Έφη ο Ζευς:… τον μη δυνάμενον αιδούς και δίκης μετέχειν κτείνειν ως νόσον πόλεως.
(Πλάτων, Πρωτ. 322d)
Σύμφωνα με μια ευρέως υποστηριζόμενη επικοινωνιακή ανοησία ο πολιτικός κύκλος της μεταπολίτευσης έχει κλείσει και πρέπει να ανοίξει ένας νέος.
Η μπουρδολογία αυτή συνοδεύεται συνήθως και από μια συκοφαντική λασπολογία ενάντια στη γενιά του Πολυτεχνείου, που δήθεν οδήγησε την μεταπολιτευτική Ελλάδα στο σημερινό της κατάντημα.
Ουδέν δολιότερο όλων αυτών.
Η θεωρία του πολιτικού κύκλου θα είχε ενδεχομένως κάποια αξία αν τα συμπτώματα οικονομικοπολιτικής παρακμής αφορούσαν μόνο την περίπτωση της χώρας μας και όχι ολόκληρη την ΕΕ, ολόκληρο το δυτικό κόσμο.
Τα δε περί της γενιάς του Πολυτεχνείου θα μπορούσαν να έχουν κάποια στοιχειώδη σοβαρότητα, αν τα μέλη αυτής της γενιάς είχαν αξιόλογη συμμετοχή στην διακυβέρνηση της Ελλάδας από το 1974 μέχρι σήμερα.
Όμως οι παροικούντες αυτόν τον τόπο γνωρίζουν καλά ότι η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου είχε ευρεία συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες, στους αγώνες για την παλινόρθωση και την εδραίωση της δημοκρατίας, στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και την στήριξη του Ανδρέα Παπανδρέου. Έτερον ουδέν.
Στη συνέχεια μετά το 1985, οπότε το ΠΑΣΟΚ μετά τη δεύτερη εκλογική του νίκη κατοχυρώθηκε ως κόμμα εξουσίας, κατέστη πώλος προσέλκυσης νέων, «απόλεμων» πολιτικάντηδων, που συνέρρεαν από όλο το πολιτικό φάσμα εκμεταλλευόμενοι την χαλαρή οργανωτική δομή του Κινήματος. Έτσι στο πρώτο διάστημα στις κυβερνήσεις του Α.Παπανδρέου κυριαρχούσε η γενιά η δική του, ενώ στις επόμενες τη μερίδα του λέοντος σε κυβερνητικούς θώκους κατέλαβε με ρεσάλτο στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας η γενιά των λεγόμενων «σαραντάρηδων». Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν καμιά συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες, ήταν στην πλειοψηφία τους ιδεολογικά ανερμάτιστοι και προέβαλαν σαν ουσιαστικό τους προσόν την αμφιβόλου μεγέθους ακαδημαϊκή τους καριέρα ή την ιδιότητα του εν Εσπερία σπουδάσαντος «τεχνοκράτη».
Κάτι τέτοιοι, όπως ήταν φυσικό επόμενο, δεν είχαν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να μεταπηδήσουν από τον σοσιαλισμό στην σοσιαλδημοκρατία και εσχάτως από την σοσιαλδημοκρατία στον νεοφιλελευθερισμό ή όπου αλλού επιτάσσει η προσωπική τους καλοπέραση.
Σήμερα λοιπόν για να διασώσουν την προσωπική τους εικόνα όσοι βρίσκονται για πρώτη φορά σε κυβέρνηση προφασίζονται ότι «πληρώνουν» την κακή διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, όσοι συμμετείχαν σε προγενέστερες κυβερνήσεις παριστάνουν τον αμνό τον «φέροντα τις αμαρτίες της γενιάς του Πολυτεχνείου» και οι αθλιότεροι όλων δεν διστάζουν να επιρρίπτουν ευθύνες για τον σημερινό οικονομικό εκτροχιασμό ακόμη και στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου.
Πλανώνται πλάνη οικτρά, αν βαυκαλίζονται ότι με τούτα και με κείνα θα αποφύγουν τις βαρύτατες πολιτικές και εθνικές τους ευθύνες για την κατάντια της οικονομίας και την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στα νύχια των αδίστακτων κερδοσκοπικών δανειστών της.
Ο έλληνας πολίτης δεν εξαπατάται άλλο. Γνωρίζει ότι ο κύκλος της μεταπολίτευσης με τα αγωνιστικά αιτήματα για ψωμί-παιδεία- ελευθερία, τουτέστιν δουλειά, κοινωνικές παροχές και δημοκρατικά δικαιώματα δεν έκλεισε ποτέ γιατί ποτέ αυτά τα αιτήματα δεν δικαιώθηκαν μέχρι τώρα.
Αντίθετα ο κύκλος, που έκλεισε πραγματικά είναι ο κύκλος των πολιτικών καιροσκόπων, που παρεισέφρησε αβρόχοις ποσί στην πολιτική και διεπλάκη διαχρονικά με τα διεθνή κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ώστε να οδηγηθεί τελικώς η χώρα στον βρόχο της αποικιοκρατικής εξάρτησης.
