Μαίνονται οι δημοσιογραφικές παράγκες.

Ουδέποτε η τέταρτη εξουσία υπήρξε άμοιρος των αμαρτημάτων των άλλων τριών εξουσιών.

Και είναι κοινό μυστικό ότι το πλέον θανάσιμο των αμαρτημάτων είναι διαχρονικά η ιδιοτέλεια συνοδευόμενη από την απληστία.

Διότι θεωρητικά τουλάχιστον και οι τέσσερεις εξουσίες είναι λειτουργήματα, αλλά στην πράξη το σύστημα τιμωρεί αμείλικτα τους «ρομαντικούς» λειτουργούς, ενώ προωθεί και επιβραβεύει παντοιοτρόπως τους «έγκριτους επαγγελματίες»…

Στους ρομαντικούς λειτουργούς επιφυλάσσει ανέχεια, παραγκωνισμό και διώξεις, ενώ για τους «έγκριτους επαγγελματίες» ο δρόμος είναι ανθόσπαρτος γεμάτος δόξα και πλούτη.

Έτσι όπως είναι στημένο το υπάρχον καθεστώς αν είσαι μειωμένων προσόντων αλλά έχεις υπερβολικές φιλοδοξίες, οι τέσσερεις εξουσίες προσφέρουν πεδίο δόξης λαμπρόν.

Ιδιαίτερα η τέταρτη.

Ιδιαίτατα στην εποχή μας, που κινείται στον αστερισμό της διαπλεκόμενης παραγκούπολης (shanty town).

Είναι γνωστό άλλωστε ότι το χρήμα ακολουθεί τα τελευταία χρόνια υπόγειες διαδρομές που κινούνται ανάμεσα σε πολιτικές, επιχειρηματικές και δημοσιογραφικές παράγκες (το «τρίγωνο του διαβόλου»). Και αυτό δεν φαίνεται εύκολο να το αλλάξει ούτε η καλπάζουσα οικονομική κρίση ούτε οι καλές προθέσεις ορισμένων «ρομαντικών».

Γιατί δυστυχώς οι παράγκες μπορεί να είναι χαμηλές, ενδεχομένως και υπόγειες, αλλά φαίνεται να έχουν γερά θεμέλια.

Ας μη λησμονούμε ότι την τελευταία τουλάχιστον πενταετία οι απασχολούμενοι στα ΜΜΕ, και όχι μόνον αυτοί, ανήκαν σε δύο βασικές κατηγορίες.

Στους ένδοξους ενοίκους της «παράγκας», στους οποίους το σύστημα επιδαψίλευε προβολή και χλιδή άνευ προηγουμένου και σ’ αυτούς, που επιβίωναν έξω από την «παράγκα», αλλά ήξεραν να εφαρμόζουν ευλαβικά τον χρυσού κανόνα «βλέπε, άκου, σώπα»…

Με την τήρηση αυτού του κανόνα ακόμη και το πιο ανισόρροπο καθεστώς μπορεί να βρει τις ισορροπίες του.

Αν με την ομερτά γίνεται τόσο ισχυρή η παράγκα της μαφίας, φαντάσου πόσο ακαταμάχητη είναι η επιλεκτική ενημέρωση. Και αν μάλιστα η επίσημη επιλεκτική ενημέρωση συνδυαστεί με διασπορά χαλκευμένων φημών και στοχευμένης σεναριολογίας τότε μιλάμε για το απόλυτο όπλο, ανεκτίμητο για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αν έχει στη δούλεψή του μια στρατιά από «έγκριτους επαγγελματίες» εύκολα και ο χειρότερος «μπουχέσας» μπορεί να φαντάζει «Μέγας Ναπολέων».

Ενώ όμως με τις προηγούμενες κυβερνήσεις η δημοσιογραφική συντεχνία έζησε ημέρες δόξης και «προκοπής» και ως εκ τούτου συνήθιζε να βλέπει τον κόσμο «όμορφο, αγγελικά πλασμένο», φαίνεται ότι με την Κυβέρνηση Παπανδρέου κάπου στράβωσε η δουλειά.

Λίγο η ιδιοσυγκρασία του κου Παπανδρέου, λίγο που ανεστάλησαν τα δημόσια έργα, λίγο που γενικά περιορίσθηκε «η μαρμίτα» λόγω οικονομικής κρίσης, τα σύννεφα άρχισαν από νωρίς να μαζεύονται στο επικοινωνιακό στερέωμα.

Ώσπου προστέθηκε και η επιβολή φόρου 20% στις διαφημίσεις, ως κεραυνός σε μια ήδη ηλεκτρισμένη και βαριά φορτισμένη ατμόσφαιρα.

Αυτό πια δεν ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι», ήταν η κλωτσιά στο βρώμικο καλοβολεμένο και καλοθρεμμένο πάτο του ποτηριού.

Φυσικό επακόλουθο από την άλλη κιόλας στιγμή να γίνει το «έλα να δείς» και «τρέξε να γλυτώσεις».

Οι απειλές για προσφυγή στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια υπήρξαν η πλέον ήπια και αξιοπρεπής αντίδραση και ως εκ τούτου εκ προοιμίου αναποτελεσματική.

Έτσι προφανώς επελέγη η χρήση λιγότερο ευθείας, αλλά εκ πείρας περισσότερο συντόμου οδού.

Όλως αιφνιδίως και συμπτωματικώς η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια σειρά «ανακαλύψεις» στοιχείων, που εμπλέκουν όλο και περισσότερο στελέχη του κόμματός της στα υπό διερεύνηση σκάνδαλα. Μέχρι σημείου, όπου στο μεν σκάνδαλο του Βατοπεδίου να φαντάζει λογικός ένας ιδιότυπος γαλαζοπράσινος συμψηφισμός, ενώ στο σκάνδαλο της Ζήμενς κοντεύει να αποκρυσταλλωθεί στην συνείδηση της κοινής γνώμης ότι οι Πράσινοι κυβερνητικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν στη Ζήμενς μόνο για να κάνουν «βρομοδουλειές», ενώ οι Βένετοι αξιωματούχοι δεν απέφευγαν τις συχνές συναντήσεις με τον κο Χριστοφοράκο μόνο για λόγους κοινωνικής ευπρεπείας και κυρίως διότι συμπτωματικά είχαν γειτονικά στασίδια στο ναό όπου ετύχαινε να απολαμβάνουν κοινού εσπερινού εκκλησιασμού. (Ενίοτε και όρθρου).

Και ενώ ο κος Σαμαράς τα έχει κάνει στην κυριολεξία «μπάχαλο» με αποτέλεσμα μόνο 18% να τον αξιολογούν ως κατάλληλο για πρωθυπουργό και με 18 ολόκληρες μονάδες να χωρίζουν αισίως την ΝΔ από το κυβερνών κόμμα, με αποτέλεσμα να έχει ξεσπάσει εσωκομματικό μακελειό. Όλοι εναντίον όλων. Εν τούτοις οι δημοσιογραφικές παράγκες ανακαλύπτουν μόνο ενδοκυβερνητικούς τριγμούς, ξαναζεσταίνοντας και αναμασώντας το γνωστό σήριαλ «Κατσέλη versus Παπακωνσταντίνου» και τούμπαλιν.

Εσχάτως δε μας προέκυψε και μια έντονα επικριτική διάθεση για την αναποφασιστικότητα και τις καθυστερήσεις στη λήψη μέτρων της Κυβέρνησης, σε συνδυασμό με μια αγνή ανησυχία για το βαθμό υλοποίησης των στόχων του σταθεροποιητικού προγράμματος και με μια όλως συμπτωματική αναμετάδοση δυσοίωνων προβλέψεων για το μέλλον της Ευρωζώνης και του ευρώ από γνωστά ξένα (κυρίως αγγλικά και γερμανικά) κακόπιστα έντυπα. Και όλα αυτά, τύχη πλέον κακή, ήρθαν και έδεσαν με μια απίθανη σκοτεινή φημολογία περί επικείμενης πτώχευσης της χώρας και πεντοχίλιαρων, που δήθεν τυπώνονται στο Χολαργό.

Θεωρούμε ότι τουλάχιστον η τελευταία υπόπτου προελεύσεως καταστροφολογία εκπορεύεται από ξένα κερδοσκοπικά κέντρα και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υποστηρίζεται από «Εφιάλτες» στο εσωτερικό της χώρας. Όμως θα είναι πολύ δύσκολο για την Κυβέρνηση να διαχειρισθεί το χρέος και την ανάκαμψη της οικονομίας, αν παράλληλα με τις πραγματικές αδυναμίες της, τις ατυχείς επιλογές, τους αναποτελεσματικούς χειρισμούς της και τις διαρκείς επιθέσεις των κερδοσκοπικών οίκων, έχει απέναντι και το δημοσιογραφικό κατεστημένο.

Και βεβαίως και εδώ δεν είναι η ίδια η κυβέρνηση άμοιρη λαθών ούτε ευθυνών.

Διότι αντί να χρησιμοποιήσει, όπως υποσχόταν προεκλογικά, νέα κανάλια διαφάνειας και ενημέρωσης των πολιτών, όπως το διαδίκτυο, οι κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και τα τοιαύτα, την μεν διαφάνεια καθυστερεί να εμπεδώσει, το δε ιδιωτικό δημοσιογραφικό κατεστημένο εξακολουθεί να διευκολύνει στην περίπου μονοπωλιακή διαχείριση της καθημερινής ενημέρωσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι κεκλεισμένων των θυρών συνεδριάσεις των εξεταστικών επιτροπών. Αποτυχημένη πρακτική που καλλιεργεί την αίσθηση της διακομματικής πολιτικής συντεχνιακής συνωμοτικότητας στους πολίτες και καθιστά την κυβερνητική πλειοψηφία έρμαιο της «καλής» διάθεσης των μεγάλων καναλιών.

Ενώ αν οι συνεδριάσεις ήτανε δημόσιες και μεταδίδονταν σε πραγματικό χρόνο τουλάχιστον από το κανάλι της Βουλής και αν τα έγγραφα δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο, κανείς δεν θα μπορούσε να παίζει παιχνίδια με υπουργούς και «ντουλαπάδες» ή με λίστες που τα ονόματα των αμαρτωλών δωρεοδόχων πότε εμφανίζονται και πότε εξαφανίζονται με «μπλάνκο» (αλλά πάντως παραμένουν κρυφά) και με φακέλους της δικογραφίας των οποίων αγνοείται η τύχη.

Δυστυχώς και σ’ αυτή την περίπτωση η Κυβέρνηση φαίνεται ότι θα πληρώσει ακριβά την ατολμία της να υλοποιήσει τις προεκλογικές της εξαγγελίες.

Ας πρόσεχε ή τουλάχιστον ας διορθώσει πλεύση όσο ακόμη υπάρχει καιρός…