Παρά τη μεγάλη δόση χιούμορ, που διακρίνει αυτούς τους κανόνες, δεν παύει να έχουν μια αξιοσημείωτη επαληθευσιμότητα, γιατί προφανώς προέρχονται από ενδελεχή παρατήρηση της ανθρώπινης ψυχολογίας και της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Στην περίπτωση των εξεταστικών επιτροπών, ως εργαλείων αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος, ο εν λόγω κανόνας φαίνεται να βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή του.
Είναι βέβαιο ότι το πράγμα ξεκίνησε εξαιρετικά στραβά, από τη στιγμή που σε πείσμα της κοινής λογικής και της συσσωρευμένης κακής εμπειρίας επελέγη ο δρόμος της αυτοκάθαρσης και ανατέθηκε σε αυτούς, που κατά τεκμήριο κάποιοι μεν είχαν «λερωμένη τη φωλιά τους» και οι υπόλοιποι όλα αυτά τα χρόνια χαζοβάραγαν βόλτες γύρω από τις «λερωμένες φωλιές» προσποιούμενοι τους ανήξερους.
Η κοινή λογική λέει ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
Και η κοινή κακή εμπειρία είναι πως στο πρόσφατο παρελθόν η «αυτοκάθαρση» στη δικαιοσύνη υπήρξε για κλάματα, αφού αμέσως μετά δικαστικοί λειτουργοί σαν τον κο Μπάγια υπέστησαν τις μύριες όσες χαλκευμένες ταλαιπωρίες, ενώ κάτι άλλοι τύπου Σανιδά τιμήθηκαν με τα ύψιστα αξιώματα.
Τουταυτό όμως συνέβη και στην περίπτωση της αυτοκάθαρσης στην Εκκλησία, όπου πάλι αμέσως μετά απ’ αυτήν το χριστεπώνυμο πλήρωμα, και όχι μόνο, πυρπολήθηκε από μία υπόθεση άφατου ηθικού σκανδαλισμού, ενώ το άρτι αυτοκαθαρθέν ιερατείο (του παναγιοτάτου Πατριάρχου συμπεριλαμβανομένου) δεν κατάφερε να διακρίνει το παραμικρό πνευματικού τύπου ατόπημα εκ μέρους των ανεκδιήγητων golden monk(ey)s.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με δύο παταγώδεις αποτυχίες στο παθητικό της η «αυτοκάθαρση» θα είχε διαγραφεί από το πολιτικό λεξιλόγιο, πολύ περισσότερο, που οι χώροι στους οποίους δοκιμάσθηκε όχι μόνο δεν ανέκτησαν την αξιοπρέπειά τους, αλλά μάλλον έχασαν και ότι ίχνη από αυτή τους είχαν απομείνει.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα τα παθήματα δεν γίνονται εύκολα μαθήματα.
Έτσι η ιστορία του κτυπήματος της διαφθοράς στην πολιτική ξεκίνησε στραβά, πολύ στραβά, με το σύστημα της αυτοκάθαρσης. Επελέγη ο αποδεδειγμένα αλυσιτελής δρόμος των εξεταστικών επιτροπών και σ’ αυτές τοποθετήθηκαν εν πολλοίς τα ίδια πρόσωπα, που είχαν οδηγήσει σε φιάσκο τις προηγούμενες.
Και όπως είπαμε και στην αρχή αυτό που ξεκίνησε στραβά, το οργάνωσαν ακόμα στραβότερα. Τουτέστιν αποφάσισαν, όλως εξαιρετικώς σε σχέση με την κανονική ρύθμιση του κανονισμού της Βουλής, να συνεδριάζουν κεκλεισμένων των θυρών, επιτρέποντας μόνο την περιορισμένη δημοσιοποίηση των πρακτικών.
Αυτό είχε ως φυσικό επακόλουθο (κατά πάσα πιθανότητα σκοπούμενο) να διοχετεύονται στη δημοσιότητα αποσπασματικές πληροφορίες μέσω εκδοτικών και δημοσιογραφικών διαύλων κατά τεκμήριο τεθλασμένης και όχι ευθείας διαδρομής.
Έτσι φθάσαμε ήδη στο σημείο οι εξεταστικές επιτροπές να κινδυνεύουν να μετατραπούν σε θέατρα σκιών.
Αντί να αφήσουν απολύτως δημόσια μια υψίστης σπουδαιότητας πολιτειακή διαδικασία και αντί να βάλουν τουλάχιστον το κανάλι της Βουλής να μεταδίδει σε πραγματικό χρόνο όλα τα δρώμενα στις σχετικές συνεδριάσεις, αυτοί προτίμησαν να συντηρήσουν μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, που να ευνοεί την συσκότιση, την επιλεκτική ενημέρωση και εν τέλει τον αποπροσανατολισμό και την συγκάλυψη.
Αντί να περιορισθούν στο θεσμικό τους λειτούργημα και μέσα από τον ναό της δημοκρατίας να διδάξουν με τις συνεδριάσεις τους ήθος και σωφροσύνη στους πολίτες, οι κύριοι βουλευτές μας προτιμούν να αποκρύπτουν επιμελώς τα συλλογικώς τεκταινόμενα στις επιτροπές και να παριστάνουν κατά μόνας τα «τσουτσέκια» (=διασκεδαστές) των διαφόρων τηλεοπτικών παραθύρων.
Έτσι μετά τόσους μήνες συνεδριάσεων αντί της πολυπόθητης κάθαρσης αρχίζει να δημιουργείται για άλλη μια φορά η αίσθηση του άθλιου εμπαιγμού στον ελληνικό λαό. Και αντί της διάσωσης της τιμής της πολιτικής κινδυνεύει να εμπεδωθεί οριστικώς και αμετακλήτως ο απόλυτος εξευτελισμός της.
Κρίμα και άδικο για μία χώρα σαν την Ελλάδα, κρίμα και άδικο για ένα λαό σαν αυτόν να υποβάλλεται σ’ αυτή την ψυχολογική βάσανο… Όπως καληώρα με την περίπτωση του κου Σαμαρά όπου ο μπατζανάκης του ομολογεί πως τον ενημέρωνε ανελλιπώς για τα «άπλυτα» της Ζήμενς και (από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα…) η ΝΔ απαντά ότι ο αρχηγός της δεν είχε στενές φιλικές σχέσεις με τον κο Χριστοφοράκο, αφού δεν κατάφερε να κάνει το ρουσφέτι του μπαντζανάκη. (Προφανώς δεν είχε και καλές σχέσεις με την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος, αφού και τότε παρέλειψε να καταγγείλει και ακόμα μέχρι σήμερα κρατάει το στόμα του κλειστό για εκείνες τις «βρωμιές».)
Κρίμα και άδικο για όσους από τους πατέρες του Έθνους πολιτεύθηκαν εντίμως επί δεκαετίες και οσονούπω θα παρασυρθούν από το χείμαρρο της λαϊκής κατακραυγής, που οι επίορκοι συνάδελφοί τους εκόντες άκοντες προετοιμάζουν είτε λόγω απύθμενης ανοησίας είτε στη βάση της διεστραμμένης λογικής ότι αν η δημοκρατία πρόκειται να τους τιμωρήσει, τότε καλύτερα να προλάβουν να την εκδικηθούν…
Όμως σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφυ, που μέχρι σήμερα απολύτως επιβεβαιώνεται, αυτό που πηγαίνει χειρότερα έχει κάθε λόγο για να πάει ακόμα χειρότερα γι αυτούς…
Σύντομα λοιπόν όλοι αυτοί οι κύριοι, που πριν χάσουν την αξιοπρέπειά τους είχαν ήδη απολέσει την απαιτούμενη για πολιτικούς οξυδέρκεια, θα διαπιστώσουν ότι η Δημοκρατία δεν εμπαίζεται.
Όχι η δημοκρατία η δική τους, η εισαγόμενη της θνησιγενούς συνθήκης της Λισσαβώνας…
Η άλλη η Δημοκρατία του λαού, η γηγενής και πρωτογενής, που βρίσκεται ήδη επί θύραις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου