Για να δικαιολογήσει το ρίξιμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993, ο κος Σαμαράς είχε επικαλεσθεί την ενδοτική στάση της στο ζήτημα του σφετερισμού του ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια.
Ο κος Μητσοτάκης την ίδια στιγμή απέδιδε την πτώση του σε συνομωσία σκοτεινών οικονομικών συμφερόντων, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι ο τότε Υπουργός εξωτερικών υπήρξε όργανό τους.
Είκοσι επτά χρόνια μετά ο κος Σαμαράς υποστηρίζει πλέον μια εθνικά μειοδοτικότερη λύση από εκείνη του κου Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ενώ με την τελική στάση του στο συνέδριο της ΝΔ αποδεικνύει ότι είναι ικανός να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάολο προκειμένου να εξυπηρετήσει την προσωπική του ανέλιξη αδιαφορώντας πλήρως για το μακροπρόθεσμο συμφέρον της παράταξής του ή της πατρίδας.
Διότι είναι πλέον ή βέβαιο ότι το μέλλον ανήκει σε όσους πολιτικούς καταφέρουν να πείσουν στο επόμενο διάστημα, ότι είναι αμείλικτοι σε θέματα διαφθοράς και διαθέτουν το αναγκαίο εθνικό σθένος ώστε να εναντιωθούν στην πολυμέτωπη επίθεση, που ήδη δέχεται η χώρα από οικονομικούς εχθρούς και πολιτικούς «φίλους».
Τα τελευταία έξι χρόνια οι πολίτες έχουν δεχθεί τέτοιο καταιγισμό ψευδολογίας από το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων εξουσίας και έχουν γίνει τόσο απελπιστικά καχύποπτοι, που είναι αδύνατον πλέον να «παραμυθιαστούν» από κοινότυπες μεγαλοστομίες και ιδεολογικές μπουρδολογίες. Πολύ περισσότερο είναι αδύνατον να παραπλανηθούν από τους ανέξοδους φανφαρονισμούς του κου Σαμαρά, ο οποίος άλλωστε δεν διακρίνεται ούτε για την σκηνική του παρουσία, ούτε για την ρητορική του ικανότητα.
Τα πολιτικά ολισθήματα εξ άλλου που σέρνει στην πλάτη του από το παρελθόν απαιτούν περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια για να του εξασφαλίσουν τον στοιχειώδη εξ ων ουκ άνευ πολιτικό εξαγνισμό τόσο σε προσωπικό, όσο και σε παραταξιακό επίπεδο.
Δεν αρκεί προφανώς να αλλάξει το όνομα, τα σύμβολα, τα χρώματα ή το διαχρονικώς ασυνάρτητο ιδεολογικό πλαίσιο του κόμματος για να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Δεν γίνεται παλιός γάιδαρος καινούργια περπατησιά, (έστω και αν του αλλάξουνε το σαμάρι), όπως λέει και η παροιμία.
Τα εκατομμύρια των έντιμων ψηφοφόρων είναι βέβαιο ότι παρακολουθούν με σκεπτικισμό και οδύνη τα καμώματα του νέου αρχηγού αυτού του κόμματος, ο οποίος με τόση θρασύτητα ακροβατεί καθημερινά σε μια απίθανη αντίφαση πολιτικής μεγαλοστομίας και μια εκ διαμέτρου αντίθετη μικροπολιτική πρακτική, η οποία εμφανέστατα εξυπηρετεί την συντήρηση κάποιων επωφελών για τον ίδιο, αλλά υπονομευτικών για το μέλλον της παράταξης εσωκομματικών ισορροπιών.
Και ο τελευταίος έντιμος οπαδός της ΝΔ γνωρίζει ότι αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο τόπος είναι η κάθαρση της δημοκρατίας και των κομμάτων από όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς, που είτε εκ δόλου είτε εξ αμελείας έβλαψαν τον τόπο με την εκτροφή ή την συγκάλυψη της διαφθοράς, που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική εξαθλίωση και στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας. Καλώς ή κακώς την μερίδα του λέοντος στην πολιτική (και όχι μόνο) ευθύνη αυτής της κατάντιας την φέρει ακεραία ο πρώην Πρωθυπουργός, οι Υπουργοί του, οι στενοί του συνεργάτες και μια πλειάδα πολιτικών στελεχών, που τα τελευταία χρόνια άσκησαν διοικητική ή οικονομική διαχείριση ελέω Καραμανλικής ευνοίας.
Παρά τα μεγάλα λόγια του για εκστρατεία καθάρσεως του κόμματος του και για δήθεν επιθυμία του να «χυθεί άπλετο φως» στα εγκλήματα υπεξαίρεσης και διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, η πρακτική του σε όλες τις υποθέσεις με αποκορύφωμα το πόρισμα της ΝΔ για το πολύκροτο σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία και στον πλέον ευκολόπιστο των οπαδών, ότι και ο νέος αρχηγός ακολουθεί κατά γράμμα την ευτελιστική για το κόμμα τακτική του προηγούμενου, ήτοι της ένοχης συγκάλυψης
Και βεβαίως ουδείς πείθεται ότι ο κος Σαμαράς ενδιαφέρεται ειλικρινά να διώξει «όσους πλήγωσαν τον ελληνικό λαό» ή «να απαλλάξει το κόμμα από τζάκια, βαρωνίες και οικογένειες»। Αφού μέχρι στιγμής την μόνη που έδιωξε ήταν την εσωκομματική του αντίπαλο κα Μπακογιάννη, στην οποία πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς, αλλά όχι ότι αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτών τους οποίους υπαινίσσεται, όμως δεν τολμά να θίξει ο κομπορρήμων νέος αρχηγός। Ομοίως όλοι αντιλαμβάνονται ότι το ενδιαφέρον του περιορίζεται στην εξόντωση πολύ συγκεκριμένων βαρόνων και κάποιων ειδικών οικογενειών η εξάρθρωση των οποίων συνδέεται άμεσα με την δική του σταθεροποίηση στο κόμμα και την προώθηση των δικών του λεγεωνάριων στην κομματική ιεραρχία και όχι με τα πραγματικά συμφέροντα της παράταξης. Έτσι εξηγούνται προφανώς οι όψιμοι ασπασμοί με τον κο Καραμανλή, ο οποίος εκπροσωπεί την μεγαλύτερη και προς το παρόν ισχυρότερη «φαμίλια» μέσα στην κομματική δομή. Έτσι εξηγείται η σκανδαλωδώς εργολαβική συγκάλυψη των σκανδάλων, που επιμελείται προσωπικά ο νέος αρχηγός. 'Ετσι εξηγούνται οι όψιμοι διθύραμβοι στο παλλαϊκώς κατάπτυστο πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν.
Και ακριβώς οι έπαινοι του κου Σαμαρά ακόμη και στην διακυβέρνηση Μητσοτάκη, την οποία ο ίδιος είχε φροντίσει να ρίξει καταγγέλλοντας την ως μέλος της για περίπου εθνική μειοδοσία, καταδεικνύουν ότι ο άνθρωπος μπροστά στην αχαλίνωτη επιθυμία του για ισχυροποίηση της αρχηγικής του καρέκλας δεν διστάζει να υπερβεί ακόμη και τα όρια της στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας.
Το συνέδριο της ΝΔ θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την αναγέννηση της δεξιάς παράταξης. Δυστυχώς όμως η ευκαιρία αυτή απωλέσθη ανεπιστρεπτί.
Το «γύρισμα της σελίδας», που απεγνωσμένα κατ’ επανάληψη εξήγγειλε με στόμφο ο κος Σαμαράς απεδείχθη πολύ «βαριά καλογερική» για τους αδύναμους πολιτικούς του ώμους.Γιατί το γύρισμα της σελίδας όπως τουλάχιστον το εννοεί ο μέσος ψηφοφόρος προαπαιτεί κάθαρση και συνολική διάρρηξη του ομφάλιου λώρου που συνδέει την παράταξη με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που ρήμαξαν τον τόπο. Δυστυχώς όμως αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα ότι επιχείρησε να μεθοδεύσει ο κος Σαμαράς δεν ήταν το γύρισμα μιας σελίδας υπό την ανωτέρω έννοια. Αυτός προσπάθησε στην πραγματικότητα να παραχαράξει την πολιτική ιστορία της νεοτέρας Ελλάδας και στην καλύτερη περίπτωση να κουκουλώσει την μαύρη βίβλο της πολιτικής φαυλότητας του προκατόχου του.
Έτσι συμβιβασμένος με τις εσωκομματικές «παράγκες», αντί να οδηγήσει το σκάφος στο ταξίδι των μεγάλων οριζόντων, κατάφερε να προσαράξει ο ίδιος στα βαλτόνερα των ένοχων μικροϋπολογιστικών ισορροπιών. Κρίμα για όσους είχαν εναποθέσει σ’ αυτόν κάποιες ελπίδες.
Πάντως το καλύτερο ανέκδοτο του «Συνεδρίου» είναι η εξαγγελία ότι στις 7 Ιουλίου η νέα ΝΔ του κου Σαμαρά θα ανακοινώσει τις προτάσεις της για την έξοδο από την κρίση. Όχι γιατί αυτοί που ευθύνονται κατά μεγάλο ποσοστό για την οικονομική ερήμωση της χώρας δεν είναι οι καταλληλότεροι να δώσουν συμβουλές σωτηρίας. Αλλά γιατί ο κος Σαμαράς που καθημερινά κατηγορεί τους κυβερνώντες για αδικαιολόγητη καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, μετά από επτά μήνες περισυλλογής ακόμη εμφανίζεται ανίκανος να παρουσιάσει κάποιες πενιχρές ιδέες στο ίδιο το συνέδριο του κόμματός του.
Στους ομηρικούς χρόνους «φοριόταν» η έκκληση «Αιδώς Αργείοι !».
Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να (ανα)κράξουμε εν χορώ …Αιδώς Καλαματιανέ!;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου