Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια φαρισαϊκής αποστασιοποίησης από το αμαρτωλό παρελθόν της παράταξής του, ο μοιραίος και άβουλος αρχηγός της ΝΔ επεστράτευσε τον ιδεολογικό φερετζέ του «κοινωνικού φιλελευθερισμού».
Δεν είναι η πρώτη φορά, που το ελληνικό συντηρητικό κόμμα επιχειρεί να διασκεδάσει την λαϊκή δυσαρέσκεια κερνώντας τους ψηφοφόρους του και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα με τον λωτό της αλλαγής ιδεολογικού προσανατολισμού.
Σχεδόν χωρίς εξαίρεση κάθε φορά μετά από την ομαλή ή ανώμαλη εκπνοή μιας κυβερνητικής του θητείας, που κατά τα ειωθότα δημιουργούσε τραυματικές εμπειρίες στο εκλογικό σώμα, οι «νέοι ηγέτες» ξεκινούσαν πάντα την ολική επαναφορά της παραταξιακής αρετής με βασική συνταγή την ανέξοδη και δημοσκοπικά πρόσφορη μεταβολή της ιδεολογικής του φυσιογνωμίας συνδυαζόμενη συχνότατα και με την επίσης ανέξοδη αλλαγή ονόματος και συμβόλων.
Έτσι μετά την μπαρούφα του «μεσαίου χώρου», που πολιτικά, οικονομικά, κοινωνιολογικά και ιδεολογικά παρέπεμπε στην απόλυτη ασάφεια, εφευρέθηκε η ασυναρτησία του σοσιαλ-λιμπεραλισμού, που προδίδει απλώς την απέλπιδα προσπάθεια να συγκαλυφθεί ένα ξαναζεσταμένο και επιβλαβές φαγητό με μια γαρνιτούρα, που προβλέπεται ότι θα γίνει της μόδας.
Ο φιλελευθερισμός ως μοντέλο οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης είναι επαρκώς προσδιορισμένος και βεβαίως γνωστότατος στο δυτικό κόσμο.
Είναι ακριβώς το μοντέλο, που σε διάφορες μικρών αποκλίσεων παραλλαγές του επεκράτησε μετά τη Γαλλική επανάσταση και βοήθησε στα πρώτα χρόνια της αστικής δημοκρατίας στην απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων και την οικονομική ανάπτυξη πολλών έκτοτε γενεών. Είναι όμως ακριβώς το ίδιο σύστημα, που στην νεότερη έκδοσή του, ως νεοφιλελευθερισμός, ευθύνεται για την οικονομική εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών, την τεράστια οικολογική καταστροφή, την απόλυτη απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, αλλά και αυτής καθεαυτής της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν οικονομικής κρίσης, όπου προβλέπονται τεράστιες κοινωνικές αναστατώσεις εξ αιτίας της ολικής καταστροφής κάθε είδους κοινωνικής πρόνοιας και κοινωνικών κεκτημένων, είναι βέβαιο ότι ως κυρίαρχο αίτημα θα αναδειχθεί στο επόμενο διάστημα η αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους.
Έτσι ο απλοϊκά σκεπτόμενος κος Σαμαράς σπεύδει να προλάβει την αναμενόμενη αυτή εξέλιξη ευελπιστώντας ότι, προσθέτοντας λίγο σοσιαλιστικό βερμπαλισμό στον παλιομοδίτικο φιλελευθερισμό του, αφ’ ενός αποστασιοποιείται αρκούντως από το πρόσφατο φαύλο κυβερνητικό παρελθόν, στο οποίο ασμένως και ο ίδιος συμμετείχε, αφ’ ετέρου θα μπορέσει να ξεγελάσει τους «χαζούς ψηφοφόρους», ώστε να ξαναεμπιστευθούν για σωτήρες τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες κομματικές «παράγκες», που ενέχονται στην ραγδαία κοινωνική εξαθλίωσή τους.
Καλή ως σκέψη ενός συστημικού διαδόχου της Μαρίας Αντουανέτας. Απολύτως αφελής όμως ως ελπίδα ενός πολιτικού διαδόχου του κου Κώστα Καραμανλή.
Διότι με το βίο και την πολιτεία τους οι ανεκδιήγητες κυβερνήσεις Καραμανλή, και ιδιαίτερα η τελευταία (που ετίμησε με τις υπηρεσίες του και ο νυν αρχηγός) υπήρξαν εξαιρετικά καταστροφικές για τον τόπο και μοναδικά ζημιογόνες για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Η αλγεινή λοιπόν τραυματική εμπειρία της δεινής πραγματικότητας, που βιώνουν οι χθεσινοί πολίτες του «μεσαίου χώρου», εμπειρία, που προϊόντος του χρόνου θα προσλαμβάνει εφιαλτικά χαρακτηριστικά δεν θα μπορεί να διασκεδασθεί από φθηνά ιδεολογήματα, πού μάλιστα στην ουσίας τους είναι εξόφθαλμα αντιφατικά.
Γιατί πράγματι οι έννοιες του κοινωνισμού (σοσιαλισμού) και του φιλελευθερισμού (λιμπεραλισμού) είναι περίπου εκ διαμέτρου αντίθετες και το να λέει κάποιος ότι εκπροσωπεί κάποιο ιδεολογικό υβρίδιο «κοινωνικού φιλελευθερισμού» είναι σαν να διατείνεται ότι διαθέτει κάποιο τύπο αρωματικής κοπριάς (με το συμπάθιο), όπου το αντίστοιχο του βιολογικού αποβλήτου είναι ο φιλελευθερισμός σερβιρισμένος εν προκειμένω με άρωμα κοινωνικότητας.
Και είναι πλέον ή βέβαιον ότι όλοι αυτοί, που έχουν βομβαρδισθεί μέχρι ασφυξίας από την δυσοσμία της κόπρου των στάβλων του Αυγεία δεν είναι εύκολο να ξεγελασθούν και να πλησιάσουν ξανά τα διάδοχα εξουσιαστικά περιττώματα, ιδιαίτερα όταν οι στάβλοι παραμένουν οι ίδιοι, απαράλλακτα και απελπιστικά ανέπαφοι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου