Δημοσιογράφος :«Υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό κανονικά εργαζόμενων ανθρώπων».
(απόσπασμα από την Καθημερινή της Κυριακής της 27/06/2010)
Όσοι λόγω ηλικίας είχαν την δεινή τύχη να παρακολουθήσουν την δημόσια πολιτική διαδρομή του κου Παγκάλου γνωρίζουν καλά ότι ο εν λόγω πολιτικός διακρίθηκε για την εξοργιστική του αμετροέπεια, ενώ συνήθως κάθε ανάθεση σοβαρού ρόλου από οποιονδήποτε πρωθυπουργό κατέληγε σε κάποιο πολιτικό φιάσκο.
Για παράδειγμα έχει μείνει ιστορικό το ανόητο διπλωματικό επεισόδιο με τη Γερμανία επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου, με το οποίο ο τότε Υφυπουργός Εξωτερικών μηδένισε κυριολεκτικά τις άριστες εντυπώσεις μιας ελληνικής προεδρίας, που είχε πετύχει μια σημαντική διεύρυνση της ΕΕ και βεβαίως η διοργάνωσή της είχε στοιχίσει αρκετά χρήματα στον ελληνικό λαό.
Όπως ιστορική ήταν και η ήττα του ως υποψήφιου Δημάρχου από τον «κο Τίποτα», όπως απρεπώς είχε αποκαλέσει τότε τον πανηγυρικά εκλεγέντα κο Αβραμόπουλο. Όπως ακόμη πιο επώδυνο υπήρξε το φιάσκο της υπόθεσης Οτσαλάν.
Είναι επίσης γνωστό ότι όχι τόσο αυτές καθαυτές οι λαθεμένες πολιτικές του απόψεις αλλά κυρίως ο τρόπος και η εκάστοτε χρονική συγκυρία διατύπωσης τους υπήρξαν διαχρονικά η πλέον μεθοδική υπονόμευση κάθε προσπάθειας συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων αυτού του τόπου, όποτε κάποιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσε να αναπτύξει κάποια σχετική πρωτοβουλία.
Οι τελευταίες πάντως δηλώσεις του κου Αντιπροέδρου στην Καθημερινή της Κυριακής υπερβαίνουν κάθε όριο κοινωνικής ανοχής.
Με λογικές ακροβασίες και κακόβουλες διαστρεβλώσεις, κινούμενος μεταξύ απερίσκεπτων υπερβολών και αναιδέστατων ύβρεων επιχειρεί να δημιουργήσει μια εντελώς στρεβλή εικόνα άκρως ταπεινωτική για τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα επικίνδυνη για το έθνος.
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα τι μας λέει ο κος Αντιπρόεδρος.
Η επίθεσή του κατά του τύπου αποτελεί μνημείο υποκρισίας. Όλοι γνωρίζουν την πολυδιάστατη διαπλοκή των κατά μεγάλο ποσοστό κρατικοδίαιτων μεγάλων ΜΜΕ με την εκάστοτε κυβέρνηση όπως και την ειδική εύνοια της οποίας χαίρει μια μεγάλη ομάδα πολιτικών μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο κος Πάγκαλος. Και βεβαίως πολλοί είναι κατά καιρούς οι μύθοι που καλλιεργούνται από μερίδα του επαγγελματικού τύπου. Όμως εν προκειμένω το ψεύδος βρίσκεται ολόκληρο στην πλευρά του κου Πάγκαλου.
Δεν είναι ο τύπος, που καλλιεργεί την εντύπωση στον λαό ότι κάποιοι έκλεψαν τα χρήματα και γι’ αυτό χρεοκοπήσαμε. Αντιθέτως ο τύπος αναγκάσθηκε με μεγάλη καθυστέρηση να συρθεί πίσω από αυτή την άποψη, όταν πλέον αυτή είχε ήδη καταστεί προ πολλού εδραία πεποίθηση του συνόλου των πολιτών. Όπως ακριβώς συνέβη και με τις κομματικές ηγεσίες, οι οποίες με μεγάλη καθυστέρηση αναγκάσθηκαν να αρχίσουν με «τον αραμπά» τη διερεύνηση των σκανδάλων, συρόμενες από την καθολική αγανάκτηση της κοινής γνώμης.
Όσοι και αν έκλεψαν δεν χρεοκοπεί μια χώρα. Σκέψη απολύτως αφελής, αν όχι σκοπίμως αποπροσανατολιστική. Διότι το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι το πόσοι έκλεψαν, αλλά το πόσα πολλά έκλεψαν και το επί πόσα πολλά χρόνια έκλεβαν. Γιατί αν δυο-τρεις χιλιάδες διαπλεκόμενοι διαφόρων επαγγελμάτων (ελάχιστοι συγκριτικά με τα δέκα εκατομμύρια των πολιτών) με την κάλυψη ή την ανεπάρκεια, την συμμετοχή ή την ανοχή κυβερνητικών παραγόντων καταβρόχθιζαν βουλιμικά επί σειρά ετών τον δημόσιο πλούτο, τότε δεν είναι απίθανο να αδειάσουν τα δημόσια ταμεία ή να ροκανισθούν εν μια νυκτί τα αποθεματικά του ασφαλιστικού συστήματος. Μήπως άραγε αυτά τα τρωκτικά εκτός από λίγα είναι και πολύ γνωστά και συγκεκριμένα και γι αυτό οι εξεταστικές επιτροπές επί κυβερνήσεων Καραμανλή απεφεύγοντο, ενώ και σήμερα όσες συνιστώνται, συνεδριάζουν πάντα μυστικά;
Και τι απελπιστική σύγχυση παρουσιάζει ο συλλογισμός του ευφυέστατου κου Πάγκαλου όταν με υπερκειμένη παραδοχή ότι «η κακοδιαχείριση μπορεί να χρεοκοπήσει την χώρα», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε μισθούς, επιδόματα και φακελάκια»;. Δεν αντιλαμβάνεται ο ευφυέστατος κος Πάγκαλος ότι για κακοδιαχείριση μπορεί να ευθύνονται μόνο οι διαχειριστές, τουτέστιν οι εκάστοτε κυβερνώντες και όχι οι εισπράττοντες μισθούς δηλαδή οι μισθωτοί-κυβερνώμενοι. Και δεν γνωρίζει επίσης ότι οι όποιοι μισθοί και τα όποια επιδόματα επιστρέφουν ούτως ή άλλως διά της κατανάλωσης στο οικονομικό σύστημα και επομένως συμβάλλουν στην αναθέρμανσή του, ενώ αντίθετα σε χρεωκοπία μπορεί να οδηγήσει ή αθέμιτη οικονομική αφαίμαξη του συστήματος, η οποία ξεκινά από την άμεση τυπική υπεξαίρεση των χρημάτων των δημοσίων ταμείων και φθάνει υπό ευρεία έννοια και στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, των δημοσίων εκτάσεων, των λιμανιών, του ορυκτού και υδάτινου πλούτου της χώρας και πάει λέγοντας…; Και ποια αλήθεια ύποπτα συμφέροντα εξυπηρετεί η ενοχοποίηση των μισθών και των επιδομάτων για την πτώχευση της χώρας; Ποια παράδοξη και διαστροφική της αλήθειας οπτική μπορεί να συνδέει παρατακτικά την νόμιμη αντιπαροχή για την εξηρτημένη εργασία με την εγκληματική δωροληψία που συνιστούν «τα φακελάκια»;
Όσο για την άκρως υποτιμητική για τον Έλληνα πολίτη δήλωση του κου Αντιπροέδρου πως όλοι μαζί «φάγαμε τα λεπτά» και ότι περίπου το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας έχει «κλέψει την εφορία» και «έχει κάνει αυθαίρετο», υπερβαίνει σε ανθελληνισμό και τα πλέον κατάπτυστα γερμανικά ή αγγλικά δημοσιεύματα των τελευταίων μηνών.
Κρίμα πραγματικά γι’ αυτόν το τόπο να έχει τέτοιους πολιτικούς, που μπορούν να σκέπτονται τόσο απαξιοτικά για τους πολίτες και να εκφράζονται τόσο υβριστικά για το έθνος, όταν μάλιστα συμβαίνει να συμμετέχουν ανελλιπώς σε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις από το 1981 μέχρι σήμερα.
Έτσι λοιπόν κε Αντιπρόεδρε; Αυτή είναι η αντίληψη, που έχετε για τον σύγχρονο Έλληνα, ο οποίος είχε την αφέλεια να σας εμπιστευθεί την εξουσία; «Οι Έλληνες ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητά τους» και είδαν ότι έχουν «αποτρόπαιο πρόσωπο»;
Και τι άραγε μεσολάβησε από τότε (μόλις πριν από λίγους μήνες) όταν σεις ο ίδιος εν πολλοίς και πάλι αμετροεπώς εγκαλούσατε στη διεθνή τάξη τη Γερμανική κυβέρνηση, που ανεχόταν κακόβουλα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου, πολύ λιγότερο ισοπεδωτικά και υβριστικά από τις σημερινές δικές σας διατυπώσεις;
Πότε ακριβώς είχατε πνευματική διαύγεια; Τότε ή τώρα;
Μήπως όμως η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική;
Μήπως πράγματι «οι μύθοι καταρρέουν» ραγδαία ο ένας μετά τον άλλο και οι Έλληνες πλέον συνειδητοποιούν καθημερινά όλο και βαθύτερα την δεινή πραγματικότητα και μήπως (γιατί άραγε;) σας δυσαρεστεί το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι πλέον αξιολογούν ως αποτρόπαιο το πρόσωπο μιας μερίδος ανθρωποειδών, που λήστευαν και ερήμωσαν τον τόπο και που για ακατανόητους λόγους κάποιοι επιφανείς και ευφυείς πολιτικοί το μεν αμέλησαν να εμποδίσουν το δε ολιγωρούν να τιμωρήσουν;
Δεν είναι όμως σκόπιμο επί του παρόντος να αναλύσουμε το ψυχισμό, πάνω στον οποίο εδράζονται πολιτικά αρρωστημένες αντιλήψεις περί της ποιότητας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό μπορεί να έχει ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για ψυχολόγους ή ιστορικούς.
Την δε πολιτική απαξία ή την πολιτική σκοπιμότητα ή πολλώ μάλλον την πολιτική ζημιά για την κυβέρνηση, που έχει η αναιδής προβολή τέτοιων απόψεων, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι βέβαιο ότι την έχει δεόντως αξιολογήσει και ευχής έργο θα ήταν να την αξιολογήσει κάποτε και ο κος Πρωθυπουργός.
Όμως έχει ενδιαφέρον να φωτίσουμε λίγο μια άλλη πλευρά του θέματος σε συνάφεια, αλλά και επέκεινα της πολιτικής:
Η δήλωση «Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί… σε φακελάκια» και ότι «όποιος δεν έχει κλέψει την εφορία είναι σπάνιος», αποτελεί αναμφισβήτητα ένα άνευ σοβαρότητος ισχυρισμό σε σχέση με οποιοδήποτε τρίτο, αλλά δεν παύει να είναι μια ισχυρή ομολογία για τον ίδιο τον δηλούντα, σε σχέση με τον οποίο αποτελεί πλήρη απόδειξη.
Οι ίδιοι εξ’ άλλου ισχυρισμοί, στο μέτρο που θίγουν δημοσίως την τιμή και υπόληψη εκατομμυρίων κατά τεκμήριο εντίμων και νομοταγών πολιτών, πληρούν αναμφιβόλως την ποινική υπόσταση της εξύβρισης και τουλάχιστον της δυσφήμισης.
Κατ’ ακολουθίαν θα ήταν χρήσιμο οι πάσης φύσεως ελεγκτικές αρχές να ζητήσουν από τον κο Πάγκαλο να απολογηθεί για όσα περί «φαγώματος λεφτών» από τον ίδιο ομολογεί και να προσκομίσει όσα στοιχεία διαθέτει για «φάγωμα λεφτών» από άλλους (τουλάχιστον 9.999.000), όπως με τόση βεβαιότητα υποστηρίζει.
Εξ άλλου επειδή ως ευνόητο είναι δύσκολο σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να προσφύγουν ατομικά στη δικαιοσύνη οι θιγόμενοι πολίτες θα ήταν κοινωνικά χρήσιμο να κινητοποιηθούν μαζικά και αφιλοκερδώς οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας, προς υπεράσπιση της τιμής των εκατομμυρίων αδίκως και απροκλήτως εξυβρισθέντων.
Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να αποτιμηθεί από το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομικών το κόστος, που μπορεί να επιφέρουν στο Ελληνικό Δημόσιο αυτού του είδους οι δηλώσεις ενός στελέχους της κυβέρνησης με το ειδικό βάρος του Αντιπροέδρου της στην παρούσα δυσμενή συγκυρία για την χώρα, όταν κοινή αντίληψη του Πρωθυπουργού και του συνόλου των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων του τόπου παραμένει, πως προκαλεί σοβαρή οικονομική ζημιά στη χώρα κάθε ενέργεια, που παρεμποδίζει την ανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας της.
Με αφορμή λοιπόν αυτή την ατυχή συνέντευξη, ας μας επιτραπεί μια ερώτηση προς τον εξοχότατο κο Πρωθυπουργό:
Ειλικρινά πιστεύει ότι η επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής του γενικού πληθυσμού συμβαδίζει αναγκαίως και με το προσδόκιμο πνευματικής διαύγειας των πολιτικών ή μήπως θα πρέπει να τεθεί σε διαβούλευση ο προσδιορισμός ενός ηλικιακού ορίου υποχρεωτικής εξόδου τους από το επάγγελμα;
Και μια παραίνεση προς όσους δημοσιογράφους (και δυστυχώς δεν είναι λίγοι) διατηρούν το επώδυνο για τους αναγνώστες πάθος (κοινώς «βίτσιο») να δέχονται συνεντεύξεις από τον εντιμότατο κο Αντιπρόεδρο:
Καλοί μου άνθρωποι όταν συναντάτε τον καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθηση εθνικό μας υβριστή, προσφέρετέ του αντί μικροφώνου μουμουζέλα.
Το αποτέλεσμα θα είναι εξ ίσου κακόηχο, αλλά σίγουρα λιγότερο επιζήμιο για την κυβέρνηση, την δημοκρατία και την πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου