Εργασιακά: Ότι πάσχει ο ιδιοκτήτης δεν το νοιώθει ο μεσίτης….

Η εγκατάλειψη της ιδέας του προεδρικού διατάγματος για τα εργασιακά και η εισαγωγή τους προς ψήφιση στη Βουλή, αποτελεί αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη.
Μπορεί να σηματοδοτεί την δημοκρατική ευαισθησία του Πρωθυπουργού. Ίσως…
Πάντως προδίδει σίγουρα με πανηγυρικό τρόπο την ακαταγώνιστη δύναμη της λαϊκής βούλησης, όταν αυτή εκφράζεται δημοκρατικά, αλλά πάνδημα, με τρόπο αποφασιστικό και συγκροτημένο.

Ακόμη και αν πρόκειται για βαριά πληγωμένες δημοκρατίες, που τείνουν να μεταβληθούν σε αποικιακό προτεκτοράτο, η στοιχειώδης ανοχή των κυβερνωμένων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επιβολή οποιουδήποτε αντιλαϊκού μέτρου. (Η καταπίεση αρχαιόθεν δεν υπερέβη ποτέ το όριο, που «ζητούσε το πετσί» του καταπιεσμένου).

Αυτό το γνωρίζουν βεβαίως καλλίτερα από όλους οι ανάλγητοι επιτηρητές μας, μια που προέρχονται από χώρες, που στην πλειοψηφία τους ιστορικά υπήρξαν βάρβαρα αποικιοκρατικές για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Έτσι η προβλεπόμενη στο μνημόνιο και εν συνεχεία στο σχετικό νόμο πλαίσιο δυνατότητα χρήσης προεδρικών διαταγμάτων δεν μπόρεσε να αξιοποιηθεί μπροστά στην γενικευμένη λαϊκή κατακραυγή, που ανάγκασε ακόμη και τον ίδιο τον εισηγητή Υπουργό να αρνείται δημοσίως κατηγορηματικά στα κανάλια και την πατρότητα, και την ορθότητα, και την σκοπιμότητα, και την αποτελεσματικότητά τους.
Αν δεν επρόκειτο για τόσο τραγικό ζήτημα σε τόσο τραγικές στιγμές, θα μπορούσε να διεκδικήσει μια περίοπτη θέση στο βιβλίο Γκίνες ως η πιο αστεία τηλεοπτική υποστήριξη κυβερνητικής πρωτοβουλίας.

Είναι λοιπόν παρήγορο, που έστω και έτσι τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της Κυβέρνησης φαίνεται να μην έχουν απονεκρωθεί.
Παρά ταύτα τα κατ’ ιδίαν μέτρα παραμένουν κεντρική επιδίωξη των πιστωτών μας και το μόνο που ουσιαστικά έχει διαφοροποιηθεί είναι ο βαθμός δυσκολίας της Κυβέρνησης να τα «περάσει» στην κοινοβουλευτική της ομάδα.
Η εμπειρία από παρόμοιες καταστάσεις διδάσκει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών είναι πρόθυμη να υπερψηφίσει αβασάνιστα οτιδήποτε της ζητηθεί με την προϋπόθεση ότι αυτό δεν θα είναι καταστροφικό για την πολιτική τους σταδιοδρομία, υπό την έννοια της οριστικής διάρρηξης της σχέσης προτίμησης με τους ψηφοφόρους τους στις εκλογικές τους περιφέρειες. Αυτό που χρειάζονται συνήθως είναι ένα ικανοποιητικό επιχείρημα δικαιολόγησης της στάσης τους και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις αυτό το ρόλο παίζει η «βελτίωση» των σκληρών διατάξεων του νομοσχεδίου «κατόπιν της εντόνου παρεμβάσεως του τοπικού βουλευτή».

Όπως λοιπόν η αλλαγή του νομικού τύπου των ρυθμίσεων επιβλήθηκε από το μέγεθος των λαϊκών αντιδράσεων, έτσι και η ένταση με την οποία αυτές θα συνεχισθούν θα καθορίσει την τελική σοβαρότητα των αλλαγών του αρχικού σχεδίου.
Διότι το ασφαλέστερο συμπέρασμα, που προέκυψε από όλη αυτή την κατά τα άλλα αποκαρδιωτική ιστορία, είναι ότι ούτε η συμπαθητική μορφή του Έλληνα Πρωθυπουργού, ούτε το καλοκάγαθο ύφος του κου Παπακωνσταντίνου, ούτε η «μαχητική» διάθεση του κου Λοβέρδου μπορούν να έχουν την διαπραγματευτική ισχύ που απεδείχθη ότι διαθέτουν οι αντιδράσεις των ίδιων των ενδιαφερομένων.
Και είναι λογικό, διότι… «ότι πάσχει ο ιδιοκτήτης δεν το νοιώθει ο μεσίτης».
Και στην προκειμένη περίπτωση ιδιοκτήτης των εργατικών δικαιωμάτων είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος. Ο κος Λοβέρδος είναι ένας μαχητικός μεσολαβητής, που αγωνίζεται ευσυνείδητα για να περιορίσει τη συμφορά, που απειλεί τον δυστυχή ιδιοκτήτη, αλλά σε τελική ανάλυση είναι άλλο πράγμα να κινδυνεύεις να χάσεις «το σπίτι» και άλλο να ρισκάρεις απλώς τα «μεσιτικά». Ακόμα και ο αγοραστής (η τρόϊκα) είναι ικανός να το καταλάβει και όταν σε βλέπει «μοναχικό καβαλάρη» να διαπραγματεύεσαι μόνος κι έρημος φυσικό είναι να μη σε παίρνει στα σοβαρά. Αν όμως δει από πίσω ολόκληρη την οικογένεια του νοικοκύρη με άγριες διαθέσεις τότε προφανώς και τα επιχειρήματα του «μεσίτη» καθίστανται αυτομάτως πιο πειστικά.

Ηθικό δίδαγμα:

Αν η πολιτική ευπρέπεια στις ολιγαρχικές δημοκρατίες της Ευρωζώνης απαιτεί την διαμεσολάβηση τοπικών κυβερνήσεων ενώπιον των κατά περίπτωση υπερεθνικών διευθυντηρίων, τότε για την ενίσχυση των όποιων διαμεσολαβητικών προσπαθειών τους επιβάλλεται η ανάπτυξη όσο το δυνατόν ισχυρότερων λαϊκών κινημάτων.

Και μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, όλο και περισσότερο κλείνω στην ιδέα ότι αυτό ήταν και το κάλεσμα, που εμμέσως πλην σαφώς απηύθυνε ο κος Λοβέρδος στις τελευταίες απελπισμένες τηλεοπτικές εμφανίσεις του.
Διότι τι άλλο από προσκλητήριο για λαϊκό ξεσηκωμό μπορεί να είναι οι αγωνιώδεις κραυγές ενός Υπουργού, ο οποίος δηλώνει ότι ο ξένος παράγοντας τον πιέζει να λάβει αισχρά, αντιλαϊκά μέτρα, που ο ίδιος δεν επιθυμεί, ούτε πιστεύει ότι συμφέρουν τον τόπο;
Δεν είναι όμως μόνο ο κος Λοβέρδος. Παρόμοια δυσφορία με τα μέτρα, που τους αναγκάζουν να εφαρμόσουν οι «κακοί πιστωτές μας» εκδηλώνουν καθημερινά σχεδόν όλοι οι υπουργοί, οι οποίοι δηλώνουν συγχρόνως εξαιρετικά δυστυχισμένοι, που δεν μπορούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα για το οποίο εξελέγησαν και αντίθετα εφαρμόζουν πολιτικές εντελώς αντίθετες με την ιδεολογία και τη συνείδησή τους. Το ίδιο αντίθετα είναι και τα μικρότερα κόμματα, ενώ ομοίως αρνητικός είναι και ο κος Σαμαράς (ανεξαρτήτως του ότι ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ φαίνεται ενθουσιασμένος. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι την επίσημη θέση της ΝΔ την εκφράζει ο Πρόεδρός της. Ο κος Μίχαλος εκφράζει απλώς την κρατούσα γνώμη αυτής της παράταξης…).

Επομένως επειδή δεν έχουμε σαν λαός κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια όλων αυτών των αξιότιμων κυρίων, αυτό που προκύπτει αβίαστα ως χρέος μας είναι να αντιδράσουμε πάνδημα και συντονισμένα σε όλα τα μέτρα που έρχονται προς υλοποίηση του μνημονίου, ώστε να υποστηρίξουμε ενεργά τον αγώνα, που δίνει η λαοπρόβλητή μας κυβέρνηση στις καθημερινές μάχες των Υπουργών με την τρόϊκα…
Διότι όπως αποδείχθηκε περίτρανα ο βασικός λόγος, που η Κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο Υπουργός απασχόλησης τα πήγε μέχρι τώρα τόσο χάλια στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ ήταν οι αναιμικές έως μηδαμινές αντιδράσεις των ΜΜΕ και της κοινής γνώμης, που έδωσαν την εντύπωση στους κερδοσκόπους ότι είχαν να κάνουν με ένα λαό «χαϊβάνι».
Και βεβαίως την ίδια υποχρέωση δυναμικής υποστήριξης έχουμε και απέναντι στον κο Σαμαρά κάθε φορά που πηγαίνει στις συναθροίσεις του ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος «φορώντας την φανέλα της εθνικής», ώστε να μη μαζεύει τόσα γκολ, όπως κάνει συνήθως ο κακομοίρης….