Ο Πλάτων στον Πρωταγόρα εμφανίζει τον Δία να νομοθετεί μέσω του Ερμή ότι όποιος δεν πολιτεύεται με αιδώ και δικαιοσύνη θα πρέπει να υπόκειται στην θανατική ποινή, καθότι αποτελεί θανάσιμη ασθένεια για οποιαδήποτε πολιτεία.
Αιδώς είναι η ντροπή που ως απόρροια της συνείδησης λειτουργεί αποτρεπτικά στον πολίτη πρίν από την εκδήλωση μιας αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ενώ η ντροπή που τον καταλαμβάνει μετά την τέλεση μιας κακής πράξης ονομάζεται αισχύνη. Και στις δυο περιπτώσεις προϋποτίθεται ύπαρξη συνείδησης απαραίτητου στοιχείου για την κοινωνική προσαρμοστικότητα των κοινωνών, οι οποίοι περαιτέρω προς συντήρηση του κοινωνικού ιστού απαιτείται να έχουν υψηλή αίσθηση δικαίου, βάσει του οποίου να συμβιούν και να προσδιορίζουν τις μεταξύ των σχέσεις.
Αυτό ακριβώς, που βίωσε ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια είναι πολιτικοί, που στερούνται παντελώς αιδούς, που δεν αισθάνονται καμία αισχύνη για τις ανομίες τους και που ακόμη και όταν βοά ο τόπος για τα σκάνδαλά τους καταφέρνουν να αποφεύγουν την καταισχύνη μεθοδεύοντας την συγκάλυψη των βλαπτικών για την πολιτεία δραστηριοτήτων τους.
Και από την άλλη πολιτικοί που ακόμη και αν υποτίθεται ότι αγωνίζονται για τη «σωτηρία της πατρίδας» δεν διστάζουν να κατανέμουν τις ευθύνες και τα βάρη με κοινωνικά άδικο τρόπο και δεν ερυθριούν να αναρριχώνται υποσχόμενοι «λαγούς με πετραχήλια» στον κοσμάκη και στη συνέχεια να επιτίθενται με πρωτοφανή σκληρότητα στις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες προκειμένου να καλύψουν τα ελλείμματα, που δημιούργησαν συγκεκριμένα τρωκτικά του δημόσιου κορβανά.
( Ευτυχώς, που ο Πλάτωνας απεβίωσε πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια και ο Δίας έπαψε πια να εξουσιάζει τις τύχες των βροτών...).
Και κάτι ακόμα.
Η γενιά του Πολυτεχνείου αγωνίστηκε με το όραμα ενός κοινωνικού κράτους δικαίου.
Οι μεταλλαγμένοι ιδεολογικά ασπόνδυλοι πολιτικοί, που παρεισέφρησαν με αλεξίπτωτο στις κομματικές ηγεσίες κατά την τελευταία δεκαετία στην αρχή ευτέλισαν την Δικαιοσύνη και κατάργησαν κάθε έννοια δικαίου.
Στη συνέχεια αποδόμησαν τις κοινωνικές κατακτήσεις και διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό.
Πρόσφατα πλέον κατήργησαν αυτή καθεαυτή την έννοια του κράτους, αφού παρέδωσαν χωρίς δισταγμό την άσκηση της εκτελεστικής και εν πολλοίς της νομοθετικής εξουσίας σε διευθυντήρια, που εδρεύουν εκτός συνόρων. ( Πώς αλλιώς άραγε εκτός από κατάλυση της κρατικής οντότητος θα μπορούσαν να ερμηνευθούν οι καθημερινές δημόσιες δηλώσεις των διαφόρων υπουργών, όπως π.χ του κου Υπουργού Εργασίας, ότι συντάσσουν νομοσχέδια καθ’ υπαγόρευση της «τρόικας» και περιορίζονται στο ρόλο του εκτελεστικού οργάνου των οδηγιών των κερδοσκοπικών δανειστριών «αγορών»;)
Ε, λοιπόν ας γνωρίζουν όσοι μεταπολιτευτικά απεδείχθησαν μέγιστα ιδιοτελείς ή εν πάση περιπτώσει ήκιστα άξιοι των περιστάσεων, ότι η γενιά του Πολυτεχνείου δεν αγωνίσθηκε ενάντια στα τανκς του Ιωαννίδη και στις αύρες του Καραμανλή για να παραδώσει τη χώρα στην αδηφάγο βουλιμία των ντόπιων και ξένων τυχοδιωκτών.
Για κακή τους τύχη είναι ακόμα εδώ, είναι ακόμη ζωντανή και κυρίως δεν έχει κλείσει τον κύκλο της.
Αντίθετα ο κύκλος εκείνων των ιδεολογικών οραμάτων και των πολιτικών προταγμάτων παραμένει ανοικτός και μάλιστα διευρύνεται με νεότερες γενιές, που δεν εξαπατούνται άλλο και δεν στέργουν να αλλοτριωθούν περαιτέρω.
Από αυτές τις νεότερες υγιείς δυνάμεις του τόπου, αλλά και των άλλων χωρών της γηραιάς ηπείρου, σύντομα θα αναδειχθούν νέες εθνικές ηγεσίες, που σίγουρα δεν θα δικαιώσουν τις χολερικές ολοκληρωτικές προβλέψεις του κου Μπαρόζο, ούτε βέβαια και τις φρούδες ελπίδες κάποιων μίζερων εραστών του Μπερλουσκονισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου