγκαλος ότι για κακοδιαχείριση μπορεί να ευθύνονται μόνο οι διαχειριστές, τουτέστιν οι εκάστοτε κυβερνώντες και όχι οι εισπράττοντες μισθούς  δηλαδή οι μισθωτοί-κυβερνώμενοι. Και δεν γνωρίζει επίσης ότι οι όποιοι μισθοί και τα όποια επιδόματα επιστρέφουν ούτως ή άλλως διά της κατανάλωσης στο οικονομικό σύστημα και επομένως συμβάλλουν στην αναθέρμανσή του, ενώ αντίθετα σε χρεωκοπία μπορεί να οδηγήσει ή αθέμιτη οικονομική αφαίμαξη του συστήματος, η οποία ξεκινά από την άμεση τυπική υπεξαίρεση των χρημάτων των δημοσίων ταμείων και φθάνει υπό ευρεία έννοια και στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, των δημοσίων εκτάσεων, των λιμανιών, του ορυκτού και υδάτινου πλούτου της χώρας και πάει λέγοντας…;  Και ποια αλήθεια ύποπτα συμφέροντα εξυπηρετεί η ενοχοποίηση των μισθών και των επιδομάτων για την πτώχευση της χώρας; Ποια παράδοξη και διαστροφική της αλήθειας οπτική μπορεί να συνδέει παρατακτικά την νόμιμη αντιπαροχή για την εξηρτημένη εργασία με την εγκληματική δωροληψία που συνιστούν «τα φακελάκια»;  

Όσο για την άκρως υποτιμητική για τον Έλληνα πολίτη δήλωση του κου Αντιπροέδρου πως όλοι μαζί «φάγαμε τα λεπτά» και ότι περίπου το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας έχει «κλέψει την  εφορία» και «έχει κάνει αυθαίρετο», υπερβαίνει σε ανθελληνισμό και τα πλέον κατάπτυστα γερμανικά ή αγγλικά δημοσιεύματα των τελευταίων μηνών. 

Κρίμα πραγματικά γι’ αυτόν το τόπο να έχει τέτοιους πολιτικούς, που μπορούν να σκέπτονται τόσο απαξιοτικά για τους πολίτες και να εκφράζονται τόσο υβριστικά για το έθνος, όταν μάλιστα συμβαίνει να συμμετέχουν ανελλιπώς σε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις από το 1981 μέχρι σήμερα.  

Έτσι λοιπόν κε Αντιπρόεδρε;  Αυτή είναι η αντίληψη, που έχετε για τον σύγχρονο Έλληνα, ο οποίος είχε την αφέλεια να σας εμπιστευθεί την εξουσία; «Οι Έλληνες ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητά τους» και είδαν ότι έχουν «αποτρόπαιο πρόσωπο»;

Και τι άραγε μεσολάβησε από τότε (μόλις πριν από λίγους μήνες) όταν σεις ο ίδιος εν πολλοίς και πάλι αμετροεπώς εγκαλούσατε στη διεθνή τάξη τη Γερμανική κυβέρνηση, που ανεχόταν κακόβουλα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου, πολύ λιγότερο ισοπεδωτικά και υβριστικά από τις σημερινές δικές σας διατυπώσεις;

Πότε ακριβώς είχατε πνευματική διαύγεια; Τότε ή τώρα;

Μήπως όμως η αλήθεια είναι  λίγο διαφορετική;

Μήπως πράγματι «οι μύθοι καταρρέουν» ραγδαία ο  ένας μετά τον άλλο και οι Έλληνες πλέον συνειδητοποιούν καθημερινά όλο και βαθύτερα την δεινή πραγματικότητα και μήπως (γιατί άραγε;) σας δυσαρεστεί το  γεγονός ότι όλο και περισσότεροι πλέον αξιολογούν ως αποτρόπαιο το πρόσωπο μιας μερίδος ανθρωποειδών, που λήστευαν και  ερήμωσαν τον τόπο και που για ακατανόητους λόγους κάποιοι επιφανείς και ευφυείς πολιτικοί το μεν αμέλησαν να εμποδίσουν το δε ολιγωρούν να τιμωρήσουν;

Δεν είναι όμως σκόπιμο επί του παρόντος να αναλύσουμε το ψυχισμό, πάνω στον οποίο εδράζονται πολιτικά αρρωστημένες αντιλήψεις περί της ποιότητας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό μπορεί να έχει ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για ψυχολόγους ή ιστορικούς.

Την δε πολιτική απαξία ή την πολιτική σκοπιμότητα ή πολλώ μάλλον την πολιτική ζημιά για την κυβέρνηση, που έχει η αναιδής προβολή τέτοιων απόψεων, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι βέβαιο ότι την έχει δεόντως αξιολογήσει και ευχής έργο θα ήταν να την αξιολογήσει κάποτε και ο κος Πρωθυπουργός.

Όμως έχει ενδιαφέρον να φωτίσουμε λίγο μια άλλη πλευρά του θέματος σε συνάφεια, αλλά και επέκεινα της πολιτικής:

Η δήλωση «Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί… σε φακελάκια» και ότι «όποιος δεν έχει κλέψει την εφορία είναι σπάνιος», αποτελεί αναμφισβήτητα  ένα άνευ σοβαρότητος ισχυρισμό σε σχέση με οποιοδήποτε τρίτο, αλλά δεν παύει να είναι μια ισχυρή ομολογία για τον ίδιο τον δηλούντα, σε σχέση με τον οποίο αποτελεί πλήρη απόδειξη.

Οι ίδιοι εξ’ άλλου ισχυρισμοί, στο μέτρο που θίγουν δημοσίως την τιμή και υπόληψη εκατομμυρίων κατά τεκμήριο εντίμων και νομοταγών πολιτών, πληρούν αναμφιβόλως την ποινική υπόσταση της εξύβρισης και τουλάχιστον της δυσφήμισης.

Κατ’ ακολουθίαν θα ήταν χρήσιμο οι πάσης φύσεως ελεγκτικές αρχές να ζητήσουν από τον κο Πάγκαλο να απολογηθεί για όσα περί «φαγώματος λεφτών» από τον ίδιο ομολογεί και να προσκομίσει όσα στοιχεία διαθέτει για «φάγωμα λεφτών» από άλλους (τουλάχιστον 9.999.000), όπως  με τόση βεβαιότητα υποστηρίζει.

Εξ άλλου επειδή ως ευνόητο είναι δύσκολο σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να προσφύγουν ατομικά στη δικαιοσύνη οι θιγόμενοι πολίτες θα ήταν κοινωνικά χρήσιμο να κινητοποιηθούν μαζικά και αφιλοκερδώς οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας, προς υπεράσπιση της τιμής των εκατομμυρίων αδίκως και απροκλήτως  εξυβρισθέντων.

Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να αποτιμηθεί από το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομικών το κόστος, που μπορεί να επιφέρουν στο Ελληνικό Δημόσιο αυτού του είδους οι δηλώσεις ενός στελέχους της κυβέρνησης με το ειδικό βάρος του Αντιπροέδρου της στην παρούσα δυσμενή συγκυρία για την χώρα, όταν κοινή αντίληψη του Πρωθυπουργού και του συνόλου των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων του τόπου παραμένει, πως προκαλεί σοβαρή οικονομική ζημιά στη χώρα κάθε ενέργεια, που παρεμποδίζει την ανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας της.

Με αφορμή λοιπόν αυτή την ατυχή συνέντευξη, ας μας επιτραπεί μια ερώτηση προς τον εξοχότατο κο Πρωθυπουργό:

Ειλικρινά πιστεύει ότι η επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής του γενικού πληθυσμού συμβαδίζει αναγκαίως και με το προσδόκιμο πνευματικής διαύγειας των πολιτικών ή μήπως θα πρέπει να τεθεί σε διαβούλευση ο προσδιορισμός ενός ηλικιακού ορίου υποχρεωτικής εξόδου τους από το επάγγελμα;

Και μια παραίνεση προς όσους δημοσιογράφους (και δυστυχώς δεν είναι λίγοι) διατηρούν το επώδυνο για τους αναγνώστες πάθος (κοινώς  «βίτσιο») να δέχονται συνεντεύξεις από τον εντιμότατο κο Αντιπρόεδρο:

Καλοί μου άνθρωποι όταν συναντάτε τον καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθηση εθνικό μας υβριστή, προσφέρετέ του αντί μικροφώνου μουμουζέλα.

Το αποτέλεσμα θα είναι εξ ίσου κακόηχο, αλλά σίγουρα λιγότερο επιζήμιο για την κυβέρνηση, την δημοκρατία και την πατρίδα.

Ο κος Σαμαράς βούλιαξε στα βαλτόνερα των μικρο-εσωκομματικών συμβιβασμών

Για να δικαιολογήσει το ρίξιμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993, ο κος Σαμαράς είχε επικαλεσθεί την ενδοτική στάση της στο ζήτημα του σφετερισμού του ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια.
Ο κος Μητσοτάκης την ίδια στιγμή απέδιδε την πτώση του σε συνομωσία σκοτεινών οικονομικών συμφερόντων, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι ο τότε Υπουργός εξωτερικών υπήρξε όργανό τους.

Είκοσι επτά χρόνια μετά ο κος Σαμαράς υποστηρίζει πλέον μια εθνικά μειοδοτικότερη λύση από εκείνη του κου Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ενώ με την τελική στάση του στο συνέδριο της ΝΔ αποδεικνύει ότι είναι ικανός να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάολο προκειμένου να εξυπηρετήσει την προσωπική του ανέλιξη αδιαφορώντας πλήρως για το μακροπρόθεσμο συμφέρον της παράταξής του ή της πατρίδας.

Διότι είναι πλέον ή βέβαιο ότι το μέλλον ανήκει σε όσους πολιτικούς καταφέρουν να πείσουν στο επόμενο διάστημα, ότι είναι αμείλικτοι σε θέματα διαφθοράς και διαθέτουν το αναγκαίο εθνικό σθένος ώστε να εναντιωθούν στην πολυμέτωπη επίθεση, που ήδη δέχεται η χώρα από οικονομικούς εχθρούς και πολιτικούς «φίλους».

Τα τελευταία έξι χρόνια οι πολίτες έχουν δεχθεί τέτοιο καταιγισμό ψευδολογίας από το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας και έχουν γίνει τόσο απελπιστικά καχύποπτοι, που είναι αδύνατον πλέον να «παραμυθιαστούν» από κοινότυπες μεγαλοστομίες και ιδεολογικές μπουρδολογίες. Πολύ περισσότερο είναι αδύνατον να παραπλανηθούν από τους ανέξοδους φανφαρονισμούς του κου Σαμαρά, ο οποίος άλλωστε δεν διακρίνεται ούτε για την σκηνική του παρουσία, ούτε για την ρητορική του ικανότητα.
Τα πολιτικά ολισθήματα εξ άλλου που σέρνει στην πλάτη του από το παρελθόν απαιτούν περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια για να του εξασφαλίσουν τον στοιχειώδη εξ ων ουκ άνευ πολιτικό εξαγνισμό τόσο σε προσωπικό, όσο και σε παραταξιακό επίπεδο.

Δεν αρκεί προφανώς να αλλάξει το όνομα, τα σύμβολα, τα χρώματα ή το διαχρονικώς ασυνάρτητο ιδεολογικό πλαίσιο του κόμματος για να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Δεν γίνεται παλιός γάιδαρος καινούργια περπατησιά, (έστω και αν του αλλάξουνε το σαμάρι), όπως λέει και η παροιμία.

Τα εκατομμύρια των έντιμων ψηφοφόρων είναι βέβαιο ότι παρακολουθούν με σκεπτικισμό και οδύνη τα καμώματα του νέου αρχηγού αυτού του κόμματος, ο οποίος με τόση θρασύτητα ακροβατεί καθημερινά σε μια απίθανη αντίφαση πολιτικής μεγαλοστομίας και μια εκ διαμέτρου αντίθετη μικροπολιτική πρακτική, η οποία εμφανέστατα εξυπηρετεί την συντήρηση κάποιων επωφελών για τον ίδιο, αλλά υπονομευτικών για το μέλλον της παράταξης εσωκομματικών ισορροπιών.

Και ο τελευταίος έντιμος οπαδός της ΝΔ γνωρίζει ότι αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο τόπος είναι η κάθαρση της δημοκρατίας και των κομμάτων από όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς, που είτε εκ δόλου είτε εξ αμελείας έβλαψαν τον τόπο με την εκτροφή ή την συγκάλυψη της διαφθοράς, που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική εξαθλίωση και στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας. Καλώς ή κακώς την μερίδα του λέοντος στην πολιτική (και όχι μόνο) ευθύνη αυτής της κατάντιας την φέρει ακεραία ο πρώην Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί του, οι στενοί του συνεργάτες και μια πλειάδα πολιτικών στελεχών, που τα τελευταία χρόνια άσκησαν διοικητική ή οικονομική διαχείριση ελέω Καραμανλικής ευνοίας.
Παρά τα μεγάλα λόγια του για εκστρατεία καθάρσεως του κόμματος του και για δήθεν επιθυμία του να «χυθεί άπλετο φως» στα εγκλήματα υπεξαίρεσης και διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, η πρακτική του σε όλες τις υποθέσεις με αποκορύφωμα το πόρισμα της ΝΔ για το πολύκροτο σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία και στον πλέον ευκολόπιστο των οπαδών, ότι και ο νέος αρχηγός ακολουθεί κατά γράμμα την ευτελιστική για το κόμμα τακτική του προηγούμενου, ήτοι της ένοχης συγκάλυψης

Και βεβαίως ουδείς πείθεται ότι ο κος Σαμαράς ενδιαφέρεται ειλικρινά να διώξει «όσους πλήγωσαν τον ελληνικό λαό» ή «να απαλλάξει το κόμμα από τζάκια, βαρωνίες και οικογένειες»। Αφού μέχρι στιγμής την μόνη που έδιωξε ήταν την εσωκομματική του αντίπαλο κα Μπακογιάννη, στην οποία πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς, αλλά όχι ότι αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών τους οποίους υπαινίσσεται, όμως δεν τολμά να θίξει ο κομπορρήμων νέος αρχηγός। Ομοίως όλοι αντιλαμβάνονται ότι το ενδιαφέρον του περιορίζεται στην εξόντωση πολύ συγκεκριμένων βαρόνων και κάποιων ειδικών οικογενειών η εξάρθρωση των οποίων συνδέεται άμεσα με την δική του σταθεροποίηση στο κόμμα και την προώθηση των δικών του λεγεωνάριων στην κομματική ιεραρχία και όχι με τα πραγματικά συμφέροντα της παράταξης. Έτσι εξηγούνται προφανώς οι όψιμοι ασπασμοί με τον κο Καραμανλή, ο οποίος εκπροσωπεί την μεγαλύτερη και προς το παρόν ισχυρότερη «φαμίλια» μέσα στην κομματική δομή. Έτσι εξηγείται η σκανδαλωδώς εργολαβική συγκάλυψη των σκανδάλων, που επιμελείται προσωπικά ο νέος αρχηγός. 'Ετσι εξηγούνται οι όψιμοι διθύραμβοι στο παλλαϊκώς κατάπτυστο πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν.

Και ακριβώς οι έπαινοι του κου Σαμαρά ακόμη και στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη, την οποία ο ίδιος είχε φροντίσει να ρίξει καταγγέλλοντας την ως μέλος της για περίπου εθνική μειοδοσία, καταδεικνύουν ότι ο άνθρωπος μπροστά στην αχαλίνωτη επιθυμία του για ισχυροποίηση της αρχηγικής του καρέκλας δεν διστάζει να υπερβεί ακόμη και τα όρια της στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας.

Το συνέδριο της ΝΔ θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την αναγέννηση της δεξιάς παράταξης. Δυστυχώς όμως η ευκαιρία αυτή απωλέσθη ανεπιστρεπτί.

Το «γύρισμα της σελίδας», που απεγνωσμένα κατ’ επανάληψη εξήγγειλε με στόμφο ο κος Σαμαράς απεδείχθη πολύ «βαριά καλογερική» για τους αδύναμους πολιτικούς του ώμους.Γιατί το γύρισμα της σελίδας όπως τουλάχιστον το εννοεί ο μέσος ψηφοφόρος προαπαιτεί κάθαρση και συνολική διάρρηξη του ομφάλιου λώρου που συνδέει την παράταξη με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που ρήμαξαν τον τόπο. Δυστυχώς όμως αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα ότι επιχείρησε να μεθοδεύσει ο κος Σαμαράς δεν ήταν το γύρισμα μιας σελίδας υπό την ανωτέρω έννοια. Αυτός προσπάθησε στην πραγματικότητα να παραχαράξει την πολιτική ιστορία της νεοτέρας Ελλάδας και στην καλύτερη περίπτωση να κουκουλώσει την μαύρη βίβλο της πολιτικής φαυλότητας του προκατόχου του.

Έτσι συμβιβασμένος με τις εσωκομματικές «παράγκες», αντί να οδηγήσει το σκάφος στο ταξίδι των μεγάλων οριζόντων, κατάφερε να προσαράξει ο ίδιος στα βαλτόνερα των ένοχων μικροϋπολογιστικών ισορροπιών. Κρίμα για όσους είχαν εναποθέσει σ’ αυτόν κάποιες ελπίδες.

Πάντως το καλύτερο ανέκδοτο του «Συνεδρίου» είναι η εξαγγελία ότι στις 7 Ιουλίου η νέα ΝΔ του κου Σαμαρά θα ανακοινώσει τις προτάσεις της για την έξοδο από την κρίση. Όχι γιατί αυτοί που ευθύνονται κατά μεγάλο ποσοστό για την οικονομική ερήμωση της χώρας δεν είναι οι καταλληλότεροι να δώσουν συμβουλές σωτηρίας. Αλλά γιατί ο κος Σαμαράς που καθημερινά κατηγορεί τους κυβερνώντες για αδικαιολόγητη καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, μετά από επτά μήνες περισυλλογής ακόμη εμφανίζεται ανίκανος να παρουσιάσει κάποιες πενιχρές ιδέες στο ίδιο το συνέδριο του κόμματός του.

Στους ομηρικούς χρόνους «φοριόταν» η έκκληση «Αιδώς Αργείοι !».
Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να (ανα)κράξουμε εν χορώ …Αιδώς Καλαματιανέ!;

Εργασιακά: Ότι πάσχει ο ιδιοκτήτης δεν το νοιώθει ο μεσίτης….

Η εγκατάλειψη της ιδέας του προεδρικού διατάγματος για τα εργασιακά και η εισαγωγή τους προς ψήφιση στη Βουλή, αποτελεί αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη.
Μπορεί να σηματοδοτεί την δημοκρατική ευαισθησία του Πρωθυπουργού. Ίσως…
Πάντως προδίδει σίγουρα με πανηγυρικό τρόπο την ακαταγώνιστη δύναμη της λαϊκής βούλησης, όταν αυτή εκφράζεται δημοκρατικά, αλλά πάνδημα, με τρόπο αποφασιστικό και συγκροτημένο.

Ακόμη και αν πρόκειται για βαριά πληγωμένες δημοκρατίες, που τείνουν να μεταβληθούν σε αποικιακό προτεκτοράτο, η στοιχειώδης ανοχή των κυβερνωμένων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επιβολή οποιουδήποτε αντιλαϊκού μέτρου. (Η καταπίεση αρχαιόθεν δεν υπερέβη ποτέ το όριο, που «ζητούσε το πετσί» του καταπιεσμένου).

Αυτό το γνωρίζουν βεβαίως καλλίτερα από όλους οι ανάλγητοι επιτηρητές μας, μια που προέρχονται από χώρες, που στην πλειοψηφία τους ιστορικά υπήρξαν βάρβαρα αποικιοκρατικές για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Έτσι η προβλεπόμενη στο μνημόνιο και εν συνεχεία στο σχετικό νόμο πλαίσιο δυνατότητα χρήσης προεδρικών διαταγμάτων δεν μπόρεσε να αξιοποιηθεί μπροστά στην γενικευμένη λαϊκή κατακραυγή, που ανάγκασε ακόμη και τον ίδιο τον εισηγητή Υπουργό να αρνείται δημοσίως κατηγορηματικά στα κανάλια και την πατρότητα, και την ορθότητα, και την σκοπιμότητα, και την αποτελεσματικότητά τους.
Αν δεν επρόκειτο για τόσο τραγικό ζήτημα σε τόσο τραγικές στιγμές, θα μπορούσε να διεκδικήσει μια περίοπτη θέση στο βιβλίο Γκίνες ως η πιο αστεία τηλεοπτική υποστήριξη κυβερνητικής πρωτοβουλίας.

Είναι λοιπόν παρήγορο, που έστω και έτσι τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της Κυβέρνησης φαίνεται να μην έχουν απονεκρωθεί.
Παρά ταύτα τα κατ’ ιδίαν μέτρα παραμένουν κεντρική επιδίωξη των πιστωτών μας και το μόνο που ουσιαστικά έχει διαφοροποιηθεί είναι ο βαθμός δυσκολίας της Κυβέρνησης να τα «περάσει» στην κοινοβουλευτική της ομάδα.
Η εμπειρία από παρόμοιες καταστάσεις διδάσκει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών είναι πρόθυμη να υπερψηφίσει αβασάνιστα οτιδήποτε της ζητηθεί με την προϋπόθεση ότι αυτό δεν θα είναι καταστροφικό για την πολιτική τους σταδιοδρομία, υπό την έννοια της οριστικής διάρρηξης της σχέσης προτίμησης με τους ψηφοφόρους τους στις εκλογικές τους περιφέρειες. Αυτό που χρειάζονται συνήθως είναι ένα ικανοποιητικό επιχείρημα δικαιολόγησης της στάσης τους και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις αυτό το ρόλο παίζει η «βελτίωση» των σκληρών διατάξεων του νομοσχεδίου «κατόπιν της εντόνου παρεμβάσεως του τοπικού βουλευτή».

Όπως λοιπόν η αλλαγή του νομικού τύπου των ρυθμίσεων επιβλήθηκε από το μέγεθος των λαϊκών αντιδράσεων, έτσι και η ένταση με την οποία αυτές θα συνεχισθούν θα καθορίσει την τελική σοβαρότητα των αλλαγών του αρχικού σχεδίου.
Διότι το ασφαλέστερο συμπέρασμα, που προέκυψε από όλη αυτή την κατά τα άλλα αποκαρδιωτική ιστορία, είναι ότι ούτε η συμπαθητική μορφή του Έλληνα Πρωθυπουργού, ούτε το καλοκάγαθο ύφος του κου Παπακωνσταντίνου, ούτε η «μαχητική» διάθεση του κου Λοβέρδου μπορούν να έχουν την διαπραγματευτική ισχύ που απεδείχθη ότι διαθέτουν οι αντιδράσεις των ίδιων των ενδιαφερομένων.
Και είναι λογικό, διότι… «ότι πάσχει ο ιδιοκτήτης δεν το νοιώθει ο μεσίτης».
Και στην προκειμένη περίπτωση ιδιοκτήτης των εργατικών δικαιωμάτων είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος. Ο κος Λοβέρδος είναι ένας μαχητικός μεσολαβητής, που αγωνίζεται ευσυνείδητα για να περιορίσει τη συμφορά, που απειλεί τον δυστυχή ιδιοκτήτη, αλλά σε τελική ανάλυση είναι άλλο πράγμα να κινδυνεύεις να χάσεις «το σπίτι» και άλλο να ρισκάρεις απλώς τα «μεσιτικά». Ακόμα και ο αγοραστής (η τρόϊκα) είναι ικανός να το καταλάβει και όταν σε βλέπει «μοναχικό καβαλάρη» να διαπραγματεύεσαι μόνος κι έρημος φυσικό είναι να μη σε παίρνει στα σοβαρά. Αν όμως δει από πίσω ολόκληρη την οικογένεια του νοικοκύρη με άγριες διαθέσεις τότε προφανώς και τα επιχειρήματα του «μεσίτη» καθίστανται αυτομάτως πιο πειστικά.

Ηθικό δίδαγμα:

Αν η πολιτική ευπρέπεια στις ολιγαρχικές δημοκρατίες της Ευρωζώνης απαιτεί την διαμεσολάβηση τοπικών κυβερνήσεων ενώπιον των κατά περίπτωση υπερεθνικών διευθυντηρίων, τότε για την ενίσχυση των όποιων διαμεσολαβητικών προσπαθειών τους επιβάλλεται η ανάπτυξη όσο το δυνατόν ισχυρότερων λαϊκών κινημάτων.

Και μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, όλο και περισσότερο κλείνω στην ιδέα ότι αυτό ήταν και το κάλεσμα, που εμμέσως πλην σαφώς απηύθυνε ο κος Λοβέρδος στις τελευταίες απελπισμένες τηλεοπτικές εμφανίσεις του.
Διότι τι άλλο από προσκλητήριο για λαϊκό ξεσηκωμό μπορεί να είναι οι αγωνιώδεις κραυγές ενός Υπουργού, ο οποίος δηλώνει ότι ο ξένος παράγοντας τον πιέζει να λάβει αισχρά, αντιλαϊκά μέτρα, που ο ίδιος δεν επιθυμεί, ούτε πιστεύει ότι συμφέρουν τον τόπο;
Δεν είναι όμως μόνο ο κος Λοβέρδος. Παρόμοια δυσφορία με τα μέτρα, που τους αναγκάζουν να εφαρμόσουν οι «κακοί πιστωτές μας» εκδηλώνουν καθημερινά σχεδόν όλοι οι υπουργοί, οι οποίοι δηλώνουν συγχρόνως εξαιρετικά δυστυχισμένοι, που δεν μπορούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα για το οποίο εξελέγησαν και αντίθετα εφαρμόζουν πολιτικές εντελώς αντίθετες με την ιδεολογία και τη συνείδησή τους. Το ίδιο αντίθετα είναι και τα μικρότερα κόμματα, ενώ ομοίως αρνητικός είναι και ο κος Σαμαράς (ανεξαρτήτως του ότι ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ φαίνεται ενθουσιασμένος. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι την επίσημη θέση της ΝΔ την εκφράζει ο Πρόεδρός της. Ο κος Μίχαλος εκφράζει απλώς την κρατούσα γνώμη αυτής της παράταξης…).

Επομένως επειδή δεν έχουμε σαν λαός κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια όλων αυτών των αξιότιμων κυρίων, αυτό που προκύπτει αβίαστα ως χρέος μας είναι να αντιδράσουμε πάνδημα και συντονισμένα σε όλα τα μέτρα που έρχονται προς υλοποίηση του μνημονίου, ώστε να υποστηρίξουμε ενεργά τον αγώνα, που δίνει η λαοπρόβλητή μας κυβέρνηση στις καθημερινές μάχες των Υπουργών με την τρόϊκα…
Διότι όπως αποδείχθηκε περίτρανα ο βασικός λόγος, που η Κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο Υπουργός απασχόλησης τα πήγε μέχρι τώρα τόσο χάλια στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ ήταν οι αναιμικές έως μηδαμινές αντιδράσεις των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης, που έδωσαν την εντύπωση στους κερδοσκόπους ότι είχαν να κάνουν με ένα λαό «χαϊβάνι».
Και βεβαίως την ίδια υποχρέωση δυναμικής υποστήριξης έχουμε και απέναντι στον κο Σαμαρά κάθε φορά που πηγαίνει στις συναθροίσεις του ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος «φορώντας την φανέλα της εθνικής», ώστε να μη μαζεύει τόσα γκολ, όπως κάνει συνήθως ο κακομοίρης….

Ως εδώ και μη παρέκει…

Έφη ο Ζευς:… τον μη δυνάμενον αιδούς και δίκης μετέχειν κτείνειν ως νόσον πόλεως.

(Πλάτων, Πρωτ. 322d)

Σύμφωνα με μια ευρέως υποστηριζόμενη επικοινωνιακή ανοησία ο πολιτικός κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει και πρέπει να ανοίξει ένας νέος.

Η μπουρδολογία αυτή συνοδεύεται συνήθως και από μια συκοφαντική λασπολογία ενάντια στη γενιά του Πολυτεχνείου, που δήθεν οδήγησε την μεταπολιτευτική Ελλάδα στο σημερινό της κατάντημα.

Ουδέν δολιότερο όλων αυτών.

Η θεωρία του πολιτικού κύκλου θα είχε ενδεχομένως κάποια αξία αν τα συμπτώματα οικονομικοπολιτικής παρακμής αφορούσαν μόνο την περίπτωση της χώρας μας και όχι ολόκληρη την ΕΕ, ολόκληρο το δυτικό κόσμο.

Τα δε περί της γενιάς του Πολυτεχνείου θα μπορούσαν να έχουν κάποια στοιχειώδη σοβαρότητα, αν τα μέλη αυτής της γενιάς είχαν αξιόλογη συμμετοχή στην διακυβέρνηση της Ελλάδας από το 1974 μέχρι σήμερα.

Όμως οι παροικούντες αυτόν τον τόπο γνωρίζουν καλά ότι η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου είχε ευρεία συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, στους αγώνες για την παλινόρθωση και την εδραίωση της δημοκρατίας, στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και την στήριξη του Ανδρέα Παπανδρέου. Έτερον ουδέν.

Στη συνέχεια μετά το 1985, οπότε το ΠΑΣΟΚ μετά τη δεύτερη εκλογική του νίκη κατοχυρώθηκε ως κόμμα εξουσίας, κατέστη πώλος προσέλκυσης νέων, «απόλεμων» πολιτικάντηδων, που συνέρρεαν από όλο το πολιτικό φάσμα εκμεταλλευόμενοι την χαλαρή οργανωτική δομή του Κινήματος. Έτσι στο πρώτο διάστημα στις κυβερνήσεις του Α.Παπανδρέου κυριαρχούσε η γενιά η δική του, ενώ στις επόμενες τη μερίδα του λέοντος σε κυβερνητικούς θώκους κατέλαβε με ρεσάλτο στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας η γενιά των λεγόμενων «σαραντάρηδων». Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν καμιά συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες, ήταν στην πλειοψηφία τους ιδεολογικά ανερμάτιστοι και προέβαλαν σαν ουσιαστικό τους προσόν την αμφιβόλου μεγέθους ακαδημαϊκή τους καριέρα ή την ιδιότητα του εν Εσπερία σπουδάσαντος «τεχνοκράτη».

Κάτι τέτοιοι, όπως ήταν φυσικό επόμενο, δεν είχαν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να μεταπηδήσουν από τον σοσιαλισμό στην σοσιαλδημοκρατία και εσχάτως από την σοσιαλδημοκρατία στον νεοφιλελευθερισμό ή όπου αλλού επιτάσσει η προσωπική τους καλοπέραση.

Σήμερα λοιπόν για να διασώσουν την προσωπική τους εικόνα όσοι βρίσκονται για πρώτη φορά σε κυβέρνηση προφασίζονται ότι «πληρώνουν» την κακή διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, όσοι συμμετείχαν σε προγενέστερες κυβερνήσεις παριστάνουν τον αμνό τον «φέροντα τις αμαρτίες της γενιάς του Πολυτεχνείου» και οι αθλιότεροι όλων δεν διστάζουν να επιρρίπτουν ευθύνες για τον σημερινό οικονομικό εκτροχιασμό ακόμη και στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου.

Πλανώνται πλάνη οικτρά, αν βαυκαλίζονται ότι με τούτα και με κείνα θα αποφύγουν τις βαρύτατες πολιτικές και εθνικές τους ευθύνες για την κατάντια της οικονομίας και την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στα νύχια των αδίστακτων κερδοσκοπικών δανειστών της.

Ο έλληνας πολίτης δεν εξαπατάται άλλο. Γνωρίζει ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης με τα αγωνιστικά αιτήματα για ψωμί-παιδεία- ελευθερία, τουτέστιν δουλειά, κοινωνικές παροχές και δημοκρατικά δικαιώματα δεν έκλεισε ποτέ γιατί ποτέ αυτά τα αιτήματα δεν δικαιώθηκαν μέχρι τώρα.

Αντίθετα ο κύκλος, που έκλεισε πραγματικά είναι ο κύκλος των πολιτικών καιροσκόπων, που παρεισέφρησε αβρόχοις ποσί στην πολιτική και διεπλάκη διαχρονικά με τα διεθνή κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ώστε να οδηγηθεί τελικώς η χώρα στον βρόχο της αποικιοκρατικής εξάρτησης.

Ο Πλάτων στον Πρωταγόρα εμφανίζει τον Δία να νομοθετεί μέσω του Ερμή ότι όποιος δεν πολιτεύεται με αιδώ και δικαιοσύνη θα πρέπει να υπόκειται στην θανατική ποινή, καθότι αποτελεί θανάσιμη ασθένεια για οποιαδήποτε πολιτεία.

Αιδώς είναι η ντροπή που ως απόρροια της συνείδησης λειτουργεί αποτρεπτικά στον πολίτη πρίν από την εκδήλωση μιας αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ενώ η ντροπή που τον καταλαμβάνει μετά την τέλεση μιας κακής πράξης ονομάζεται αισχύνη. Και στις δυο περιπτώσεις προϋποτίθεται ύπαρξη συνείδησης απαραίτητου στοιχείου για την κοινωνική προσαρμοστικότητα των κοινωνών, οι οποίοι περαιτέρω προς συντήρηση του κοινωνικού ιστού απαιτείται να έχουν υψηλή αίσθηση δικαίου, βάσει του οποίου να συμβιούν και να προσδιορίζουν τις μεταξύ των σχέσεις.

Αυτό ακριβώς, που βίωσε ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια είναι πολιτικοί, που στερούνται παντελώς αιδούς, που δεν αισθάνονται καμία αισχύνη για τις ανομίες τους και που ακόμη και όταν βοά ο τόπος για τα σκάνδαλά τους καταφέρνουν να αποφεύγουν την καταισχύνη μεθοδεύοντας την συγκάλυψη των βλαπτικών για την πολιτεία δραστηριοτήτων τους.

Και από την άλλη πολιτικοί που ακόμη και αν υποτίθεται ότι αγωνίζονται για τη «σωτηρία της πατρίδας» δεν διστάζουν να κατανέμουν τις ευθύνες και τα βάρη με κοινωνικά άδικο τρόπο και δεν ερυθριούν να αναρριχώνται υποσχόμενοι «λαγούς με πετραχήλια» στον κοσμάκη και στη συνέχεια να επιτίθενται με πρωτοφανή σκληρότητα στις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες προκειμένου να καλύψουν τα ελλείμματα, που δημιούργησαν συγκεκριμένα τρωκτικά του δημόσιου κορβανά.

( Ευτυχώς, που ο Πλάτωνας απεβίωσε πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια και ο Δίας έπαψε πια να εξουσιάζει τις τύχες των βροτών...).

Και κάτι ακόμα.

Η γενιά του Πολυτεχνείου αγωνίστηκε με το όραμα ενός κοινωνικού κράτους δικαίου.

Οι μεταλλαγμένοι ιδεολογικά ασπόνδυλοι πολιτικοί, που παρεισέφρησαν με αλεξίπτωτο στις κομματικές ηγεσίες κατά την τελευταία δεκαετία στην αρχή ευτέλισαν την Δικαιοσύνη και κατάργησαν κάθε έννοια δικαίου.

Στη συνέχεια αποδόμησαν τις κοινωνικές κατακτήσεις και διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό.

Πρόσφατα πλέον κατήργησαν αυτή καθεαυτή την έννοια του κράτους, αφού παρέδωσαν χωρίς δισταγμό την άσκηση της εκτελεστικής και εν πολλοίς της νομοθετικής εξουσίας σε διευθυντήρια, που εδρεύουν εκτός συνόρων. ( Πώς αλλιώς άραγε εκτός από κατάλυση της κρατικής οντότητος θα μπορούσαν να ερμηνευθούν οι καθημερινές δημόσιες δηλώσεις των διαφόρων υπουργών, όπως π.χ του κου Υπουργού Εργασίας, ότι συντάσσουν νομοσχέδια καθ’ υπαγόρευση της «τρόικας» και περιορίζονται στο ρόλο του εκτελεστικού οργάνου των οδηγιών των κερδοσκοπικών δανειστριών «αγορών»;)

Ε, λοιπόν ας γνωρίζουν όσοι μεταπολιτευτικά απεδείχθησαν μέγιστα ιδιοτελείς ή εν πάση περιπτώσει ήκιστα άξιοι των περιστάσεων, ότι η γενιά του Πολυτεχνείου δεν αγωνίσθηκε ενάντια στα τανκς του Ιωαννίδη και στις αύρες του Καραμανλή για να παραδώσει τη χώρα στην αδηφάγο βουλιμία των ντόπιων και ξένων τυχοδιωκτών.

Για κακή τους τύχη είναι ακόμα εδώ, είναι ακόμη ζωντανή και κυρίως δεν έχει κλείσει τον κύκλο της.

Αντίθετα ο κύκλος εκείνων των ιδεολογικών οραμάτων και των πολιτικών προταγμάτων παραμένει ανοικτός και μάλιστα διευρύνεται με νεότερες γενιές, που δεν εξαπατούνται άλλο και δεν στέργουν να αλλοτριωθούν περαιτέρω.

Από αυτές τις νεότερες υγιείς δυνάμεις του τόπου, αλλά και των άλλων χωρών της γηραιάς ηπείρου, σύντομα θα αναδειχθούν νέες εθνικές ηγεσίες, που σίγουρα δεν θα δικαιώσουν τις χολερικές ολοκληρωτικές προβλέψεις του κου Μπαρόζο, ούτε βέβαια και τις φρούδες ελπίδες κάποιων μίζερων εραστών του Μπερλουσκονισμού.

Τρομοκρατείστε τους τρομοκράτες της Υγείας.

Εντρομος παρακολουθεί ο κατατρεγμένος πολίτης τις πολύμηνες διαπραγματεύσεις του Υπουργείου Υγείας με μια απίθανη συντεχνία κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, που απειλούν με φυσική εξόντωση τους ασθενείς των δημοσίων νοσοκομείων, προκειμένου να εκβιάσουν την είσπραξη χρημάτων, τα οποία σε μεγάλο ποσοστό αποτελούν προϊόν οικονομικών εγκλημάτων.

Όλοι γνωρίζουν ότι πέραν του πλιάτσικου των δομημένων ομολόγων, είχε στηθεί ένα διαρκές μεγάλο φαγοπότι στο χώρο της δημόσιας υγείας με συνδαιτυμόνες φαρμακευτικές εταιρίες, φαρμακαποθήκες, ιδιωτικές κλινικές, φαρμακοποιούς και επίορκους γιατρούς. Και όλα αυτά με την ύποπτη ανοχή αρμοδίων Υπουργών Υγείας και Διοικητών νοσοκομείων.

Σε μια οποιαδήποτε στοιχειωδώς ευνομούμενη πολιτεία οι ελεγκτικές και διωκτικές αρχές του κράτους θα είχαν ήδη εξοντώσει τις γκαγκστερικές επιχειρήσεις και θα είχαν στείλει στο φυσικό τους χώρο, πίσω από τα «κάγκελα», όλα αυτά τα κοινωνικά βδελύγματα, Αντ’ αυτού εμβρόντητος όμως ο ελληνικός λαός βλέπει αυτά τα νοσηρά ανθρωποειδή να αυθαδιάζουν ασύστολα απέναντι στην κυβέρνηση και να εκβιάζουν απροκάλυπτα τους αρμόδιους υπουργούς, κρατώντας όμηρο το εθνικό σύστημα υγείας και παίζοντας ξεδιάντροπα με τη ζωή των δυστυχισμένων ασθενών.

Αίσχος!!!

Την ώρα, που χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό καλείται ο φτωχός μεροκαματιάρης και ο πεινασμένος συνταξιούχος να υποστεί αιματηρές θυσίες για να πληρωθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι, δεν δικαιούται ουδείς κυβερνητικός παράγων να διαπραγματεύεται με απατεώνες, οι οποίοι μάλιστα έχουν εξελιχθεί σε κοινωνικούς τρομοκράτες.

Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση εδώ και τώρα:

Να επιτάξει το απαραίτητο ιατροφαρμακευτικό υλικό για την άμεση ομαλοποίηση του εθνικού συστήματος υγείας.
Να κατάσχει συντηρητικά όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία των υπόπτων εμπλεκομένων στο σκάνδαλο της υγείας.
Να διενεργήσει εξονυχιστικό έλεγχο σε όλες τις ύποπτες συναλλαγές, διατάσσοντας την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα όλων των σχετιζομένων με τη προμήθεια φαρμάκων και την παροχή υπηρεσιών υγείας σε συνάφεια με το δημόσιο, καθώς και των διατελεσάντων υπουργών και διοικητών νοσοκομείων, καθόσον χρόνο διαρκεί ο έλεγχος.
Μετά το πέρας του ελέγχου να πληρώσει εις το ακέραιο όσους δεν παρανόμησαν και να επιβάλλει τις βαρύτατες των προβλεπομένων ποινών σε όσους εγκληματίες λεηλάτησαν με υπερτιμολογήσεις, μίζες και πάσης φύσεως απατεωνίες τα ασφαλιστικά και τα ευρύτερα δημόσια ταμεία.

Οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική στάση είναι κατώτερη των περιστάσεων και θα συμβάλει στην καταστροφή όχι απλώς της ήδη καθημαγμένης οικονομίας, αλλά αυτής καθεαυτής της δημοκρατικής τάξης.

Μαίνονται οι δημοσιογραφικές παράγκες.

Ουδέποτε η τέταρτη εξουσία υπήρξε άμοιρος των αμαρτημάτων των άλλων τριών εξουσιών.

Και είναι κοινό μυστικό ότι το πλέον θανάσιμο των αμαρτημάτων είναι διαχρονικά η ιδιοτέλεια συνοδευόμενη από την απληστία.

Διότι θεωρητικά τουλάχιστον και οι τέσσερεις εξουσίες είναι λειτουργήματα, αλλά στην πράξη το σύστημα τιμωρεί αμείλικτα τους «ρομαντικούς» λειτουργούς, ενώ προωθεί και επιβραβεύει παντοιοτρόπως τους «έγκριτους επαγγελματίες»…

Στους ρομαντικούς λειτουργούς επιφυλάσσει ανέχεια, παραγκωνισμό και διώξεις, ενώ για τους «έγκριτους επαγγελματίες» ο δρόμος είναι ανθόσπαρτος γεμάτος δόξα και πλούτη.

Έτσι όπως είναι στημένο το υπάρχον καθεστώς αν είσαι μειωμένων προσόντων αλλά έχεις υπερβολικές φιλοδοξίες, οι τέσσερεις εξουσίες προσφέρουν πεδίο δόξης λαμπρόν.

Ιδιαίτερα η τέταρτη.

Ιδιαίτατα στην εποχή μας, που κινείται στον αστερισμό της διαπλεκόμενης παραγκούπολης (shanty town).

Είναι γνωστό άλλωστε ότι το χρήμα ακολουθεί τα τελευταία χρόνια υπόγειες διαδρομές που κινούνται ανάμεσα σε πολιτικές, επιχειρηματικές και δημοσιογραφικές παράγκες (το «τρίγωνο του διαβόλου»). Και αυτό δεν φαίνεται εύκολο να το αλλάξει ούτε η καλπάζουσα οικονομική κρίση ούτε οι καλές προθέσεις ορισμένων «ρομαντικών».

Γιατί δυστυχώς οι παράγκες μπορεί να είναι χαμηλές, ενδεχομένως και υπόγειες, αλλά φαίνεται να έχουν γερά θεμέλια.

Ας μη λησμονούμε ότι την τελευταία τουλάχιστον πενταετία οι απασχολούμενοι στα ΜΜΕ, και όχι μόνον αυτοί, ανήκαν σε δύο βασικές κατηγορίες.

Στους ένδοξους ενοίκους της «παράγκας», στους οποίους το σύστημα επιδαψίλευε προβολή και χλιδή άνευ προηγουμένου και σ’ αυτούς, που επιβίωναν έξω από την «παράγκα», αλλά ήξεραν να εφαρμόζουν ευλαβικά τον χρυσού κανόνα «βλέπε, άκου, σώπα»…

Με την τήρηση αυτού του κανόνα ακόμη και το πιο ανισόρροπο καθεστώς μπορεί να βρει τις ισορροπίες του.

Αν με την ομερτά γίνεται τόσο ισχυρή η παράγκα της μαφίας, φαντάσου πόσο ακαταμάχητη είναι η επιλεκτική ενημέρωση. Και αν μάλιστα η επίσημη επιλεκτική ενημέρωση συνδυαστεί με διασπορά χαλκευμένων φημών και στοχευμένης σεναριολογίας τότε μιλάμε για το απόλυτο όπλο, ανεκτίμητο για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αν έχει στη δούλεψή του μια στρατιά από «έγκριτους επαγγελματίες» εύκολα και ο χειρότερος «μπουχέσας» μπορεί να φαντάζει «Μέγας Ναπολέων».

Ενώ όμως με τις προηγούμενες κυβερνήσεις η δημοσιογραφική συντεχνία έζησε ημέρες δόξης και «προκοπής» και ως εκ τούτου συνήθιζε να βλέπει τον κόσμο «όμορφο, αγγελικά πλασμένο», φαίνεται ότι με την Κυβέρνηση Παπανδρέου κάπου στράβωσε η δουλειά.

Λίγο η ιδιοσυγκρασία του κου Παπανδρέου, λίγο που ανεστάλησαν τα δημόσια έργα, λίγο που γενικά περιορίσθηκε «η μαρμίτα» λόγω οικονομικής κρίσης, τα σύννεφα άρχισαν από νωρίς να μαζεύονται στο επικοινωνιακό στερέωμα.

Ώσπου προστέθηκε και η επιβολή φόρου 20% στις διαφημίσεις, ως κεραυνός σε μια ήδη ηλεκτρισμένη και βαριά φορτισμένη ατμόσφαιρα.

Αυτό πια δεν ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι», ήταν η κλωτσιά στο βρώμικο καλοβολεμένο και καλοθρεμμένο πάτο του ποτηριού.

Φυσικό επακόλουθο από την άλλη κιόλας στιγμή να γίνει το «έλα να δείς» και «τρέξε να γλυτώσεις».

Οι απειλές για προσφυγή στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια υπήρξαν η πλέον ήπια και αξιοπρεπής αντίδραση και ως εκ τούτου εκ προοιμίου αναποτελεσματική.

Έτσι προφανώς επελέγη η χρήση λιγότερο ευθείας, αλλά εκ πείρας περισσότερο συντόμου οδού.

Όλως αιφνιδίως και συμπτωματικώς η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια σειρά «ανακαλύψεις» στοιχείων, που εμπλέκουν όλο και περισσότερο στελέχη του κόμματός της στα υπό διερεύνηση σκάνδαλα. Μέχρι σημείου, όπου στο μεν σκάνδαλο του Βατοπεδίου να φαντάζει λογικός ένας ιδιότυπος γαλαζοπράσινος συμψηφισμός, ενώ στο σκάνδαλο της Ζήμενς κοντεύει να αποκρυσταλλωθεί στην συνείδηση της κοινής γνώμης ότι οι Πράσινοι κυβερνητικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν στη Ζήμενς μόνο για να κάνουν «βρομοδουλειές», ενώ οι Βένετοι αξιωματούχοι δεν απέφευγαν τις συχνές συναντήσεις με τον κο Χριστοφοράκο μόνο για λόγους κοινωνικής ευπρεπείας και κυρίως διότι συμπτωματικά είχαν γειτονικά στασίδια στο ναό όπου ετύχαινε να απολαμβάνουν κοινού εσπερινού εκκλησιασμού. (Ενίοτε και όρθρου).

Και ενώ ο κος Σαμαράς τα έχει κάνει στην κυριολεξία «μπάχαλο» με αποτέλεσμα μόνο 18% να τον αξιολογούν ως κατάλληλο για πρωθυπουργό και με 18 ολόκληρες μονάδες να χωρίζουν αισίως την ΝΔ από το κυβερνών κόμμα, με αποτέλεσμα να έχει ξεσπάσει εσωκομματικό μακελειό. Όλοι εναντίον όλων. Εν τούτοις οι δημοσιογραφικές παράγκες ανακαλύπτουν μόνο ενδοκυβερνητικούς τριγμούς, ξαναζεσταίνοντας και αναμασώντας το γνωστό σήριαλ «Κατσέλη versus Παπακωνσταντίνου» και τούμπαλιν.

Εσχάτως δε μας προέκυψε και μια έντονα επικριτική διάθεση για την αναποφασιστικότητα και τις καθυστερήσεις στη λήψη μέτρων της Κυβέρνησης, σε συνδυασμό με μια αγνή ανησυχία για το βαθμό υλοποίησης των στόχων του σταθεροποιητικού προγράμματος και με μια όλως συμπτωματική αναμετάδοση δυσοίωνων προβλέψεων για το μέλλον της Ευρωζώνης και του ευρώ από γνωστά ξένα (κυρίως αγγλικά και γερμανικά) κακόπιστα έντυπα. Και όλα αυτά, τύχη πλέον κακή, ήρθαν και έδεσαν με μια απίθανη σκοτεινή φημολογία περί επικείμενης πτώχευσης της χώρας και πεντοχίλιαρων, που δήθεν τυπώνονται στο Χολαργό.

Θεωρούμε ότι τουλάχιστον η τελευταία υπόπτου προελεύσεως καταστροφολογία εκπορεύεται από ξένα κερδοσκοπικά κέντρα και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποστηρίζεται από «Εφιάλτες» στο εσωτερικό της χώρας. Όμως θα είναι πολύ δύσκολο για την Κυβέρνηση να διαχειρισθεί το χρέος και την ανάκαμψη της οικονομίας, αν παράλληλα με τις πραγματικές αδυναμίες της, τις ατυχείς επιλογές, τους αναποτελεσματικούς χειρισμούς της και τις διαρκείς επιθέσεις των κερδοσκοπικών οίκων, έχει απέναντι και το δημοσιογραφικό κατεστημένο.

Και βεβαίως και εδώ δεν είναι η ίδια η κυβέρνηση άμοιρη λαθών ούτε ευθυνών.

Διότι αντί να χρησιμοποιήσει, όπως υποσχόταν προεκλογικά, νέα κανάλια διαφάνειας και ενημέρωσης των πολιτών, όπως το διαδίκτυο, οι κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και τα τοιαύτα, την μεν διαφάνεια καθυστερεί να εμπεδώσει, το δε ιδιωτικό δημοσιογραφικό κατεστημένο εξακολουθεί να διευκολύνει στην περίπου μονοπωλιακή διαχείριση της καθημερινής ενημέρωσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι κεκλεισμένων των θυρών συνεδριάσεις των εξεταστικών επιτροπών. Αποτυχημένη πρακτική που καλλιεργεί την αίσθηση της διακομματικής πολιτικής συντεχνιακής συνωμοτικότητας στους πολίτες και καθιστά την κυβερνητική πλειοψηφία έρμαιο της «καλής» διάθεσης των μεγάλων καναλιών.

Ενώ αν οι συνεδριάσεις ήτανε δημόσιες και μεταδίδονταν σε πραγματικό χρόνο τουλάχιστον από το κανάλι της Βουλής και αν τα έγγραφα δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο, κανείς δεν θα μπορούσε να παίζει παιχνίδια με υπουργούς και «ντουλαπάδες» ή με λίστες που τα ονόματα των αμαρτωλών δωρεοδόχων πότε εμφανίζονται και πότε εξαφανίζονται με «μπλάνκο» (αλλά πάντως παραμένουν κρυφά) και με φακέλους της δικογραφίας των οποίων αγνοείται η τύχη.

Δυστυχώς και σ’ αυτή την περίπτωση η Κυβέρνηση φαίνεται ότι θα πληρώσει ακριβά την ατολμία της να υλοποιήσει τις προεκλογικές της εξαγγελίες.

Ας πρόσεχε ή τουλάχιστον ας διορθώσει πλεύση όσο ακόμη υπάρχει καιρός…